Hallo, Ik ben (nog) niet alleen, maar wil toch mijn verhaal kwijt, want ik denk dat het er aan zit te komen. Ik ben nog maar een half jaartje samen met mijn vriend. We wonen niet samen, want ik woon nog bij mijn ouders. Nu lijkt het wel alsof ik verder van hem af kom te staan. We hebben vaker woorden, dan voorheen. Daarnaast brengt hij ook veel stress door dingen die gebeuren met zijn stiefbroer (die heb ik een poging tot zelfmoord zien doen, en dat komt dan steeds terug), door zijn ouders, en door onze pleegkinderen. Daarnaast liegt hij ook veel, en daar kan ik absoluut niet tegen. Tja ik vind dit echt heel moeilijk, want hij houd met ook constant in de gaten, als ik een gesprek heb met mijn vader staat hij erbij, als ik op internet zit gaat hij achter me staan. Ik word er gewoon niet goed van, en denk steeds vaker dat ik er maar een punt achter moet zetten. Hoewel dat natuurlijk ook een grote stap is, want ik ben wel zwanger... Ik weet het op dit moment gewoon niet, heb meerdere dingen al met hem besproken, maar effect lijkt het niet te hebben. En de hele dag gezeik hoe voel je je, gaat het wel, al dat soort dingen. 1 x per dag is wel genoeg dacht ik zo... Groetjes Lieke
Moeilijk idd... Is het een bewuste zwangerschap? Misschien moet hij er ook erg aan wennen en vindt hij het enigszins eng ook, naast alle dingen die nu spelen in zijn leven. Jullie zijn kort samen en jullie hebben al pleegkinderen? Misschien wordt het hem ook allemaal teveel, praat er nog eens met hem over, mannen zijn vaak slecht in hun gevoelens uiten en onder woorden brengen. Sterkte.
Nee die pleegkinderen waren bij mijn ouders, waar ik ook nog woon. En ja de zwangerschap is wel een bewuste keuze, voor mij in ieder geval. Voor hem weet ik het niet, want hij laat het niet merken, hij zegt het wel, maar goed hij zegt wel vaker iets dat niet waar is. Wat ik nu belangrijk vind is dat ik rust krijg in me hoofd, minder stress dus. Dat is ook belangrijk voor de zwangerschap. Heb al zoveel te voorduren gehad in een korte periode... het moet nu maar eens afgelopen zijn...
Je kunt de tijd niet terugdraaien natuurlijk..maar misschien was het verstandiger geweest als je even had gewacht om te zien of je relatie wel stand zou houden.. Tsja en verder..als het niet werkt..werkt het niet..is dit de man waar jij tot je 80ste mee op de bank wilt zitten..of niet? Dat is iets wat jij moet bepalen..
heejj liekje ik ken je gevoel helemaal.. ook ik ben zwanger en de vader van me kindje en ik woonde ook niet samen.. bij ons was het dan niet helemaal gepland maar dat doet er even niet toe.. tussen ons liep het ook soms al niet lekker en we hadde al 2 jaar een relatie.. en nu heeft hij gister besloten de relatie niet verder te willen en ik sta er alleen voor.. het is inderdaad wat je zelf al zegt erg belangrijk dat je een stabiele en rustige omgeving voor jezelf hebt en je kindje.. stres is echt NOT DONE in je zwangerschap en dat moet je dan ook voorkomen .. dat de relatie nu voorbij zal gaan betekent niet wat er in de toekomst gebeurt.. en het liefde dat je straks van je kindje krijgt is niet te tippen aan je vriend.. ik mis me vriend nu ook heel erg en het doet me echt heel veel pijn dat hij mij nu zo laat zitten maar het is beter voor mij en me kindje omdat ook hij veel dingen zei die hij niet meende of niet nakwam en ik wil straks niet 2 kleuters opvoeden. heel veel sterkte meis! Liefs xx
Nou ik heb ook een aantal van dat soort vriendjes gehad, en ik werd er ook helemaal gestoord van. Ik raakte mezelf helemaal kwijt omdat ik maanden en zelfs jaren met de relatie door ging ook al veranderde er nix. Sterker nog het werd alleen maar erger. Het controleren en manipuleren liegen dingen achterhouden. Ik heb nu zoiets als ik toen naar mijn twijfels had geluisterd dan was ik al veel eerder weg gegaan. Maar je hart zegt je dat je niet moet opgeven en daarom blijf je, in de hoop dat hij tog nog veranderd. Nou ik geef je echt één tip meis, als je ook maar twijfelt aan de toekomst samen met hem, stop er dan mee zeker nu je zwanger bent. Want strax is de kleine er en dan wordt het nog veel zwaarder! Beter nu alleen dan strax na de bevaling ineens, want dan moet je ook voor een kleintje zorgen, en die heeft nix aan een mama die in een depressie zit door zo'n oetlul sorry hoor. Ben het volkomen met Marije eens: ... "en ik wil straks niet 2 kleuters opvoeden". Heel veel sterkte en vertrouw op je verstand!
Nou meiden erg bedankt voor jullie mening en tips. Ik had voor mezelf besloten alles goed op een rijtje te gaan zetten en er nog eens goed over na te gaan denken. Vandaag zat ik niet lekker in me vel. En hij had weer zo'n dag dat hij om mij heen bleef draaien. Ik vroeg hem mij even met rust te laten en dat ik er nu ff niet over kon praten. Maar goed, toen heeft hij zijn conclusie getrokken en heeft al zijn spullen gepakt wat hier al was. Toch best een klap, want ik heb niks gezegt, maar hij geeft mij er wel de schuld van. En nog doodleuk vragen of ik wel wil laten weten hoe het bij de vk gaat. Alsof ik daar op zit te wachten. Het is moeilijk, maar goed ik moet ook verder. Me moeder helemaal overstuur, omdat hij verwijt dat het mijn schuld is en dat ik het zo wil. Maar goed dat heb ik niet eens in mijn mond gehad. Als hij het zo wil kan hij het zo krijgen. Maar bij mij komt hij er niet meer in! Ik ga nu een zware tijd te gemoet, en probeer en vrede mee te hebben en me te richten op mijn kindje.
Jeetje zeg, wat reageert hij meteen overdreven! Nou meid, dan liever zonder hem want zo'n opgewonden standje hoef je er niet bij te hebben. Je hebt genoeg aan 1 kind denk ik zo! Sterkte ermee!
wat rot voor het (nu nog ongeboren) kindje dat jullie niet alles op alles zetten om er op een "normale" manier uit te komen. Ik ken natuurlijk niet het hele verhaal en er mag ook best gezegt worden: "jij hebt makkelijk praten" . Maar dat hij loog en om je heen hangt en veel stress meebrengt wist je al voordat je zwanger werd, die keuze is bewust gemaakt toch? Dat hij zo overdreven reageerd is ook helemaal niet volwassen, maar waarom wilde je een kind met hem?
Tja ach een kinderwens hadden we allebei al heel erg lang. En ik ging er ook niet vanuit dat het zo snel zou gaan. Ik dacht echt dat het goed zat. Maar voordat ik zwanger was, was er bijna geen stress, en nu ineens komt alles te gelijk. Daarnaast heb ik mijn oma ook nog op het randje van de dood zien balanceren dus echt makkelijk voor mij is het niet. Te veel stress, ik kan het gewoon niet aan. Praten met hem, das een goeie, hij luistert namelijk niet. Als je wat zegt dringt het gewoon niet tot hem door. Nu eruit maar er niet meer in! Het kan hard overkomen, maar ik ben ook een mens met gevoel... En dit alles omdat ik zwanger ben... Hij heeft heel overdreven en onvolwassen gereageert, en maar tegen andere zeggen dat ik gezegt heb dat hij weg moest, erg laag hoor! Nou ik ga nu vechten voor mijn kindje want dat staat bij nu op nummer 1!
Ik bnen ook in de steek gelaten en heb echt heel veel verdriet om die zak gehad, maar geloof me, na al die maanden gaat het goed met me... Ik had nooit verwacht dat ik me beter zou gaan voelen aangezien ik echt van hem hield, maar het is gelukkig toch echt zo... VOLHOUDEN en denk aan je kleintje STERKTE!
Nou het gaat weer lekker. Gister werden we bedreigt door me ex vriend zijn stiefbroer. En vanochtend had me pa 4 lekker banden en grote messteken. Ik snap het gewoon niet. Hij is zelf weggegaan, zonder ik dat ik gezegt heb, en nu krijgen we dit allemaal. Tis echt te ziek voor worden. Je voelt je gewoon niet meer veilig in eigen huis. Toch belachelijk, want er komt wel een kleintje aan, die ik in een veilige omgeving wil laten opgroeien. Nou ik hoop dat t hierbij blijft...
Nee idd. Het is gewoon te triest voor woorden. We moeten nu noodgedwongen urgentie gaan aanvragen, want ik kan mijn kind hierin niet laten opgroeien. Er zijn gewoon geen woorden voor. Me vader heeft meteen aangifte gedaan, en nu wachten tot de politie contact met ons opneemt.
Sjah, je weet in elk geval dat hij de goeie stap heeft genomen door weg te gaan... Pffff... Triest hoor...
Ja idd triest, maar ben er net dus achter dat zijn stiefbroer dat heeft gedaan, omdat wij de kinderen van zijn stiefbroer opgevangen hebben, omdat die uit huis geplaatst zijn. Mijn moeder heeft net met hem gesproken, omdat die wou weten waarom hij dat gedaan heeft. Hij heeft een uur met haar aan de telefoon gezeten. En hij zegt dat hij niet wist wat hij moest doen, en daarom weggegaan is, maar dat hij dat helemaal niet wil, en voor mij en ons kindje wil gaan. Tja en ik had natuurlijk ook weer mijn twijfels, maar goed dat kan ook komen door al die dingen die ik mee maak... Nu weet ik het gewoon niet meer en wil zeker wel een gesprek met hem aan gaan, want een kind alleen opvoeden is ook niet wat je wilt. Dus nu ga ik maar rustig aan doen en kijken en ons vertrouwen weer opbouwen, want dat is nu wel beschadigd. Nou meiden allemaal bedankt voor jullie woorden en steun!
Nou daar ben ik dan weer. Ben net bij de vk geweest. Me bm was goed gegroeid, alleen kon ze het hartje nog niet horen. Mag nu over 2 weken weer terug komen om naar het hartje te luisteren. Gister heb ik een lang telefoon gesprek gehad met meneer. Hij zegt maar dat hij voor mij kiest, en voor de kleine, en verder kan hem alles gestolen worden. Ik heb er nog een keer over nagedacht, en er is niets dat mij de garantie geeft dat hij mij niet weer laat zitten. Mijn gevoelens voor hem waren in een klap weg, vooral na zaterdag. En nu moet ik weer doen alsof alles goed is... nou ik kan het niet. Het is heel moeilijk, maar ik kan het gewoon niet meer. En iedereen blijft maar zeggen dat ik het niet ga redden en zeker financieel niet. Wat moet ik daar nou weer mee. Mijn vk vroeg nog hoe ik nu dacht over mijn zwangerschap. Nou heel simpel, nog steeds zoals het begin. Ben er harstikke blij mee, en wil er ook helemaal voor gaan. Heb hem net nog aan de tel. gesproken en heb hem verteld dat ik het niet meer kan en dat het gevoel niet meer hetzelfde is. Ben heel eerlijk tegen hem geweest. En het is en blijft een moeilijke beslissing, maar zaterdag had ik mijn keuze al gemaakt,, want hij was immers vertrokken. Nu moet ik zorgen dat ik rust krijg, want die stress is voor mij helemaal niet goed.
jij schrijft: En iedereen blijft maar zeggen dat ik het niet ga redden en zeker financieel niet. Wat moet ik daar nou weer mee. Mijn vk vroeg nog hoe ik nu dacht over mijn zwangerschap. Nou heel simpel, nog steeds zoals het begin. Ben er harstikke blij mee, en wil er ook helemaal voor gaan. meis, ga er voor! je kan het echt, zelfs zonder man! misschien iets minder luxe, maar er is nog nooit een kind ongelukkig geworden van aanmaaklimonade ipv merk-cola en hema-kleertjes in plaats van oilily! zo te horen hou je nu al heel veel van je kindje en dat is het ALLERbelangrijkste
idd helemaal mee eens Het eerste deel heb ik er al opzitten ne het gaat prima hier! Ik zorg ervoor dat alles rustig is enzo met die gast wa shet alleen maar gestres. Nu ook al alleen al als ik hem spreek stres stres............ Kies voor jezelf ..... heb ik ook gedaan nu gaat mij ex alweer samenwonen met een vrouw die hij 4 maanden kent. En wil hij een gezin met haar Het gezin dat ie altijd al wilde ! Maar zijn zoon niet erkennen......... Mannen soms benn je gewoon beter af zonder ze .
Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk of je bewust bent gestopt met de pil en dus zwanger geraakt of dat je er bewust voor hebt gekozen om het kind niet te laten weghalen? Want als het het eerste is, dan snap ik die keuze niet helemaal...