Hoi! Ik ben 32 jaar en zit nu in week 5 van mijn zwangerschap. Ik heb een zoon van 11 jaar uit een eerdere relatie, ik heb vanaf zijn geboorte alleen voor hem gezorgd. Nu ben ik dus zwanger, voel me erg verward. Soms blij, soms sombertjes en het gevoel 'het even niet meer te weten'. Mijn vriend en ik zijn nog niet zo lang samen en er zit zo'n 250 km. afstand tussen ons. Wel is het de bedoeling samen te gaan wonen, wat sneller dan we dachten nu ik zwanger ben. Deze keer ga ik dus een kindje grootbrengen samen met een partner. Ik zie overal problemen, misschien problemen die er niet zijn. Ben wat angstig, onrustig en twijfel enorm. Ben vooral bang dat onze relatie een sleur gaat worden. Een van mijn grootste nachtmerries. Bang dat de spontaniteit verdwijnt, enz, enz... Het benauwd me een beetje... Ik ben bang dat ik alle ruimte voor mezelf kwijt raak. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan, er gaat zoveel door me heen. Een roze wolk is ver te zoeken. Een gedeelte van de zwangerschap zullen mijn vriend en ik niet samen gaan beleven, vanwege de afstand. Iets wat we beide moeilijk vinden. Daarbij komt ook nog..ik heb nog nooit van mijn leven samen gewoond, ben altijd heel erg op mezelf geweest. En nu komt er dan ook nog een kleintje bij. Een lief kleintje, die aan de andere kant ook heel erg welkom is. Dus voel ik me soms ook opeens erg blij. Mijn vriend is er ook blij mee. Wellicht is dit redelijk normaal. Deze gevoelens, onzekerheden, twijfels. Ik ben benieuwd of er hier mensen zijn die dit herkennen. Ik probeer de boel even een beetje op een rijtje te zetten en misschien vind ik wat steun en hulp op dit forum. Groetjes!
lieve hilz, ik zit dan wel niet in zo'n situatie maar ik kan je wel goed begrijpen, ik vind het niet meer dan normaal dat je het angstig vind,je weet nu wat voor leven je hebt en je weet niet hoe die gaat worden. ik denk dat je het beste er ook met hem over kan hebben dat je het soms ook bang maakt,je bent niet anders gewend dan het alleen te doen,dat moet hij wel begrijpen,probeer je gevoel daarover bij hem uit te leggen,misschien is hij ook wel erg bang om ineens een 'gezinnetje' te vormen.maar als je weet wat je aan elkaar hebt en er over praat daarmee kun je misverstanden voorkomen. jullie krijgen tenslotte allebei een heel ander leven. om elkaar te kunnen begrijpen en rekening met elkaar te houden moet je wel weten wat er in de ander omgaat....praat erover,het is niet erg dat je het soms niet meer weet,maar misschien geeft hij de antwoorden waardoor het voor jou ook wat minder angstig maakt. het is ineens zo'n grote stap voor jullie beiden en misschien zie je dat je achteraf voor niets zo'n zorgen hebt gemaakt. laat het over je heen komen en praat dat is het advies wat ik je kan geven en verder... heel veel sterkte hoop dat jullie je geluk samen vinden..
Lieve hilz, Ik heb een beetje in jouw situatie gezeten, hoewel de afstand tussen mijn man en mij wisselde. Eerst 500km, toen 1000km, toen weer 500km. Ik had mn plekje heerlijk voor elkaar, alleen dan niet met een kind, ik was gewoon alleen. Na jaren wachten had ik eindelijk mn eigen flatje en toen zou hij opeens bij mij komen wonen. Wat heb ik er tegen op gezien, net wat je zegt, je bent het niet gewend, je eigen plekje, gaat de spanning eraf etc etc. Ik was er heilig van overtuigd dat ik het vreselijk zou vinden en er nooit aan zou wennen, maar heb toch de stap gewaagd. Ik zal eerlijk met je zijn. In het begin was het ook even wennen en af en toe heb ik hem ook gevraagd of hij niet even ergens anders heen kon, even een avondje naar de kroeg ofzo. Dat deed hij dan ook, hoewel hij het natuurlijk niet leuk vond. Ik ben er inmiddels aan gewend en zou nu niet anders willen. Aan het begin van mn eerste zwangerschap was ik alleen en wat later zijn we samen gaan wonen. Ik vond het toch wel prettiger om dingen samen mee te maken ipv via skype en webcam. Ik begrijp je angst heel goed, maar geloof me, je went eraan. En wat de kleine betreft, dat is toch een andere 'indringer' dan je vriend. Daar hoef je al helemaal niet bang voor te zijn, Wees gewoon eerlijk naar je vriend, hij begrijpt het vast wel. Heel veel liefs
Ik kan me niet verplaatsen in je situatie, maar als ik het zo lees, kan ik me er wel iets bij voorstellen. Je klinkt als een hele onafhankelijke vrouw die opeens in een hele nieuwe situatie terecht komt. Niemand verwacht van je dat je dat zomaar accepteert en het een plekje kan geven. Dat duurt even. Praat er veel over met je vriend, ook over deze gevoelens. Jullie komen er vast samen uit en gaan een heerlijke tijd samen tegemoet met jullie kindje.