Hallo meiden, Lees eigenlijk vanaf het begin van mijn zwangerschap al een beetje mee op deze pagina, maar nooit de behoefte gehad om zelf iets te plaatsen. Kon namelijk altijd wel wat vinden in andere berichten van mede forumgebruikers. Nu beginnen de laatste loodjes ondertussen te tellen en dus nemen ook de zenuwen toe en hoor ik graag jullie mening over het onderstaande. Mijn naam is Petra en ik ben 27 jaar. Ondertussen al weer 9 1/2 jaar samen met mijn lieve mannetje waarvan ondertussen bijna 1 1/2 jaar getrouwd. Ik werk 30 uur als assistent accountant, deed ik al voor de zwangerschap part time werken. Verder is het onze eerste kindje en zijn we ook nog nooit zwanger geweest (met een negatieve afloop). Nou zijn mijn ouders ongeveer 2 1/2 jaar geleden gescheiden op een rot manier waardoor ik op een gegeven moment depressief ben geworden. Ik heb toen medicijnen voorgeschreven gekregen, namelijk Paroxetine 20 mg en daardoor ging eigenlijk alles steeds beter. In combinatie met gesprekken met psycholoog eind 2006 besloten af te bouwen en begin 2007 medicijn vrij. Toen in februari van dat jaar besloten te stoppen met de pil omdat we een kinderwens hadden. Nou ging het half februari weer heel slecht en ben ik weer aan de medicijnen gegaan, omdat ik weer last kreegt van mijn depressie/angststoornis. Het krijgen van een kindje dus op een laag pitje gezet om eerst zelf weer alles op orde te krijgen. Nou hielden we daar in het begin nog rekening mee met vrijen en gebruikte we een condoom (wilde niet weer beginnen met de pil), maar op een gegeven moment schoot dat er eigenlijk weer bij in. Ondertussen ook antidepressiva weer afgebouwd tot nog 5 mg en dat ging eigenlijk wel redelijk. Uiteindelijk, door omstandigheden, weer bij een andere psychiater terecht gekomen en die wilde toch weer dat ik mijn medicijnen ging verhogen. Hier dus in meegegaan, maar het daaropvolgende weekend kwam ik erachter dat we dus zwanger waren. Ik ben toen direct, in overleg met psychiater, gestopt met AD en dat is eigenlijk heel mijn zwangerschap goed gegaan. Met af en toe een dipje, maar vraag mij af of dat niet normaal is en iedereen daar wel een keer last van heeft. Nu we de laatste tien weken ingaan begin ik een beetje zenuwachtig te worden en heb ik ook weer last van een dipje, maar het is allemaal prima te behappen en geniet volop van mijn zwangerschap. Nou ben ik afgelopen vrijdag naar de psychiater geweest en kreeg ik even koud op mijn dak dat ik een hele grote kans heb op een PND. Nou had ze dat in het begin ook wel gezegd, maar ze benadrukte het nu heel erg. Ook gaf ze aan dat het nu waarschijnlijk slechter met mij gaat, omdat het allemaal dichter bij komt en de spanningen dus toe nemen. Nou nemen de spanningen ook wel toe, maar volgens mij is dat normaal. Ik heb nu vragen en gevoelens als: - zal ik een goede moeder worden; - kan ik het allemaal wel aan; - vorige keer had ik een mindere dag en dacht ik "misschien moet ik maar weggaan straks na de bevalling, zodat mijn man en onze dochter gelukkig worden", maar ook hierbij het ik het idee dat het geen twijfels over kunnen is; - gaat de bevalling wel lukken; - bang voor de bevalling, omdat je niet weet wat je kan verwachten; Mijn vragen aan jullie zijn de volgende: - heeft iemand ervaring met een depressie voor de zwangerschap tijdens de zwangerschap alles prima, maar naderhand toch PND of juist niet (dat hoor ik natuurlijk liever); - kan iemand zich vinden in de onzekerheden, zoals bij de opsomming beschreven; - en hoe gaan jullie hier mee om; Sorry dat het zo'n verhaal is geworden, maar ben eigenlijk na het gesprek met de psychiater zo onzeker geworden dat ik hoop hier weer een beetje gerustgesteld te worden. Veel liefs Petra
Ik heb na me bevaling we een flinke dip gehad geen PND maar wel aan de medicate geraakt. De gevoels vragen die je hebt heeft denk ik wel iedereen omdat het allemaal zo dicht bij komt. Liefs Fleur1
Meis al die gevoelens hebben we allemaal wel eens dat komt denk ik gewoon met het moederschap mee. Ik heb geen depressies of zo gehad maar ik denk dat het vrij normaal is om die gevoelens te hebben, ik vraag me ook 100 en 1 dingen af al is het mijn 2e. Succes meis!
Vanuit mijn werk ben ik alert op deze signalen. Aanstaande moeders heb ik weleens geadviseerd om voor de bevalling contact op te nemen met het consultatiebureau en hun verhaal te vertellen. Het consultatiebureau (Jeugd Gezondheids Zorg) kan goede begeleiding geven na de zwangerschap die de kans verkleint op een postnatale depressie. Ik wens je veel sterkte nog en alvast een wolk van een baby!
Lieve petra, de gevoelens die jij hierboven beschrijft, komen volgens mij bij veel vrouwen voor tijdens de zwangerschap. Ook ik twijfel vaak of "dit wel een goeie keuze was" van ons. "Of we het allemaal wel aankunnen" en "wat als ik een slechte moeder ben" zelfs "Wat als ik mijn kind nu niet het mooiste, liefste, leukste van de wereld ga vinden" of "wat als ik teleurgesteld ga zijn in het ouderschap" Allemaal vragen die door mijn hoofd schieten, en die me echt helemaal van streek kunnen brengen. Als je er echt zoveel last van hebt, kan je misschien iemand zoeken om eens mee te praten (psycholoog, huisarts, of gewoon iemand die je vertrouwd) maar ik denk dat deze gevoelens deels wel normaal zijn. Er gaat tenslotte een heleboel veranderen in je leven
hoi hoi ik heb geen depressie gehad eigenlijk nooit maar de vragen die jij jezelf steld zijn heel normaal iedere zwangere heeft dat ik ben zwanger van nummer 5 en nog vraag ik me weleens af ok ik het wel kan want ja 5 is toch wat anders als 4 bekijk gewoon per dag hoe je je voelt en geniet lekker en meid die onzekerheden horen er echt bij en is geen garantie dat je in een depressie raakt juist dat je die gevoels heb betekend dat dat je wel degelijk door heb dat het een hele verandwoordelijkheid is zo een kleintje en wil je het beste voor jullie dochter genieten dus en niet druk om maken je partner weet ervan af je verloskundige neem ik aan ook dus heb vertrouwen in jezelf en in hun zij zullen je erdoorheen helpen groetjes nathalie [/list]
Lieve meid, Ook bij mij werd tijdens de zwangerschap aangegeven dat ik een verhoogde kans had op een PND. Ik heb daarom preventief gesprekken gehad met een psycholoog, waar ik veel baat bij heb gehad. Samen met haar heb ik me ook goed voorbereid op de bevalling. Deze is uiteindelijk moeilijk gegaan lichamelijk gezien (zie ook mijn verslag bij forum Bevalling) maar psychisch gezien heb ik het allemaal goed kunnen verwerken. Wel heb ik een paar dagen slaapmiddelen gebruikt iom de huisarts omdat ik slaapproblemen had (ik geef geen BV dus dat kon gelukkig). Daar ben ik van opgeknapt, slaapgebrek helpt bepaald niet! Ik heb nu ook twijfels en angsten nu ik bevallen ben. Ik probeer dit maar gewoon te accepteren, al heb ik wel nog een gesprek met de psych gepland staan. Ik begrijp van veel vriendinnen dat zij ook twijfels hebben, ook al hebben zij geen PND of zoiets. Het hoort er gewoon een beetje bij, zeker bij een eerste. Ik merk zelf dat het helpt om er over te praten met mijn man en mijn gevoelens te benoemen. Het gaat ook steeds beter gelukkig. In het begin dacht ik echt dat ik geen goede moeder was, dat ik niet genoeg van ons ventje hield enz. Nu wordt dat steeds minder en kan ik meer van hem genieten. Mijn advies: het is goed om onder ogen te zien dat je een verhoogde kans loopt op een PND en te doen wat je kunt om dit te voorkomen (in mijn geval was controle heel belangrijk, dus proberen datgene onder controle te houden wat kan en de rest los te laten). Maar: onthou goed dat het niet wil zeggen dat je een PND krijgt! Ik heb zelf goede hoop dat ik er goed door ga komen verder... Heel veel succes in ieder geval! Liefs, Krullebol
Wat dapper dat je dit met iedereen hier op het forum hebt willen delen! Volgens mij is dat al de helft! Ik ben uiteraard geen expert, maar hier zijn mijn two cents... Zeven jaar geleden ben ik depressief geweest. Heb daar bijna twee jaar therapie voor gehad, en ben daarna weer "gezond" verklaard. Een zwangerschap vond ik best eng. Maar heb tot nu toe een werkelijk probleemloze zwangerschap. Geen depressieve gevoelens, geen twijfels. Een PND behoort, gezien mijn geschiedenis, beslist tot de mogelijkheden, maar onderkennen dat dat kan gebeuren is, hoop ik, al de helft m.b.t. voorkoming. Ik heb het er uitgebreid met mijn partner en de verloskundige over gehad, en zal het tzt ook op het consultatiebureau melden, zodat iedereen op de hoogte is en alert kan zijn op signalen. Vooralsnog heb ik er echter vertrouwen in dat het allemaal wel goed komt. Iederéén heeft twijfels over het aanstaande ouderschap. Dat hoor je ook wel hier op het forum. En dat jij die hebt is helemaal niet raar. Dat betekent helemaal niet dat er iets mis is, het zijn gewoon gezonde twijfels. Goed alert op zijn, maar het komt ongetwijfeld goed, dus vooral heeeeel veeeel genieten van je toekomstige gezinnetje!
Ik heb wel een depressie gehad, ook aan de medicijnen gezeten, waar ik meteen mee gestopt ben toen ik zwanger bleek te zijn. En ik denk soms ook wel zo, of ik het wel allemaal kan, of ik wel goed genoeg ben, enz. Ergens schaam ik me er een beetje voor om er zo over te praten, ben er echt niet trots op, dat ik met psygiaters en zo heb gepraat en zo. Vind het moeilijk om over te praten, maar wilde toch antwoord geven, zodat je weet dat je echt niet de enige bent die er last van heeft of had. Groetjes Xena
Heel knap dat je dit neer zet. ik heb zelf jaren AD geslikt voor een angststoornis, was voor zwanger raken 2 jaar pil vrij. Nu kreeg ik in mijn zwangerschap last van dipjes, diepe in het begin, nu af en toe een paar dagen. Mijn gedachten gaan op volle toeren en voel em dan echt rot. Bij mij zou het liggen aan een tekort aan serotonine, onder invloed van de hormonen is dit nog lager dan normaal. Ook ik ben gewaarschuwd voor na de bevalling, ik kan een zware terug val krijgen. Voorstel van de psych was dus om na de bevalling preventief aan de AD te gaan. Nu het allemaal dichter bij komt, kijk ik daar tegen op en wil ik het eigenlijk niet. Ik ben dus op zoek gegaan naar informatie. Het kan behandeld worden met hormonen, dit ga ik dus ook voorstellen de eerst volgende keer dat ik bij de psych kom. Je ziet je bent niet alleen. groetjes
Heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan dat het dan weer terug kan komen. Ook ik heb een jaar of 8 geleden medicatie geslikt en therapie gehad. En ben genezen verklaard. Heb af en toe nog wel mijn dipjes. Al blijft het bij mij altijd op de achtergrond aanwezig. Ook ik zit met al die onzekerheden, maar denk dat het wel gezond is en dat iedere zwangere wel één of meerdere onzekerheden ook heeft. Maar om dan gelijk te zeggen dat je hele grote kans op PND heb, is wel erg direct. Begrijp heel goed dat je hier onzeker van geworden ben. Vind het dan ook niet echt netjes van de psychiater. Denk dat je toch ook veranderd ben in de loop der tijd en wat jaartjes ouder geworden, dus lijkt mij dat het verleden helemaal niets zegt.
Lieve meiden, Ik wil jullie bedanken voor jullie antwoorden (en zo snel). Voel mij echt een stuk beter, zeker ook omdat je ziet dat je niet de enige bent. Soms voel je je 1 of andere "Gek". Zeg niet dat jullie dat zijn hoor , maar zo voel ik mij soms. Het is dan fijn dat meerdere mensen uitspreken dat zij ook een depressie of angststoornis hebben, zo zie je dat je niet alleen bent. Het is nog een beetje een onderwerp waar je niet over mag praten, vind ik in ieder geval. @Corina: ik merkte dat ik bij 5 mg AD ook last had van af en toe een dipje (Bij 5 mg komt er ook niet echt genoeg in je bloed, zodat het je kan helpen). Nu merk ik ook nog dat ik last heb van een dip. Ben blij om te horen dat jij dit ook hebt en dat het "normaal" is. Denk ook dat wij toch altijd gevoeliger zijn, omdat je weet wat er kan gebeuren. @Natasja: vervelend dat je toch een terugslag hebt gekregen, maar wil je het na de zwangerschap niet eerst proberen zonder AD en dan afwachten wat die gekke hormonen gaan doen. Of is het dermate nodig volgens PS dat je aan de AD gaat? Kan mij voorstellen dat je niet zit te wachten op opnieuw aan de AD te gaan. Geeft jouw PS aan dat je nu negatief of positief beinvloed wordt door de hormonen? PS van mij zegt dat ik mij nu beter voel, omdat hormonen mij positief beinvloeden, terwijl VK zegt dat je juist door de hormonen je rotter voelt......... Weet niet wat nu waar is? Ben benieuwd wat jouw PS aangeeft. @Xena87: ik zeg niet dat het voor jou ook geldt, maar mij heeft praten juist heel erg geholpen. Met familie, vriend/man, vriendinnen of vrienden, etc. Nou moet ik zeggen dat ik nogal makkelijk mijn verhaal doe , dus ik heb makkelijk praten, maar probeer het toch. Tenzij je je zo beter voelt, dan moet je het lekker zo laten. Verder hoef je je dus niet te schamen, zoals ik boven al aangaf komen er dus steeds meer mensen (voornamelijk vrouwen) voor die last krijgen van een depressie of angsstoornis. Alleen in mijn omgeving (familie/vrienden) ken ik al vijf! mensen die ooit last hebben gehad of nog hebben en kijk hoeveel mensen er hier al reageren (binnen een dag!). @Esk: heb jij nog last van af en toe een terugval of ben je er echt helemaal van af? Ik heb af en toe last van een dipje. Wanneer ik mij bijvoorbeeld te druk maak, zoals nu bijvoorbeeld @krullebol: Ik heb ook preventieve gesprekken met mijn psychiater. In ieder geval nu nog twee keer voor de uitgerekende bevaldatum en daarna moet ik zo snel mogelijk weer bellen voor een afspraak (ligt er natuurlijk een beetje aan hoe snel het gaat, weet nog niet hoe de bevalling gaat lopen). Heb je nu last van je oude angsten/depressies of bedoel je dat je nu twijfels hebt over de verzorging van je lieve baby? Tot wanneer heb jij nog AD gebruikt of gebruikte je dit verder nog niet voor de zwangerschap? Zoals ik al aangaf, ik slikte eigenlijk alleen nog voor gemoedsrust en het hielp verder niet meer, want er kwam dus niet genoeg in mijn bloed om mij nog goed te laten voelen. Ik heb/had (tot afgelopen vrijdag) dus ook goede hoop dat ik niet per se een hogere kans op een PND zou hebben dan een ander, omdat ik dus al zo goed bezig was daarvoor. @mamaatjevan4: dank je wel voor de geruststelling en ik weet zeker dat je voor je 5de kindje je hand niet meer omdraait. Makkelijk he, om iemand anders gerust te stellen. Weet zeker dat je een fantastische moeder ben/zal zijn. Ook voor de vijfde! @Wishfuldreaming: ik heb mijn probleem/onzekerheden gelukkig al aan de VK voorgelegd en ik loop ook onder begeleiding van een psychiater. Dus controle gaat gelukkig helemaal goedkomen. Stom he wat de hormonen met je doen @anoul26: Ik zal zeker straks ook nog het verhaal vertellen bij het consultatiebureau, want hoe meer mensen het weten hoe meer steun je hebt. Is mijn ervaring in ieder geval. @Vivianmaas: dank je wel voor je lieve woorden. @Fleur1: Hoe gaat het nu met je? Nog steeds aan de medicijnen en slaat/sloeg het goed aan? Had je voor de zwangerschap nooit last gehad van een depressie of angststoornis? Ik denk ook dat het bij mij allemaal nu iets meer gaat spelen, omdat het allemaal dichterbij komt. Verder nogmaals heel erg bedankt voor jullie steun en tijdens de zwangerschap. Heel veel liefs van Petra
Hai petra, Nou ik wil niet aan de AD, maar wil me ook niet zo rot gaan voelen dat ik straks niet eens voor mijn kind kan zorgen. Mijn serotonine valt straks met de hormonen mee naar beneden. Dus grote kans dat het niet goed gaat. Maar dat wil ik dus tegenhouden met hormonen, omdat die nu mijn situatie stabiel lijken te houden. De hormonen die nu overheersen, lijken het goed te houden. Dus daar zijn die behandelingen ook om heen gebouwd. Dus de theorie van jouw PS is dus niet zo gek!
Om even te reageren op je vragen: ik heb twijfels of ik wel een goede moeder ben, of ik wel genoeg van ons mannetje houd en wel goed voor hem zorg. Maar ik merk ook dat ik wel depressieve gedachtes heb, ik voel me erg 'vastzitten' nu met een kleine en heb het gevoel dat mijn leven nooit meer hetzelfde wordt terwijl we er heel bewust voor gekozen hebben. Ik moet gewoon erg wennen aan de nieuwe situatie, ook al heb ik er zelf voor gekozen, ik heb tijd nodig om me weer lekker te voelen met alles wat veranderd is. Ik heb overigens geen AD geslikt voor de zwangerschap, maar wel een flinke depressie gehad. Iedereen die hiermee worstelt: heel veel sterkte...laat je de kop niet gek maken door verhalen over roze wolken en perfecte moeders. Volgens mij is meer dan de helft bullshit. Iedereen die een eerste kindje krijgt heeft volgens mij angsten en twijfels of je het wel goed gaat doen, waar ben ik aan begonnen enz. En zeker als je al een ervaring hebt met depresie, is dit moeilijk. Maar wat al gezegd is: zie het onder ogen en praat erover, dat is zo belangrijk. Ik heb me echt voorgenomen om niet de schone schijn te gaan ophouden, daar schiet niemand iets mee op en ikzelf zeker niet!
That's the spirit Petra! Ik hoop dat deze goede dag gevolgd wordt door ontelbare ander goede dagen! Om antwoord te geven op je vragen: Ja, ik ben er helemaal vanaf. In het begin had ik nog wel eens een terugvalletje, maar gelukkig had ik een hele lieve vriend (die nu mijn man is ) die goed kan relativeren, en die hielp me daar dan vrij vlot doorheen. Nu ben ik ook heus nog wel eens down, maar niet meer of minder dan een ander, en ook niet meer of minder intens dan een ander. Genezen dus. Ik ben het trouwens helemaal met Krullebol eens: Laat je niks aanpraten over roze wolken enzo. Wat een bullshit. De één zit ècht op een roze wolk en ervaart haar zwangerschap zo. En dat is natuurlijk helemaal super. Maar... het merendeel (ook van de kerngezonden die nog nooit depressief geweest zijn) heeft dat niet. En dat hoeft toch ook niet? Een vriendin van me zei zelfs: "Ik zie een zwangerschap als een noodzakelijk kwaad. En het is dat ik dat kind graag wil hebben, maar anders..." (En zij is van haar levensdagen nog niet depressief oid geweest.) Het is juist het mooie dat je de zwangerschap, en zometeen je prille moederschap, beleven mag en kan zoals JIJ wilt en voelt. Er is geen goed en slecht. Heus hoor! En hou vooral dit laatste goed voor ogen: Er is geen goed of slecht. Veel sterkte meis!
Hoi allemaal, Vandaag weer een wat mindere dag. Maak me weer veel te angstig en daardoor depressief. Merk ook dat de angsten gedurende de jaren veranderen. Dingen waar ik vroeger angstig voor was zijn nu een stuk minder, maar er komen weer nieuwe angsten op zetten. Ben nu bijv. weer heel bang voor de Dood. Niet zo zeer dat ik bang ben dat ik nu dood ga, maar dat je ooit dood gaat en je niet weet wat dat inhoud. Kan het niet heel goed verwoorden. Het slaat ook echt nergens op dat ik hier nu mee bezig ben, want ik ben pas 27 jaar (of al, hoe je het bekijkt ) dus waarschijnlijk heb ik nog wel even, maar toch krijg ik de gedachte niet uit mijn hoofd. De ene dag is het meer aanwezig dan de andere, maar het sluimert altijd wel ergens op de achtergrond. Kijk daarom ook op tegen zwangerschapsverlof, omdat je dan helemaal de tijd hebt om te piekeren. Ik heb ook geen auto tegen die tijd tot mijn beschikking dus kan ook niet zo makkelijk ergens op visite ofzo. Merk ook dat het een controle kwestie is. Einde van de zwangerschap komt inzicht en daar heb je natuurlijk geen controle over, want je weet niet wat er gaat gebeuren. Begrijpen jullie het nog een beetje? Nou ja, heb weer even mijn verhaal kunnen doen, dat scheelt altijd al. Veel liefs Petra p.s. gaat het verder met iedereen goed?