Mijn dochter heeft een hele levendige fantasie als ze aan het spelen is met haar poppen en knuffels. Ze speelt dan hele situaties na of maakt hele eigen verhalen / rollenspellen. De poppen voeren hele gesprekken met elkaar en haar en elke pop/knuffel krijgt een eigen stemmetje van haar. Ze gaat er helemaal in op en ik vind het ook erg leuk om naar te kijken maar zodra ze doorheeft dat er iemand naar haar kijkt stopt ze meteen en lijkt ze zich te schamen. Ze gaat een beetje blozen en giechelen en als ik vraag waarom ze stopt zegt ze dat ze geen zin meer heeft om te spelen. Herkent iemand dit gedrag? Ik vind het echt jammer als het een vorm van schaamte is want ze hoeft zich nergens voor te schamen namelijk maar weet ook niet zo goed hoe ik dit aan een peuter uit moet leggen. edit. Nu lig ik met mijn rug naar haar toe in bed en zijn haar knuffels haar aan het vertellen hoe knap ze haar vinden zodra ik me omdraai en ze ziet dat ik kijk is het hele verhaal afgelopen en gaan alle knuffels weer netjes op een rij naast elkaar.
Ja hoor, zelfbewustzijn brengt dat met zich mee. Ons kind plast in het donker met de deur dicht want o wee als iemand hem ziet. We mogen zijn plas ook niet zien dus spoelt rap door. Hij doet ook al aan plaatsvervangende schaamte: 'mama stop maar met zingen, het is écht niet mooi'
Oh echt? dat je je dat dan nog kunt herinneren! Heb jij tips die bij jou hielpen? Kreeg al de tip om mee te gaan in haar fantasiespel en dan samen te spelen zodat zij niet stopt.
Hier is dat ook geweest hoor, gewoon negeren en laten spelen Mijn jongste van 9 is inmiddels wel zover dat ik gewoon in haar kamer kan rommelen als de met haar Schleich aan het spelen is.
Deed onze knul eerst ook maar toen begon ik met meespelen en gaat het wel beter. Soms stopt hij maar vaak gaat hij door. Overigens ondertussen al 5. Lekker gek meedoen, hartstikke leuk. Ik herinner mij nog dat mijn vader vroeger mijn aap pakte, dat was een handpop en ging dan praten met een gekke stem. Vond het geweldig. Ik was toen ook iets van 4 of 5
Ja en ik vind dat ook jammer. Het is net alsof ze zich dan ineens bewust worden dat ze iets ‘raars’ doen terwijl het heel normaal is wat ze doen gezien hun leeftijd. Zoon heeft dat vooral bij zingen en geluiden maken bij het spelen. Als ik dan kijk en hij ziet dat, dan kan ie ook echt bozig worden alsof hij zich betrapt voelt. Hij zegt dan ook gewoon dat hij niet wil dat ik kijk. Dus doe ik dat stiekem .
Precies zo ervaar ik het hier dus ook! Zo jammer want het is niet raar, het is juist hartstikke leuk!
Zingen doet hij trouwens nog steeds zonder schaamte. Heeft op vakantie nog op het podium gestaan bij de mini karaoke (Heeft hij overigens niet van ons dat zouden we noooooit doen)
Ja ik weet het nog heel goed ik vond de meekijkers vreselijk. En bij mij hielp niks, als ik door had dat iemand meekeek dan stopte ik. Is denk ik een karaktertrekje, ik was vrij verlegen ook. Hoe ouder ik werd, hoe losser. Is je dochtertje verder verlegen?
Nee, niet echt, ze houd juist met feestjes van aandacht en treed het liefst dan voor de hele groep op met haar microfoon. Ze houd ook echt van die aandacht en vooral het applaus daarna.
Ik klikte omdat ik wat hoopte op herkenning. Alleen mijn zoontje is nog geen twee jaar, en hij lijkt dat ook te hebben. Zo zingt hij sindskort wel mee met liedjes en dat moedigen we enorm aan. Maar, zijn blokjes in zijn Fisher-Price slak doen wilt hij niet. Hij doet wel de vierkantjes en de ronde, maar bij de driehoekige moet ik aangeven dat hij het blokje een beetje moet draaien. En dan doet hij het dus niet meer, alsof hij zich schaamt. Laatst zei ik ah mama weet niet in welke hij moet. Kun jij het even voor doen? Nee. Zullen we het dan samen doen? Nee. Hij raakt zijn Fisher-Price blokjes slak dan ook niet meer aan. Ik vind het juist goed als hij het wel probeert, ookal lukt het hem niet. Maar dat doet hij dus niet als ik aangeef dat hij het blokje iets moet draaien bijvoorbeeld.
In jouw verhaal herken ik mijn zoon echt heel erg. Jouw vormenstoof verhaal heb ik precies exact hetzelfde hier meegemaakt. Ik had dat stukje zelf geschreven kunnen hebben. Alles wat niet lukte in 1x deed hij niet dan schaamde hij zich. Leren fietsen zonder zijwieltjes wat ook zo een drama. 1x vallen en hij was klaar en stapte een week niet meer op. En nog steeds heeft hij het wel een beetje, is een erg perfectionistisch kind. En hij doet als hij ergens niet goed in is het liever helemaal niet terwijl wij al sinds hij klein is vertellen dat proberen net zo belangrijk is.
Ja, ook geen fouten willen maken is bekend hier. Weet niet of dat schaamte is, maar vind het wel sterk neigen naar perfectionisme en faalangst... en wij maar complimenteren, het helpt niks. Ook kan je 100.000 keer uitleggen dat fouten maken mag en van proberen kan je leren.... pffff. Zo onzeker als wat.
Dit is een goede tip! Hier gebeurd het ook wel eens. Handje voor der mond en giechelen alsof ze iets geks doet
Heb niet echt tips. Lees wel wat herkenning (tijdje niet willen plassen waar ik bij was, deur moest zelfs dicht/ bepaalde dingen niet meer willen doen omdat ik ineens interesse toonde (net alsof ie zich bekeken voelde)). Hier mag ik geen foto's meer maken van m'n zoon Ik denk dat het mettertijd wel wat minder wordt, dat merk ik hier wel althans.