Hallo dames, Ik weet even niet wat ik moet doen, en hoop hier even mijn verhaal kwijt te kunnen.. misschien zijn er dames die in dezelfde situatie gezeten hebben? Ik ben nu 7 weken zwanger, en zit sinds 4 dagen bij mijn ouders.. Onze relatie begon als een sprookje, we waren gek op elkaar en alles leek goed te gaan.. Hij heeft al kinderen uit een andere relatie, maar wist dat ik een enorme kinderwens had.. samen besloten we ervoor te gaan, en toen hij me vertelde dat ik met de pil kon stoppen raakte me geluk niet op! ik werd na 3 maanden zwanger, en een paar weken voor ik daarachter kwam begonnen de ruzies.. We zijn allebei hetzelfde en zijn allebei te eigenwijs om ons kop te buigen, zo loopt een simpele ruzie al snel uit in een onwijze woordenwisseling.. Na een ruzie besloot ik naar mijn ouders te gaan, en riep hij dat dit de laatste keer was, de hormonen gieren door mijn lijf, en het lijkt me, dat hij, die al kinderen heeft, weet dat een zwangere vrouw behoorlijk last kan hebben van stemmingswisselingen.. We hebben gepraat, en hij wist het niet meer, hij wist gewoonweg niet meer wat ie moest denken en wat ie moest doen.. hij zegt dat ie tijd nodig heeft, en dat dit niet alleen door de ruzies tussen ons komt, ook zijn werk speelt mee.. Ik heb een 0 uren contract, en weet bijna zeker dat deze niet verlengd word in augustus.. ook kan ik niet bij mijn ouders blijven, doordat deze door de crisis in een financiele dip terecht zijn gekomen en zelf amper het hoofd boven water kunnen houden.. Het verhaal is wat langer geworden dan ik voor ogen had, maar ik zit met mijn handen in het haar en weet nu echt even niet wat de beste beslissingen zijn.. groetjes
Hoi Milo, wat een vervelende situatie... Ik zit niet in dezelfde situatie maar wil je toch veel sterkte wensen. Geef je vriend wat rust en ga over een paar dagen nog eens met hem praten, vertel hem dat je door de hormonen soms last heb van stemmingwisselingen.
Ik, als alleenstaande moeder, kan je zeggen dat je het financieel kunt redden om voor een kind te zorgen en dan toch een leuk leven te hebben. En emotioneel en op andere vlakken ook. Hou dat gewoon in je achterhoofd bij de keuzes die je maakt...ik snap dat je het liefste bij hem wil zijn, dat zou helemaal fijn zijn maar als dat niet zo is redt je het ook wel. En misschien is het morgen wel weer goed, mannen zijn rare wezens...
Ik bedoel het niet vervelend, maar ik denk dat veel mannen niet zo bewust door hebben wat de hormonen doen en dat je er niet vanuit kunt gaan dat hij zich realiseert dat je door hormonen dingen anders zegt / andere dingen zegt. Ik zou dit dan ook even bij hem noemen. Verder: he wat rot voor je! Ik wens je veel sterkte, er komt heus op de een of andere manier een oplossing, wat deze ook is.
Hij heeft het al drie keer eerder meegemaakt, dus ga ervan uit dat hij nu wel weet wat hormonen met vrouwen kunnen doen tijdens de zwangerschap.. K heb nog niks van hem gehoord, donderdagavond eerste gesprek bij VK, en ben benieuwd of ie voor die tijd nog contact met me opneemt aangezien hij wel mee wou..
Ik was alleenstaand zwanger en geloof me Met een beetje hulp en spare. Kom je er wel Ik heb gespaard en alles gekocht voor de 9maanden Kamertje had ik van mijn ouders ... Het is niet goed als je zwanger bent en alleen maar ruzies hebt Daarom koos ik alleen door te gaan geloof me is best makkelijk Want je houd je ergens anders mee bezig Je hebt andere verlangens Ik kocht per maand 4pakken luierd 4pakken voeding En om 3maand kbs kocht ik daar kleertjes van Mn zoon is nu 4 en heeft helemaal niks te kort gekregen En zn vader nooit gekent hij vraagt ook niet erna Nu ben ik weer zwanger van mn vriend die ik ervoor had .. Maar na Onse miskraam en hoop prive gedoe beslote we uit elka te gaan ect Is vader van mn huidig zwangerschap Aangezien best veel onenigheden hebben Hij zegt dingen die die waarschijijk niet meent Maar zeg nooit nooit .. Eerste week heeft ie mij niet Gebeld gesproken wat dan ook alleen uitgescholden En gisteren wou die nog 1x praten Weet je wat het is Je hebt geen man nodig als hij zo doet laat gaan Je krijgt het druk genoeg Soms doet wel pijn maar je raakt het wel gewend Zodra je baby er is boeit je het niet eens Ik was in de wolken gelukkiger dan nooit te voren denk ik nu alweer er alleen voor sta Maar weet je Zodra je je beeb hebt ben je zo gelukkig En zo druk ermee Je vergeet om een man in je leven te hebbrn
Ik denk dat je met je vriend moet praten. Sowieso, wat er ook gebeurd, zal hij voor de helft van de kosten moeten instaan. Maar eerlijk zoals je het beschrijft lijkt jullie ruzie eerder uit koppigheid, kan dat? Weet natuurlijk niet waarover het gaat. Als zwangere vrouw spelen de hormonen een rol, maar zoals mijn vriend zei is dat geen excuus. Zowel hij als jij moeten leren met elkaar omgaan op een rustige manier. Daarom zou ik hem nog een kans geven en teruggaan, zien of jullie beiden kunnen samenleven.
Ik zou het even laten afkoelen en dan met elkaar gaan praten. Nu op het hoogst van de ruzie geen grote beslissingen nemen, daar kun je achteraf alleen maar spijt van krijgen. Ik begrijp dat je door de hormonen anders reageert en er vanalles door je hoofd gaat, maar dta is geen excuus om niet ook eerlijk naar jezelf te kijken en te benoemen waar ej fout zit. Als je met hem gaat praten zullen jullie beiden moeten kunnen toegeven waar je fouten liggen en wat je wilt verbeteren. Het zal niet meteen perfect zijn (en dat is het bij niemand) maar als je bereid bent er samen aan te werken is dat al een begin. Sterkte in ieder geval meid, niet makkelijk dit!
We hadden in de 6 weken voor dit gebeurde geregeld ruzie, om de kleinste dingen die uitliepen op echt knallende ruzies.. Na de laatste ruzie ben ik nog eens met hem gaan praten en vertelde ie me dat ie het niet meer wist, wat ie wou, wat ie voelde, en wat ie moest.. Hij wou alleen maar rust.. Ik heb hem gevraagd of dit alleen door onze ruzies kwam, en dat was niet het geval zei hij, het had ook met zijn werk te maken.. Ik heb hem die rust gegeven, en hij zei dat ie zou bellen, zijn nu 2 dagen voorbij en dat heeft ie nog niet gedaan, maar wat is dat wachten moeilijk zeg! Het is nu allemaal zooo dubbel, aan de ene kant wil ik hem de rust geven, maar aan de andere kant, moeten we er met zijn 2e uit zien te komen, vooral als er meerdere dingen meespelen en dit dus niet alleen door 'onze'ruzies komt.. Ik moet ook weten waar ik aan toe ben denk ik zo?
Als je eenmaal ruzie zovaak hebt Versndert er niks heb het zo 10jaar gedaan ) Je wilt geloven een baby alles kAn veranderen In het begin wel als die geboren word erna niet meer Mijn kinds vaderr betaald nikssss Hoef die ook niet onderhoud mn eigen zoon Je moet zelf nadenken wat je wilt Je bent zwanger en hij doet zo Wil je zo je hele zwanger doorgaan ?
Wat een vervelende situatie voor je. Tijd voor een goed en rustig gesprek, dus zonder hormonen en koppigheid? En dan bedoel ik van beide kanten Het lijkt me erg moeilijk en zwaar, maar als hij aangeeft dat hij ruimte nodig heeft, misschien moet je hem die dan geven. Laat hem maar naar jullie komen wanneer hij er klaar voor is, tot die tijd kun je misschien wat meer aandacht aan jezelf en de kleine besteden. Wat je werk betreft, is er een mogelijkheid om nu alvast iets anders te zoeken? Ik zou zelf niet tot augustus wachten in dit geval. Heel veel sterkte!
Ik heb niet gekozen voor een baby om mijn relatie te redden, ik weet dat dat niet werkt.. Heb besloten dat ik er klaar mee ben, had maandag mn eerste echo gehad, en hij kon geen vrij krijgen.. later die dag belde hij me op, en ging het over de honden.. ik moest zelf vragen of hij niet naar de echo moest vragen, en zijn antwoord was: "ohja dat was vandaag he! had de hele dag t idee dat ik iets vergeten was maar wist niet wat" .. kortom, heb ik niks aan, dan red ik het zelf ook wel!
lastige situatie, maar als je iets graag wil dan lukt het je ook! Hormonen in combinatie met problemen binnen en buiten de relatie komen meestal ook wat heftiger binnen. En mannen snappen die hormonen niet hoor, ook al zeggen (of denken) ze van wel Wij hebben hier ook af en toe een lekkere dip door allerlei factoren die samenkomen. Ik ben ziek, nog steeds last van hormoonkwesties (kan niet echt wennen aan mijn spiraal), dochter die erg veel aandacht opeist hihi, man zonder werk, koppigheid van beiden etc. Als er dan een ruzie komt dan word een mug een olifant. Maar uiteindelijk komt het allemaal wel goed, maar dan moet je er wel beiden voor openstaan.
Lastige situatie, maar ik zou hem de tijd geven en niet direct 'de deur dichtgooien'. Jullie hebben samen een kind gemaakt en daar moeten jullie samen voor zorgen. Als het echt niet samen gaat dan is er geen andere keus dan uit elkaar gaan, maar ruzies (en zeker tijdens de zwangerschap) komen in de beste relaties voor. Tuurlijk vliegen de hormonen om je oren, maar dit is geen excuus. Zijn ex, waar je vriend de kinderen mee heeft, hoeft helemaal geen last van deze hormonen gehad te hebben. Iedere vrouw is anders tijdens de zwangerschap. Als jij niet aangeeft dat de hormonen met jouw heftige reacties te maken hebben, zal hij dat waarschijnlijk ook niet weten. Mannen moeten nou eenmaal wennen aan de nieuwe situatie die eraan zit te komen en gaan anders met een zwangerschap om dan vrouwen. Mijn vriend weet niet eens wanneer hij zelf jarig is, laat staan dat ik van hem moet verwachten wanneer de echo's zijn. Dat betekend trouwens niet dat hij niet blij is met de zwangerschap, integendeel! Probeer hem de tijd te geven die nodig is en er samen op een goede manier uit te komen.