Hallo vaders en moeders (to be), Mijn vrouw en ik hebben dit weekend een zwangerschapstest gedaan, en positief!!! Wij proberen het al vanaf zomer vorig jaar en ik kan mijn blijdschap als vader bijna niet verbergen. Het is als een soort verliefdheidsgevoel maar dan 10 keer zo erg. Ik wil het het liefst van de daken schreeuwen, en weet dat dat nog niet de bedoeling is, maar ik heb het mijn beste vriend wel verteld. Nou is mijn probleempje dat mijn vrouw nog heel erg aan het idee moet wennen. Hoewel ze het zelf altijd graag heeft gewild, komen nu de twijfels: Lukt het financieel, bang voor de bevalling etc... Eigenlijk wil ze het gewoon nog even niet weten, terwijl ik haar de hele dag wil knuffelen en verzorgen, en liefde wil geven, wordt zij daar even alleen maar gek van. Ik zal me wel even proberen koest te houden, maar hoe moet ik mijn gevoelens kwijt? Ik ben benieuwd of er vrouwen zijn die hetzelfde hebben gevoeld, of mannen die hetzelfde hebben meegemaakt. Groetjes Frans
Nou, gefeliciteerd Frans! Je hebt nog 8 maanden om aan het idee te wennen. En je vrouw ook. Hier op het forum kun je genoeg info vinden.....
Gefeliciteerd Frans! Schijnt niet gek te zijn hoor, dat je vrouw zich zo voelt! Zo'n fase kan ook komen in de periode voor de bevalling. Probeer haar gewoon wat te ondersteunen, positief te benaderen (ook over de financiën enzo ). Komt vast snel goed! Is ook niets niks, een ini mini mensje in je buik
Ten eerste van harte gefeliciteerd!! Wat een mooi nieuws! Mijn eerste gedachte toen ik je verhaal las was: ja hoor dat had ik ook! Kinderwens was er absoluut, bewuste keuze, alles was er klaar voor, maar toen het eenmaal zover was deed ik het in mijn broek van de zenuwen! No way back en nu is het echt! Sterker nog, ik heb staan huilen met de positieve test in mijn handen. Volgens mij is het helemaal niet zo raar, alleen word het niet zo vaak uitgesproken omdat je toch gewoon heel erg blij hoort te zijn. Terwijl het toch ook best heel erg spannend, eng, onbekend, levens-veranderend etc is. Geef haar wat tijd, komt vanzelf.
Gefeliciteerd!! Wat leuk!! Je vrouw moet gewoon even wennen, het is allemaal misschien een beetje eng in het begin. Wilde een zeggen, vind het heel lief hoe jij je vrouw wilt knuffelen Enzo. Zorg maar goed voor haar nu
Van harte gefeliciteerd! Wat leuk dat jij als vader je verhaal hier deelt en wat fijn dat je meteen dat verliefde gevoel hebt. Je vrouw zit dus nog niet op die roze wolk en dat is heel normaal. Er komt ineens veel op je af en je lichaam begint te veranderen met alle hormonale schommelingen die daarbij horen. Geef haar de tijd, dat gevoel komt vast na de eerste echo wanneer jullie je kindje mogen zien. Het is nu ook nog erg onwerkelijk allemaal.
Gefeliciteerd!! Ik had het bij mijn tweede ook hoor. Deels hormonen ook Laat haar rustig aan het idee wennen. Neem haar over een paar maanden eens mee naar een grote babywinkel. Ik vond dat heel leuk toen. Even (weer) tussen die kleine kleertjes e.d.. Toen werd ik heel verliefd op dat jongetje in mijn buik en verdwenen de angsten even naar de achtergrond. De angsten bleven bij mij af en aan komen, maar die waren ook van andere aard dan die bij jouw vrouw. Ik had er al een traumatische bevalling opzitten en liep best wat risico's bij de tweede keizersnede. Het is heel normaal ook om niet alleen maar blij te zijn en te genieten van de zwangerschap, maar daar ligt nogal een taboe op. Maak vooral mooie momentjes van de mijlpalen en echo's, maar dwing haar niet om op dezelfde roze wolk te leven als jij. Ook al is dat jammer voor jou. Misschien vindt ze het leuk om een zwangerschapsdagboek bij te houden? Ik roep ook maar wat Geniet vooral zelf met volle teugen, dat mag gerust
Ha papa in spé! Gefeliciteerd met de zwangerschap! Hier ook een bewuste zwangerschap, maar oooo wat werd ik er nerveus van dat het uiteindelijk echt zo ver was!! Hartstikke spannend en gaat het financieel wel en zullen we wel goede ouders zijn?? Na een paar weken werd dat minder, maar de zorgen blijven, ook als je kleintje er is Mijn advies zou zijn: Wen rustig samen aan het idee, praat er rustig over en geef je vrouw de ruimte. De hormonen spelen ook zeker een rol!
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Ik had het deze keer ook. Het was niet gepland, maar mijn man sprong gelijk een gat in de lucht. Ik moest erg aan het idee wennen en zag allemaal apen en beren. Maar inmiddels ben ik er net zo blij mee. Het is gewoon ineens heel erg definitief, heel anders dan erover praten en fantaseren. Maar dat komt vast goed.
Gefeliciteerd! Aangezien ze zwanger is zou ik adviseren om op haar gevoel mee te gaan. Goed dat je het hier iig kwijt kan.
Gefeliciteerd!!! Tja, ik stond ook wel even flink te kijken hoor. Ik snap je vrouw wat dat betreft wel. Ik had ook even een wtf-belevenis nadat de dokter zei dat ik zonder medisch ingrijpen niet zwanger kon worden en ik ineens toch zwanger bleek te zijn. En zelfs al plan je het wel; kun je nog ontzettend verrast worden. Dat had ik de tweede keer ook zonder twijfel. Wij deden het, na de geboorte van ons eerste kindje, bewust onveilig omdat (nog) een kindje altijd welkom zijn in ons gezin en we daar ook voor kunnen/willen zorgen; maar met de achterliggende gedachte dat het door medische redenen voor mij wel moeilijk zou kunnen zijn om zwanger te raken. Na een jaar of twee vond ik het eigenlijk wel prima zo en had ik niet het gevoel dat ik niet compleet was of iets. Ik hou gigantisch van ons gezinnetje zoals het was en ging gewoon door tot de orde van de dag; met de mogelijkheid van gezinsuitbreiding sluimerend op de achtergrond. Nou - en dan is het ineens toch zomaar raak Terwijl mijn partner stond te springen, werd het voor mij wel ineens heel erg 'echt'. De bevalling, weer een zwangerschap, weer gebroken nachten, het begin was voor mij heel erg pittig door omstandigheden en verder zaten we op dat moment nog in een te klein huisje etc. Waar mijn partner blij in de woonkamer stond te springen met onze zoon, stond ik flabbergasted in de keuken met het teststaafje in mijn hand. Oef! Er zijn zooooooveel beren op de weg; zoveel problemen die ineens reëel worden. Je wil dit goed doen. Je wil je kindje de allerbeste basis geven van de heule wereld en het wordt echt serieus op dat moment met een immense verantwoordelijkheid die ineens niet meer alleen voor jezelf geldt. Dat is best spannend (understatement). Ondertussen heb ik nog een paar weken de tijd om te wennen Komt wel goed, denk ik zo! We hebben het al over een derde gehad, haha.
Wat een lieve reacties allemaal! Ik ben blij dat ik niet de enige ben. Ik regel inmiddels maar de afspraken voor de eerste echo en zo, en probeer voor haar zo veel mogeijk op de grond te blijven staan. Hopelijk gaat ze er tegen die tijd meer van genieten. Intussen zweef ik hier lekker verder op mijn roze wolk!
Hallo, Gefeliciteerd met je aanstaand vaderschap!! Ga lekker met een paar vrienden de kroeg in of een hapje eten en vier het......maaaaaaar.....laat je vrouw even met rust. Mijn man is wat ouder dan mij,toen we het eind vd zomer in 2009 hadden over kinderen ja of nee gaf hij aan het erg graag te willen,maar niet nog jaren wilde wachten....ik heb nooit een kinderwens gehad,met mijn ex had ik ze nooit kunnen krijgen dus zat in de "ik hoef niet zo persee kinderen " fase. Had net mijn motor rijbewijs gehaald ook dus zag het allemaal anders. Natuurlijk zag ik bij onze vrienden dat het erg leuk was,iets van jullie samen maar ik liep er niet zo warm voor. Uiteindelijk stemde ik er mee in dat we rustig zouden kijken of het ons gegund was,en hoopten dat we het jaar erop zwanger mochten raken... 2 maanden later was het al raak,en hoe ontzettend hard het ook klinkt.....ik was niet direct blij....sorry..... Ik moest zo aan het idee wennen,ik zou in mijn ogen mijn vrijheid kwijt zijn,geen motor meer kunnen rijden.... De eerste 3 maanden was ik echt ziek,en ook bang voor wat komen ging. Mijn beste vriendin zag het aan me en nam me mee uit shoppen.....ja ook naar de Prenatal....en vanaf die tijd ging het beter,de 20 weken echo was erg mooi en alles was goed en gezond....met 21 weken voelde ik onze boef voor het eerst bewegen.... Geef je vrouw even de tijd om te wennen,laat haar even met rust maar laat zeker merken dat je er voor haar bent.. Het komt wel goed,het heeft even tijd nodig....
Gefeliciteerd. Ik denk wel dat het juist goed is als ze dingen als echo regelen e.d. zelf doet, of iig jullie samen zo veel mogelijk, dat zijn juist stappen om haar meer in het moment te krijgen. Als jij die uit handen neemt kan ze zich(onbewust) ook gaan afsluiten voor de zwangerschap.
Gefeliciteerd Frans! Bij mij heeft het zowiso erg lang geduurd voordat ik echt besefte dat ik zwanger was. In die periode veel dingen lopen afvragen rondom de zwangerschap en bevalling en opvoeden enz....of dat allemaal wel zou gaan lukken etcetc...hele normale gedachtes en gevoelens s denk ik voor een zwangere vrouw. Komt vanzelf een moment dat het besef er echt komt en dat je echt kan gaan genieten als vrouw. ...althans...Zo ervaar ik het
Gefeliciteerd! Harstikke leuk! Denk dat we allemaal wel dat gevoel hebben van "eek" als je daadwerkelijk met die test in je handen staat. Mijn man is meer de zorger van ons twee, over de financien etc. Zeker toen we hoorden "het zijn er twee" haha! Maar toch ook heel blij hoor! Nu langzaam kleertjes en meubeltjes in huis komen wordt hij steeds trotser. Hij heeft een bloedhekel aan winkelen, maar laatst was ik het die zei kom we gaan weer eens verder in de babywinkel hahaha! Hij had het ontzettend naar zijn zin daar! Het zorgen gaat niet weg, omdat dat toch het aard van het beestje is, maar hij begint iig meer plezier ermee te hebben. We hebben 2 miskramen achter onze kiezen, dus denk dat dat ook meespeelde, maar ik had zelf iets van we vieren het gewoon! Want dan hebben we iig dat, wat er ook gebeurt verder. Dus lekker uit eten gegaan na elke goede scan. Soms heb ik het ook wel hoor, dat ik denk jeetje...het gaat echt gebeuren en ze gaan echt komen. De bevalling vind ik soms ook een eng idee, maar dan babbel ik met de vroedvrouw en de dokter en voel ik mezelf al meer gerust. Dagboek bijhouden zoals iemand al zei kan helpen. Dat ze alle zorgen etc ergens kan opschrijven en het niet meer zo rondspookt in haar hoofd. Zorgen dat ze weet dat ze altijd kan babbelen erover met je, dat helpt ook. Dan kan ze het kwijt ook en als je erover praat merk je soms ook van, maak ik mezelf daar nu zorgen over? En natuurlijk mag jij heerlijk op die wolk zitten. Daar is die voor haha! Het is nu heel spannend allemaal denk ik voor haar, voor jou ook natuurlijk, maar we reageren allemaal anders. Nogmaals gefeliciteerd!
Ten eerste, van harte gefeliciteerd. Ik vind het wel gaaf om te zien (lezen) hoe jij hier mee om gaat. Mijn man laat mij gewoon alles regelen en bemoeit zich er niet teveel tegenaan. Superlief hoe je het zo voor je vrouw bent. Hier was de tweede ook gewoon gepland en naar mijn gevoel was alles ideaal voor nog een kleintje. Tot ik dus die positieve test in handen had.......pfffff hoe gaan we de opvang regelen, gaat het wel lukken met nog weer een baby etc etc. Gewoon achteraf stress om niks, want nu kan ik niet wachten tot de kleine er is. We zijn er helemaal klaar voor. Geniet er lekker van, steun je vrouw waar nodig en het komt allemaal wel goed zodra ze aan het idee gewend is.
Gefeliciteerd! En wat leuk dat je als man je verhaal doet, dat is hier echt een uitzondering Ik zou lekker blijven genieten, je zorgen maken kan altijd nog. Je vrouw vindt het nu moeilijk, misschien kan je met haar praten waar ze tegenop ziet? Ik zou die onderwerpen ook bespreken met de verloskundige. Die kan als professional misschien wat dingen uitleggen waardoor je vrouw wat meer gerustgesteld is. Ik denk dat je je er wel een beetje bij neer moet leggen dat zij (nog) niet in de feeststemming is, maar wie weet komt dat nog! En zo niet: het is ook allemaal super heftig, je lichaam doet dingen die je niet kent, er groeit iets in je, het komt er uit op een manier die je niet voor mogelijk had gehouden, soms heb je daar niets over te zeggen en ten slotte komt er een super lieve kleine dictator in je huis wonen. Althans, zo gaat het bij ons
Gefeliciteerd! Ze moet waarschijnlijk nog gewoon even wennen. Ik heb ook regelmatig dat ik mij over de domste dingen (en ook minder domme dingen) zorgen kan maken. Mijn advies zou zijn: Zet je financiele situatie op een rij op papier of excell. Zodat je je maandelijkse situatie voor en na de baby kunt zien. Zit dat allemaal goed dan kun je dat haar laten zien. 1 ding minder dan voor haar om zich zorgen om te maken. En mischien haar pijn verminderende opties laten zien voor tijdens de bevalling. Hypnobirthing, Birthing pool en vooral ook haar laten merken en voelen dat jij denkt dat ze het aankan. En ook mischien haar verwennen met iets wat je ook zou doen voor de zwangerschap en niet dus duidelijk door de zwangerschap. (Uiteten ofzo en dan zonder zelf over de zwangerschap te beginnen)