Ik ben bijna 6 jaar getrouwd met mijn man. Mijn man is super lief en zorgzaam en heeft alles voor ons over. Alleen, hij is ook ziek. Toen ik zwanger was van mijn dochter, heeft mijn man zijn eerste psychose gehad. Toen mijn dochter 3 maanden was volgde de tweede. Hierna is het een tijd goed gegaan, maar tijdens mijn 2de zwangerschap ging hij weer vreemde dingen doen. Gelukkig was dit snel weer over, tot afgelopen mei. Ik merkte al een paar weken dat hij niet lekker in zijn vel zat, en tijdens een familie bezoek is dit geëscaleerd. Hij is in verwarde toestand boos weggelopen met ons zoontje. Hij is toen ruim 2 uur zoek geweest. Politie erbij, maar uiteindelijk kwam hij zelf naar huis. Hierna is de crisis dienst van de GGZ nog geweest, maar die besloten hem niet op te nemen. Sinds mei gaat het steeds af en aan met hem. Hij is niet therapie trouw, vergeet zijn medicijnen in te nemen. Het is steeds weer de vraag hoe hij is als hij thuis komt. Ik kan er niet meer mee om gaan, het is te veel, het maakt me kapot. Mijn dochter krijgt er veel te veel van mee. Gisteren is het weer geëscaleerd, hij was zo agressief dat ik voor het eerst bang was dat hij me wat aan zou doen. Ik heb hierna zijn arts gebeld, maar het enige wat hij zegt is dat we samen een afspraak bij hem moeten maken. Iets wat dus niet gaat lukken. Vandaag is alles weer normaal, hij lijkt het allemaal ook niet echt te weten wat er allemaal gebeurt is. Ik vind het zo moeilijk, omdat hij eigenlijk gewoon ziek is. Maar ik zit er nu hard over na te denken om een plekje voor mij en de kinderen te zoeken. Hopelijk kan een verklaring van de huisarts helpen bij een urgentie verklaring. Ik ben zo verdrietig. Ergens hoop ik dat hij inziet dat hij moet knokken voor zijn gezin en hard aan de slag gaat met zijn medicijnen en therapie. Maar ik ben bang dat dat ijdele hoop is....
Och meis toch wat heftig.. kan de huisarts niet thuis langskomen? om eens te praten? of gaat dat alleen maar averechts werken? dikke knuffel voor jou..
Jeetje wat heftig. Toch zou ik je wel op het hart willrn drukken voor je eigen veiligeid en die van de kinderen te kiezen. Er is al een hoop gebeurt en jij zal het jezelf nooit vergeven als er iets met de kinderen gebeurt. En hij zichzelf vast ook niet maar jij bent gezond jij zal ze moeten beschermen hij kan dat helaas niet. Zo lang hij zn medicatie niet goed inneemt en zn therapir niet netjes volgt leef je met een tikmende tijdbom in huis. Ik weet niet of je hem kan overtuigen tot een vrijwillige opnamen in een GGZ instelling maar het klinkt wel alsof hij dat nodig heeft. Heel veel sterkte en wijsheid.
Dat gaat niet werken, dan wordt hij alleen erg achterdochtig. De huisarts die er de vorige bij betrokken was toen het crisis team kwam, vertrouwt hij niet meer. En we willen voorkomen dat hij helemaal niet meer naar de huisarts durft (is ook in overleg met de huisarts ). @Annacf: Het lukt mij niet om hem te overtuigen om zich op te laten nemen. Tenslotte is de hele wereld gek, behalve hij. Zijn achterdocht is op dit moment ook behoorlijk tegen mij gericht. Er zijn momenten dat ik hem niet eens aan zijn medicijnen kan/mag herinneren. Terwijl een dag later hij het fijn vindt als ik hem daarmee help, omdat hij het anders vergeet. Het is iedere dag afwachten hoe hij reageert. Ik heb morgen zelf een afspraak bij de GGZ. Maar ik verwacht er niet veel van. Ze mogen natuurlijk niets zeggen zonder zijn toestemming.
Och wat heftig meid. Ik weet niet in hoeverre het mogelijj is (moment kiezen dat hij goed is) en hem confronteren met zijn gedrag en dat je er bang van bent geworden. Ik vind dat je mag eisen dat hij zich gaat laten helpen. Dit kan zo niet. Ik weet dat makkelijker klinkt dan gedaan, maar heb zelf de nodige ervaring. Mijn moeder is psychisch ziek en ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Meid. Wees duidelijk naar je partner. Je wil hem steunen, maar hij moet hulp hebben. Voor jouw veiligheid, zijn veiligheid, maar ook zeker die van de kinderen. Sterkte me de hele situatie.
Lieve TS, Wat zit jij in een nare situatie. Ik ben helaas een beetje een persoon die naar oplossingen toewerkt. Hieronder zal ik proberen om mijn advies aan jou te verwoorden. Een persoon kan pas daadwerkelijk veranderen als hij inziet dat zijn gedrag niet werkt. Zolang als de omgeving van de persoon het gedrag tolereert (vergeten medicijnen, niet naar therapie gaan) en hij dus met zijn gedrag weg komt is er voor hem geen reden om te veranderen. Dat zou kunnen veranderen als jij voor jezelf en je kinderen kiest. Zodra je moeder bent is je verantwoordelijkheid om je kinderen op te voeden. Niet je partner. En helaas begrijp ik uit je verhaal dat je kinderen er ook onder lijden. Het voorbeeld wat ze nu krijgen is niet het voorbeeld wat je voor ze wenst. Mijn advies is, hoe moeilijk dat dit ook is, om met je kinderen weg te gaan en een eigen leven op te gaan bouwen. Heel misschien dat hij dan tot inkeer komt. Ik zou hem dan vooral eerst zijn therapie laten afmaken en als de psycholoog je kan garanderen dat hij zijn leven op orde heeft kun je altijd bekijken wat jij nog met de relatie wilt. Veranderen kost veel tijd en energie, maar je zult zien dat ook jij anders tegen de dingen aangaat kijken. Helaas heb ik iets soortgelijks bij een vriendin gezien. Zij is gescheiden van deze man en helaas blijkt dat deze man niet echt van plan is om te gaan veranderen. Dit doet haar nu vooral nog pijn vanwege de zoon die ze samen hebben en die eigenlijk geen vader meer heeft. Mocht je van gedachten willen wisselen dan mag je me altijd een PB sturen. Heel veel wijsheid en sterkte gewenst.
Heftig zeg, zeker nu je ook zwanger bent geen makkelijke beslissing! Denk echter wel, zoals al benoemd is, dat jij voor de veiligheid van je kinderen moet zorgen omdat hij dit niet kan door zijn ziekte. Los daarvan; Is het in het kader van zijn medicatie ontrouw geen optie om met zijn behandelaar te kijken naar de mogelijkheid van depot medicatie. Dit houdt in dat hij niet meer dagelijks pillen hoeft te slikken maar bijv. 1x per week naar de poli koet komen voor een prik. Dat heeft meerdere voordelen; jouw band met hem loopt geen schade op doordat jij de 'boeman' bent die het steeds over die pillen heeft EN en is wekelijks contact met de GGZ waardoor zij het ook sneller doorhebben wanneer het niet goed met hem gaat of hij zijn medicatie niet komt halen. Als ik het zo lees zou zijn gedrag/terugval namelijk best eens te maken kunnen hebben met het missen van medicatie. Het op peil houden van de spiegel in het bloed is namelijk echt van essentieel belang om psychose te voorkomen. Depot wordt daarom vaak gebruikt bij mensen die medicatie ontrouw zijn. Maar het is maar een idee natuurlijk, wie weet zijn jullie dat stadium al voorbij of is depot sowieso geen optie, maar wilde het advies toch even mee geven. Heel veel sterkte en succes in ieder geval!
Ze mogen jou idd naar vertellen maar ze kunnen jou wel ondersteunen in hoe je met je man om kan gaan. Dus misschien is dat wel prettig. Ik kan me voorstellen dat je je behoorlijk machteloos voelt op het moment. Maar voorkom wel dat je met de ziekte getrouwd raakt ipv met je man. Ik zou dus toch je opties gaan onderzoeken wbt het alleen verder gaan zonder je man. Mocht hij nu veranderen en jullie toch weer dichter bij elkaar komen dan kan je natuurlijk altijd besluiten wel verder te gaan. En bedenk je dat het geen afgang is en je hem niet in de steek laat. Hij laat jullie in de steek door zijn medicatie niet te nemen en niet naar therapie te gaan. Want als hij wel zn medicatie op peil houdt zou hij normaal functioneren toch? En je kan dit dilemma best met die artsen bespreken. En realiseer je ook dat als de situatie nog meer escaleerd en jij besluit toch bij je man te blijven het zomaar kan zijn dat jeugdzorg de kinderen bij jullie weghaalt. Dat is geen prettige gedachten maar wel de realiteit, zeker als je al in alle dossiers voorkomt met alarmbellen. Kies voor de veiligheid van je kinderen! En ook die van jezelf. Want nu hebben de kinderen in elk geval nog een moeder die hoed voor ze zorgt.
Wat een verschrikkelijke situatie. het eerste wat ik dacht is probeer hem ze pillen stiekem te geven. bijvoorbeeld door ze avond eten. dan hoef je niet te zeuren en weet je zeker dat het aankomt. als hij ze pillen meerdere dagen netjes geslikt heeft dan heb je best kans dat hij ook beter voor rede vatbaar is en dus hier zelf mee door gaat. zoniet zou ik voor de veiligheid van je kindjes gaan. je hoef daarbij je man niet in de steek te laten! je kan bij hem blijven en de kindjes tijdelijk ergens anders. of als dat geen optie is dan bijv samen met de kindjes ergens anders. en je man dagelijks zien. en dat je dan ook bijvoorbeeld met het gezin eet. is er een drama dag dan zeg je tegen je kindjes papa moet overwerken. zo zien je kindjes en jij papa gewoon en kan je het wel op een veilige manier in de gaten houden. misschien dat hij dan ook beter gaat inzien hoe erg het allemaal is heel veel sterkte en succes gewenst in deze moeilijke tijd. maar denk aan je kindjes en dan maak je in ieder geval de juiste keuze
Bedankt voor alle reacties. Ik ga proberen om op iedereen te reageren, maar misschien vergeet ik iemand. @kleine gup: Pillen stiekem geven vind ik geen optie, als hij daar achter komt is het vertrouwen gelijk volledig weg. En hij moet meerdere keren per dag medicijnen. @mamavannunog2: depot medicatie heeft mijn huisarts het ook over gehad. Zij zou dat ook bespreken met de psychiater of dat een optie is voor hem. Ik ben vandaag zelf bij de GGZ geweest. Ik heb in ieder geval mijn verhaal kunnen vertellen. Morgen heeft mijn man een afspraak met hem, misschien kan hij tot hem door dringen. Hij vergeet vaak zijn medicatie in te nemen, waarna hij verward wordt en dan is er niets met hem te beginnen. De ene keer is hij blij als ik hem help herinneren, en de volgende keer kan hij boos reageren. Door mijn niet geplande zwangerschap heeft hij nu ook extra stress, wat het ook niet beter maakt. We zijn nu aan het uitzoeken of ik eventueel urgentie kan krijgen vanwege zijn ziekte en gedrag. We wonenin een huurwoning, maar dit huis kunnen we allebei niet alleen betalen omdat de huur te hoog is voor huursubsidie. Dus ik ben aan het kijken naar de mogelijkheden. Vandaag in hij rustig en goed te spreken, maar het lijkt allemaal niet tot hem door te dringen. Hij lijkt ook stukken kwijt te zijn. En hij vertelt dingen steeds op een andere manier Er is vaak geen touw aan vast te knopen.
Ik kan je helaas geen tips geven maar vind het wel eng om te lezen omdat ik in precies hetzelfde schuitje zit. Hou er maar rekening mee dat dit iets is wat nooit meer weggaat. Of in ieder geval blijven ze altijd gevoelig voor een psychose. Enorm moeilijk want zelf ga je op je tenen lopen. Mijn man is afgelopen Juli opgenomen geweest op een gesloten afdeling. Heeft ook medicijnen en neemt ze gelukkig ook in. En hier thuis is het stormloop wat betreft instanties. Hij was erg achterdochtig naar mij toe , ondergoed ruiken , mensen op fb berichten sturen dat hij ze wel wat aan zou doen omdat ik met diegene af had gesproken [ kon heel de persoon niet ]. Zelfs zo erg dat hij op zijn werk was vertrokken en mij hier in het park zag lopen met een ander. Hij kwam binnen gestormd maar ik was de kleine eten aan het geven! Week of 2 geleden kwam er een brief binnen die hij moest ondertekenen voor het GGZE. Daarin stonden zijn klachten en ben er toch van geschrokken. Schijnbaar is hij zo achterdochtig geweest dat hij dacht dat ik hem aan het vergiftigen was. Deze gedachten zijn op de achtergrond nu. Nu zijn het buitenstaanders die hij wantrouwt. Ben opgelucht dat het momenteel iets beter gaat al heeft het mij flink pijn gedaan , wat een beschuldigingen. Ook de 1e verjaardag van onze 2de dochter gemist. Let goed op jezelf. Leven met iemand die in een psychose zit / gevoelig is valt niet mee!
pff. wat heftig zeg. Helaas kan ik je geen advies geven. Maar is het medicijnen vergeten of moedwillig niet nemen? Anders is het misschien een optie om een wekkertje in huis te zetten op de tijden dat hij zijn medicatie moet krijgen.
@Jack84: Pfff, heftig zeg. Heel veel sterkte. Hier is het nu weer rustig gelukkig. Ik heb voor het weekend goed met hem kunnen praten. Zijn medicatie is vrijdag opgehoogd, en tot nu toe neemt hij ze netjes in. Vanmiddag had hij therapie en ik moest een paar boodschappen doen, dus ik liep een stukje met hem mee. En toen vroeg hij ineens uit zichzelf of ik met hem mee ging. Hopelijk blijft het nu eindelijk eens goed gaan, maar ik zal het altijd wel in mijn achterhoofd houden hoe hij kan zijn. Het is heel zwaar.
Veel sterkte. Lijkt me ongelooflijk zwaar als je elke dag als je wakker wordt al moet aanzien of het een goede of slechte dag wordt. En je wilt je kind beschermen en je moet zelf ook oppassen dat hij jou niets doet. En de uitgesproken beschuldigingen en achterdocht, zeer zwaar en slopend. Fijn dat je weekend redelijk goed verlopen is. Ik denk wel als hij een keer erg goed is dat je moet laten weten dat jij vaak in angst zit en dan van plan bent om weg te gaan. Maar waarschijnlijk vergeet hij dat zo weer??
Meid ik vind het een super heftig verhaal, maar ik schrik ook enorm van je onderschrift! Je hebt dit al meermalen meegemaakt, je bent bang en wilt een huisje voor jullie samen. Maar je bent nogmaals zwanger van hem geraakt? A: sex heb je meestal als je nog van hem houdt toch? B; als je bij hem weg wilt zorg je toch dat je niet voor de derde keer zwanger van hem wordt, je bent bang voor hem zeg je? 😳 Ik begrijp werkelijk niet hoe dat dan alsnog kan gebeuren. Nog meer verdriet en problemen op je schouders.. Heel veel sterkte met de keuzes en hopelijk hebben straks alle 3 je kinderen nog een vader die psychisch in orde is en je man (ex-man tzt) contact met zijn kinderen.
Ik hou nog steeds heel erg veel van hem, alleen zijn buien zijn steeds moeilijker om mee op te gaan. En ik ben ook niet bang voor hem. Ik schreef dat ik tijdens die uitbarsting voor het eerst bang voor hem was. Dit was de eerste keer dat hij zo boos en agressief was, gelukkig is het hierna ook niet meer gebeurt. Wat natuurlijk geen garantie is. Het blijft een moeilijke situatie, hij is geen direct gevaar voor mij of voor de kinderen. En meestal is hij juist een super leuke lieve enthousiaste vader. Deze zwangerschap is niet gepland, het gaat waarschijnlijk pittig worden maar ik kan het niet om de zwangerschap af te laten breken. Zijn medicatie is nu 2 weken geleden aangepast en gelukkig is het sindsdien een stuk rustiger. Ik mag nu met hem mee naar therapie en kan zo ook mijn zorgen bespreken. Door zijn therapeut er dan bij zit "moet" hij me wel uit laten praten. En ik heb het idee dat er nu wat meer besef is over hoe moeilijk het is om met hem om te gaan. Maar goed, het blijft natuurlijk afwachten hoe het op de lange termijn blijft gaan. Hij zal altijd gevoelig blijven voor stress / spanningen. En het gevaar is ook dat hij het misschien niet meer nodig vindt om medicijnen te gebruiken als het een tijdje goed gaat.