Ben benieuwd of meer mensen dit hebben... Was tijdens de zwangerschap totaal niet bang voor de bevalling. Uiteindelijk heeft het best lang geduurd omdat het toen al eigenwijze mevrouwtje bedacht dat het ook met de kin vooruit kon Duurde 24 uur, gelukkig kreeg ik uiteindelijk een ruggenprik en heb ik van de knip niets gevoeld en was ik na een paar dagen weer helemaal op de been. Maar heb nu wel, ondanks dat het helemaal goed is gekomen met Lena, nog steeds wel moeite wat er is gebeurd. Wat dat betreft werkt dit forum gelukkig redelijk therapeutisch voor me Ik heb er eigenlijk weinig moeite mee, maar bijvoorbeeld pasgeleden lees ik een topic en dan zegt iemand waarbij de vk zegt dat je bevalling weinig voorstelt onder de 4 cm. Daar kan ik best boos om worden! Terwijl ik eigenlijk met plezier terugkijk op met name de laatste paar uur van mijn bevalling. Maar dan merk ik dat het me opeens best nog hoog zit. Wie heeft er nog meer een pittige bevalling gehad? Hoe lang duurde het voordat je het echt kon 'afsluiten' in je hoofd? Of blijft het hangen? Heeft het invloed op het vervolg van de kinderwens?
M'n dochter is nu bijna 7 maanden en ik lig heel af en toe nog even te huilen in bed. Toen ze een half jaar werd had ik weer even zo'n momentje, daarvoor was het een hele tijd weggeweest. Bij mij is het niet de bevalling waar ik mee zit (ondanks knip, vacuüm) maar vooral de nacht erna. Doordat ze pas aan het einde van de middag geboren is moest ik een nacht blijven en die nacht heb ik me vreselijk eenzaam gevoeld. Ik had een baby naast me liggen, maar ik had geen idee wat ik ermee 'moest'. Wist niet hoe ik een luier moest verschonen, wist niet of ik moest aanleggen of niet en ik kon 'r niet zelf uit d'r bedje halen, want zo mobiel was ik die eerste nacht nog niet. De verpleegkundige bellen durfde ik ook niet, want die had 's avonds gezegd dat 't heel erg druk was en dat ze eigenlijk geen tijd had. Tja... tel daarbij op dat ik altijd al vreselijke heimwee heb en 't 'drama' is compleet. Toen ik er om 3.00 uur 's nachts achter kwam dat de nachtverpleegkundige veel liever was, is 't goedgekomen, maar daarvoor had ik m'n dochter wel eerst vreselijk lomp uit d'r bed gehaald (want bewegen ging lastig) en geprobeerd aan te leggen (in het donker, want ik was bang dat de andere dames op zaal wakker zouden worden). De nachtverpleegkundige stelde voor om 'r een paar uur op de babykamer te leggen omdat ze maar bleef jengelen, geen honger had, geen vieze luier had en bleef spugen. Hij heeft vervolgens d'r maagje gespoeld en daarna heeft ze lekker geslapen (en ik ook, want ik was doodop). Wat heb ik me er rot over gevoeld zeg! Had echt 't gevoel een slechte moeder te zijn omdat die eerste uurtjes zo kl*te waren. Erg jammer, maar ik ga m'n best doen om 't een volgende keer niet weer te laten gebeuren. Nu weet ik zelf wat de bedoeling is! Het heeft me wel erg geholpen om 't aan aan de verloskundige te vertellen bij de nacontrole (was dus een erg emotioneel gesprek) en ik heb 't er ook nog vaak met m'n man over gehad. Dan herinnert 'ie me eraan wat voor enorm leuk kind er op d'r kamertje in d'r bedje ligt en dan weet 'ie me ervan te overtuigen dat ze niks aan die eerste nacht overgehouden heeft...
Hoi, nou, voor mij is het 'nog maar' 8 weken geleden, maar4 ook ik denk niet echt met plezier terug aan de bevalling, om het maar zachtjes uit te drukken... Thirza was zo'n beetje 9 pond en dat heeft voor mij de bevalling erg zwaar gemaakt. Ik heb het wel thuis gered, alhoewel ik na afloop in bed ben getild door VK, kraamhulp en manlief, want dat kon ik zelf niet meer, (ben op de baarkruk naast ons bed bevallen). Het heeft zo'n pijn gedaan, dat ik wel een beetje met angst opzie tegen een volgende bevalling, (want ja, ik wil over een tijdje toch echt nog wel een kleintje erbij). Bang dat we weer zo'n groot kindje krijgen, dat ze dat weer niet opmerken, omdat ik zo'n klein buikje had en dus ook geen dingen zijn ondernomen om daarop te anticiperen, (ik liep 2 weken overtijd, als ze het geweten hadden was ik misschien wat eerder ingeleid). Herkenbaar dus wel, die gevoelens. Ik ga er vooralsnog nog maar even vanuit dat ik sterk genoeg ben om het op een gegeven moment een plekje te geven en dat de wens voor een tweede kidnje op een bepald moment echt wel sterker wordt dan de angst,
Oh ja dat topic Valhalla, wat ben ik daar ook pissig om geweest, hehe. Bij mij ligt het pittige van de bevalling voornamelijk in twee dingen. Dat het met Kyra niet goed ging en dat het een ziekenhuis bevalling is geworden (spoedkeizersnede) en dat ik daardoor nooit meer thuis mag bevallen. Het kost me nog steeds best een beetje moeite te bedenken dat ik bij een eventueel tweede kindje naar het ziekenhuis moet, terwijl ik door mijn verleden weinig vertrouwen in de kundigheid en menselijkheid van doktoren heb (en nu heb ik me heeeeeel erg netjes uitgedrukt). En bovendien maakt het ziekenhuis mij letterlijk vaak niet beter, en begin ik pas thuis met het echte genezen. Ook ben ik boos op mijn lichaam omdat mijn weeën Kyra zoveel pijn hebben gedaan, ik ben boos op mijn lichaam omdat dat voor de zoveelste keer mij in de steek heeft gelaten en niet heeft gedaan wat het moet doen. Maar langzamerhand leer ik de boosheid los te laten door wortels te vermoorden (is erg therapeutisch, als je ze met een grote knauw onthoofd, en nog gezond ook), en door mijzelf te realiseren dat ik toch een hele mooie dochter heb. Ik weet dat ik vooruitgang boek, ik kan inmiddels een ziekenhuis naderen zonder een gigantische adrenaline spurt en hartkloppingen (heeft een jaar of 4 geduurd), maar als je het me nu zou vragen zou ik liever moederziel alleen bevallen dan in een ziekenhuis. Gelukkig vraagt nog niemand me dat, en kan ik verder gaan met het verwerken. Persoonlijk denk ik dat het best wel lang duurt voordat ze zoiets hebt verwerkt, maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik het ooit meer los kan laten. Het heeft in ieder geval niet zoveel invloed gehad op mijn kinderwens, als we de 25 miljoen hadden gewonnen waren we meteen voor een tweede begonnen (moeten dan verhuizen hehe). Maar wel maak ik me lichtelijk zorgen of ik niet nog gestresster de zwangerschap in zal gaan dan ik met Kyra heb gehad. Maar ja, dat zien we dan wel.