het gaat nog niet echt goed.. pff wat er in een week tijd allemaal gebeurt is.. ik hoor dat ik zwanger ben, ik hoor dat mijn vriend niet meer bij me wil zijn en ik hoor dat ie weer terug bij zijn ex en 3 kinderen wilt gaan wonen... ik kan het nog niet echt bevatten... mijn vriend zit nu bij zijn ex... en blijft zeggen dat hij het niet wil... hij heeft heel wat redenen opgenoemd: hij wil geen kinderen bij 2 vrouwen hij wil geen kinderen met 2 natinaliteiten (ik ben nederlander en hij belg) hij weet niet hoe hij dat zou moeten doen met kerst of sinterklaas, waar moet hij dan zijn? hij kan het emotioneel en financieel niet aan en waar ik aan denk is: is het wel eerlijk om een kind te nemen waarbij je al weet dat er geen vader thuis zit? zal mijn kind geen moeite hebben met het feit dat die andere 3 kinderen wel een vader hebben thuis rondlopen? ik weet het gewoon echt niet! ik weet wel dat ik ontzettend veel spijt ga krijgen als ik het laat weghalen. maar wat doe ik mijn kind aan als het beseft dat zijn vader ergens anders zit? aan de andere kant denk ik misschien weet het op dat moment niet beter.. mijn ouders zijn op mijn 1.5 jaar uit elkaar gegaan en ik weet niet beter. ik heb nooit een vader thuis gehad en mijn vader trouwde met een andere vrouw en zij had 2 kinderen.. ik ging daar elk weekend naar toe. maar ja dit is toch anders, mijn vriend is niet zoals mijn vader en zijn ex is niet zoals mijn stiefmoeder... pfff dus aan het einde van het verhaal weet ik nog steeds niet wat ik moet doen, en zo is het elke keer, ik blijf maar denken en denken en ik kom er gewoon niet uit. xx
Indi, je denkt nu al als een moeder... Je bent nu al bezig wat goed is voor je kind. Volgens mij bent je trots op je zwangerschap, want je schrijft niet voor niets dat je 5w6d zwanger bent met een uitroepteken erachter. Je zegt het zelf al: je kindje weet straks niet beter. Misschien is het heel ver weg gedacht, maar ooit tref je een leuke man die mogelijk een (soort) vaderrol op zich kan nemen. En zo niet, er zijn talloze gelukkige kinderen die uit een fantastisch 1-oudergezin komen. Je hebt je keuze al gemaakt meid, maar je weet niet hoe je het moet organiseren, en dan is ook moeilijk gegeven het feit dat je leven in 1 week tijd compleet binnenstebuiten is gekeerd. Hopelijk kan je de steun van je nabije omgeving krijgen zodat alles op zijn pootjes terecht komt. Veel succes meid.
Hallo Indi, Wat een rot moment voor je meid! Ik kan me wel voorstellen dat je zo veel angsten en gedachten over hebt. Het nemen van een beslissing is de moelijkste gedeelte. Maar denk vooral aan jezelf, aan wat jij wilt. Dat jouw "vriend" ineens bij jou weg wilt gaan moet niet zwaar wegen in je beslissing. Als je het weg laat halen is geen garantie dat hij terug bij jou wil komen. Een kind kan perfekt zonder vader groeien, denk ook dat je de steun van je familie en vrienden zult hebben. Tuurlijk zal het niet makkelijk zijn, maar denk aan een ding: dat niets onmogelijk is. Het belangrijkste is eerlijk tegenover je kleine zijn en tegenover jezelf zijn. Heel veel sterkte meis. Grotejes, Ingrid
Hi Indi, Jemig, dus hij is gewoon ook echt direct naar zijn ex teruggegaan en zij heeft hem ook nog teruggenomen . Het zal wel een heeeeel bijzonder iemand zijn als twee vrouwen zoveel van hem pikken..... Het klinkt alsof hij flink in de war is en zichzelf in de nesten heeft gewerkt. Hij heeft kennelijk al tijden dubbele gevoelens gehad over jou en over zijn ex. Dat kan natuurlijk gebeuren, maar hij heeft daarin niet zijn verantwoordelijkheid genomen. Hij had ook bij familie of vrienden kunnen gaan zitten om zich te bezinnen over wat zijn hart hem nu echt in geeft. Je schreef dat je per ongeluk zwanger bent geworden. Wat moet ik me daar bij voorstellen: pil vergeten ofzo? Of wilde hij geen condooms gebruiken? Ach, maakt ook eigenlijk niet zoveel uit of en hoeveel aandeel hij erin had dat je toch zwanger bent nu. Toch heb ik de indruk dat je je erg richt op wat je vriend wil. Wat het beste is voor het kind? Tsja, je zou zeggen in elk geval het een kans op leven geven? Dat een kind om bepaalde zaken in het leven verdriet zal hebben is sowieso nooit te voorkomen. Ik vermoed dat als je vriend aan het idee gewend zal zijn hij wel een vaderrol zal willen spelen. En ja, ook als ie nu wel bij je zou terugkomen en wel bij je zou zijn weet je niet of dit over 2 jaar nog zo is. Hoe dan ook vind ik dat hij een erg grote druk op je uitoefent, niet vanwege de bestwil van het kind, maar om egocentrische redenen. Ik denk niet dat wat hij nu allemaal wel of niet wil bepalend zou moeten voor je beslissing. Zet um op meid.
Heb je door dat ieder van de bovenstaande zin gebaseert is op wat HIJ WIL? Los van het feit nog dat 2 van die redenen compleet irrelevant zijn. Hij wil geen kinderen bij 2 vrouwen (beetje laat he?) en hij wil geen kinderen met 2 nationaliteiten (ook beetje laat he?) dus daar zou ik verder maar geen aandacht aan besteden. Jij wou ook niet dat hij naar zn ex terugging en dat is ook iets wat je alleen maar kunt accepteren en deze nonargumenten zijn zaken die hij zal moeten accepteren. En werkelijk, of hij het emotioneel of financieel aankan, zit je daar werkelijk mee? Je bent hem al kwijt no doubt, hij heeft je in een cruciale situatie laten stikken en jij gaat je druk maken om wat HIJ wil. De zorg van dit kleintje zal toch echt grotendeels op jouw schouders terecht komen en niet die van hem. Laat hem eens even een beetje out of the picture en ga na wat jij wil. Je neemt geen kind je bent al zwanger. Dit kindje zit al in jouw buik. Dus de vragen die je jezelf eigenlijk zou moeten stellen is of je het ontbreken van een ideale vadersituatie zwaarwegend genoeg vindt om het leven te laten afbreken. Kijk er eens op die manier naar. Bovendien, dat zegt hij nu, misschien is hij over een paar maandjes wel bijgedraait als hij inziet dat jouw keus gemaakt is en dat kindje er gaat komen. Is ook nog een optie he. En vandaar dat ik zeg dat je wat egoistischer moet kijken naar wat jij wil want als je je keuze baseert op wat hij wil en hij veranderd van mening dan zit je. Het enige waar je zeker van bent is dat je hem als vriend kwijt bent. Dus kun je het aan? Een zwangerschap en een kind alleen? Wil je dat, ben je er sterk genoeg voor? Als het antwoord daarop ja is waarom twijfel je dan nog zo? Je zegt zelf dat je het eigenlijk niet wil weghalen. En over dat laatste, heb wat vertrouwen in je kindje. Hij/zij zal in een wereld opgroeien die nu eenmaal niet perfect is, waar niet alles 1 grote happy family is, en net als jij dat ooit hebt geaccepteerd doet je kleintje dat ook. Volgens mij til je hier wat te veel aan. Het kind groeit op niet beter wetende dan dat. Volgens mij is dat minder dramatisch dan een kind die 10 jaar met zn beide ouders heeft gewoond en er een scheiding in gang wordt gezet. Bovendien, wie weet kom jij wel de liefde van je leven tegen en omarmd hij jouw kindje als de zijne? Niet zo doemdenken hoor, t kan ook positief aflopen he . Ik ben opgegroeid zonder papa in the house en ik ben ook geen sociale mislukkeling geworden Je zegt dat je blijft nadenken en dat is goed maar de redenen die jij noemt zijn eigenlijk meer praktische zaken. Ik denk dat je eigenlijk wel weet dat je er heel veel spijt van gaat krijgen. Doe het dan niet. Kies ervoor, hak een knoop door en laat hem even in zn sop gaarkoken. Ik denk dat als hij beseft dat dit kindje er komt hij wel bijdraait. En zo niet dan hoef jij tenminste jezelf niet eeuwig te haten om een verkeerde beslissing.
Hallo Indi.. a Jeemug meid wat een enorm lastig parket... Er is hier al veel wijze raad gegeven en als ik jou bwas zou ik alles meenemen in de overwegingen maar vooral op je eigen gevoel en intuitie vertrouwen. Je zegt dat je altijd al kinderen wilde, je bent 28, financieel onafhankelijk, hebt een huis én een baan..Dus de 'enige'reden om voor een abortus te kiezen zou zijn omdat een waardeloze vent de vader niet wil zijn..of iig niet de ouder wil zijn samen met jou? ik zou er echt nog es heel goed over nadenken (doe je ook wel natuurlijk) t is geen ideale situatie maar toch zeker niet onmogelijk?
Ik vind eline haar reactie trouwens enorm waardevol/ waar/helder en goed...sluit me er compleet bij aan!
Ik vind het al heel wat dat je zoveel nadenkt over die uk. Toen mijn relatie net op de klippen liep was ik veeeel meer bezig met het verwerken van het einde van mn relatie meer dan met de zwangerschap. Vrouwen hebben het maar zwaar met al die eikels Hou ons wel op de hoogte he van wat je uiteindelijk doet? Enne waarom heeft dit forum geen "scheld je ex verrot topic" ?
Ik sluit me zeker aan bij Eline078, Meid jij bent degene die er straks moet zijn voor je kindje dus laat je aub niet beinvloeden door wat je ex allemaal wil.. en je hoeft je echt niet schuldig te voelen tegenover je kindje dat er thuis geen papa is want je bent helaas echt niet de enige die alleenstaand is, als hij/zij niet beter weet zal de baby genoeg hebben aan ze liefde van zijn mama. Ik hoop dat je de juiste beslissing maakt en denkt ook aan de positieve kanten. Succes
alvast van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Heb al een paar berichtjes gelezen waarin werd gezegd dat je je partner maar moet laten gaan. en ik ben het ermee eens. Tuurlijk is het moeilijk vooral nu je zwanger bent maar ik denk echt dat ej dan beter af bent, want hoe dan ook als hij bij je blijft is hij niet gelukkig want hij wilt terug naar zijn gezin en jij bent niet gelukkig omdat hij niet gelukkig is bij jou. Dat je kindje dan mischien zonder vader opgroeit zou ik me niet zo druk over maken, ik ben zonder moeder opgegroeid. mijn ouders zijn vanaf mijn tweede jaar uitelkaar en wat een iemand niet kent mist hij ook niet. Ik weet niet wat het is om een moeder te hebben en ik mis het ook totaaal niet. ook niet als ik vriendinnen wel met hun moeders zie. Nooit een stiefmoeder gehad helemaal niks. Dus je kindje zal echt niks tekort komen zolang het een ouder heeft die van hem/haar houdt.
Jee wat een verhaal. Volgens mij heb jij zelf al een beslissing gemaakt en dat is het houden. Denk dat je veel spijt gaat krijgen van een evt abortus mocht je dat toch doen. De dingen die je opschrijft waarom je het evt weg zou laten halen dat zijn dingen die wijzen zich denk ik in de toekomst wel vanzelf. Verder de reacties van je vriend vind ik ook nog al een beetje kort door de bocht (vooral die dat hij niet bij 2 vrouwen kinderen wilt), hij is er toch zelf bijgeweest toen jij zwanger raakte. Denk ook dat het nu een beetje schrik reacties zijn, voor hem is het natuurlijk ook nieuw.
Lieve Indi, Ik leef met je mee. Wat een vreselijke situatie... Dit gaat misschien raar klinken, maar denk er even over na: Misschien is deze zwangerschap en dit kindje wel het beste wat jou ooit had kunnen overkomen. Ookal lijkt het nu ongelofelijk, de komst van jouw kindje heeft er voor gezorgd dat je (ex)vriend eerlijk tegen je moest zijn over zijn gevoel. Het doet pijn, en dat is vreselijk, maar je weet nu wel waar je aan toe bent. En, je staat er niet alleen voor, want er groeit een klein mensje in jou, dus je bent nooit alleen... Misschien is dit wel de kans om een nieuw en gelukkiger leven te beginnen, samen met jouw kleine baby, met veel kansen op een oprechtere partner in je leven, de vrijheid om je vrienden te kiezen die jou wel door dik en dun steunen... de kans om jezelf een leven te geven wat je hebt verdiend. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid. Verder sluit ik me aan bij wat de anderen je al geadviseerd hebben: zoek hulp en steun uit je omgeving bij mensen die om jou geven en het goed met je voor hebben. Luister naar je intuïtie en gevoel. Als je graag kinderen wilde en je werkt zelfs met kinderen, dan geeft mij dat al een duidelijk signaal dat jij een geweldige moeder wordt die haar kind heel veel te bieden heeft. Als kind van gescheiden ouders kan ik je vertellen dat het soms beter is om één ouder te hebben die gelukkig is, dan twee die continue ruzie maken en jou in tweestrijd laten. veel liefs mamatoB
Hoi Indy, Ik weet niet of je inmiddels al een beslissing hebt genomen, maar ik hoop dat je er voor jezelf uitkomt. Ik heb een vriendin die het heeft laten weghalen omdat hij toenmalige vriend het ook niet wilde en zij loopt al jaren met het idee, ik had moeder kunnen zijn, het kindje was nu zo oud etc.. Je moet het naar mijn mening echt alleen weg halen als je het zelf 100% wilt. De liefde van een kind is zo overweldigend dat je hierdoor alleen al een oerinstinkt krijgt en de hele wereld aan kan, of dit nu alleen is of met een partner. En wie zegt dat er nooit meer een man in je leven komt, die de vader rol op zich kan nemen? Maar al komt die nooit, een kind heeft behoeft aan liefde en dat maakt denk ik niet uit of dit voor 100% van jou komt of ook een klein deel van een ander. Het kind is door jou in ieder geval met liefde verwekt. Natuurlijk hebben wij allemaal het ideaal beeld, mannetje vrouwtje en kindje. Maar het feit als je wel voor je kindje kiest, betekend nu al dat je een sterkte vrouw bent, en totaal niet egoistisch. Ben benieuwd wat je keus geworden is in ieder geval heel veel sterkte!
jij een egoïst? Ik vind je vriend een grote egoïst ... al een jaar lang bij je weg willen, maar nog wel lekker met je in bed duiken met alle gevolgen van dien! Beetje van 2 walletjes eten... lekkere gozer! Ik vind het enorm triest voor je en kan je geen advies geven. ik denk dat je moet doen, waar jij je het beste in kan vinden. Daar kan geen ander je bij helpen. Veel sterkte.
Lieve indi, Allereerst. Wat een FLAPDROL! Die ex van je. Jonge, jonge. Ten tweede Wat een FLAPDROL! Die vriendin van je. Je bent helemaal niet egoistisch als je het kindje houdt. Er zin genoeg alleenstaande moeders die zich prima redden. Die ex van jou, dat is een egoist. Eerst zijn ene gezin in de steek laten en nu zijn andere gezin. maar goed, genoeg frustratie uitgesproken. Meid, het gaat jou hardstikke lukken om je kindje op te voeden. Je hebt een huis en werkt in de kinderopvang. je weet dus hoe je met kinderen om moet gaan. ik weet niet hoe het met je sociale omgeving zit (buiten die twee flapdrollen), maar misschien heb je daar ook nog wel steun aan. En je leert zoveel mensen kennen als je in verwachting bent. Bijvoorbeeld op zwangerschapgym. Als je het kindje wil houden, laat je dan niets aanpraten door anderen. Ga je eigen gang. En kom voor je kindje en voor jezelf op. Succes!
Hoi Indy, Wat ik zo lees over je (ex)vriend is dat hij vooral bezig is met wat híj wel en niet vindt en wat híj wel en niet wil. Over egoïstisch gesproken... Jij moet je bezig houden met wat jíj vindt en wat jíj wil! Als je naar het rationele kijkt heb je alle mogelijkheden om alleen je kind op te voeden. Er zijn ontelbaar veel kinderen met een afwezige vader (of met een aanwezige vader die ze liever niet hadden) en die groeien echt niet beschadigd op. Onderschat jezelf niet en laat het rationele los. De voor- en tegens kan iedereen wel verzinnen. Maar wat vóel jij? Als je nou eens die man gewoon loslaat, letterlijk en figuurlijk. Het is jouw leven, jouw kind. Dus het enige wat belangrijk is is wat JIJ wil. Natuurlijk is het hardstikke verstandig en verantwoordelijk om erover na te denken wat je je kind te bieden hebt, maar volgens mij komt jouw kind helemaal niets tekort als je het houdt. Durf diep in jezelf te kijken en accepteer wat JIJ wil. Wát iedereen, man of vriendin (tis maar wat je een vriendin noemt...) ook zegt. Ik zou je ook aanraden contact te leggen met een neutrale partij zoals een psycholoog, zodat die je kan helpen de boel "uit de knoop" te halen en houden. Echt, het komt allemaal goed, wat je ook beslist. Succes meissie!
liefe schat , jij bent niet aanhangelijk van hem , je hebt alle touwetjes zelf in handen ik wow dat ik dat kon zeggen , gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet ervan,
Jij en je kindje gaan het echt wel redden! Voor hem zou ik echt geen abortus doen. Als moeder kan je genoeg liefde geven, dat een papa niet nodig is, je kindje weet ook niet beter. Heb ook nooit een vader gehad, maar ook nooit gemist. Je hebt je leven op de rails en ervaring met kids door je werk, jij komt er wel hoor. Ziet er nu misschien niet zo rooskleurig uit, maar wacht maar totdat je de 1e echo hebt gehad, je kindje voelt trappelen, je kindje op jouw warme hand reageert als je die op je buik legt. De bijzondere ervaring dat je kindje ter wereld komt. Het 1e lachje dat je van je lieve kindje krijgt, dat doet je echt smelten hoor en dan denk je...ben zo blij dat ik voor jou heb gekozen! Die reactie van je vriendin...zo erg...dat zou ik nooooooit tegen mijn vriendinnen zeggen. Vooral omdat ik zelf weet wat een zegen een kindje is.
vergeet niet meiden dat abortus iets is wat je je leven bij blijft. en tja mijn advies als je vriend je zowiezo al in de steek laat........ nou dan is het makkelijk hoor kiezen voor iemand die je niet kan vertrouwen of kiezen voor iemand die voor altijd van je zal houden ( nml. je kind!) lijkt me geen moeilijke keuze hoor ik zou nooit een kindje weg laten halen omdat vriend of man het niet wil....... echte liefde achweet je echte liefde dat is als je je kind in je armen houd als je kindje zijn armen om je heen doet en zegt 'mama je bent de liefste van de hele wereld' daar kan geen ene vent tegen op hoor dus kies voor je kindje het is het mooiste dat er is!
Ik zou mijn kindje ook never nooit weg kunnen laten halen omdat meneer toevallig geen kind wil. Dan sodemietert hij toch lekker op uit ons leven!?!? Als mijn partner nu bij me weg zou gaan. Ga maar.... Nooit van mijn leven zal ik iemand smeken bij me te blijven. Wil je weg? Daar is de deur. Dan ben ik veel beter af zonder hem! En mijn kind ook! En hey, laten we eerlijk zijn.. Wie garandeert ons dat onze partners bij ons blijven. Voor hetzelfde geld zegt de mijne over een paar maanden of over een paar jaar: ik wil je niet meer! Wat ik wil zeggen is: JE HEBT NOOIT GARANTIE DAT JE PARTNER BIJ JE BLIJFT. NIET NU JE ZWANGER BENT, MAAR OOK NIET WANNEER DE BABY ER IS.