Ik lees nu de afgelopen dagen stukjes hier over ouders. Vandaar dat ik dacht zet mijn verhaal eens neer, misschien zijn er meer die dit herkennen en kunnen we ervaringen uitwisselen. Mijn vader is 4,5 jaar geleden overleden na een ziektebed van enkele weken hij heeft 3 maanden geweten dat er iets niet goed was, maar ald ie tijd is er gezegd komt goed, gaat goedkomen, je knapt op. Helaas bleek de kanker bijna door izj hele lichaam aannwezig te zijn en toen het ook in zijn hoofd zat met meerdere tumoren waarvan 1 een doorsnee had van 18 cm. toen was het snel klaar hij kreeg epileptische aanvallen en heeft nog 2 weken verlamd en niets meer wetend op bed gelegen volledig verzorgd door ons 3 en thuis (moeder ik toen 20 en broertje toen 15) Dit was vreselijk zwaar,maar ben heel blij dat ik dat gedaan heb denk dt hij het ook zo gewild zou hebben. Na zijn overlijden dit was in de zomervakantie begrafenis was enorm druk, daarna ging iedereen op vakantie en je krijgt dan een hele rara situatie, wij hebben verdriet dit is niet na 1-2-3-4- weken over. maar de vrienden kennissen en familie zijn op vakantie geweest en voor hun gata het leven verder. Met name bij mijn moeder is dit heel erg geweest. ze heeft hierna noodgedwongen moeten verhuizen door financiele situatie, vervolgens 2,5 jaar lang van huis naar huis geleefd in die periode kreeg ik verkering en ik ben eigenlijk vrij snel bij hem en zijn ouders ingetrokken ook en ik weet hoe zwak dit klinkt ik trok het niet meer thuis we leefden in een huis met zijn 3en waar maar 2 slaapkamers waren, maar ook ons verdriet was alledrie hetzelfde maar toch anders en het was net een bom in huis. wij hebben nu ene veel betere band met elkaar mijn broetje en ik zijn dikke maatjes en mijn mmoeder en ik kunnen enorm goed met elkaar nu. vervolgens gingen we de voorbereidingen in voor ons huwelijk, daar heeft mijn moeder het heel moeilijk mee gehad, toen we vertelden dat ze oma zou worden was ze heel verdrietig en kon ze eerst niet blij zijn, op onze trouwdag heeft ze meegemaakt van top tot teen ze vond het geweldig maar heeft wel op homeopatische medicijnen geleefd die dag zodat ze bepaalde emoties uit kon schakelen en ook zij kon genieten. Bij de geboorte van ons zoontje hebben we van te voren gezegd omdat ik een zware zwangerschap had en ingeleid moest worden dat niemand behalve mijn opa en oma op de hoogte zou zijn wanneer dit was zij moesten voor de honden zorgen. maar ja we waren al een hele dag uit beeld dus ze waren bezorgd waar waren we en hebben het toen tog verteld. ze heeft enorm meegeleefd vanuit huis en ook mijn broertje, wij hadden van te voren afgesproken dat als ik bevallen was we eerst mijn moeder zouden bellen en zij samen met mijn broertje naar het ziekenhuis zou komen i.v.m emoties enz. als ze er was moest 3 kwartier rijden zouden ze bellen en zouden mijn schoonouders gebeld worden en mochten samen komen wonen op 10 minuten rijden (heb veel zwagers en schoonzussen die zouden later komen ) mijn moeder was er met mijn broertje onderweg uit de kropeg opgepikt na 35 minuten hij was nuchter hoor, maar mijn schoonouders waren iets eerder gebeld en warenm er na 4 minuten (ze zeggen dat ze thuis aangekleed op de bank lagen maar verdenk ze van op de bank in het ziekenhuis of haar werk wat aan het ziekenhuis vastzit) dit was even ene vervelende situatie ook omdat mijn moeder er pas na een half uur rijden en mijn broertje het 4 keer had gezegd achter kwam dat ons zoontje vernoemd is. ik lag op zaal suf van de keizersnee onder narcose en mijn zoontje lag op kinderafdeling konden hem alleen op camera zien we hebben met zijn allen zitten staren. heel fijn. ze is nu de beste oma van de wereld, wil oppassen helpt mij enorm en ook tijdens en an mijn revalidatie van bekkeinstabiliteit ik moest 2 keer per week voor therapie naar rotterdam moest al ruim 5 kwartier rijden op de dinsdag zij woont op 3 kwartier rijden maar vertrok om 6 uur van huis zodat ik op tijd weg kon als ik thuis kwam kind schoon en blij huis schoon eten klaar ik blij. kortom een wereldmoeder, Maar nu hebben we laatst zitten praten, ze heeft nog heel veel verdriet om mijn vader dat snap ik dat heb ik ook alleen bij mij heeft rouwverwerking wel geholpen, heb een half jaar therapie ervoor gehad. misschien adt het bij hara ook komt doordat ze zo onrustig heeft geleefd en veel zorgen heeft gehad na zijn dood, financiel. ze vertelde dat ze het enorm moeilijk vindt dat er niemand meer is die haar vraagt goh hoe was het altijd thuiskomen in een di=onker huis altijd alleen naar bed en alleen opstaan (mijn broertje is bijna 21 heeft werk school verkering en ook hij kan hem niet vervangen) dit had ik zel (hoe naief) nooit zo gezien, maar nu snap ik het gevoel wel een beetje kan het me niet voorstellen hoe dat is en of zou zijn, het is toch anders dan mijn verdriet. dat is nou ook het moeilijke we hebben allemaal verdriet maar het was onze vader en haar man en dat is toch anders en ook moeilijker voor te stellen. Nu hebben we de feestdagen we vieren dit 1e kerstadg met mijn familie en 2e kerstadg zijn we thuis maar mijn moeder is ook alleen thuis, nu bleek dat mijn broertje wel thuis zou zijn die dag, hij blijft ook thuis bij haar, maar anders waren wij even gegaan. ik merk dat ik met dit soort dagen altijd probeer langs te gaan of wat dan ook, maar ze zei laatst je hoeft het niet te doen hoor het moet geen verplichting worden, het moet ook kunnen en dit snap ik wel maar ik voel me zo schuldig mijn leven draait op volle toeren en die van haar gaat ook verder, maar heel langzaam , en eenzaam. Ik wil heel graag, voor haar er zijn en we doen dit ook best vaak, maar net dat ik zeg ik voel me schuldig dat ik weer zo goed kan genieten van het leven, ook daarover voel ik me soms schuldig van ja het heeft nu een plekje maar vergeten wil ik hem niet dat is soms moeilijk onderscheid te maken, Ze heeft zich nu aangemeld voor een onderzoek en vandaaruit therapie over rouwverwerking ben daar heel blij mee. heeft iemand hier miosschien ervaring mee kunnen we misschien eens van gedachten wisselen. bovenal is heb een top moeder en mijn zoon een top schoonmoeder zo dat is gezegd excuses voor het enorm lange verhaal op devroege morgen
tja, ik denk dat jij hier niets aan kunt veranderen.. hoe moeilijk het ook is dat ze eenzaam is,.. jij kunt daar niet iedere dag langsgaan zodat ze niet meer eenzaam is... jij hebt ook je eigen gezin waar je van MAG genieten en je hoeft je daar echt niet schuldig over te voelen... ze moet dit gewoon zelf oplossen (met prof hulp),.. dat is natuurlijk altijd moeilijk, maar uiteindelijk is dit wel beter, vooral omdat ze nu na 4,5 jaar het er nog zo moeilijk mee heeft... ik hoop dat je moeder snel weer een beetje kan genieten van alles ondanks dat haar man er niet meer is...
Meid ik herken het helemaal! Mijn (stief) vader is nu bijna 3 jaar overleden, en mijn moeder heeft het er ook nog steeds moeilijk mee. Ik was zwanger toen hij ernstig ziek was, we hebben het gelijk verteld...maar er was maae weinig blijdschap omdat mijn vader niet lang meer zou leven. 3 weken later overleed hij. Mijn moeder, broer en ik hebben hem ook tot de dood toe verzorgt..zodat hij gewoon thuis kon blijven en zodat mijn moeder nog zoveel mogenlijk kon werken. Tijdens de zwangerschap was er ook weinig blijdschap, ook logisch haar man was net overleden. Een paar maanden daarna zijn we getrouwd, wat mijn moeder ook moeilijk vond omdat hij het niet meer mocht meemaken. Gelukkig hadden ze de financien prima op orde en kon mijn moeder gelukkig gewoon in haar huis blijven wonen. Gelukkig heeft ze haar werk waar ze veel afleiding in vindt. Maar als je thuis komt...kom je toch in een leeg huis, niemand met wie je even de dag kunt doornemen. Ik ga erg vaak bij haar langs en we bellen elke dag, onze band is erg sterk. Ze is een geweldige oma. Ik merk nu dat het een beetje beter gaat, ze heeft haar draai gevonden in het alleen zijn, maar het blijft moeilijk. Ze gaat nog steeds 2 á 3x per week naar zijn graf.
Ik herken het ook hoor, mijn moeder is vorig jaar 9 dec. overleden, ik was toen 6 maanden zwanger. Het was net tegen de kerstperiode en dat is altijd moeilijk, helemaal voor mijn vader, die is al 78 en voelt zich erg eenzaam nu maar je doet er helemaal niks aan. Zoveel mogelijk langsgaan en uitnodigen, tja zo is het leven hoe wrang het ook is
Ook ik herken het (helaas) helemaal. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden, op 52-jarige leeftijd, na een ziekbed van een jaar. Dat was al heel erg zwaar, ze wisten niet wat mijn vader had en hij was doodziek (letterlijk), op een gegeven moment heeft hij weken op de intensive care in het AMC gelegen, wat een uur reizen vanaf hier is. Mijn moeder ging er elke dag naartoe, kreeg keer op keer te horen dat we met het ergste rekening moesten houden, mijn vader wilde zelf niet meer, nou ja, echt ergste van het ergste. Uiteindelijk is hij toch weer opgeknapt, nog een paar weken thuis geweest, toen toch weer in het AMC belandt en de nacht na een (geslaagde) operatie onverwacht overleden aan een hartstilstand. Afschuwelijk, ik heb er geen andere woorden voor. Gelukkig had mijn vader alles heel erg goed geregeld en kon mijn moeder blijven wonen waar ze woonden, zonder financiele zorgen. Dat lijkt me in jouw verhaal al heel zwaar - bovenop al dat verdriet ook nog die zorgen. Maar ik herken wel wat je schrijft hoor, denk dat het ook heel normaal is. Ik voel me sinds het overlijden van mijn vader heel erg verantwoordelijk voor mijn moeder en dat vind ik wel heel zwaar. Het is ook mijn verdriet over het verlies van mijn eigen vader maar ik wil haar ook steunen, voor haar is het natuurlijk nog veel moeilijker, na 35 jaar gelukkig huwelijk ineens alleen komen te staan. We doen veel samen, mijn man en ik nemen haar ook vaak mee als we weggaan enzo maar goed aan het einde van de dag komt ze toch alleen thuis (mijn zusje woont nog wel thuis maar werkt onregelmatig en is ook vaak bij haar vriend). De bruiloft heeft mijn vader gelukkig nog wel mee mogen maken, mijn zwangerschap en de geboorte van Irem niet. Maar ik merk wel dat mijn moeder door de komst van Irem erg is opgeleefd, ze is gek met haar en dat scheelt wel. Soms zou ik willen dat ze over een paar jaar een nieuw iemand vindt met wie ze haar leven kan delen, ik zou dat misschien wel moeilijk voor mij persoonlijk vinden, maar dan heeft zij tenminste weer iemand. Ik vind het heel zwaar me continue (op de achtergrond maar toch) zorgen te moeten maken over haar. En schuldig voelen...FairyLaughs, dat is makkelijk gezegd dat dat niet nodig is, maar natuurlijk doe je dat wel en dat kun je echt niet uitschakelen! Als je weet dat je moeder nog steeds droomt over dat haar man terugkomt en boos op haar is omdat ze dingen verkeerd heeft gedaan, dat is gewoonweg afschuwelijk, ik heb er geen andere woorden voor
Eigenlijk is mijn verhaal, behalve de eerste Alinea, exact hetzelfde als dat van Elylem. Inclusief het trouwen/zwangerschap verhaal en het evt. vinden van een nieuwe partner. Mijn vader is 16 augustus 2008 overleden. Uiteindelijk aan de gevolgen van acute leukemie, maar daar is een verschikkelijk lang en heftig ziekbed aan vooraf gegaan. Mijn moeder heeft een groot sociaal netwerk en daar heeft ze veel profijt van. En nu maak ik me dus veel minder zorgen om haar. Het is zelfs moeilijk om af te spreken haha. Maar omdat ze overdag zoveel afleiding heeft is het voor haar extra moeilijk om 's avonds in een donker huis thuis te komen, alleen in bed te liggen etc. Mijn vader heeft ong. 2 jaar lang niet kunnen praten, omdat zijn tong is geamputeerd, dus een gesprek voeren met hem was niet mogelijk, maar toen was hij vaak nog thuis en ze kon hem natuurlijk vasthouden, dat soort dingen. Nu is dat niet meer. Jullie hebben een heel heftige tijd achter de rug. En een rouw periode duurt lang en is bij iedereen verschillend. Ik vind het heel goed dat jullie er over hebben kunnen praten. Maar je moet ook je moeder een beetje kunnen loslaten, in de zin van dat jij ook je eigen leven hebt. Vooral met feestdagen is dat natuurlijk lastig. Ben blij voor je moeder dat ze zich voor dat traject van rouwverwerking heeft aangemeld. Ik denk dat ze daar best veel aan kan hebben. En evt. met andere weduwes/weduwnaars haar verhaal kan doen. En als ik je verhaal zo lees ben jij een heel goede dochter voor je moeder en help je haar waar je kan. Dus voel je daar niet schuldig over. (makkelijker gezegd dan gedaan).
gelukkig zijn er meer mensen die dit herkennen. Het is niet het feit dat ik er altijw wil zitten en nogmaals dit evrwacht zij absoluut niet van mij, maar merk wel dat er bij mij ook een zorg is gekomen, niet zozeer van redt ze het wel, maar is ze met de auto onderweg dat soort dingen. Ik heb wel het idee dat het iets beter gaat, maar ze is er nog lang niet helaas, ik verwacht ook niet dat ze dezelfde persoon wordt als voor mijn vader stierf, ik ben ook veranderd en merk dat dat stukje onbezorgd leven er niet meer in zit. weet je vroeger toen ik jong was hoorde je wel eens van kinderen die 1 van de ouders verloren en dan denk je wel eens van jeetje daar moet ik niet aandenken en tegelijkertijd denk je ach dat gebeurd mij toch niet, ik merk dat ik zelf bezorgder ben geworden, we gaan komende zomer met mijn moeder samen ze wordt 50 en oom en tante en broertje naar spanje we doen daar waar we een groot deel van onze jeugdvakanties hebben doorgebracht het laatste beetje as van mijn vader in zee uitstrooien, ik ben ook heel blij dat mijn moeder dit heeft geregeld en op dit idee is gekomen en ik vindt het zelf fijn dat ze op deze manier toch een vakantie heeft (ze is de persoon niet om alleen te gaan en vriendinnen hebben allemaal een gezin) maar bovenal dat ze ook op haar manier afscheid kan nemen, van de gezinsvakanties en het met zijn allen gaan, ze heeft al aangegeven dat ze niet met ons mee wil met verdere vakanties. dus de vakantied die komen gaat wordt een emotionele, maar heel bijzondere mijn man en ik zijn al met ons zoontje op vakantie geweest daarheen, maar als we met zijn allen gaan is er 1 minder maar ook 1 bij. Ik merk dat sinds mijn zoontje er is hij al heel veel geluk heeft gebracht bij mijn moeder dat gun ik haar ook zeker. maar die onbezorgdheid zal denk ik altijd blijven, en sinds papa dood is denk ik altijd van even kijken of mama wel onder de pannen is. ik gun haar het ook
Ik vind dit nogal een ego opmerking. Ouders die er voor gezorgd hebben dat je bent geworden wie je bent, dr altijd voor je zijn geweest en alles voor je hebben gedaan. Die kun en mag je niet laten vallen als ze het moeilijk hebben. Ze hebben vroeger toch ook niet tegen hun kind gezegd in de puberjaren, nou schat je bent lekker aan het puberen wij trekken onze handen ff van je af en sturen je ff naar een internaat voor professionele hulp? Sorry, maar ik kan hier erg slecht tegen, sta ik hier ook erg emo tegenover omdat ik mn beide ouders al voor mn 30ste kwijt was.
Hoi Marilouise, Heb je verhaal met heel veel herkenning zitten lezen. Mijn vader is in 2009 overleden. Mijn moeder zit sindsdien heel erg in de put en ik probeer van alles maar... niks helpt. Ze wilt ook helemaal niet!!! Zelfs als ik vraag om een x wat leuks te doen hoeft het van haar al niet meer. Ook om financiele redenen. Ik snap het allemaal wel maar vind wel dat ze nog wel een beetje moet proberen om er iets van te maken. Wij zijn ook kort na het overlijden getrouwd, mijn moeder kon er niet van genieten. Sommige mensen waren te vrolijk en daar heeft ze achteraf flink commentaar op gegeven, ja hallo denk ik dan... het is toch leuk?!, een bruiloft! Maar van haar mocht niemand blij zijn! Zo boos was ik!!! Dus nu herinner ik mijn trouwdag altijd zo.... niet leuk!!!! Voel me ook een beetje schuldig omdat ik wel van dat soort dingen nog kan genieten. Zou mijn vader ook gewild hebben, weet ik zeker!!! Ik snap wel dat het heel erg is als je je partner verliest, ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder mijn man... maar moet ze dan mijn leven gaan verzieken met zulke opmerkingen?!?! Ik weet nu sinds kort dat ik zwanger ben en we willen het met Kerst aan haar gaan vertellen. Ik hoop toch zo dat ze hierdoor een beetje uit de put komt! Mijn man is ook al bang voor commentaar, zo erg is het al. Ik heb ook nog steeds heel erg veel verdriet maar ik ga door met mijn leven. Vind het ook erg moeilijk dat mijn kindje zijn/haar opa nooit leert kennen want het was een wereldvent! Dat doet me zo'n pijn!!! Hopelijk snapt mijn moeder dit ook!!! X
Mijn vader is in juli 2009 overleden. Nu 1,5 jaar ongeveer. Mijn moeder zegt ook letterlijk dat ze niet meer van dingen kan genieten. wel van mij en mijn zusje en onze zoon. Maar de rest kan haar gestolen worden. Maar je moet wel genieten. Zo ver ben ik wel. Anders is het voor mij geen leven. Ik kan niet constant rekening met mijn moeder houden. Omdat ik gewoon door moet. Ik kan moeilijk stoppen met dingen leuk vinden om dat het leven voor mijn moeder zo moeilijk is. Ik heb haar van de week wel verteld dat ik mij soms echt bezwaarlijk voel als ik iets leuks ga doen of dat ik zin heb in kerst, want voor haar hoeft het allemaal niet meer. Ook vind ik het vreselijk dat ze 's avond in een leeg en donker huis komt, maar ze voelt zich er wel heel erg prettig. Ze wil ons niet belasten met haar verdriet, dat is voor mij en mijn zusje ook weer heel moeilijk. Maar je kan inderdaad niet elke dag langs gaan, omdat het jouw een goed gevoel geeft en haar niet alleen wil laten. Kerst en oud en nieuw viert ze ook niet meer. Soms heel erg moeilijk. Wij zijn alle drie in rouwverwerking geweest. wel ieder apart. Mijn moeder is als laatste gegaan en die is nog bezig. Dit op aandringen van mij en mijn zusje, omdat het een slechte situatie was. Mijn moeder werkt wel en heeft dus wel wat afleiding. Maar ze kan met niemand meer iets delen. Met niemand praten als ze thuis komt. Behalve de honden. Mijn vader is ook maar 1,5 jaar ziek geweest. En dat heeft ook een enorme impact op ons leven gehad. Net als bij ieder een. Hij had nierkanker met uitzaaiingen naar de botten en longen. Mijn moeder heeft hem tot het einde thuis verzorgt. Hij was door de medicatie ook erg verward. En ze is door door gegaan. Voor mijn vader zorgen, blijven werken. Af en toe er wel tussen uit geweest omdat het niet meer kon. Overal heen met papa. En toen hij stierf, stierf er ook een stuk van haar. En ik vraag me bij mijn mama af of het überhaupt wel weer goed komt......
nee ik bedoel het helemaal niet zo.. ik wilde gewoon zeggen , dat hoe moeilijk het ook voor haar is,.. dat zij niet de persoon is die verandering kan brengen in haar moeders leven,. dat alleen haar moeder zelf dit kan doen wanneer ze er aantoe is.. en dat ze zich niet schuldig hoeft te voelen dat zij wel een gezinnetje heeft nog? dit is toch niet iets slechts om te zeggen?? natuurlijk zeg ik niet dat ze haar moeder in de steek moet laten.. maar niemand hoeft zich schuldig te voelen als ze niet vaak genoeg (naar hun gevoel) naar hun moeder gaan... en ook niet als de moeder alleen is... natuurlijk vind haar moeder het leuk als ze komt, maar een moeder begrijpt ook wel dat ze haar eigen gezin heeft, en haar moeder wilt vast niet dat ze zich zo druk maakt... zo beter uitgelegd?
Ik denk juist dat dat iets is wat je niet kan veranderen, als je bijna 25 jaar je leven hebt gedeeld en dan door zo'n klote ziekte of op welke manier dan ook wordt gedwongen alleen verder te gaan, komt denk ik rauw op je dak, en jullie moeten we niet verkeerd begrijpen ik wil niet dat ze anders gaat doen en ik voel me nergen verplicht toe, maar er is een stukje zorgen voor bij gekomen/ rekening houden met zeker nadat ze eenmaal uitgesproken had van het alleen thuiskomen, alleen opstaan naar bed gaan dan houd je er voortaan wel iets rekening mee. gelukkig slaat ze zich er goed doorheen, maar of het ooit helemaal goedkomt ik weet het niet ze was 44 ttoen ze weduwe werd ik gun haar nog alle liefde en geluk van de wereld de resterende tig jaren hoeft ze van mij niet alleen door te brengen
Hallo MariLouise, Ik kan mij jou gevoel heel goed voorstellen, Poohbeer is mijn grote zus dus je kent mijn situatie. Ook ik vind het lastig om aan mijn moeder te vertellen dat ik van dingen geniet. Ik vind het zelfs bijvoorbeeld vervelend om te vertellen als ik iets samen ga doen met mijn vriend. Het voelt dan een beetje als "veraad". Kan het moeilijk uitleggen. De zorgen die je hebt om jou moeder, heb ik ook om mijn moeder. Ze gaat alleen om bed, ze staat alleen op, ze heeft niemand om even de dag mee door te nemen. Ze luisterd veel muziek alleen als ze dan achter de pc zit. Als ik daar veel aan denk, dan breekt mijn hart. Ze heeft heel veel verdriet en pijn, en ik kan er helemaal niks aan doen. Wij staan daarin zeg maar machteloos. Ik ben 23, het opbouwen van een gezin begint nu pas voor mij, mijn moeder is nu alleen. Ze is 30jaar getrouwd geweest, daar kan ik mij nog helemaal niks bij voorstellen. De adviezen van andere mensen "hoe goed bedoeld ook, begrijp me niet verkeerd" zijn zo moeilijk om ook daadwerkelijk te doen. Ze zijn misschien de juiste dingen om te doen ( of juist niet ) maar je eigen gevoel spreekt je daarin tegen. Tenminste, dit geld voor mij. Dat ze het eigenlijks zelf moet doen, dat is wel zo, maar in mijn geval is het mijn moeder en ik wil haar zo graag helpen. Onze vader is nu dik een jaar bij ons weg, ik denk dat het nog jaren gaat duren voordat mijn moeder haar eigen weg kan volgen. En zoals poohbeer al zei, ook ik vraag mij af of ze ooit weer gelukkig word. Rouw kent geen tijd. Heel veel succes en sterkte. Liefs Woezel.
Gisteren kerst gevierd en voor het eerst een niet zo beladen kerst, we hebben genoten van het spel de lekkere hapjes de maaltijd en van de kleine man (ook al was die niet in orde ) Het was gezellig. ben blij dat het zo leuk was , en ook mijn moeder had een hele leuke dag en ze belde net en zei wist niet dat ik het zo gezellig kon hebben zonder me schuldig te voelen, ze voelde zich nu eens oort van bezwaard dat ze niet aan hem had gedacht, het was leuk ben ik blij om, vandaga is ze alleen maar ze ziet er niet tegenop zei ze, ze ging in huis rommelen en een film kijken en vanavond had ze nog een lekker restje van gisteren. ik vindt dit fijn zo.