Dit klinkt heel bekend voor mij, ik ben pas sinds vorige week écht aan het genieten van mijn zwangerschap. Voor mijn vriend was het vanaf het begin al een grote roze/blauwe wolk, terwijl ik dacht aan ohhh hoe moeten we dit gaan doen, kunnen we dit wel enz. enz. Het heeft gewoon echt tijd nodig..
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties. Ik heb het gevoel dat het besef bij mijn vrouw nog moet komen, maar vandaag is het al iets beter, ze heeft al een lijst gevonden met dingen die ze niet mag eten en ze is heeft gaat geen nachtdiensten meer plannen in de zorg. Ze zegt ook dat ze gaat proberen er van te genieten, dat is in ieder geval een begin. Nu moet ik alleen zelf nog een manier vinden om weer een beetje te landen. Gelukkig heb ik een goede vriend die het niet erg vind om mij aan te horen...
Ach, ik denk dat het ook wel normaal is. Wij willen dit al vier jaar en ineens dacht ik ook, 'kan ik dat moeder zijn eigenlijk wel?' 'Hoeveel ga ik straks werken?' 'Oh mijn god, die bevalling'. Hormonen doen ook een hoop En ik moet echt zeggen, wat ben jij lief voor je vrouw! Komt vast goed.