Hi iedereen, Ik ben ergens bang dat ik na de bevalling tot een heel groot gedeelte van de verzorging en opvoeding zelf moet gaan doen. Ik werk zelf niet (net afgestudeerd en wil nu eerste jaar huismama zijn) en man werkt en heeft een lichamelijk zware fulltime baan. Ik merk zelf dat ik heel de dag met mijn zwangerschap bezig ben en kan er heel de dag wel over praten. Mijn man is er wat nuchterder in. Volgens mij vind ie het ook best wel een beetje eng allemaal. Ik heb al weleens gevraagd hoe hij de takenverdeling voor zich gaat zien, waarop hij steeds reageerd met: "we zien het wel". Hijs ook niet zo'n prater. En heeft al helemaal geen behoefte om te gaan praten over de takenverdeling van over 6-7 maanden. Misschien komt mijn zorg ook wel voort uit het feit dat mijn man niet super, super zorgzaam is naar mij toe. Zijn moeder is huisvrouw geweest (nu nog steeds), waardoor hij gewend is dat de vrouw alles wel doet (ALTIJD koken, ook als ze ziek is, iedereens rommel opruimen etc). Ik merk wel dat ie zorgzamer is dan vijf jaar geleden; hij maakt zijn eigen lunch voor zijn werk als ik ziek bent en maakt ontbijt voor mij. (Komt een beetje over alsof ik verplicht ben om zijn eten te maken maar opzich logisch dat ik dat normaal doe als k niet ziek ben, want ik werk niet en hij wel). Ben hem aan het heropvoeden, met goed resultaat, haha. Hebben meer leden hier deze "angsten" gehad? En hoe pakte het uiteindelijk uit? Moet trouwens wel erbij zeggen dat mijn man zijn vader de eerste jaren in het leven van mijn man een enorme #/:"k$ is geweest en soms weken niet thuis kwam,dus hij is gewend dat zijn moeder alles doet.
Nou, allereerst vind ik het niet vanzelfsprekend dat jij omdat je thuis bent, zijn ontbijt en lunch maakt.... Maar dat terzijde. Het toverwoord is toch echt praten. Leg uit dat jij je niet prettig voelt bij "we zien wel" en dat je graag eens concreet wilt worden. Dat je dat nodig hebt van hem. Houd wel rekening met het feit dat je je nooit helemaal kunt voorbereiden op de periode na de bevalling
Hoe zie je het zelf trouwens voor je? Hoe zou jij het willen zien? Als jij niet werkt en hij wel, dan komt in ieder geval voor 40 uur per week de verzorging op jou natuurlijk. Maar dan zijn er natuurlijk de avonden/nachten en het weekend nog. Ik kon trouwens de eerste week bijna niks, dus ik heb van alles van mijn man moeten leren, die het weer van de kraamzorg had geleerd.
Ik vind het eerlijk gezegd ook logisch, ik ben ook huismoeder en man werkt +/-60 uur in de week. Dus dan is het logisch dat een groot deel vd opvoeding en huishouden op mij af komt. En als ik het niet meer trek dan zeg ik dat gewoon...van nou nu mag jij ff stofzuigen hoor bijv. En koken doen wij afwisselend...ik kook vaak maar als hij nachtdienst heeft kookt hij savonds..en ook soms in het weekend. Baby voeden deed ik bijna altijd...luiers verschonen ook...maar mijn man ook weleens..maar wij hebben nooit van te voren taken verdeeld ofzo...gewoon simpel als ik het niet trek zeg ik het en andersom..
Ben ook wel benieuwd wat je verwacht van hem, en ik zou niet teveel verandering verwachten. Ik ben ook thuis, mijn man werkt veel en ik doe dus idd de verzorging alleen. Opvoeden natuurlijk wel als hij thuis is.
Hmm dat is een goede; wat verwacht ik dan? Ik denk dat ik gewoon door de weeks het grootste gedeelte van de zorg op me neem, maar dat ik ook af en toe een uurtje of avondje weg kan zonder dat te vragen (en daarmee bedoel ik meer van: het is ONS kind, dus het is niet dat hij dan "oppast" zeg maar). En in het weekend ik 60 procent en hij 40 procent. Ofzo. Maar ik besef me vooral ook dat het niet te plannen valt.
Hmm dat is een goede; wat verwacht ik dan? Ik denk dat ik gewoon door de weeks het grootste gedeelte van de zorg op me neem, maar dat ik ook af en toe een uurtje of avondje weg kan zonder dat te vragen (en daarmee bedoel ik meer van: het is ONS kind, dus het is niet dat hij dan "oppast" zeg maar). En in het weekend ik 60 procent en hij 40 procent. Ofzo. Maar ik besef me vooral ook dat het niet te plannen valt.
Mijn man is ook echt niet zorgzaam. ik was allang blij dat ik een kind kreeg, en bij mijn dochter was ik alleen. Na de geboorte van de 2de ging hij echt zijn bed niet uit voor ons kind, we hebben het er nooit uitgebreid over gehad, want zonder praten weet ik heus wel hoe hij er tegenaan kijkt. Ik heb gelukkig makkelijke bevallingen gehad, dinsdag om 17:45b is onze zoon geboren, anderhalf uur later zat ik al in de woonkamer, gewoon geen zin om op bed te liggen. Alleen ouders en zussen/broer zijn geweest, die hebben niets gedronken, ik kon niet zomaar lopen want viel dan flauw. S nachts waren de bloedlichamen waarschijnlijk weer op peil, werd niet meer duizelig. Heb toen ook mijn zoon verzorgt en de volgende avond zorgde ik al voor de koffie van de visite, al denk ik als ik niet mijn bed uit kon mijn man dat ook wel gedaan had. Verder verzorgde hij onze kinderen echt alleen als hij op moest passen, als ik thuis was deed ik het. In het huishouden doet hij ook niets. Heb er niet veel moeite mee.
Ligt echt aan het karakter van je man wat je van hem kan verwachten. Mijn man is niet zorgzaam en vind het huishouden maar onzin. Maar hij neemt zijn verantwoordelijkheden wel als ik er niet ben of ik het niet kan. Maar zodra ik er wel weer ben komt alles op mij neer. Of ik moet het hem (herhaaldelijk) vragen. Hij is ook zo opgevoed dat hij nooit iets hoefde te doen.(geef mn smoeder de schuld haha) Toch is hij een hele lieve vader die veel speelt en knuffelt met onze dochter
Ligt er een beetje aan hoe de taakverdeling nu is denk ik. Kijk mijn man en ik werken nu allebei fulltime en doen dus ook samen het huishouden. Nu doe ik wel iets meer en sowieso de regel dingen omdat ik gewoon wat meer de regeltante van ons tweeën ben maar als ik vraag of hij (buiten zijn vaste taken want die hebben we ooit eens verdeeld) iets wil doen doet hij dat altijd. Koken, was, vaatwasser doen we fifty-fifty. Nu in mijn verlof doe ik dat allemaal maar dat is prima ik zit ook de hele dag thuis en loop anders tegen de muren op Straks gaan wij beide 4 dagen per week werken dus ja ook dan zullen wij alles verdelen. Ook de zorg van de baby. Ik ga wel borstvoeding geven dus dat zal ik doen natuurlijk. Ook uitgaan /weggaan/sporten etc zullen we gewoon in overleg doen. Ik denk dus dat communicatie toch het belangrijkste is. Misschien moet je man nog een beetje groeien in de zwangerschap (ik zie dat je 11 weken bent ik kon ook alleen daarover praten maar pas de laatste weken is man echt zorgzaam en leeft hij helemaal mee) en komt die communicatie daarover later wel. Inderdaad benoemen hoe jij dat voor je ziet en horen wat hij daar van denkt. En aan de hand daarvan kijken wat voor jullie het beste werkt. Veel succes enne: Gefeliciteerd!!!
Verschrikkelijk lijkt me dat! Ik kan je helaas niet echt helpen met een enorm zorgzame/huishoudende man maar ik wil je wel succes wensen, hopelijk gaat het allemaal een beetje 'vanzelf' lopen en zullen jullie gelijkwaardige ouders zijn
Ik ben ook thuisblijfmoeder maar mijn man helpt mij overal bij hoor. Van opvoeding en verzorging van de kids tot aan vuilnisbak etc verschonen. Dat ik thuis ben betekent niet dat ik alles maar alleen moet doen .
Erover praten is denk ik het beste. Wellicht dat je hem kan voorleggen hoe jij het ziet of graag wilt, misschien heeft hij dat nodig om er over na te denken of om op ideeën te komen. Daarbij zie ik dat je nog pril zwanger bent. De meeste mannen hebben in die periode nog helemaal geen idee wat ze te wachten staat en hebben nog helemaal geen feeling bij de zwangerschap. Dat komt omdat ze nog niks kunnen zien en voelen bij jou en jij bent 24/7 met je zwangerschap bezig. Voor hem is het nog een ver van z'n bed show. Mijn partner is ook geen prater en ik probeerde soms ook dingen aan hem te vragen of te vertellen waar hij nog helemaal niet over na wilde denken of nagedacht had. Uiteindelijk kwam dat wel goed. Succes
Mijn vl vond het ook allemaal eng en moest het eerst maar eens zien maar is nu helemaal verliefd... En na een lange dag werken vindt hij het heerlijk om haar in bad te doen, fles geven en naar bed brengen dan heeft hij ook nog tijd met haar. Maar ik denk dat je toch met hem moet gaan praten.
Ik ben ook thuismoeder en vind het prima eigenlijk... Wat hier de afspraken zijn is savonds na het werk minimaal 1 uur spelen met de kleine....en in het weekend wat meer aandacht geven. Samen naar bed brengen savonds en hij gaat minimaal 2 x in bad met hem per week. En ik ga een keer oer maand ofzo savonds wat voor mezelf doen.. Vind het niet meer dan normaal dat het huishouden, koken en meer en deel kind op mijn schouders ligt...hij werkt.....
dit dus. ik heb wel meer de opvoedende taak, maar dat is omdat ik er eigenlijk 2 aan het opvoeden ben (jaja.. mijn man is een klein kind.. ) maar... als ik duidelijk uitleg dat ik iets verwacht, gebeurt het ook.. ik vind het niet erg om meer te doen. het huishouden doe ik ook meer, maar als man thuis is kookt hij ook. vaatwasser, vuilbakjes, boodschappen... doet ie allemaal. en, meestal met kind erbij! die kan zo lekker hellupu, dus dan zijn ze een poosje zoet. kan ik ff stoffen of de was strijken bijvoorbeeld.
Mijn vriend heeft heel lang op zichzelf geleefd en is al die tijd singel geweest. Pas toen hij bijna 35 werd hebben we elkaar ontmoet. Hij is een echte gamer, die veel tijd voor zichzelf nodig heeft. En een x aantal autistische trekjes heeft. Het was al lastig om na zoveel jaar duidelijk te krijgen dat we nu met zijn tweeën zijn en dat hij zijn tijd daar ook een beetje naar in moet richten. Duurde even maar hij heeft zich aangepast. Ik had nooit verwacht dat hij behulpzaam zou kunnen worden, maar nu mijn gezondheid me een beetje in de steek laat neemt hij het stofzuigen over als hij ziet dat het niet gaat. Als ik te misselijk ben en geen eten kan ruiken dan kookt hij. Ik merkte (miss hebben meer mannen dat) als de gesprekken te vroeg zijn en te abstract dat het dan lastig was voor hem om er wat mee te kunnen. Terwijl als je iets op het moment zelf concreet vraagt het wel werkt en als je dat vaker doet het opgepakt wordt in de routine van hoe het soort van werkt in huis. Lange gesprekken die voor de man nog lang niet aan de orde zijn komen vaak niet binnen. Misschien moet je je wat minder druk maken en er later over beginnen.
Ik doe het ook voornamelijk zelf, maar zodra hij thuis is, is hij echt niet te beroerd wat te doen.. maar eer hij thuis is, zijn de meeste dingen al gedaan en is het puur een flesje geven en naar bed brengen. In het weekend is het 50/50. Hangt van de dag af, ene keer ben ik drukker en ander weekend is hij volop aan het klussen. Mijn ervaring, in het begin moest mijn man net wat meer wennen; gelukkig hielp hij mij goed, maar ik gaf BV dus hij kon ook vrij weinig doen. Als we nog een kindje mogen krijgen ga ik het zeker anders aanpakken. Maar denk toch vooral praten, alhoewel ik wel snap dat hij er nu nog niet op zit te wachten om te praten over de rolverdeling over 7 maanden. Laat het voor nu even op je afkomen, en heb het er over een paar maanden weer eens over..hoe dan ook je kan nu niet meer terug, dus geniet!
Wijst zichzelf wel uit toch... Het is nog vroeg in je zwangerschap om hier al woorden over te hebben, vooral gezien hij zich nog niet echt papa zal voelen nu. Dat verandert straks wel. Ik werkte tot eind april fulltime (40+uren) en mijn man idem. Ik deed ook gewoon het huishouden hoor (altijd koken, wassen, strijken, kuisen, boodschappen). Mijn man doet de klusjes en de tuin enzo. Als ik in een drukke periode heb op het werk (waarbij in de avonden en weekends moet doorwerken) neemt hij er de verzorging van J. bij én mijn huishoudelijk werk. Dit is voor ons vanzelfsprekend en zo komen wij goed overeen. Onze zoon is onze gezamelijke zorg, als ik iets heb dan is mijn man bezig met hem en als mijn man moet werken in de tuin of kleine verbouwingen moet doen in huis dan ben ik bezig met J. Uiteindelijk heeft ons zoontje een moeder én een vader. Onafhankelijk van wie er werkt en wie niet. Sinds mei 2014 ben ik op woensdag thuis, dus werk ik 4 dagen per week ipv 5 en de rolverdeling is nog steeds idem.