nou misschien een tip als je het wil en aandurft.. ik kreeg van mijn broer en schoonzus een engelhouwer ketting met 2 balletjes 1 voor de vruchtbaarheid en 1 voor een bevalling... het was met kerst toen ze de familie vertelde dat ze zwanger waren en my god wat was ik verdrietig en gekwetst... maar toen ze gelijk mij die ketting gaven had ik echt het gevoel van dat ze blij waren maar mij ook zeker niet vergeten waren.... ik heb wel de 3d echo afgeslagen waar de familie mee naar toe gingen... maar nu 10 maanden later ben ik nog steeds kinderloos maar heb het liefste nichtje van de wereld..(en ben stiekem blij dat ik nog lekker 8 uurtjes achter elkaar kan slapen als ik de verhalen hoor ) maar mss een idee om haar iets persoonlijks te geven en het uit te praten.. sterkte
Ik heb er zelf best begrip voor als je het moeilijk vind als iemand anders zwanger is en het bij jezelf niet wil lukken, maar deze reactie vind ik echt belachelijk.. ik vind hoe moeilijk het ook misschien kan zijn je een ander zn geluk wel moet kunnen gunnen, ze verpest nu voor een gedeelte jou zwangerschap met haar probleem (klinkt hard, sorry) maar vind dit echt wel heel ver gaan,
he Ts, allereerst gefeliciteerd. wat vervelend dat je schoonzus zo reageert. hoe lang zijn zij al bezig voor een kindje? wat zegt je vriend hier eigenlijk op en je schoonouders, misschien kunnen die met je schoonzus praten. ik kan me voorstellen dat ze niet meteen helemaal super blij was als het bij hun niet wil lukken, maar ik vind dat ze wel heel erg negatief is. wij zijn ook al bezig sinds 2009, en tuurlijk is het slikken als iemand in je omgeving zwanger is, maar ik ben dan blij, dat zij niet hoeven te ervaren wat ik mee moet maken, want deze weg gun ik niemand. ik wil je heel veel succes wensen. gr Duckie
Ik zou aangeven bij je schoonzus dat je het niet makkelijk vindt om in deze positie te zitten (zelf blij zijn en tegelijk haar verdriet zien) en dat je graag wil dat zij aangeeft wat voor haar prettig is en of je op een bepaalde manier rekening met haar kan houden, maar dat je het van jouw kant wel heel fijn zou vinden om als familie zijnde wel normaal contact te hebben. Denk dat de rest dan aan haar is. Persoonlijk vind ik haar reactie wel ver gaan. Dat ze niet direct staat te juichen dat snap ik zelf ook. Dat ze een paar weken afstand neemt, prima. Dat ze niet alle babynieuwtjes wil horen of de aankopen wil zien dat snap ik ook heel goed. Maar om je nou zo op te stellen dat je alles afwijst? Hoe ver wil ze daar in gaan? En hoe lang ga je met zoiets door? Net zoals je soms je blije, gelukkige gevoelens even opzij moet zetten voor het verdriet van een ander, zo moet je ook je negatieve, verdrietige gevoelens soms even opzij zetten voor het geluk van een ander. Ik vind dat er voor beiden ruimte moet zijn, geven en nemen. Niet alles kan om jouw verdriet draaien (klinkt harder dan ik dat bedoel). Ik ken mensen die in zo'n soortgelijke situatie zitten (een wel kindje en de ander niet) maar nog nooit gehoord dat er zo gereageerd wordt. Natuurlijk is er wel verdriet en zijn er moeilijke momenten maar die mogen ook gewoon. Maar ook de blije momenten voor de ander zijn er. Ts, vergeet je ondanks alles niet om te genieten van je zwangerschap? Je schoonzus heeft haar eigen problemen en zij zal die zelf moeten oplossen. Enige wat jij kan doen is wat zij aangeeft dat je kan doen. Verder lekker genieten hoor!
Als eerste, van harte met je zwangerschap! Ik heb gelukkig niet de mmm in gehoeven, en 1.5 jaar is ook niet enorm lang.. Maar toch heb ik intens veel verdriet gehad om onze miskramen. Maar ik be enorm trots op mn titel "tante".. Daarin snap ik de reactie van je schoonzus echt niet.. Net zoals dat ze jou niet wil zien.. Dat gaat wel ver hoor.. Ze kan je toch niet eeuwig ontlopen? Ik heb wel vorig jaar de verjaardag van mn neefje over geslagen.. Die werd op de uitgerekende datum van mn eerste mk gevierd.. Dat trok ik echt niet..
Ik heb wel veel begrip voor haar afwijzende reactie, zeker dat ze niet in eerste instantie blij kom reageren, maar vind het wel ver gaan dat ze zelfs geen tante wil zijn van dit kindje... Hopelijk trekt ze nog wat bij! Geef haar maar wat tijd en ruimte.
Ik vind inderdaad dat je je er zo nu en dan overheen moet zetten. Dat doe je voor de ander. Die heeft ook gevoelens! Ik zie dit zo veel om me heen. Dat is toch zonde dat, in principe een prachtige gebeurtenis, zulke reacties op roept en uiteindelijk ruzies veroorzaakt. Ik begrijp heus je pijn en verdriet en zeg heus niet dat je daar aan voorbij moet gaan. Maar zo nu en dan overheen stappen lijkt mij voor alle partijen fijn. Net zoals er begrip van de andere kant komt mag dit andersom ook. Je bbent niet alleen en moet het samen leuk maken en als jou reacties en acties verdriet en pijn bij een ander oproepen ga je in mijn ogen te ver.
Ik kan begrijpen dat ze zo reageert in eerste instantie, maar vind het niet terecht. HOe moeilijk het ook is voor haar, er blijft nog altijd de gunfactor. Dat zij nog niet zwanger is, wil niet zeggen dat ze het een ander als het ware mag misgunnen (althans, zo komt het bij mij over). Is het niet een idee om gewoon eens heel open een gesprek te voeren met haar. En dan aangeven dat je begrip voor hun situatie op wilt brengen en kijken of jullie een middenweg kunnen vinden die voor haar dragelijk is en dat jij ook nog van je zwangerschap kunt genieten? Want vind het wel heel erg ver gaan, dat ze zegt geen tante genoemd te willen worden. Ik heb een vriendin die maar geen relatie krijgt en dus ook in principe ongewild kinderloos is. Ik heb haar juist heel erg betrokken bij mij zwangerschap. ZIj vond dat uiteindelijk heel erg fijn, omdat ze daardoor het gevoel had er toch ook een beetje van deel uit te maken. En nu is ze de liefste 'tante' van mn zoontje. Zijn beiden gek op elkaar en hij gaat wel eens een nachtje logeren. En ze is dan heel blij als ze weer kan slapen haha. Soms heeft het even tijd en een goed gesprek zonder verwijten en met begrip nodig. Kan ze zich dan nog niet aanpassen, dan zou ik haar lekker links laten liggen.
Gefeliciteerd, TS. En rot dat het zo gaat. Ook ik kan me in je schoonzus verplaatsen. Ze klinkt alsof ze heel veel pijn heeft en dat herken ik. Het lukt niet iedereen om diplomatiek met die pijn om te gaan, het is soms ook gewoon te groot. Toen ik 5 miskramen kreeg en daarna door medische complicaties mogelijk niet eens meer zwanger kon worden, kon ik ook echt niet meer blij zijn voor een ander. Hoe graag ik dat ook wilde. Mijn verdriet was groter dan alles om me heen en therapie hielp daar niets aan. Wij hebben het grote geluk gehad uiteindelijk toch een kindje te mogen krijgen, maar nog steeds schrik ik even als ik een dikke buik zie. Zo diep kan het zitten. Ik snap het zelf niet eens. Als de band met schoonzus goed is, zou ik haar even laten, haar de ruimte geven die ze nodig heeft. Zelfs als ze jou niet wil zien nu, wat zeker niet persoonlijk zal zijn, dan zou ik dat accepteren. Het is haar confrontatie met haar diepe gemis, het gaat helemaal niet om jou, als mens. Je hebt best kans dat ze er anders instaat als het kindje er straks is, als het wat groter wordt. Na de eerste maanden kon ik er zelf in mijn omgeving ook altijd wat beter mee omgaan. En ik word zelf nooit tante genoemd, en mijn zussen ook niet. Maar dan ben je het nog steeds hoor, heeft niets te maken met de band die je met neefjes en nichtjes hebt. Sterkte met de moeilijke situatie. Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en veel geluk.
Iedereen bedankt voor jullie opbeurende en lieve woorden. Het doet me goed te horen dat ik niet de enige ben die vind dat dit wat ver gaat. Mijn vriend is gisteren met zijn zus gaan praten. En het ziet er allemaal wat zonniger uit. Het moment dat ze zei dat ze mij niet wilde zien was een moment waarop ze zich heel slecht voelde. Het komt erop neer dat ze me nog wel gewoon wil zien en zelfs bij mijn vriend heeft geinformeerd hoe het nu gaat met hem, mij en de baby. En als zij geen tante genoemd wil worden dan kan ik daar prima vrede mee hebben. Ik snap dat zij het er erg moeilijk mee heeft. In ieder geval bedankt allemaal!
Maar wat nou als het jouzelf meer pijn doet? Want dat is hoe ik het zie. Het deed mij meer pijn om in de buurt van een zwangere te zijn, dan mijn afwezigheid die zwangere pijn doet. Ik meen het echt bloedserieus hoor. Ik vind het onzin om mezelf geweld aan te moeten doen, omdat het 'voor de ander vervelend is'. Als het voor mij niet zo verschrikkelijk zou zijn, dan was het een compleet ander verhaal. Als het uit luiheid is of uit desinteresse... Prima dat je iemand daar op aanspreekt. Maar als iemand het echt niet trekt?! Waarom dan toch van diegene vragen 'om eroverheen te stappen'? Ik heb voor mezelf in ieder geval besloten dat ik het niet meer doe. Ik ben net zoveel waard als ieder ander en ik ga mezelf en mijn gevoelens niet wegcijferen omdat het voor iemand anders niet zo tof is. Rekening met elkaar houden is prima, maar dan wel beide kanten uit. En dat kan dus ook inhouden dat iemand er rekening mee moet houden dat een ander diegene even een tijdje niet wil/kan zien.
Fijn dat het wat opgeklaard is. Haar uitingen zijn uitingen van veel pijn en verdriet. Geef haar de tijd eraan te wennen en blijf geduldig en zacht. Ons 1e kindje liet 5 jaar op zich wachten. Ik ben altijd fatsoenlijk gebleven maar van binnen voelde ik me soms net als jou schoonzus.
Fijn dat het nu zo loopt! Samen kom je er wel uit als je elkaars gevoelens respecteert en daar naar handelt.
Moeilijk verhaal, maar lees net dat ze al een beetje is bijgetrokken. Ik herken het wel en zelfs ook een beetje van mezelf, al ben ik nooit onredelijk geweest. Ik vond het ook een periode moeilijk om zwangere vrouwen te zien, zeker degene die dichtbij stonden al gunde ik het iedereen enorm. Eigenlijk toen ik super blij reageerde op een zwangerschap, bedacht ik me dat ik misschien maar eens een test moest gaan halen... Je wordt echt onredelijk als je zelf ook graag iets wilt en anderen hebben/krijgen dat wel. Zeker een kindje, die rammelende eierstokken, die wanhoop dat het niet lukt. En waarschijnlijk weet ze dat zelf ook wel dat ze onredelijk is of was, maar was het eruit voor ze er erg in had. Echt fijn dat ze al wat toenadering heeft gezocht. Komt vast goed Hoop voor haar dat ze snel zwanger mag zijn.
Hier helemaal mee eens! Mijn schoonzus is ook ongewenst kinderloos, maar zij is wel superblij voor ons en leeft heel erg mee. Ik sta ook stil bij haar verdriet, waarom zij niet bij ons geluk? Zo gaat het in het leven vind ik. Ik heb ook zware dingen meegemaakt, met mijn moeder die jong is overleden. Moet ik dan iedereen maar vermijden die zn moeder wel nog heeft? Omdat ik daar nog verdriet om heb? Miss een beetje een gek voorbeeld, maar zo werkt het wel.
Heel eerlijk gezegd werkt het zo niet per definitie. Dat werkt voor jou zo, bij dit specifieke verdriet. Maar verdriet heeft allerlei gedaantes, en is voor iedereen anders. Kan op allerlei momenten ook weer anders zijn. Ik heb de pech gehad veel gruwelijke dingen mee te maken de afgelopen 10 jaar, en ik heb veel verliezen geleden, maar de ongewenst kinderloosheid was voor mij persoonlijk een van de gruwelijkste. Waar ik normaal 'mijn schouders eronder zette en doorging', sloeg de ongewenst kinderloosheid me op termijn lam en maakte me heel erg depressief. Ik werd iemand die ik niet kende, iemand die ik nooit had gedacht te zullen worden. Ik had grote moeite met kindergeluk om me heen, hoezeer ik het mijn dierbaren ook gunde. Ik gunde het mezelf meer. Dat lijkt me heel menselijk, en het is voor de meesten vast een fase. Maar verdriet kun je niet afmeten, niet op een weegschaal leggen. Je kunt wel erkennen dat het is zoals het is, proberen respect te hebben voor de pijn van een ander waar je je wellicht moeilijk in kunt inleven. Als je die ruimte krijgt, is er veel mogelijk.
Fijn dat het een beetje opgeklaard is. Ik heb op onze weg naar zwangerschap ook veel lelijke dingen gedacht maar ben altijd netjes gebleven, het hoort nl bij het leven. In je familie, vriendenkring, werk, straat, er is altijd wel iemand zwanger...