Dag meiden, voorop gesteld; ik schaam me dat ik dit typ, maar hoop op misschien wat (positieve) herkenning.. Ik sta al van mn kinderjaren bekend met hyperventilatie. Dit is in de loop van de jaren uitgegroeid tot angsten. Als ik wat voelde was ik bang dat ik wat ergs had enz. Gelukkig is dat nu heel wat minder. Jaren geleden mocht ik voor de 1e keer zwanger zijn, maar waar ik hoopte te genieten, voelde ik totaal mezelf niet. Ik was bij alles bang of het slecht was voor de kleine, maar tegelijkertijd voelde ik me ook zo bang. Kreeg zelfs gedachten die ik hier niet eens durf neer te zetten. Ik durfde het ook niet te delen, dwong mezelf deze zwangerschap door te komen.. Na de bevalling kende ik mezelf totaal niet weer. Voelde één en al liefde voor ons wondertje. Paar jaar later mocht ik weer zwanger zijn en deze zwangerschap was zo anders! Ik genoot zo vreselijk erg van alles! Herkende me ook totaal niet in de 1e zwangerschap. Misschien ligt het aan het geslacht, meisje en jongen gekregen. Na jaren verder kwam het verlangen zo erg na nog een kindje. In de tussentijd kreeg ik meer klachten, van duizeligheid en weer angsten voor ziektes etc. Daarvoor bij een homeopaat geweest, samen werken we hieraan. Een zwangerschap bleef uit en dat maakte mij zo verdrietig! Kwam het doordat ik mij zo voelde? Of faalde mijn lichaam? Ik had namelijk ook last van tussentijds bloedverlies.. Als anderen om mij heen zwanger waren was ik zo blij voor ze en stelde me voor hoe het bij ons zou zijn.. maar het kwam maar niet. Soms dacht ik; misschien maar beter met al mijn angsten en klachten en had me er eigenlijk al bij neergelegd van: het is goed zo. Tot.. ik vorige week een positieve test had. Ik kon het niet geloven.. Wat was ik blij en toen ik het mijn man vertelde waren we één en al geluk. Tot.. ineens gisteravond wat in mijn hoofd gebeurde wat ik niet kan verklaren. Ik was ineens , voelde me ineens niet meer blij. Voelde soms een golf van paniek door me heen gaan. Waarom, dat kan ik eigenlijk niet verklaren. Wat gebeurde er? Na ruim een jaar en eerst zoveel blijdschap.. En de schrik sloeg me om het hart; het zal toch niet weer gaan zoals de eerste zwangerschap? Daar heb ik me doorheen geworsteld, die gedachte maakte me zo verdrietig! Zo gewenst, zo naar uitgekeken en nu voel ik me zo. Het lijkt alsof ik automatisch alles doe en terwijl ik me in mn hoofd zo vol voel zitten met een angstig, leeg gevoel.. Ik kan het niet goed uitleggen. Heb vorige week een aantal keer roze verlies gehad, zat toen huilend op de bank, van als het toch mis gaat.. En nu dit. Ik hoop zo dat de eerste echo hier verandering in brengt.. Lang verhaal geworden, ik hoop op wat herkenning misschien.. En misschien wel wat tips voor me, dank jullie wel in elk geval voor het lezen!
Hé wat naar zeg. Ik zou het in ieder geval gelijk aangeven bij je verloskundige. En misschien bij de huisarts? Ik weet niet wat er mogelijk is qua medicijnen maar misschien us er iets wat kan helpen en mag? Aangezien je bekend met deze gevoelens zou ik dat echt raar vinden
O wat pittig voor je. Het kan zo maar zijn dat je door hormonen meer last hebt van deze gevoelens. Mocht je binnenkort je kennismaking hebben bij de verloskundige dan zou ik het zeker aangeven. Zij kunnen kijken of een pop poli kan helpen. Wens je veel sterkte.
Ik denk ook dat het de hormonen zijn! Vrijdag was ik in de zevende hemel en s avonds draait alles als een blad aan een boom om. Medicatie wil ik echt niet, tenzij ik er zo doorheen zit en echt niet meer anders kan.. Maar ik weet ook dat het de 1e keer na de bevalling weg was, er daar vertrouw ik nu ook op! Gek, wat hormonen kunnen doen hé!
Wat de oorzaak ook is, ik zou hulp zoeken. Bij mijn tweede ook bij een psycholoog gelopen. Ik kon niet goed uitleggen wat er was waardoor ik me slecht voelde, behalve "alles bij elkaar". Nu misschien een toch een soort zwangerschapstrauma/ptss, dus ik ga waarschijnlijk terug in therapie. Wat ik wil zeggen, je mag gewoon hulp zoeken, ook als je niet duidelijk kunt uitleggen waarom je je voelt zoals je je voelt.
Ik heb waarschijnlijk bij beide zwangerschappen een PND gehad. Bij de eerste niet zo herkend en altijd door gaan. Bij de tweede kon ik het niet verbloemen, had al vroeg in de zwangerschap last van paniek en onrust. Toen I. Geboren werd gleed ik nog verder af tot een opname. Ik schaam mij er zo voor, maar ik kon er niks aan doen. Tijdens de opname kwam eruit dat ik een PND had, getriggerd door PTSS. Ik heb antidepressiva gekregen in combinatie met therapie, en dat werkt goed! Die hormonen zijn sowieso zwaar killing! Ben nu zwanger van de derde maar ik merk dat ik weer overspoeld word. Ik kan er wel beter mee om gaan, als ik moet huilen dan doe ik dat ook en dat is oke. Nog steeds neem ik antidepressiva, dat is ook oke! Ik voel mij vooralsnog beter als bij de vorige zwangerschappen. Het is echt geen schande wanneer het wat minder gaat, praat er wel over want dat kan ook al een wereld van verschil maken.