hallo allemaal. Ik ben er gister achter gekomen dat ik zwanger ben hoelang precies weet ik niet omdat ik altijd een onregelmatige cyclus heb. maar volgends de huisarts al 9,5 week. en zou ik 17 mei uitgeteld zijn. nu ben ik EINDELIJK zwanger en zit ik te piekeren, ik slaap slecht, terwij ik juist zo moe ben. en ik WIL juist slapen maar dan lukt het juist niet. er gaan van allerlei gedachtes in mijn hoofd rond. hoe moet het met het huis maar 1 slaapkamer? wel een huis al gekocht maar gaan ze pas in april bouwen, mijn baan (nog geen vast contract) allemaal spannende dingen dus, ik wil graag slapen wand moet natuurlijk wel kunnen functioneren op mijn werk. en voor het kindje en voor mezelf is het ook beter. hebben jullie hier ook last van of gehad. ik ben trouwens zwanger van de eerste.
Ik herken dit helemaal! Ik en mijn vriend waren ook al een tijdje bezig met zwanger worden en toen het zover was heb ik flink gepiekerd. Wij hadden net een huis gekocht en woonde er net vier weken denk ik dus daar piekerde ik niet zo over. Maar ook over mijn werk, ik heb ook een jaarcontract dat ik December afloopt. Natuurlijk hoop ik dat het word verlengd enz. Maar dat gepieker ken ik wel hoor! Uiteindelijk moet je tegen jezelf zeggen en nu is het klaar en ga ik genieten van mijn zwangerschap. Dat is heel lastig weet ik ook uit ervaring maar wel het beste. En deel het ook met je vriend, er samen over praten helpt vaak ook.
Allereerst: gefeliciteerd! Wat bijzonder joh, gelijk al 9,5 week! Had je al last van misselijkheid of andere kwaaltjes? Ik kan me voorstellen dat het spannend is dat je het nieuwe huis met eigen babykamer nog niet hebt (wanneer is de oplevering gepland?). Een baby kan in het wiegje ongeveer acht maanden op je kamer staan. En dan natuurlijk net een nieuwe baan. Ik zit in precies hetzelfde schuitje, maar heb me bedacht dat het gewoon gaat zoals het gaat. Ik ga me gewoon zo goed mogelijk inzetten en met een positieve instelling aan de slag en probeer me niet druk te maken over het moment dat ik het moet gaan vertellen (en dan al dan niet een vervolgcontract krijg). Maar misschien hebben wij de luxe dat door ons goedkope huisje wij op een salaris ook rond kunnen komen. Ik ga in ieder geval elk maandsalaris sparen voor de baby, en dan zien we wel hoe het loopt. Ik zal nog in mijn proeftijd zitten wanneer het zichtbaar wordt (denk ik), dus moet het dan al vertellen... krijg jij al een buikje of valt dat nog mee? Geniet ze!
Ik herken het! Wij hadden het ook helemaal niet geplanned, maar wouden het wel, maar wonen nu ook nog in een veels te klein huis.. dus dat word verhuizen binnen 9 maanden! En dan mijn contract ook nog.. bij mij geven ze je eerste een 3 maanden contract die daarna verlengd word en je een 6 maanden contract krijgt en daarna pas weer een jaar.. maar over 6 maanden is mn buik dus al lang zichtbaar en kan ik het dus echt niet meer schuilen.. dus gewoon goed mn best doen en hopen dat ze een beetje menselijk met me om zullen gaan en me gewoon mn jaar contract geven straks wel spannend hoor..
Eigenlijk best bizar he?! Dat we met zijn allen een beetje in hetzelfde schuitje zitten, terwijl je (tenminste dat had ik) denk dat je uniek bent met je nieuwe baan en prille zwangerschap... Toch fijn om het met elkaar te kunnen delen. Ik heb het niet eerder gemeld hier, omdat ik het toch een soort van spannend vind of "ze" er hier - te vroeg - achter zullen komen (zal wel niet, maar toch). @ Celinac - COOL we zijn precies even ver!
hallo allemaal, bedankt voor jullie lieve berichtjes, vannacht alweer beter geslapen begin er heel langzaam aan te wennen, moeilijk ik moet altijd erg wennen aan nieuwe situaties. ik had mezelf voorgenomen niks te vertellen aan bepaalde collega's maar ben dan zo antosiast en blij dat ik het er zo uitgeflapt heb. ik heb a.s woensdag een echo dus dan weet ik precies hoever ik ben. kan goed 7 of 8 weken zijn, maar de dokter ging ervan uit volgens mijn cyclus 9,5 week. kunnen jullie trouwens wel goed slapen? en is het piekeren en jezelf druk maken slecht voor het kindje?
Het is ook een grote verandering die er gaat komen, maar je gaat er echt meer en meer naar toe leven als je je kindje voelt groeien en bewegen. Over kamertjes zou ik me niet meteen druk maken. Een jonge baby slaapt heel graag bij de ouders op de kamer, lekker in een wiegje direct naast je bed, is ook lekker makkelijk voor het voeden 's nachts, en erg gezellig. Een hoop wijst zich echt vanzelf. En de rest leer je door te doen Ik heb er al eentje rondlopen dus ik ben allang blij dat ik tijd heb om te slapen. Maar bij de eerste zwangerschap had ik dit ook. Werd minder toen de zwangerschap echter werd.
ja het kamertje maak ik me ook niet zo druk om, van mij mag het bij ons op de kamer slapen. maar meer om mijn contract moet in dec verlengt worden en vind het erg spannend. wil het natuurlijk wel vertellen voor december. anders is het ook o lullig. heb snachts vooral de gedachtes van: ben ik wel een goede moeder als ik nu al zo paniekerig ben? en me zo druk maak? soms haat ik mezelf echt door deze gedachtes enzo. herkenbaar? pfff moet er o aan wennen, en tegelijkertijd wil ik juist heel blij zijn
Hier ook erachter gekomen dat ik zwanger was net nadat ik een nieuwe baan had gekregen. Zit nu in mijn zwangerschapsverlof, mijn contract loopt tot eind december en wordt niet verlengd maar dat komt vooral doordat er eigenlijk te weinig werk voor me was, verveelde me dood daar. Ik maak me er niet zo druk om, ik vind wel wat anders. Ook zijn we verhuisd tijdens mijn zwangerschap. We huurden een eensgezinswoning, particulier. Ik werd zo gek van mijn verhuurder en het achterstallig onderhoud dat ik op een gegeven moment gewoon de huur heb opgezegd (zullen de hormonen geweest zijn). Ik was 5 maanden zwanger en we zijn toen zolang bij mijn schoonmoeder ingetrokken zonder enig uitzicht op een nieuwe woning. Gelukkig hebben we nu op tijd een andere woning gevonden, maar geloof me, het heeft ook voor slapeloze nachten gezorgd! (Zoals je ziet slaap ik nu ook niet maar dat komt omdat ik na lag te denken over de gordijnen Geloof me, het hoort er gewoon bij )
Meid, gefeliciteerd! Dat gepieker is heel normaal hoor. Gepland of niet, het zijn de hormonen, vermoeidheid en het feit dat je leven echt totaal gaat veranderen. Bij mijn beide zwangerschappen was het gepland maar oh oh oh wat het ik gepiekerd. Gaat het wel lukken financieel, kan ik het aan emotioneel, mijn werk, opvang, verbouwing huis enz enz. Je kon het zo gek niet bedenken. Maar toen zag ik een man met zijn pas geboren baby in zijn armen levenslessen te vertellen op de tv, en toen smolt mijn hart. Ook dacht ik, wat zijn die baby's klein. Die hebben niet veel nodig behalve liefde en zorg natuurlijk. Maar kijk nou, hoe kan ik nou "bang" zijn van zoiets. (hoop dat je het een beetje snapt, moeilijk uit te leggen) Daarnaast heb ik mezelf toegesproken, en zei: De baby komt nu eenmaal, als ik nu pieker of niet, dus dan maar niet (zo veel mogelijk) want dat helpt of veranderd de zaak niet. In de tijd dat mijn moeder haar eerste kindje kreeg, moest ze om luiers bij de leger des heils, en leefde op gekregen meubels. Maar het is altijd goed gekomen, dus bij ons ook. Dit geldt ook voor jou (en ieder onzekere zwangere) dus kop op. Het komt goed
hallo iedereen, bedandankt voor jullie lieve steun dat doet me enorm, het zal er allemaal wel bij horen, ook dat emotionele ik ben heel erg gaan nadenken over mijn leven over hoe ik vroeger was..en hoe ik nu ben. Het probleem is ook dat ik niet vanmezelf hou ik denk steeds, hoe kan ik nou van dat kindje gaan houden als ik niet eens vanmezelf hou? en dan denk ik waarom denk ik zo negatief over mezelf? pff soms weet ik het allemaal niet meer en hang dan uren met mijn moeder aan de telefoon om over mijn gevoelens te praten. met het huisje zal het allemaal wel goed komen, maar wil nu gewoon genieten van mijn zwangerschap en niet mezelf verdrietig voelen over wie ik zelf ben. ik zeg ook steeds tegen mijn vriend als het kindje qua karakter maar niet op mij gaat lijken maar op jou. dan zegt mijn vriend ook steeds, accepteer hoe je zelf bent, en je word een hele goede moeder komt allemaal goed. wie herkent dit?
Misschien een hele persoonlijke vraag, maar heb je hier ooit al eens met een professioneel iemand over gepraat? Misschien wil je daar helemaal niks van weten maar het kan echt helpen als je je zo voelt. Geloof me, ik kan het weten.
hallo tetta, ja ik praat al met een psycholoog en heb ook een minderwaardigheidscomplex en ben heel onzeker, dus ook onzeker over deze situatie ik moet er gewoon enorm aan wennen. aan de ene kant hartstikke blij en trots dat ik toch zo snel zwanger ben, aan de andere kant maakt het me ook beangstigend. komt allemaal goed zullen we maar zeggen