Even een emo momentje... Dit is echt EXACT hoe het voelt voor mij, al vanaf de eerste posi test op 9dpo(!) en vandaag ben ik 30 weken zwanger, maar nog steeds is er die angst... In het begin kwam het door de 2 miskramen die ik in januari '13 en maart '13 heb gehad. Ik had gedacht / gehoopt dat het vanaf 13 weken zwangerschap een stuk beter zou gaan, maar dat viel tegen. Voor de 20 weken echo was ik vele male banger dan toentertijd bij mijn 1e zwangerschap en ook toen we daar een prachtig kindje zagen die werd goedgekeurd, bleef de onzekerheid hangen. Ik voel haar al bewegen sinds 17w1d, wat ik best vroeg vond en inmiddels is ze echt een hele drukke stuiterbal. Veel bevestigingsmomenten op een dag dus. En toch, toch blijf ik bang. Ik koop bijna obsessief kleertjes en spulletjes voor haar, het kamertje stond met 15 weken al in elkaar en mensen om mij heen weten niet wat ze straks als kraam cadeautje moeten geven, omdat ik 'alles' al heb. Maar het shoppen, het continu in haar kamertje zijn en kasten indelen, spulletjes opruimen en herinrichten... Het zijn allemaal handelingen om mijn angst te 'overschreeuwen'... Ik denk dat het voortkomt uit het feit dat ik na de 2 miskramen in de MMM ben beland, waar bleek dat ik een zeer lage AMH had en mijn eicel reserves bijna op zijn (en van verminderde kwaliteit). Toen ik die diagnose kreeg zag ik onze droom van een 2e bijna uit elkaar spatten. De gestarte IVF poging die daarop volgde, werd gecanceld en omgezet naar een (escape) IUI, omdat er slechts 1 follikel groeide (terwijl ik de maximale dosis hormonen had gespoten 9 dagen lang). Alles wees erop dat er inderdaad weinig eitjes meer over waren en toen voltrok zich een wonder. Ik werd zwanger van de (escape) IUI!!! Ons 'plan B', de optie die vooraf al van tafel was geschoven door de arts ivm de lage slagingskans (in mijn geval)... Dit meisje in mijn buik is met recht ons wonderkindje, ik hou al zo vreselijk veel van haar!!! Ik wil haar in mijn armen houden, knuffelen, kusjes geven en zeggen hoe ik op haar heb gewacht. Soms krijg ik bijna een paniek aanval als ik teveel nadenk over 'wat als'. Dat probeer ik dus ook maar te vermijden. Sorry voor mijn lange verhaal Maar de prachtige woorden van janneke000 haalden dit gevoel heel sterk bij mij naar boven. Ik wens iedereen een voorspoedige zwangerschap met weinig zorgen en een prachtig gezond kindje!!!
Och Janneke, wat heb je dat prachtig mooi onder woorden gebracht! Als ik niet op mijn werk had gezeten dan had ik nu even een traantje gelaten... Ik ben zo blij dat ik dit topic heb geopend, want ik heb het idee dat er meerdere van jullie iets aan hebben om de reacties te lezen...
@Jori, ja het is ongelooflijk dat ik met mijn PCOS beide keren in de 3e ronde zwanger ben geraakt. Gedurende het vorige traject zat ik ook in een MMM-club op dit forum en ik weet hoe lang het bij anderen kan duren... Ik weet niet waarom het bij mij wel twee keer zo snel ging, maar daar komt ook een deel van mijn huidige angst vandaan denk ik. Een soort van 'waarom ik wel? dat kan toch helemaal niet?' gevoel. Vreselijk voor die vriendin van jou dat ze al 6 jaar bezig is. Is er naast PCOS nog meer aan de hand? @Mama Larissa, gefeliciteerd! Wat een ongelooflijke geluk dat je zwanger werd van je (escape) IUI. Een zusje voor je dochter, fantastisch! Dat moet ook een enorm emotioneel gevoel zijn. Dan kan ik me ook voorstellen dat er veel angst is, dat je het bijna niet kan gelovven dat je zoveel geluk mag hebben...
Dank jullie wel En Mama Larissa, ik denk dat elke Mama zich kan inleven in jou situatie. Het is al zo wonderlijk en bij jou nog vele malen extra speciaal dat het je gegund is! Ik kan me heel goed voorstellen dar je bang bent! Het zal nooit over gaan ben ik bang (er is altijd wel iets eng, zoals bv alleen buiten spelen brrrr ) maar het zal vast wat minder worden als ze er eenmaal is Er komt voor mij zelfs nog stiekem een ander gevoel om de hoek kijken bij de tweede of meer. Alsof je hebberig bent ofzo... Je hebt al 1 zo'n perfect wezentje dus hoe haal je het in je hoofd er meer te willen? Er moet toch wel een keer wat mis gaan dan? Ik ben nu zwanger van de vierde en daar dus specifiek bang voor: ik heb drie gezonde meiden... Waarom ben ik zo hebberig en wil ik er meer? Kan toch nooit een vierde keer goed gaan?! De 24e de 20-weken echo en heb nu al de bibbers :S
Mama Larissa oohh wat een verhaal en begrijpelijk jouw angst! Dikke knuffel! @zusje nee verder is ze helemaal gezond verklaard maar ik weet dat ze nogal een stresskipje is.... Of dat invloed heeft op haar situatie geen idee.
Ik ben vandaag ongeveer 4.4 weken zwanger. Ik voel het precies zo 6 jaar geleden maakte ik me echt niet zo druk. Ik ging er wat onbezorgder doorheen, misschien ook omdat ik niet wist wat er komen ging. Vorige maand was ik ook zwanger maar toen ging het helaas mis met 5,5 week. Misschien dat ik me nu daarom ook zo druk maak. Ook kan ik het niet echt geloven dat er wat groeit in mn buik, kan het me gewoon niet voorstellen. Terwijl de test duidelijk positief was. Ook zijn mijn borsten al een cup maat gegroeid😞 & een behoorlijke darmenbuik.
Hi allemaal, wat fijn eindelijk dit onderwerp te hebben gevonden! Ik heb deze week positief getest na twee miskramen afgelopen 8 maanden. Ben ook zooooo bang dat het weer mis gaat. Blij zijn met een positieve zwangerschapstest durf ik bijna niet, omdat ik zooo bang ben dat het straks weer zo tegen valt. Mijn testen zijn duidelijk maar knallen zeker niet. Ook de ultragevoelige van z&k niet. Wat een crime dat wachten. Denk dat ik ook met 7 weken een echo krijg, maar dat is nog zo lang! Denken jullie er niet eens aan hcg te prikken via de ha? Dan weet je in ieder geval een beetje?
Tja, en dan zit ik hier met mijn angst terwijl ik nieteens een miskraam in mijn voorgeschiedenis heb... Diagnose pcos heeft er in 2012 wel ingehakt en mij onzekerder gemaakt over mijn lichaam. Maar het is goed om te lezen dat er ook moeders zonder 'vervelende' voorgeschiedenis dus idd angstiger zijn bij nr2. Hopelijk blijft de kleine bij iedereen plakken!
Wat een lieve reacties allemaal, bedankt! Zuss; toen ik de tweede keer zwanger was (dus nog niks naars meegemaakt) was ik ook al vanaf het moment dat ik een streepje zag, erg bang. Ik zat bibberend van spanning en geluk op bed met man en dochter en kon niet geloven dat het ons weer gegeven was. Er kwam gelijk een gevoel in me op dat er geen 2e kindje bij zou komen augustus 2013. Nergens op gebasseerd dus, want nog geen MK's of MMM gehad toen. En toch voelde het vanaf dag 1 niet goed. De MA verbaasde me dus ook totaal niet, ik voelde het aankomen... Echter, toen ik na 2 maanden weer zwanger was, had ik het gevoel dat het nu toch vast niet weer fout zou gaan. Ik was een stuk minder bang (terwijl net MA gehad). Nou ja helaas is dat toen dus na een paar dagen al fout gegaan en was ik daar erg verbaasd over. Toen ik zwanger werd van het kindje wat nu in mijn buik zit, had ik al gelijk het gevoel dat dit wel goed zou komen. Maar ik laat mezelf niet toe om echt te geloven dat het goedkomt. Beetje dubbel dus. Bijzonder detail; deze zwangerschap loop nagenoeg gelijk met de zwangerschap van de MA. Toen zou ik 26 augustus 2013 uitgerekend zijn, nu 21 augustus 2014
Hier ook, vorige zwangerschap was veel stressvoller door priveomstandigheden, nu veel onzekerder. al 3 testen gedaan en vanmorgen weer 2 gekocht.. geloof gewoon niet dat het zo makkelijk is gegaan met 1 keer klussen. Vorige keer in 3 x, maar onzekerheid herken ik zeker. heb ook VK nog niet durven bellen, ben bang dat t alsnog misgaat en ik me dan heb aangesteld door zo vroeg een afspraak te maken.