Wij zouden heel graag pleeggezin wil worden voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen, problemen hebben etc. Het zit al lang in onze gedachten maar omdat onze jongste nog best klein is (1,5) hebben we dit wat voor ons uitgeschoven. Maar het laat me niet los. Ik weet dat er veel bij komt kijken, en dat het niet iets is wat je zomaar even doet. Daarom denken we er goed over na. Ik heb zojuist een informatiepakket aangevraagd bij een jeugdhulpverlening. Maar zijn er hier misschien die ervaring hebben, die misschien ook pleeggezin zijn of in de hulpverlening werken? Lijkt me fijn om wat verhalen uit de praktijk te horen. Groetjes Lynn
Ik heb er met mijn werk wel wat ervaring mee, dus vanaf de andere kant zeg maar. Ik dacht trouwens dat de regel is dat je alleen kindjes mag opvangen die jonger zijn dan je eigen kinderen. Dat was voorheen zo maar weer niet of dat nog steeds zo is. Wat wil je weten?
Ik ben geen pleegouder maar heb wel het een en ander al gelezen. En ze willen inderdaad dat het pleegkindje jonger is dan je eigen, en het pleegkindje moet sowieso een eigen slaapkamer hebben.
Ik werk sinds 5 jaar als pleegzorgwerker dus stuur me maar een pm als je iets wilt weten. Goed dat je het wil gaan doen, er is altijd een tekort aan pleeggezinnen
Hoi Lynn, Wat leuk en spannend dat jullie dit willen doen.Ik heb geen ervaring,maar net als bij jullie zit het al lang in onze gedachte. Voor nu vinden we het te vroeg,maar wie weet in de toekomst.Dat wilde ik gewoon even delen
Mijn ervaring is van een jaar.mijn ouders wilden ook een pleegkind.toen ik 15 was kwam er een jongen van toen 16 bij ons in huis.ik ben enig kind.het is wel een positieve ervaring geweest voor mij maar wel een flinke inbreuk in je gezin.uiteindelijk was hij niet hanteerbaar in ons gezin.gelukkig is hij goed terechtgekomen en hebben we een goed contact!hij had ouders nodig om tegenaan te trappen haha!een puber is natuurlijk anders dan een jonger kind... Ik raad je aan nog te wachten tot je eigen kinderen groter zijn.een pleegkind is heftig, heeft vaak nogal wat meegemaakt en kan gedrag vertonen uit trauma's waar je als ouder niet alleen mee moet dealen maar ook je eigen kids.daar moet je gezin tegen bestand zijn...om dingen te kunnen uitleggen aan je kids is een leeftijd van vier wel handig is mijn mening.verder is het ook heel mooi om te doen en te geven aan je gezin. Zelf denk ik ervoor over maar ik bn alleenstaand en wil eerst m'n leven op de rit hebben.voor de toekomst denk ik dat ik het ga doen als m'n zoontje goed in z'n vel zit!
Ik ben pleegmoeder (geweest) Mijn pleegdochter is nu 3 jaar uit huis, ze is nu 22. Ik had al een zoon, zij is 6 jaar ouder dan hem, maar ik weet niet of dit normaal een probleem is. Zij is via een netwerk hier gekomen in eerste instantie voor crisisopvang, wat omgezet is naar blijvend. Je moet idd een kamer hebben, maar als ik eerlijk ben zou ik, zeker gezien het feit dat je nog een erg jong kind hebt, dit niet zo gauw doen. Het is natuurlijk heel erg goed bedoeld, maar er komt heel wat bij kijken. Kinderen in een pleeggezin zitten er niet zomaar, en zijn over het algemeen zwaar beschadigd...... Hier wil je met een heel jong kind niet tussen zitten. Weet waar je aan begint, het klinkt heel negatief, maar pleegouder zijn is behoorlijk pittig. Ik weet niet hoeveel uur je werkt, ook hier kijken ze naar, het liefst hebben ze dat je fulltime moeder bent. Ook wordt je hele verleden nagekeken, zoals of je een strafblad hebt en je moet een verklaring van goed gedrag kunnen overleggen. Houdt er rekening mee dat er weinig prive blijft tussen jou en de pleegzorg/BJZ, dat je elke 2 a 3 weken een middag gesprekken hebt met pleegzorg en dat je in heel veel gevallen ook met de biologische ouders/familie te maken hebt. In principe mag je niks beslissen zonder toestemming, als jij wilt dat je pleegkind naar school A gaat en de biologische ouders geven geen toestemming bijv moet het kind naar school B. Moet een pleegkind geopereerd worden, moeten ouders toestemming geven etc etc. Nou klinkt het allemaal super negatief, het heeft uiteraard ook heel mooie kanten: Dat je een kind een veilige geborgen omgeving geeft, dat je het ziet opbloeien en opgroeien etc, ik zet het er alleen zo neer om je duidelijk te maken, dat het niet iets is, dat je zo maar doet, dat er meer bij komt kijken als alleen een kind opvoeden (wat soms al lastig genoeg is ) Mocht je nog vragen hebben, pb gerust.
Hier ook 2,5 jaar pleegouder geweest. We zijn er uiteindelijk mee gestopt, omdat het niet goed ging tussen pleegzoon en onze eigen dochter. Helaas reageerde onze pleegzorgwerker niet echt professioneel, waardoor we wel een flinke 'deuk' hebben opgelopen als pleegouders. Helaas heeft deze negatieve ervaring ons doen besluiten om niet meer beschikbaar te zijn als pleegouder, terwijl we voorheen altijd zeide een plekje te willen overhouden voor een pleegkindje. Daarnaast ben ik vanuit m'n werk ook bekend met pleegzorg en jeugdzorg. Mocht je vragen hebben, mag je me PB-en,
Bedankt voor al jullie reactie's! Ik ben inderdaad ook heel benieuwd welk impact het kan hebben op je gezin. Dat kan dus heel wat zijn. Ik wist niet dat er twee jaar leeftijdsverschil moet zijn, dan is het op dit moment misschien nog niet mogelijk. Mn oudste dochter is 4 en jongste dus 1,5. Een eigen slaapkamer is hier geen probleem, en ik werk zelf 8u p/w dus ben veel thuis. Ik kan me voorstellen dat zulke dingen van belang zijn als je pleeggezin word. Ik wacht ook even het informatiepakket af, ben benieuwd wat daar in staat.
Ik wilde je niet afschrikken hoor, laat dat duidelijk zijn Ik heb alleen zo duidelijk mogelijk willen laten zien wat er voor jezelf en je gezin psychisch er allemaal bij komt kijken en dat is niet niks. Vooral omdat jullie zelf nog hele jonge kinderen hebben die er tussen zitten. Uiteraard krijg je er ook, wanneer het goed gaat, veel moois voor terug, maar ik moet eerlijk zeggen dat ook ik ontzettend veel pleeggezinnen ken, waar het niet altijd goed ging. Soms niet tussen de andere kinderen, soms niet met de pleegouders en in heel veel gevallen vanwege het niet om kunnen gaan met gevoelens, want het is voor deze kinderen ook zeker niet niks om zomaar bij wildvreemde mensen neergezet te worden en deze mensen te moeten vertrouwen etc. Ik wens je veel succes en wijsheid met je beslissing.
Het is ook allemaal niet niks. Zowel voor het pleeggezin als voor het pleegkindje. Hier zijn de ervaringen tot nu toe positief. Natuurlijk weet ik niet wat de toekomst brengen zal... Ben benieuwd naar jullie verdere traject!
Ouders van mijn ex-vriend zijn pleegouders en hebben veel kindjes mogen opvangen. Ik heb het niet uit het eerste hand, maar de kinderen die ik bij hen heb gezien hadden een enorme bagage en ik had altijd enorm veel bewondering voor die mensen. Ze moesten echt alles uit de kast halen om die kindjes weer enigzins handelbaar te krijgen, iets van opvoeding te geven en ook de relatie met de ouders niet helemaal te verpersten. We hebben spullen door de kamer zien vliegen (agressieve kinderen), ramen ingeslagen, ex-pleegzoon die ze heeft beroofd enz.. maar ze bleven het wel doen omdat ze die kindjes warmte konden geven die ze thuis niet kregen. En ze hebben een pleegdochter die helemaal goed terecht is gekomen, en die hen ziet als haar tweede ouders.
De reden dat wij voor adoptie gekozen hebben is dat je in elk geval zelf de zeggenschap hebt over je kindje. Dat jij kan en mag bepalen wat goed voor hem/haar is, ipv continu moeten overleggen. Kinderen die geadopteerd worden hebben ook al een flinke rugzak en hebben vaak hechtingsproblemen en in ons geval een aantal flinke special needs. Maar wij zijn de ouders en mogen zelf alles beslissen. Zonder dat je elke paar weken overleg hebt, de ouders gewoon inspraak hebben (ondanks wat er daar afgespeeld heeft) en je dus moet doen wat 'ze' aangeven. Vrienden van ons zijn juist afgehaakt van adoptie, mede doordat je door de raad helemaal binnenste buiten gekeerd wordt, en je ook een groot spaarpot nodig hebt, en de special needs steeds complexer worden. Het lijkt mij echt heel veel zwaarder dan een adoptie kindje. Maar heel veel mensen zijn er heel goed in om die kindjes de juiste zorg en begeleiding kunnen bieden om toch nog wat van hun jeugd te maken.
Dat je "moet" overleggen kan ook weer z'n voordelen hebben: als je in een lastige situatie zit, is er iemand die met je meedenkt. Bijvoorbeeld als pleegouders de verzorging eigenlijk niet meer aankunnen door div. problematiek. Er zijn ook genoeg situaties waarin ouders of niet meer in beeld zijn of (officieel) geen inspraak hebben bij belangrijke beslissingen (wanneer bijv. Bureau Jeugdzorg de voogdij heeft). Tegenwoordig krijgen ook steeds meer pleegouders de voogdij (pleegoudervoogdij) waardoor ze niet meer afhankelijk zijn van Bureau Jeugdzorg, ze mogen zelf beslissingen nemen betreffende hun pleegkind. Als er gekozen wordt voor éénhoofdige pleegoudervoogdij krijgt één pleegouder de voogdij en blijft het recht op pleegzorgvergoeding bestaan. Bureau Jeugdzorg valt weg, maar een zorgaanbieder kan wel begeleiding blijven bieden.
Ik heb geen persoonlijke ervaring maar wel 2 kennissen die pleeggezin zijn en waar ik regelmatig verhalen van hoor. Alleereerst heeft het echt grote impact op je eigen kids. Pleegkinderen zitten er niet voor niks en zelfs de baby's van 6 maanden hebben al een klap meegekregen waardoor ze anders gedrag vertonen dan een 'normale' baby. Dus vragen ze ontzettend veel aandacht, aandacht dat jij dus moet geven waardooor je eigen kind dat niet/minder krijgt. Zo zat er een kindje van 1 met verlatingsangst, ouders 24 uur per dag mee in de weer. En de eigen zoon. Die zat alleen op de kamer.. Andere gezin was het pleegkind (tiener) zover ontspoort dat er ernstige gedragproblemen waren. Bedreigingen naar pleegouders. Dreigen met zelfmoord. 1 situatie zelfs waarbij de ouder indirect door het gedrag ernstig fysiek gewond raakte.. Andere kinderen die bedreigt werden door het pleegkind als ouders van huis waren waardoor die niet meer thuis konden wonen.. Nee zeer zeker fijn. Ik heb het wel overwogen. En dan vooral de tijdelijke/crisisopvang maar het is zo intensief dat we er vanaf hebben gezien.
Wij lopen ook al jaren met het idee om pleegouders te worden. Wij zijn een aantal jaar geleden al naar een informatiebijeenkomst geweest en het sprak ons direct aan. Het laat ons maar niet los en we hebben het er regelmatig over. Ik weet dat het zwaar kan zijn aangezien ik zelf als orthopedagoog en psycholoog op een behandelgroep voor o.a. uit huis geplaatste jongeren werk. Ik ben daardoor niet zo snel onder de indruk van (ernstige) gedragsproblemen en denk dat het wel voordeel is dat ik veel ervaring en kennis heb van kinderen met moeilijk gedrag. Daarnaast hebben we de ruimte en hebben mijn man en ik een liefdevol thuis te bieden. Wel maken wij ons zorgen over wat voor invloed het heeft op onze eigen kinderen. Ik ben daarom ook wel heel benieuwd naar ervaringen en met name van hele jonge pleegkinderen i.c.m. eigen jonge kinderen. Lynn85 ben jij al meer wijzer?
Hi Trees, wij werken dan zo ongeveer in hetzelfde werkveld. Wij zitten er ook serieus aan te denken om voor pleegzorg te gaan. Ook wij zijn op een informatiebijeenkomst geweest en eigenlijk wilden wij ons inschrijven maar we hebben toch besloten om nog 1 a 2 IVF's te gaan doen alvorens wij ons gaan inschrijven. Manlief en ik zijn dus beiden net als jij ook niet mensen die snel afschrikken op ernstige gedragsproblemen.... OP ONS WERK!! Maar thuis over de vloer... Pfjoe... Dat is een verhaal apart! Als wij voor pleegzorg gaan zouden wij het liefst voor een zo jong mogelijk kind willen gaan, zodat de kans op problemen minimaal zou zijn... Juist ook om ons eigen kindje. Zij mag er niet onder lijden. Ben jij niet bang dat jij de zwaarste gevallen op je werk makkelijk vind hanteren en prima vind om mee te werken maar dat je het juist zo mooi aan je werk vind dat je daar de deur achter je dicht kunt doen en dat het thuis vrij harmonieus is??