Hoi hoi, Ik weet dat er al een soortgelijk topic is geweest, maar dit is gesloten. Ik ben op dit moment waarschijnlijk zwanger, en ik heb borderline. Ik ben 23 jaar, gaat al ongeveer 2 jaar eigenlijk harstikke goed, slik geen medicatie meer sinds 1,5 jaar (rustig afgebouwd), automutileer al 1,5 jaar niet meer. Ik heb nog ongeveer 1 keer in de maand een gesprek met mijn psychiater en eventueel creatieve therapie op zo nodig-basis. Dat houdt in, ik kan bellen als ik graag therapie wil en dan kijkt mijn therapie wanneer ze me kan inplannen. Afgelopen zaterdag (21e nov.) heb ik positief getest, ik had normaal de 14e ongi moeten worden, heb een altijd regelmatige cyclus van 25 dagen. De 16e had ik echter een negatieve test, gynaecoloog gebeld en die zei: test het weekend nog maar een keer en bel dan de maandag erna terug met de uitslag. Dus, zaterdag getest, positief, zondagavond gemeenschap gehad, helderrood bloedverlies gehad daarna, wat eigenlijk alleen na het plassen was en het brandde wat. Ongeveer 2 uur later was het over. Vanochtend (maandag) ineens wat oud bruin bloedverlies. Ik heb de gynaecologe gebeld, die vertelde me dat het best wel kon dat het gewoon kwam door een goeddoorbloede baarmoeder (wat ze al eerder hadden uitgevonden bij mij tijdens eerdere onderzoeken). Over het oude bruine bloedverlies zei ze dat dat ook geen probleem was: het kon oud innestelingsbloed zijn dat nu los was gekomen door de gemeenschap, en het kon ook bloed zijn van de avond ervoor. In ieder geval hoefde ik me geen zorgen te maken en staat de echo gepland voor donderdag 3 december. Nou ben ik ergens bang dat ik niet (meer) zwanger ben ( ik ben erg goed in doemdenken). Probleem daarbij is dat ik wel ontzettend vaak moet plassen (om het uur ongeveer), ik kotsmisselijk kan worden van bepaalde luchtjes, mijn onderrug zeer doet en ik behoorlijk last heb van rommelende darmen. Volgens de gynaecologe duidde dit gewoon nog op een normale zwangerschap en hoefde ik me niet druk te maken, yeah right. Daarbij ben ik dus ook borderliner. En hoewel het eigenlijk allemaal harstikke goed ging, kreeg zelfs van mijn psychiater en therapeute te horen dat als zij iemand aan moesten wijzen met borderline die zeker een zwangerschap en kinderen aan zou kunnen, ze mij aan zouden wijzen! Ondertussen ben ik er niet meer zo zeker van, mijn kop spookt de hele tijd door, stemmingswisselingen zijn weer heftiger en ben ontzettend bang, voor een baby, angst dat mijn vriend me verlaat, eigenlijk van alles. Moet zelfs eerlijk zeggen dat ik zelfs aan automutilatie denk, terwijl ik het eigenlijk niet wil. Hetgene wat ik me nu afvraag, als er meer mensen zijn met een zwangerschap, kinderwens of al bevallen zijn met borderline, meld je alsjeblieft hier... Het is niet mijn bedoeling om te zeggen, begin niet aan kinderen met borderline, want geen 1 borderliner is het zelfde, ook borderliners kunnen kinderen opvoeden. Voel je welkom, alsjeblieft. En voor de mensen die geen borderline hebben, alsjeblieft: Geen opmerkingen over: Begin niet aan kinderen als je borderline hebt, borderliners zijn de ergste ouders die er zijn. Hier zit niemand op te wachten, en daarbij, het is niet eens waar
ben ik helemaal met je eens meid..... ik heb een borderliner heel dichtbij.... is een geweldige papa...ik waak wel voor vermoeidheid..... dan neem ik het even extra over....moet wel zeggen dat hij geen typische borderliner is.... vertoont geen zelfbeschadigend gedrag... kan een liefdevolle gelijkwaardige relatie onderhouden... alleen tja... die stemminswisselingen...dat is soms heel erg moeilijk...borderline komt zoveel voor.... mijn man is er een beetje overheen gegroeid.. net als jij gestopt met medicatie...in het verleden nog wel eens een opfriscursus gedaan.....eigenlijk functioneerd hij heel normaal, behalve soms die boze onredelijke buien om in mijn ogen niks....maarja dan vloekt hij even lekker een sloopt soms iets ( natuurlijk gaat hij altijd klussen als hij niet lekkerin zijn vel zit en dan lukt het niet) en dan praten we erover en dan is het weer klaar.. ik begrijp jou heel goed...... maar je moet je heel erg goed realiseren dat het goed met je ging... wat er nu gebeurd word waarschijnlijk veroorzaakt door je hormonen...want meteen vanaf het begin is dat al een achtbaan. het lijkt alsof er nog niet zoveel in je lichaam gebeurd.. maar dat draait op volle toeren hoor!!! en laten we eerlijk zijn..... zwanger zijn is niet niks.... ik heb jaren terug eens getobt met paniekaanvallen.... heb ik echt al jaaaaaren geen last meer van gehad en ik was zwanger en ik had er gewoon weer last van ( is nu gewoon weer weg gelukkig) ik denk dat het belangrjk is om erover te praten.... blijf er niet alleen mee zitten. kun je er met je partner over praten? tuurlijk heb je twijfels.... hoe ga je om met een huilend kind als je het niet meer trekt.... wat als het tegenvalt.... wat als het slecht met jou gaat.... dat zijn allemaal dingen waar je over na moet denken... mijn man heeft bijvoorbeeld af en toe even ruimte nodig.... daarom hebben wij expres een huis gekocht met een zolder.... gezellig ingericht.. .computer en een tv... al;s hij dan eens niet zo lekker in zijn vel zit gaat hij daar even lekker een middagje zitten. stel dat we een gillend kind hebben in huis en ik ben er dan kan hij ook even rust nemen.. en als hij echt heel erg slecht in zijn vel zit ( heb ik afgelopen maanden niet meegemaakt) dan kan zijn moeder ook fff op josefien passen als ik werk... de ervaring van mijn man is dat je eigen kind het beste in jezelf naar boven haalt.... want je bent niet meer bezig met jezelf... je kind is nummer 1.... sorrie voor het lange verhaal..... hier dus geen bordie mama maar een milde vorm van een bordie papa ( daar zijn ook nogal wat vooroordelen over helaas)... groetjes Jose we zijn dolgelukkig met ons kindje....