even een topic nav de stress van mijn man... hij is echt een super goede vader. Lastig voor hem is dat hij heel veel stress krijgt van onze oudste zoon. Ik ook - maar ik loop er meer voor weg (werk), mijn man is meer thuis. Onze oudste is 4 en heeft ASS en is heeeeeeel onvoorspelbaar, al sinds baby zijn. Dat levert altijd stress op in ons gezin. Alleen al bij het anticiperen op wat *misschien* gaat komen, wordt hij al gek. Zeker etenstijd zo tussen 5-7 uur is spannend. Gaat hij eten? Gaat hij schreeuwen? Wordt hij helemaal gek? Hij eet 6 vd 7 dagen per week niet eens aan tafel trouwens, dat terzijde. Maar iemand die dit herkent? Het is een soort van angst en heeft hem soms best wel in de greep - ontspannen zou een betere houding zijn, ook naar zoon toe.
Wat bedoel je precies met onvoorspelbaar? Hoe uit dat zich? Mijn ASS'er (bijna 3 jaar) is ook redelijk onvoorspelbaar op het gebied van eten. Maar ik heb daar niet zo'n last van.. als hij niet eet dan niet, je kan hem moeilijk dwingen dus loslaten is de enige optie. Mijn vriend heeft er meer moeite mee dan ik. Die kan helemaal gek worden als zoon weer eens weigert. Mijn tip: loslaten. Etenstijd gaat soms gewoon anders met deze kinderen en dat is accepteren. Hier heeft mijn zoontje tot ruim 2,5 jaar in de hoge kinderstoel gezeten. Nu pas sinds een maandje zit hij aan de salontafel op een stoeltje. Aan de eettafel lukt nog niet.
Ik denk inderdaad ook dat je man zelf ass heeft. Hij reageert op een andere manier exact hetzelfde op onvoorspelbaarheid. Structuur, duidelijkheid en voorspelbaarheid zijn ook voor je man belangrijk. Maak samen een stappenplan over hoe te handelen bij bepaalde gebeurtenissen. Wat doe je als hij niet eet, wat doe je als hij gaat krijsen enz. Houd je hier allebei aan, dat is uiteindelijk voor zoon ook duidelijk. Hij voelt ook de stress van vader. Zet onderaan een 'noodhulp' bijv. dat man kan bellen als hij er alleen niet uitkomt. Kan goed zijn dat het idee dat hij je mag bellen al zoveel rust geeft dat hij het zelf aan kan. En als het je man belemmert in zijn functioneren, laat het onderzoeken, vraag hulp voor hem en jullie zoon. Dat kan voor zoveel handvatten zorgen.
Wow, dat is wel een heel snelle diagnose! Gestresst raken van een kind dat zich op deze manier gedraagt, lijkt mij heel normaal. Niet fijn, en daarom zou het geweldig zijn om handvatten te krijgen, maar wel normaal. Om dan maar meteen te roepen dat de vader zelf ook ass heeft, vind ik echt nergens op slaan en zelfs nogal lomp.
Ik stel ook geen diagnose, ik zeg wat ik denk. En dat hoeft niet perse juist te zijn, maar in dit geval verklaart het wel de spanning die de man van ts ervaart. Ass is vaak erfelijk en het zou zomaar kunnen dat vader dit ook heeft en daarom zo reageert. Stress hebben van gedrag is normaal, maar niet dat je er ook een soort angst van hebt. En dat hij al stress krijgt van het anticiperen op iets waarvan je niet weet of dat wel gaat gebeuren is ook opvallend. Vaak zit er dan wat meer achter dan alleen stress. En ook, als hij er dagelijks mee dealt omdat hij meer thuis is, zou het ook logischer zijn dat hij inmiddels weet hoe hier het beste op te reageren, waardoor hij ts juist handvatten zou kunnen geven in plaats van andersom.
Jeetje Mina, gelijk de vader al een diagnose. Mijn jongste heeft ook ass. Dat zagen we al heel vroeg. Eten is hier ook lastig. Ik denk dat mijn man ook wel iets in het spectrum heeft. Maar hij reageert erg goed op het gedrag van onze zoon. Eigenlijk zijn we heel creatief geworden. Hij geeft zelf heel goed aan waar hij niet over kan. Structuur is een pre. Hij zit gewoon aan tafel. Soms met afleiding van tv of een tablet. Groente eet hij niet. Ik blijf het er bij leggen. Vlees is hij gek op. Mijn man kwam met het idee om hem te foppen met een vega groenteburger. Dat weet hij wel. We forseren niets. Onze zoon heeft denk ik een tragere verwerking. We kondigen vaak al 5 minuten aan dat we de tafel gaan dekken en dat we daarna gaan eten. Dit herhalen we dan nog een keer. Nu komt hij vaak al zelf naar de tafel lopen. In het begin pakte we hem op, zeiden we gaan eten en in de stoel dat was drama. Hij heeft meer tijd nodig. Ik vind het soms een hele puzzel en ineens vinden we weer iets waar hij goed op reageert. Onze zoon heeft een focus op cijfers en alfabet we proberen dmv zijn focus hem te motiveren. Tanden poetsen was een enorme drama. Nu sinds kort zingen we het alfabet onder het poetsen en dat werkt. Nu ken ik jou kindje niet. Maar wellicht heb je hier iets aan. Ik herken ook wel de angst van jou man een beetje. Soms trek ik het ook even niet die toestanden. Kan me best voorstellen dat het dagelijks drama behoorlijk impact heeft op je gestel. Succes en houd moed.
De manier waarop jij het verwoorde klonk wel als een conclusie. Ik vraag het mij deels af vanwege de erfelijkheid. Maar ook omdat het dan misschien een andere manier van mee omgaan vraagt.
Het lijkt mij dat ass'ers juist voorspelbaar zijn en van herhaling houden. Dat is iig bij mij en jongste dochter wel zo, dus herken het niet echt. Hier geen moeilijke eters, ook de jongste op zich niet al is het soms rete-irritant dat ze gewoon zoooo langzaam is. Maar ik mag niet klagen aangezien ze (bijna) alles eet. Ik heb met goede eters natuurlijk makkelijk praten maar zou het toch proberen los te laten. Wat @Zonnestralen vraagt vraag ik me ook wel af. Voor een ass-ouder kan zoiets veel stress opleveren.
Er zit nogal verschil tussen het stellen van een diagnose (dat mag overigens alleen een psychiater) en je simpelweg ergens in herkennen, en dus afvragen of de persoon in kwestie ook ass'er is...
Het kan een neurotypische ouder net zoveel stress geven. Er is geen stoornis nodig om gefrustreerd te raken van het gedrag van je kind... en wat ik ook al zei: mijn vriend raakt er ook erg gestresst door, maar hij heeft geen ASS of iets in die richting. Wij beide niet trouwens.
Maar hij stresst pas wanneer het gedrag zich daadwerkelijk voordoet (als ik het goed begrijp tenminste). Wat ik van TS lees stresst haar man ook wanneer er nog géén sprake is van dergelijk gedrag. Daarin zit, lijkt mij, een verschil. En natuurlijk kan een NT'er ook stress ervaren maar ik denk dat sommigen (ass'ers of ouders van ass'er) zich hierin gewoon erg herkennen. Er wordt gewoonweg iets afgevraagd (voordeel van autist zijn: ik lees het als een gewone vraag en een ander maakt er direct diagnosticeren van...).
Ik herken het dus ook (in mijn vriend dan). Vriend ervaart ook al stress voordat we gaan eten want hoe vaak eten wel niet tot drama heeft geleidt tussen die twee. Hij gaat er in met het idee 'het zal wel weer drama worden' en taadaa, het wordt drama. Hij houdt het zelf in stand door zijn eigen stress. Dus dat het tussen vader en zoon van TS niet goed gaat tijdens het eten heeft voor mij niet perse iets te maken met een stoornis bij vader. Het kan .. maar het hoeft niet. Ik begrijp de vraag of de man van TSS ASS heeft dan ook wel, maar de zin 'ik denk dat hij ASS heeft' niet. De kans dat de man van TS ASS heeft is namelijk net zo groot als dat hij dit niet heeft (gebaseerd op de OP) .
Lastig zeg, dan zit je echt in zo'n vicieuze cirkel Zoontje van mijn schoonzus heeft een selectieve eetstoornis. Dat is soms gewoon een drama, soms rent hij al weg wanneer ze begint met koken.
Ja, we zijn er mee bezig om het te veranderen. Het gaat wel al een stuk beter. Zoon wordt ook ouder dus het wordt wel iets makkelijker, en ook omdat wij zoon beter leren begrijpen. Zo kunnen we (nou ja, ik dus ) nu goed herkennen wanneer hij niet eet omdat hij een 3jarige peuter is, of omdat hij last heeft van stress (door ASS). Vriend is daar (nog) niet zo gevoelig voor dus het wordt door hem wel eens verkeerd ingeschat waardoor er dus drama ontstaat.
Het opvoeden van kind met ASS kan veel stress geven. Het probleemgedrag ook. Ik herken de onvoorspelbaarheid van mijn kinderen met ASS en ook de intensiteit waarmee dingen 'opeens' ontsporen, ontploffen, etc. Je weet inderdaad vaak niet wat je krijgt. Als je veel drama voor de kiezen krijgt, waarbij je wellicht ook met je handen in het haar zit (je snapt niet wat er aan de hand, je weet niet wat je het beste kan doen, een bedachte oplossing werkt niet etc) is pittig. Dat je daar dan ook angstig voor wordt of met 'lood in de schoenen' naar een moment toe leeft, kan ik best begrijpen. Ik vind het al moeilijk, maar mijn man heeft idd wel ASS en hij heeft er beduidend meer moeite mee, omdat het drama hem ook overprikkeld en hem in zijn functioneren belemmerd. En dat heeft een wisselwerking met de kinderen, waardoor zaken alleen nog maar meer escaleren. Ik heb er baat bij om te begrijpen waar gedrag van mijn kind vandaan komt en te beseffen dat mijn kind niet anders kan op dat moment, het los te laten en out-of-the-box oplossingen bedenken (kind alleen laten eten, staand laten eten, eten met speelgoed erbij, andere plek aan tafel etc). Dit alles bij elkaar zorgt dat ik me minder 'machteloos' of 'overvallen' voel als er weer drama komt, waardoor het ook iets minder stress oplevert. Het fijnst is overigens om hier aan te werken onder thuisbegeleiding, al is dat nu in corona tijd een heel lastige. (schreef ze heel wijs, terwijl ik tot over mijn oren in drama zit en ik de helft van de tijd niet weet wat ik met mijn jongste aan moet , die nog geen officiële diagnose heeft en dus ook nog geen gerichte hulp)
Misschien kan je samen met je man een paar mogelijke scenario's opschrijven. -kind gaat zonder mekkeren eten -prijzen -kind eet niets en krijgt meltdown -meltdownhandelingen -kind smijt bord door kamer -straf Etc Sowieso uitgaan van het worst case scenario. Zou het misschien ARFID kunnen zijn? Hier niet iig, maar de term icm eten en ASS komt nog wel eens voorbij. Hier geen grote drama's met eten, er zijn wel duidelijke afspraken en het is voor het kind helder (ook mbt nieuwe dingen proeven). We kondigen altijd aan met een time-timertje wanneer we gaan eten (visuele aftelklok), en vertellen al voor het koken wat het gaat worden op tafel. Om nieuw eten drama's te voorkomen zet ik er nog wel eens een fles mayo naast (als hij iets nieuws alleen wil eten met mayo, be my guest). Wat hier niet goed gaat zijn schoenen aandoen. Fysiek kan hij het prima, maar het was altijd een groot drama. Sindsdien beschouw ik dat stukje alsof hij 2 jaar jonger is, ook om frustraties bij mezelf te voorkomen. Dat gaat dus niet zelf. Prima. De winst het afgelopen half jaar op dit gebied is zelf schoenen uittrekken. So be it. De kans dat je man ook ASS heeft is aanwezig, ik geloof iets van 40-50% En net zo hoog (20-30%??) is de kans dat jij het zelf zou hebben Maar dat was de vraag niet Autistische volwassenen of niet, hier moet een aanpak voor komen hebben jullie ook begeleiding?
Dank voor jullie reacties! Dat mijn man last heeft van onredelijke stress klopt hoor (hij heeft geen diagnose van ASS maar wel wat anders in het spectrum). Maar zocht idd wat herkenning. We proberen natuurlijk alles goed aan te kondigen voor zoon maar omdat we het zelf ook zo druk hebben, is de rust er thuis te weinig. We zouden beter allebei fulltime thuis kunnen zijn haha zoon heeft last van trage verwerking, heel prikkelgevoelig, het eten loopt van 5 tot 8, en dan pushen we hem echt niet, hij eet wat hij wil enz. Maar toch die stress, en dat ligt bij man ja, toch maar vaker gesprek met hem aangaan dat dit niet hoeft. En de scenario’s doornemen. Want ik word er ook weer gestresst door.. Thanks iedereen! @citroenrasp @1981Mama @Kache @KleineLai @olleke @Zonnestralen @mariska165 @bonnie1 @Eruanna
Zou je een moment in kunnen lassen voor het eten waarbij jouw man zich even van alles kan afsluiten? Dan zou het eten bijvoorbeeld van half 6 tot 8 lopen. Misschien dat het voor jullie zoon ook goed is om tegelijk even wat te legen? Misschien helpt het om de scenario's op te schijven en op te hangen. Kort en bondig.