Ik ben benieuwd hoe anderen hier mee om zouden gaan: mijn oudste heeft een fikse griep te pakken en ligt al dagen als een hoopje ellende op de bank. Heel erg zielig natuurlijk, zo'n mannetje dat zich zo ellendig voelt. Maar dit uit zich bij hem heel erg in zeuren. Als ik naar de keuken loop roept hij al heel dramatisch 'mama, blijf bij me'. En blijft hij roepen tot ik terug ben. Of hij herhaalt 600 keer dat hij het zo warm heeft, dat hij water met ijsblokjes wil, dat hij zich niet lekker voelt, enzv. En dan niet een keer, hij zegt rustig een half uur achter elkaar 'ik voel me niet lekker' en dan op zo'n heel zeurderig toontje. Of als ik er niet ben letterlijk de hele dag aan mijn man vragen wanneer ik thuis kom. Ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan. Ik heb echt met hem te doen, want hij is hartstikke beroerd, maar dat gezeur en gedram gaat ongelofelijk op mijn zenuwen werken. Daarbij heb ik zelf ook dat griepje en slapen wij dankzij zieke kinderen al 4 nachten slecht, dus mijn lontje is ook wat korter. Ik heb natuurlijk wel gezegd dat hij niet steeds hetzelfde hoeft te zeggen en dat ik snap dat hij zich rot voelt, maar hij gaat er gewoon mee door, en boos worden op een ziek kind wil ik ook niet. Wat zouden jullie in zin situatie doen?
Ondanks dat ik precies begrijp wat je bedoeld...ontzie ik mijn kind dan echt. Ziek zijn is zo lastig voor een kind. Hopelijk zijn jullie allemaal snel opgeknapt.
Lastig, hier was het laatst zo bij een oorontsteking...Wij hadden er nog nooit zo veel mee te maken en ik schrok mij rot, omdat het zo plotseling kwam en toen zat ik ook opeens met een ziek en zielig zeurend kind. Niets was goed, alles deed pijn....ik ben op gegeven moment gewoon naast hem gaan liggen en heb verhaaltjes voorgelezen en geprobeerd om hem te laten slapen.....gelukkig was de ergste pijn na die nacht over...ik heb eigenlijk geen tips, want bij ons hielp ook bijna niets....
Alsof je het over onze zoon hebt anderhalve week geleden... Maar ook hier weinig tips. Zoveel mogelijk laten slapen en voor de rest wens ik jullie veel beterschap!
Ik heb ook zo'n dochter. Ze vraagt nergens om want praten doet ze nog niet, maar ik kan werkelijk geen kant uit. Als ik haar alleen al los laat dan gaat ze gelijk huilen wanneer ze goed ziek is. Ik vind het voor een dag of 2 niet erg maar daarna wordt het bloedirritant. Toch geef ik zoveel mogelijk aan haar toe want zij kan er ook niks aan doen dat ze zich zo rot voelt. En tussendoor geniet ik van dat kleine meisje die zich het fijnste voelt bij mij, dat meisje voor wie ik op dat moment alles beteken.
Oh wat ontzettend herkenbaar! Ik kan me er ook gruwelijk aan ergerenl hier namelijk precies hetzelfde en ik loop dan echt op mijn tandvlees. Wanneer ik dit aankaart bij familie/vrienden of mensen uit mijn omgeving word ik nog net niet uitgemaakt voor slechte moeder ofzo, dat ik niet alles slik voor zoete koek en dat het voor hem allemaal veeeeeeeeel erger moet zijn dan voor mij. Maar eigenlijk is dat het niet, want meneertje koekepeertje mag lekker op de bank liggen chillen terwijl zijn moeder a.k.a. de slaaf alles op een presenteerblaadje aan komt bieden waar hij om vraagt. Pfffffffff. Maar goed, i'll suck it up, want ja, wat moet je anders? Het is net wat je zegt; boos worden is zielig en heeft ook geen zin. Het is inderdaad heel erg vervelend en ik leef 100% volkomen met je mee. Je kunt er niks aan doen behalve afwachten tot hij wat beter is. Sterkte en beterschap!!!