1 van onze peuters/kleuters van net 4 jaar… Sinds de geboorte al heel bewerkelijk kindje, veel huilen, snel overprikkeld , heel snel Boos en nog veeeeeel sneller verdrietig. twijfel begint nu te komen of het echt peuter/kleuter gedrag is of toch iets anders… al wil ik daar helemaal niet mee bezig zijn… Merken wel veel verschil tussen dit kindje en de anderen, wat uiteraard ook weer niet erg is. Gelukkig zijn ze allemaal anders en goed op hun manier. alleen… het breekt me op de laatste tijd…en weet gewoon weg niet wat ik met de “situatie” aan moet. ze is ook echt súper lief en gezellig… Gewoon echt twee uiterste. Ik hoop eigenlijk of er iemand hier wat van herkent ofzo, zodat ik wat sparren kan..
Beetje vage omschrijving dus wordt even gokken waar je evt mee geholpen kan zijn. Is net op school begonnen of moet nog beginnen? Hier een probleem met een 5 jarige zie de energie heeft van een elftal, t hoofd wil zo veel maar niet alles lukt dat levert nogal wat issues op. Bij haar werken we met een planbord, stelt niet veel voor ben gewoon icoontjes die zij kent gaan tekenen en daarmee gaf ik die dag aan. Later deden we twee dagen en vervolgens gewoon per week. Beetje overzicht deed dr veel goed en eigenlijk is veel standaard patronen nog altijd. Inmiddels redelijk aan de verwaterende kant omdat ze t nu in dr hoofd overzichtelijk maakt en kan onthouden, maar het heeft aardig geholpen en soms is het ineens weer even nodig. Als ukkepuk veel ingezet op de montessori hoek, zodat ze (binnen haar gebied) alles zo veel mogelijk zelf kan. En het maakt dr zeker geen braaf engeltje die overal beleefd "ja mama" op zegt, maar als ze weet wat er van haar verwacht wordt en ze zelf een beetje control heeft in de uitwerking, gaat t hier beter. Maar ze kan heeeel boos worden omdat iets haar niet lukt.
Ja sorry voor het vage verhaal haha (Zo wir war voel ik me momenteel ook ) Ze is begin dit jaar begonnen met school… dus stukje vermoeidheid en nieuwe drukte etc zal t ook mede zijn…. hebben ook wel aardig structuur,maar dan nog…. Kan ze bij elk moment helemaal los gaan. maar misschien benoem je t wel goed… in het hoofd 100 dingen (tegelijk) willen en uiteindelijk “maar” 1 ding kunnen doen op t moment… en daar de vele kortsluitingen door krijgen ofzo..
Zit ze niet lekker in dr vel, is ook lastig ook hoor. Bedenk maar zo: je ziet de meest fantastische kabeltruien en oooh wat wil je die graag kunnen breien. Je hebt een instructie die makkelijk genoeg lijkt dus overtuigd dat je t kan. Je kan nog net maar die pennen onder controle houden zit te klooien met een bolletje wol en helemaal blij dat je met een proeflapje op de 3e toer zit en vervolgens tel je en ben je 3 steken kwijt...Doet t nog een keer WEER steken kwijt. Je WEET dat je t kan, anderen kunnen t toch ook, maar hoe goed je t ook probeert het lukt niet omdat je de ervaring mist. Bovenstaande is een van mijn projecten. De wol met de breinaalden ligt in een tas ergens op zolder. Maar zoiets is t bij mn dochter ook. Gaat voor t einddoel, dat lukt niet omdat ze de basis nog mist. Maar ze wil niet die STOMME basis ze wil dat einddoel. En dan wordt ze laaiend. (Ik ook maar moffel t dan wel in een tas uit mn zichtveld) Ik doe hier vrij vaak dingen die ik wel kan, maar sinds ik merk dat zij worstelde met mislukking doe ik ook expres dingen die ik nog niet kan. Kan met de naaimachine zijn, haakwerk oid gewoon iets wat wel zichtbaar is voor dr. En dat mislukt faliekant (al of niet expres) en dan probeer ik t opnieuw. Zij ziet mij dus ook dingen doen die mislukken en het dan proberen te herstellen of opnieuw doen. Of t helpt geen idee maar het lijkt me dat zij ook voorbeelden moet hebben hoe ze om moet gaan met tegenslagen en hoe dan verder.
Wat ziet de juf/school? Het klinkt of je kindje school (nog) niet voldoende aankan en overbelast/vermoeid is. Dat kan natuurlijk allerlei verschillende redenen hebben, ik zou daar wel gericht naar gaan zoeken, zodat je ook passende actie kunt ondernemen om je kind te helpen zich beter te voelen. Gezien de prikkelgevoeligheid zou je daar kunnen beginnen, door de prikkelverwerking in kaart te brengen door een sensorische integratie therapeut (vaak een fysio of ergotherapeut) en daarin te kunnen leren wat helpend kan zijn (hier kun je zonder verwijzing naar toe). Een kindercoach kan ook helpen om meer inzichten te krijgen en je kind te helpen steviger in de schoenen te staan en zich prettiger te voelen. Ik weet natuurlijk niet hoe het verder gaat thuis, qua gedrag, ontwikkeling ed, maar mijn beide dochters voldeden aan de beschrijving die je geeft. Gevoelig, snel van slag, moeite met drukte, veel tranen, angst en drama (en jongste ook veel boos, verschil in temperament). Beide zijn onderzocht. Oudste dochter deed het op school goed, ontwikkelde zich (motorisch, taal etc) op een normaal tempo, kwam goed mee zowel cognitief als sociaal. Was alleen erg gevoelig en verlegen en moest thuis veel ontladen. Dat is op een gegeven moment wel zo heftig geweest dat wij hebben laten onderzoeken in de GGZ, vanuit de insteek dat als er toch een ontwikkelingsstoornis zou zijn (zoals autisme) dan wilden wij dat liefst zo vroeg mogelijk weten. Zij heeft geen diagnose gekregen, wel verhelderend inzicht in haar sterke en zwakke kanten en hierdoor meer passende aanpak. Ze is hooggevoelig en introvert en had daarom veel moeite op jonge leeftijd met de drukte van kleuterklassen. Jongste dochter had meer problemen, ontwikkeling ging niet helemaal vlekkeloos, was heftiger in gedrag, kreeg achterstand op motorisch gebied en ging ook steeds meer opvallen in sociale interacties en leerproblemen. Toen wij haar uiteindelijk lieten onderzoeken wisten we al dat diagnoses zouden volgen, en dat haar problemen verder gingen dan de aanvankelijke hooggevoeligheid die wij 'herkenden' van haar grote zus.
Ik herken wel dingen in je verhaal. Ik maakte mij ook zorgen, school herkende het helemaal niet in groep 1,2 en 3. In groep 4 een juf die exact de vinger op de zere plek legde en precies mijn gevoel omschreef. Uiteindelijk baal ik ervan dat we er pas zo laat achter waren. Mijn advies, schuif je moedergevoel niet weg en ga erachteraan als het blijft knagen.
Hier ook een gevoelig kindje van 4,5. Ook wat jij beschrijft sinds de geboorte al snel overprikkeld, heel veel huilen. Huilt ook snel als ze overvraagd is of iets niet is wat zij wil (heeft daarentegen dan geen driftbuien of boze buien, ze huilt gewoon als ze in emotie iets niet verwerkt krijgt). Kan van slag raken als iets niet gaat zoals het ‘hoort’ in haar hoofd. Ze trekt wel weer snel bij zodra het duidelijk is wat er dan wel gaat gebeuren. Ze houd niet van nieuwe situaties, heeft meer tijd nodig dan gemiddeld om aan dingen te wennen. Houd niet van drukte en grote groepen. Sociaal speelt ze wel met andere kinderen en doet ze qua spel wel ‘gewoon’ wat bij haar leeftijd past. Motorisch en qua leren geen bijzonderheden. Ook vaak afgevraagd of er iets achter zit of dat het gewoon karakter is. Tot nu toe heeft de peuteropvang, juf en bso opvang niks opgemerkt. Behalve dat ze wat sneller van slag is als het niet gaat zoals het hoort. Of als ze ergens op aangesproken wordt (ze vind het vreselijk erg als ze het gevoel krijgt dat iemand boos op haar is). Wat hier wel helpt, is van tevoren vertellen wat er gaat gebeuren. Dat kan een week van tevoren beginnen zijn met dat ze over een week bijvoorbeeld naar de tandarts moet. En wat de tandarts gaat doen. Of als er een afwijkende dag is op school wat er dan gebeurt etc. Dat we over 10 minuten gaan eten. Dat ze nog 5 minuten spelen kan en dan haar jas aan moet gaan doen om te gaan. Vaste structuur helpt heel veel. En laten kiezen zodat ze meer autonomie krijgt. Je kunt als ouder de keuzes wel begrenzen natuurlijk wil je deze of deze jurk aan? Wil je pasta of pindakaas op je boterham? Opvoeden is niet makkelijk en elk kind is anders en wat je ook doet, je doet het goed!