Ik weet het even niet meer.. de laatste 3 dagen heeft ons zoontje af en toe een soort aanval en ik kan er helemaal niets mee. Eerste keer werd hij wakker van zijn middagslaapje, maar hij valt meestal weer in slaap dus ik liet hem even liggen (hij was aan het kletsen). Na 5 minuten zette hij het opeens op een brullen en dat hield echt wel 20/30 minuten aan, en toen was het opeens over en kreeg ik een lief glimlachje. (Had hem meegenomen naar beneden en op de bank gelegd, ben naast hem gaan liggen) Tweede keer was om 5 uur 's ochtends (sliep daarna wel weer in, na minuut of 30), gisteravond voor het avondeten (met hem rondgelopen en toen op mijn schoot laten eten) en nu net wéér tijdens/na zijn middagslaapje. Wat hij doet: heel héél hard schreeuwen, ogen wegdraaien (hij kijkt me niet aan), overstrekken, rollen, hoofd op de grond bonken (tot bloedlip aan toe ) hoofd in zijn handen verstoppen, gaan staan op zijn knietjes en zich achterover laten vallen. Hij wil absoluut niet vastgepakt/vastgehouden worden, dan draait hij zich weg en wurmt hij zich los. Ik had hem op de grond naast me gelegd met de bloedlip tot gevolg, en toen maar terug in zijn bedje zodat hij zichzelf niet kan bezeren. Ik weet écht niet wat ik er mee aan moet.. Iemand herkenning, tips of waarschuwingen/punten waar ik op moet letten? Ik voel me zo verschrikkelijk dat ik hem niet troosten kan, hij wil niet eens bij me zijn En het duurt ook zo lang.. Is dit een driftbui? Heeft hij opeens pijn? Ik zie geen duidelijke oorzaak (met name omdat het gisteravond voor het eten was en niet na het slapen), we zijn niet anders gaan eten oid. Help!
Heeeeeel herkenbaar. Zitten zelf ook middenin die fase. Dat hoofd bonken herken ik zelf niet in mijn zoon. Tips? Negeren als hij zo'n bui heeft! En belonen als hij iets goed doet. Meer weet ik niet dus ben benieuwd naar reacties
t hoofdbonken herken ik van me dochter toen ze zo oud was . ik zei gewoon niks en stapte er gewoon overheen als ze voor mn voeten lag . paar dagen en t was over
Ohh gelukkig.. ik maakte me al zo'n zorgen. We hebben zo'n lief en vrolijk kind, en dan opeens.. Ik heb hem vandaag uit zijn bedje gehaald en beneden in de box gelegd zodat ik er wel gewoon was en hij zich niet kon bezeren.
Is echt een fase, ik schrok zelf ook van die fase haha. Nu is hij er gelukkig weer uit maar af en toe nog die streken en dan is het echt een driftkikker.
Ja de aanleiding is lastig. Ik wil uit bed? En hij wordt 's avonds driftig als hij niet snel genoeg zijn avondeten krijgt Ik kijk het nog even aan. Als het niet goed voelt dan kan ik altijd nog iets (maar wat?) laten onderzoeken. Verder is hij trouwens een schatje
Herkenbaar. Soms opeens tijdens het eten gooit hij zijn hoofd naar achter en dan weer naar voren en bonkt met zijn hoofd op tafel totdat het pijn doet en dan gaat hij huilen . Alleen wil hij juist wel vastgepakt worden. Hij wil juist alleen maar op schoot zitten of getild worden. Maar die driftbuien zijn heel herkenbaar en ik word er soms best onzeker van omdat ik niet weet wat er aan de hand is met hem!
Bij ons is het wel altijd duidelijk dat ze ergens haar zin niet in krijgt. Maar ze blijft er ook zo lang niet in hangen. Meestal als ik naast haar hurk en haar aankijk en rustig vraag: (naam) liefje, wat WIL je? dan is het in eens stil, denkt ze na, en komt er wel wat uit en is de "bui" over. Maar goed, ze is niet zo overstuur als jij beschrijft hoor, dus dat werkt wellicht niet bij jou.
Heel herkenbaar. Schreeuwen, overstrekken, tegenwerken, niet getroost willen worden. Hij lijkt bijna 'bezeten' op zo'n moment, ik dring dan echt niet tot hem door. Het lijkt wel een ander kind dan het vrolijke, enthousiaste en aanhankelijke mannetje dat ik ken. In het begin schrok ik er echt van! Inmiddels ben ik er wel achter dat het er een beetje bij hoort. Het hoogtepunt lag rond de 15 maanden. Een week of twee / drie achter elkaar had hij meerdere van dit soort driftbuien op een dag. Wij hebben hem wel even door de huisarts laten bekijken. Hij was namelijk ook flink verkouden dus wel wilden weten of dit nu een kwestie was van gedrag (opvoeden dus) of dat het kwam doordat hij zich niet ekker voelde. En dan vind ik troosten meer op zijn plaats dan negeren of apart zetten ofzo. Vandaag had onze zoon weer zo'n bui. Hij werd niet echt lekker wakker 's ochtends. Ik weet dat hij niet getroost of aangeraakt wilt worden. Hij duwt me weg als ik het probeer. Maar als ik echt bij hem vandaan loop, is het ook weer niet goed. Wat ik dus doe, is bij hem in de buurt gaan zitten maar wel een beetje van hem afgewend. Ik doe alsof ik hem negeer, maar hou hem toch een beetje in de gaten. Dan hij merkt wel dat ik in de buurt ben. Zodra hij dan wat kalmeert, komt hij zelf wel troost zoeken. Dan laat ik hem eerst gewoon bij mij zitten en mij vasthouden. Als ik terugknuffel, wordt hij vaak toch weer boos. Dus ik laat hem gewoon even lekker bij mij wegkruipen, zonder echt te reageren. Pas als ik merkt dat de boosheid eruit is, ga ik hem knuffelen. Hij zit dan gewoon rustig op schoot en ik praat zachtjes tegen hem of zing liedjes. Ik heb het idee dat hij na zo'n driftbui zelf ook wel wat geschrokken of verdrietig is. Het lijkt me op een bepaalde manier ook wel eng voor hem, zoveel emotie in zo'n klein lijfje. Toch wel fijn als mama (of papa) dan de buurt is. Ik zorg er trouwens wel voor dat ik consequent blijf. Hij wordt boos omdat iets niet gaat zoals hij wil. (het is me niet altijd duidelijk wat hij dan wil, trouwens. Maar aanleiding is meestal iets wat hij wil hebben wat niet mag, een beker die op de 'verkeerde' plek wordt gezet etc.) Ik ga hem niet ineens zijn zin geven omdat hij kwaad wordt, want dan gaat hij het wel gebruiken denk ik. Wat Babel zegt doe ik ook wel als hij "gewoon" boos is. Vandaag op een gegeven moment ook nog tegen hem gezegd: Je kent al een heleboel woorden, zeg dan gewoon wat je wilt." En dan maar blijven vragen tot je erachter bent. "Wil je drinken?" "Wil je eten?" "Wil je met de auto's spelen?" Enzovoorts. Uiteraard vraag ik dan alleen dingen die op dat moment mogen. Als hij bijvoorbeeld tv wil kijken terwijl we dat al gedaan hebben die dag, bied ik dat gewoon niet aan. Dan kan hij 100x dikkiedik of teletubbies zeggen. Ik vertel dan dat dat niet mag omdat we het al gedaan hebben en noem een alternatief. "Nee, dat doen we niet. Wil je kiekeboe spelen?" Maar dat werkt alleen als hij gewoon boos is omdat hij zijn zin niet krijgt of gefrusteerd is omdat iets niet lukt. Als daar vermoeidheid of niet lekker voelen bij komt en hij krijgt zo'n driftbui dan valt er echt niks meer te doen om hem te kalmeren. Het enige wat ik dan kan doen is uit laten razen en afwachten. Hoe moeilijk ik dat ook vind!
Hier is hij echt te boos. Bij het eten wilde hij juist wel opgepakt worden trouwens, toen heeft hij op mijn schoot gegeten (vond mij broek ook leuk..)
Hahaha, hier al drie dagen op schoot eten. En hij wil dan uiteraard zelf de lepel in zijn mond doen . Erg handig. Not!