Hey meiden, maken jullie het ook mee dat sommige mensen helemaal niet blij voor je zijn? Er zijn een paar vrouwen in mijn omgeving die helemaal niks meer tegen me zeggen sinds ze weten dat ik zwanger ben! Ze zitten in hetzelfde vriendenclubje, zeg maar, dus we zien elkaar regelmatig, maar het lijkt wel of ik opeens lepra heb of zo. Ik kan niet zeggen dat ik het persoonlijk heel erg vind dat ik ze niet meer spreek, maar het is toch wat pijnlijk af en toe. Eentje probeert nu al een jaar zwanger te worden. Ik begrijp dat het onzettend vervelend voor haar moet zijn, maar om er nou op deze manier mee om te gaan ... Ik weet eigenlijk niet wat ik er mee aan moet. Zijn er meer mensen die dit soort dingen meemaken? Groetjes, Dominique
Ik denk dat die vriendinnen best wel blij voor jullie zijn hoor, maar het is soms heel moeilijk als je zelf een gigantische kinderwens hebt die niet vervuld wordt om dan van anderen te horen dat het wel is gelukt. Het is dan een bevestiging van "zie je wel ons lukt het niet" Ik zou ze gewoon de ruimte geven, en in hun omgeving maar niet over het zwanger zijn te praten. Maar vriendschappen zijn kostbaar, dus ga ze nu niet vermijden! Gun ze de tijd. Groetjes Daphne
Is niet bij mij gebeurd, maar wel bij mijn vriendin. Zij heeft sinds ze het vertelt heeft geen contact meer met (wat ze dacht) een van haar beste vrienden was. Hij vond het niet verstandig dat ze nu zwanger is van haar vriend, hij kan het namelijk niet goed met hem vinden. Heel naar allemaal! Lijkt me echt niet leuk als mensen zo reageren!!! Succes er mee! gr. debby
Ik krijg ook wel eens negatieve reacties. Gisteren vroeg een vrouw in een winkel op ons dorp of het wel gepland is. Dat vind ik een brutale vraag. Ik ben vorig jaar getrouwd en dus lijkt het me redelijk gepland zou je toch zeggen. En sommige mensen reageren niet echt enthousiast. Nou ja je leert je echt vrienden zo wel kennen.
tja ik snap wat je bedoelt mijn eerste keer dat ik zwanger was waren de reacties super maar dat eindigde jammer genoeg in een mk met 6 weken en nu ben ik opnieuw zwanger en mn schoonouders vertoonde nauwelijks een reactie toen we kwamen vertellen dat we weer zwanger zijn ze vroegen alleen van ja en hoever ben je nou dan en toen ik zei weer 5 weken ging t van tja zeg t nog maar tegen niemand er werdt niet gefeliciteerd of niks voelde me goed beroerd ervan maar ik zet t van me af en geniet met volle teugen van mijn prille zwangerschap en zie wel hoe t loopt na mijn mk heb ik me voor genomen het gewoon te vertellen als ik opnieuw zwanger was omdat ik blij wil zijn met t geen wat er dan is en gaat t mis moet ik dat ook vertellen dus wat maakt t uit sorry voor mijn lange verhaal liefs mieke
Mijn zus had ook een hele goede vriendin, al sinds haar kinderjaren. Die vriendin was al jaren bezig om zwanger te worden, maar het wilde niet lukken. Ze had zelfs al verschillende IVF-behandelingen achter de rug. Toen werd mijn zus zwanger. Het contact bleef nog wel, maar je kon duidelijk merken dat de vriendin van mijn zus er moeite mee had. Ze hadden minder vaak contact en ze kon niet echt erg enthousiast zijn. Ze wilde het zelf ook zo ontzettend graag. Later kreeg mijn zus een heel erg zware vorm van het HELLP-syndroom. Was heel erg heftig, haar kindje werd met 990 gram al gehaald, zij heeft zelf een bijna-dood-ervaring gehad. Nu, jaren later, heeft mijn zus het allemaal nog steeds niet helemaal verwerkt. Jammer genoeg kan ze niet op haar vriendin terugvallen door wederzijdse misvattingen en gebrek aan inlevingsvermogen voor de gevoelens van de ander. Ze hebben geen contact meer. Mijn zus neemt het haar vriendin kwalijk dat ze zo weinig van zich heeft laten horen toen zij het zo moeilijk had. De vriendin neemt het mijn zus kwalijk dat zij zich niet kan voorstellen of inleven hoe al die jaren voor haar zijn geweest en wat dat met haar gevoelens heeft gedaan.
ik zelf heb niet echt negatieve reacties gehad.. maar mijn man vast wel.. ik dnek niet dat ze dat tegen mij zouden zeggen... wel denken de meeste dat onze baby een ongelukje is maar dat is dus totaal niet zo we hebben het gewoon geprobeert en dat het in 1 keer gelukt is ja dat is dan geluk voor ons.. maar ja iedereen denkt dus dat het een ongelukje is en dat is wel heel erg vervelend vind ik zelf
Ik heb het nog niet iedereen verteld, alleen aan de mensen die dicht bij me staan en een aantal collega's waar ik goed contact mee heb. Dat zijn dan ook erg enthousiaste reacties geweest, ben benieuwd of er straks minder leuke reacties komen wanner we het iedereen vertellen!
Ook ik heb in het begin vervelende reacties gehad. Mijn schoonvader, is al 5 keer opa en toen we het hem vertelde, was het eerste wat hij zei, hoe ga je dat betalen. ( hebben alletwee een goede baan en wonen al 9 jaar in een eigenhuis, zag het probleem niet zo) Maar deed wel even pijn. En mijn zus heeft tot de vier maanden alles verzwegen, zo erg dat ik de grootste ruzie met mijn ouders en haar heb gehad. Ik kon daar niet mee omgaan. Ze is ook niet op m'n bruiloft geweest. En nu ik bijna uitgeteld ben wil ze haantje de voorste zijn, maar dat kan bij mij niet meer. Ze heeft zo veel kapot gemaakt. Maar ik heb geleerd dat je daar boven moet staan, want tot ongeveer 25 weken ben ik dood ongelukkig geweest. En het is zo jammer want je kunt na die twaalf weken er zo lekker van genieten. Helaas is dat bij mij pas na m'n bruiloft gebeurt, maar. Maar laat een ander niet je geluk in de weg staan, jij bent de gene waar om het nu gaat. Geniet van die aandacht!!! Je verdient het.
Ik heb ook een vervelende reactie gehad bij mijn vorige zwangerschap die helaas een miskraam werd. De ouders van mijn vriend waren er helemaal niet blij mee dat hun zoon een kind zou krijgen van een nl niet moslim meisje en we zijn ook niet getrouwd . Ze waren echt heel hard in hun uitspraken . Mijn vriend en ik hebben nu trouwplannen en verwachten een nieuw wondertje en we houden het stil voor hun . Ik ben sinds de miskraam niet meer bij hun geweest en ik zie wel hoe het in de toekomst loopt . Mijn vriend en ik hebben samen voor een kindje gekozen en het is ons leven en wij moeten er blij mee zijn en de mensen die slecht reageren hebben gewoon pech ! Ik hoop dat jullie allemaal leukere reacties krijgen! liefs caroline
Ik denk dat het meer over hun zegt dan over jou. Want ze kunnen wel boos op jou gaan worden maar hun geluk ligt niet in jouw handen. Wat kan jij eraan doen dat zij geen kinderen kunnen krijgen,daar sta jij toch buiten en als ze niet leuk kunnen reageren wil dat zeggen dat ze er niet mee kunnen omgaan. Dat is heel verdrietig en zielig maar ze hebben echt een probleem met zichzelf vooral en dat heeft niets met jou te maken ook al zijn ze dus boos op jou.
toen wij de eerste keer zijn gaan vertellen dat mijn schoonouders opa en oma werden,reageerde ze niet leuk.(helaas had ik met 5,5 week een miskraam gehad) we werden niet gefeliciteerd,maar kregen naar ons hoofd gegooid van het is zeker een ongelukje. is ook het eenigste wat er over gezegd is. nu ben ik weer zwanger en heb ik het ze verteld toen ik ze ophaalde van het vliegveld. nu werd ik wel gefeliciteerd,maar ze zullen er volgens mij nooit naar vragen hoe het gaat en hoe ik mij voel. ene kant leg ik mij daar bij neer,maar aan de andere kant blijf je er toch aan denken waarom het niet anders kan. gelukkig reageerde mijn ouders heel leuk en troost ik mij maar met die gedachte dat er ook mensen zijn die het wel heel leuk vinden.
Pfff, van dit soort reacties snap ik dus helemaal niets. Kijk, ik kan me heel goed voorstellen dat je moeite met andersmans zwangerschap hebt als je zelf heel graag een kindje wil maar het niet lukt. Maar om dan te gaan stellen dat jullie maar hadden moeten wachten... Echt heel erg raar hoor! Wij hebben het alleen nog maar aan de zus en zwager van mijn man + mijn ouders en broertjes en zusjes verteld. Die waren allemaal reuze enthousiast! De rest hebben we nog niets verteld. Dus daar kan ik nog niets over zeggen...
Inmiddels heb ik de twee dames waar ik het over had weer gezien. Nog steeds hebben ze me niet gefeliciteerd met de zwangerschap, MAAR, ik ben wel overladen met adviezen voor de opvoeding en de bevalling, ha ha! Het was echt bizar! De ene ontkende glashard dat je bij een echo van 9 weken een kindje kon zien. Zij beweerde dat je alleen een onherkenbaar stipje zou zien, en dat het zelfs bij 20 weken onduidelijke was. Wat moet je daar nou tegen zeggen? Het hielp niet dat ik zei dat ik al een echo had gehad en dat er wel heel duidelijk een kindje zichtbaar was. "Nee", zei ze, "dat is niet zo". En ze is zelf nog nooit zwanger geweest! Zucht ... mijn volgende probleem is hoe om te gaan met alle ongevraagde adviezen die je krijgt. Ongevraagde adviezen? Jullie ook last van? Anyone? Groetjes, Dominique
Nou ik heb met 10 weken een echo gehad en er was echt wel een mini mensje te zien hoor en met 15 weken ook een echo gehad nou en ook weer een groter mini mensje,wel goed hoor dat ze het allemaal beter weet terwijl ze zelf nooit zwanger is geweest Ik heb eigenlijk nog niet van die ongevraagde adviezen gekregen.
haha ongevraagde adviezen krijg je van iedereen, tot in de supermarkt van totale vreemden!! ook moet iedereen even op je buik tikken, en weet iedereen alles beter dan jij. gewoon over je heen laten gaan. volgens mijn vriend geef ik redelijk dodelijke blikken, dus als ze al met dat handje komen, trekken ze weer snel weg. en adviezen..tja... vriendelijk lachen, en gewoon doen wat je zelf het beste lijkt. het zijn vooral nl de vrouwen zonder kinderen die het beter denken te weten!! niet echt slechte reacties, wel van beide moeders een vreselijke ongerustheid.. van zijn moeder dat ik het kind meeneem naar nederland en dat hij hem nooit meer te zien krijgt, en van mijn moeder, dat hij het kind afneemt en ik hem nooit meer te zien krijg.. maar goed, ik denk dat ze daar ook wel weer overheen komen. Ik bedoel we zitten in spanje, niet in 1 of ander land met totaal andere mensenrechten of iets.
Reacties van mensen blijven altijd vreemd, soms in de positieve zin soms in de negatieve zin. 5 jaar geleden kreeg mijn nichtje te horen dat ze onvruchtbaar was, via een lange weg en eicel donatie heeft ze nu een pracht van een dochter. Wat waren we blij voor hun toen ze belde en vertelde dat ze zwanger was. Een jaar later werd een vriendin zwanger van de eerste en weer waren we blij. Weer een jaar later mijn andere vriendin zwanger en ook nu waren we blij maar begon het toch ook bij ons te kriebelen. 3 jaar geleden belde mijn jongste nichtje op om te vertellen dat ze zwanger waren, wij weer blij maar toch ook een beetje van goh bij hun in twee keer en bij ons nog niets. 2 jaar geleden werd nr twee bij een vriendin verwacht, weer blij maar ondertussen bij ons nog niets. En vorig jaar tijdens het pinkster weekend vertelde mijn vriendin dat ze 10 weken zwanger was van nr 2 en toen trok ik het niet meer, tranen met tuiten terwijl mijn vriendin niets anders kon doen dan me vast houden. Zo kennen ze mij dus niet, ik die altijd vrolijk ben. Heel langzaam kwam het er wel uit, ik was wel blij voor hun maar ondertussen waren wij al dik 1,5 jaar serieus aan het werk en niets nada njente. Nog geen 3 maanden later kon ik mijn vriendin bellen om te vertellen dat ik de dag ervoor (met 12+1 week) een miskraam had gehad. Weer bittere tranen, weer elkaar vasthouden zij met een buikje ik met mijn lege buik. Nooit is er in die tijd iets van jalouzie geweest, wel verdriet, soms de vraag waarom zij wel en wij niet en altijd de gedachten wat kunnen hun er nou aan doen dat het bij hun wel lukt en bij ons niet. November vorig jaar, ik p**s over een staafje, ben 4 dagen over tijd en snotter verkouden, verwacht niet dat het positief is maar iets in mij zegt het te doen voordat ik een aprientje en neusspray neem en mijn bed in kruip. Ik zit te kijken naar het staafje (vroeger legde ik het ding altijd aan de kant om naar 3 minuten te gaan kijken wat de uitslag is), het eerste vakje wordt nat en het streepje verkleurd, ik begin meteen te denken dat de test wel weer niet goed zal zijn en ja hoor in het tweede vakje gebeurt niets, geen teststreep dus geen goede test. Stap weer op de fiest om ergens anders nog een test te halen want het zal toch niet. Met veel moeite druk ik er nog net genoeg urine uit om nog een test te doen. Binnen no time staan er twee blauwe streepjes mij aan te staren. Eh ben zwanger. Pak mijn mobile en sms manlief, bel me nu ben bang!!!. Manlief belt, ben zwanger en bang is het enige wat ik eruit kan krijgen. Hij ook. Hang op en bel mijn vriendin, mijn test is positief, wat nu ik trek het niet als deze ook mis gaat. Ik wordt gerustgesteld door de simpele woorden, het gaat niet mis, dat laten we gewoon niet toe. Hang op en bel mijn zus, bij jullie is het toch thanksgiving vandaag? Ja! Ik ben weer zwanger! Mooi dan kan ik eindelijk wat voor je breien. Doe maar niet straks gaat het weer mis. Nee hoor deze gaat niet mis. En nu nou nog 3 weken (5 maximaal) en dan kunnen wij ook eindelijk ons kindje in de armen houden. Iedereen is blij voor ons, zelfs mijn nichtje die zeker weet dat de kans op een tweede heel heel klein is, is blij. Groetjes
wat een moi verhaal heb je geschreven pluk. Niet lullig bedoeld,maar het loopt goed af! Wij hebben niet bepaald negatieve berichten gehad. Allen kreeg mijn vriend een reactie van een collega: "jij was wel de alatste van wie ik het verwacht had." Tja wat moet je daar mee? ik vind het persoonlijk niet zo negatief, mijn vriend is in ijn gedrag soms wat onserieus, misschien dat hij het daarom zei. geen idee. Wij Zjn de eersten uit onze vriendengroep, en 1 daarvan, die reageerde met "Dussssss" haha. Die is nog vrijgezel en ABSOLUUT nog niet bezig met verkering, trouwen en een kindje. vandaar de reactie. Verder vragen mensen dan weer wel, of we ook nog gaan trouwen. We wonen nl samen al een paar jaar, maar bewust voor gekozen om niet te trouwen. Is blijkbaar ook nog ouderwets dan denk ik bij sommigen!