Hallo allemaal, Hier dus een ervaren mama die 2 zonen heeft van 15 en 13 en sinds de jongste 7 maanden was heb ik er jaren alleen voor gestaan, (wel relatie's geen succes!) En inmiddels getrouwd met de liefste man van de wereld (zeggen we allemaal ). Omdat mijn man geen kindjes van zichzelf heeft en dit een lang gekoesterde wens van hem is, zijn we vol goede moed begonnen, totdat de uitslag van het semen onderzoek bijnnen kwam... Inmiddels in 2de ronde van de IUI. We zijn nog redelijk jong dus hebben nog even.. (ik ben 34). Maar het voelt zo onnatuurlijk! En ondanks "het probleem" niet bij mij gelegen is voel ik me schuldig, ik gun hem zo verschrikkelijk zijn eigen kindje en vind dat hij het echt verdiend om vader te worden! Zijn er meer dames die dit herkennen? Lieve groetjes
Ik herken het wel.. Wij zijn ongeveer een maand geleden aan ICSI. Afgelopen donderdag hebben we een punctie gehad, die door omstandigheden (en zonder mijn toestemming) zonder verdoving is gedaan. Het was een hel, en meteen daarna heb ik geroepen dat ik dit nóóit meer zou doen. We hadden toen nog goede hoop dat deze eerste keer een mooi resultaat op zou leveren, maar helaas hebben we gisteren gehoord dat er geen enkele bevruchting plaats heeft gevonden. We staan dus met lege handen, en mijn vriend ging er al vanuit dat het afgelopen was voor hem. Ik ben echt heel duidelijk geweest, ik doe nóóit meer een punctie op deze manier. Maar tja.. Toen zag ik hem huilen. Ik heb al een kind, ik zou ook nog meer kinderen kunnen krijgen met donorzaad, maar hij zou dan nóóit een kindje hebben wat echt van hemzelf is. Hij ziet mijn zoon ook absoluut als zijn eigen kind, maar tja, dat is toch anders.. Kan ik me heel goed voorstellen ook! En daarbij komt dat ik zelf natuurlijk ook vreselijk graag een kindje wil van de liefde van mijn leven! Wij hebben nu besloten om het in Duitsland te gaan proberen. Daar doen ze de punctie onder narcose en dan hoef ik dus niet bang te zijn dat het weer zo'n hel wordt als afgelopen donderdag. We gaan er nu weer voor! Heel veel succes jullie!
Wat een verhaal! Tjee.. Mijn gyneacoloog stuurde ons door met de mededeling dat ICSI onze enige kans zou zijn, maar naar overleg in het Maasstad ZH mochten we eerst IUI proberen. Dit omdat ik dit graag wilde! Wij hebben gister een nieuwe IUI gehad en dit keer gelukkig geen last gehad! De eerste lag ik met weeen op bed! Zo niet fijn! Al het romantische gaat er wel vanaf! Ik ben er niet overuit of ik wel zover wil gaan. Ondanks dat ik ook heel graag dit kindje samen wil krijgen! Je hoort de meest uit een lopende ervaringen! Ik heb horen vertellen dat ze in het maasstad ook onder verdoving de punctie doen? Weet natuurlijk niet in welk ziekenhuis jullie zijn maar misschien het navragen waard! Ook mijn man voed mijn kinderen op als zijn kinderen! Super om te zien en daarom gun ik hem ook zo dat 'gevoel'. En waarschijnlijk herken je dan ook het gevoel van dat je gewoon graag een kind samen op wil zien groeien! Samen dit delen! Vind het zo moeilijk en betrap mezelf erop steeds de lat iets verder te leggen. Hoe oud is je zoon als ik het vragen mag? En ligt 'het probleem' ook bij je man of bij beide? Hoop dat je niet teveel napijn hebt! Liefs
Mijn zoontje is nu 3,5 jaar! Hier ligt het probleem grotendeels bij m'n vriend. Ik heb PCOS, en dus geen eisprong, maar dat was simpel op te lossen door alleen maar Clomid te slikken. Daarmee had ik een prachtige eisprong! Mijn vriend heeft helaas erg slecht zaad. Van de 20miljoen zaadjes die er zouden moeten zijn, hebben wij er hooguit 400000 gehad (of nog minder, we hebben het meerdere keren laten onderzoeken, maar 400.000 was de max). Wij zitten niet bij het ziekenhuis wat jij noemt, maar bij de Geertgen kliniek (hoewel we daar nu dus weggaan). Het Geertgen was sowieso onze enige optie in Nederland, omdat ze in andere ziekenhuizen / klinieken niet behandelen bij overgewicht. Dan moet je een bepaald BMI hebben voor ze je helpen, en tja, daar zit ik ver boven Het is trouwens overal de bedoeling dat het onder verdoving gedaan wordt hoor, haha! Alleen omdat het bij mij zo mis ging met het infuus aanleggen, hebben ze me niet goed kunnen verdoven. Of bedoelde je onder narcose? Maar goed, Dusseldorf is in principe niet verder rijden dan het Geertgen. Naar het Geertgen waren we ook 2 uur onderweg, 3 uur als we mijn zoon eerst bij de oppas moeten brengen, en naar Dusseldorf is het van huis af 2,5 uur rijden, en als we eerst langs de oppas moeten ook 2,5 uur (dus in het laatste geval nog korter dan naar de Nederlandse kliniek ). Is elke keer een behoorlijke reis, en ook best vermoeiend, maar dat hebben we er graag voor over! Ligt het bij jullie ook aan zijn zaad? Wat zijn bij jullie de aantallen? Ik zou ook liever eerst voor IUI gaan hoor, als er een redelijke kans was op een zwangerschap! Wij hebben 1 IUI behandeling gehad omdat we pas ná het slikken van Clomid een zaadonderzoek hadden en we toen dus die slechte uitslag hoorden. Ze vonden het zonde om mijn eitje maar gewoon te laten springen, dus wilden ze IUI doen. Achteraf compleet zinloos, ze hebben uiteindelijk 10 goede zaadcellen kunnen vinden Die hebben ze toen ingebracht, maar dat heeft natuurlijk geen resultaat opgeleverd..
Ik zit echt met mijn oren te klapperen! NIET willen helpen als je overgewicht hebt? Vind dat pure discriminatie! Mijn man, bij wie een spatader in zijn scrotum is gevonden diende geopereerd te worden, die beste man (uroloog) heeft ongeveer 10 keer laten vallen dat hij veelste dik was, zijn fertiliteit omhoog zou gaan als hij af zou vallen en hij niet wist of de operatie via een klein sneetje zou gaan ofdat zijn buik geheel open moest omdat zijn buik te dik was! Echt zo not done! Mijn schatje heeft zijn levenlang al overgewicht en vecht daar al een heel leven tegen en dan wrijven ze het er nog een keer lekker in! Rot op! Afijn, bij een andere uroloog terrecht gekomen en 3 weken geleden geopereerd door een niet slanke dokter, maar onwijs aardig en die hoorde je er niet over! Het zaadonderzoek leverde na wassen 1,6 milj goede zaadcellen op, maar het was discutabel voor IUI. Maar omdat mijn lichaam heeft bewezen zwanger te kunnen worden en blijven mocht ik toch aan IUI beginnen. Bij iedere ronde word er dan nog wel nagevraagd bij de gyneacoloog, door de verpleging, ofdat de IUI wel door mag gaan omdat het op het randje zit. De operatie is pas 3 weken geleden dus na deze poging wachten we 3 maanden in de hoop dat het zaad zich verbeterd. Ik bedoelde inderdaad narcose! Maar bij een te hoog BMI zullen ze dat helemaal wel niet doen dan? pfff zoo flauw! Is er eigenlijk bij jouw man onderzoek na gedaan waaraan het kan liggen? Wij werden met de uitslag en doorverwijzing naar het Maasstad weer naar huis gestuurd, waarna ik me af begon te vragen hoe dit kon, toen heb ik gewoon mijn gyneacoloog gebeld en erom gevraagd. Die verontschuldigde zich, en heeft hem toen doorverwezen naar de Uroloog. Bedoel, wonderen kunnen ze niet verrichten, maar ellende wel vroeg tijdig opsporen. Zwak zaad kan tal van redenen hebben. (wij roken dus dat is nummer 1! I know! Zo slecht maar stap er maar van af. Lukt me waarschijnlijk zodra ik de test positief in handen hou, dat was bij de andere 2 ook zo) Ik ben blij dat die behandelingen er zijn, ze zoveel mensen kunnen helpen, maar soms heb ik wel eens iets van 'het is 2012, zijn er geen betere manieren dan punctie's, hormonen, en potjes vullen?' geen faire gedachten ik weet het, Maar hoe verder ik in dit proces beland hoe meer ik mezelf er op betrap dat er gedachten door mijn hoofd gaan die eigenlijk niet kunnen.. Mag ik jullie leeftijd weten? En heb je nog last van die punctie? Fijne zondag in ieder geval. Groetjes..
Wat belachelijk he? Ik snap zelf uiteraard ook dat ik geen gezond gewicht heb, maar daardoor verminderd mijn kinderwens niet.. Vind dat artsen het tegenwoordig sowieso waanzinnig snel op 'overgewicht' gooien. Heb je last van je rug? Komt door je overgewicht! Is je teen gebroken? Vast de schuld van je overgewicht! In het ziekenhuis waar ik in december geweest ben wilden ze dat ik eerst 12 kilo zou afvallen. Heb ik uiteraard geprobeerd, heb alleen maar water gedronken, gezond gegeten en véél meer bewogen dan ik voorheen deed, maar 3 maanden later was er nog vrijwel niets af.. Toen hoorden wij dat ze bij het Geertgen geen waarde hechten aan je gewicht, en zijn we dus daarheen gegaan. Bij mijn vriend komt het door operaties die hij vroeger heeft gehad. Zijn ballen waren niet (voldoende) ingedaald en zijn dus operatief naar beneden getrokken. Als dat aan beide kanten is gedaan heb je nog 30% kans op 'normale' vruchtbaarheid.. En tja, hij hoort dus helaas niet bij die 30% Precies wat jij zegt; Het is 2012! Ik weet ook absoluut zeker dat ze over 50 jaar zeggen; 'Nee, ging dat toen op díé manier? Wat onmenselijk!'. In Dusseldorf hebben ze de instelling dat vrouwen niet onnodig pijn hoeven te lijden, daarom doen ze een punctie daar ook onder narcose. Ze zijn in Duitsland sowieso veel verder dan in Nederland. Wij hebben hier bijvoorbeeld ICSI gehad, waarbij ze een zaadcel handmatig in een eitje stoppen. Zo'n zaadcel wordt dan 200x vergroot om te bekijken of hij goed beweeglijk is e.d. In Duitsland doen ze ook aan IMSI, en daarbij wordt een zaadje 6500x vergroot om eventuele afwijkingen beter te kunnen inschatten. 200x tegenover 6500x, wat een verschil! Ze hebben daar nog veel meer andere technieken die in Nederland niet gebruikt worden, en dat maakt dat wij ook ontzettend graag in Dusseldorf willen starten.. Morgen bellen voor een intake! Ik ben nog waanzinnig jong, ik ben pas 21. Zo voel ik me echter totaal niet. Denk ook dat dat voornamelijk komt omdat ik al een zoon van 3 heb, en door mijn verleden. Mijn vriend is 28. Heb van de punctie nog wel wat last, maar het gaat elke dag een beetje beter! Het is me vooral emotioneel heel zwaar gevallen, maar dat komt omdat ik de manier waarop de punctie is verlopen niet kan accepteren en het helemaal geen plekje kan geven.. Hoeveel dagen is het geleden dat jij je IUI hebt gehad? Die wachtweken zijn zenuwslopend he? Merk nu trouwens ineens op dat jij ook nog jong was toen je je eerste kreeg! Leuk!
Ik was inderdaad heerlijk jong toen ik mijn jongens kreeg! En vind het nog steeds heel erg leuk! Als ik over straat loop met ze en er wordt gezegd: Is dat jouw moeder??? Vind ik dat helemaal super! Alleen jammer dat je niet serieus wordt genomen als je zo jong bent, inmiddels gaat dat beter en ben ik omringd door jonge mama's. Mijn zus was in die tijd ook 20 (inmiddels 37 en 4 kids) en mijn schoonzusje was 17 (inmiddels 25 en 2 kids, 1 klein babytje wat dan biologisch van mijn broertje is, maar die ander is ook van ons hoor dus we verdedigen elkaar nogal..! Tuurlijk is overgewicht niet leuk, en ze denken dat je voor je plezier in zo'n lichaam zit! Maar gelukkig zijn er mensen zoals ik die NIET op slank vallen. Ik heb er zelf geen last van maar moet niet denken aan zo'n mager scharminkel in mijn bed. Ook mijn zonen zijn van een niet slanke man en mijn oudste heeft dus ook last van (veel) overgewicht, gelukkig zit hij er totaal niet mee, en is hij zoals hij is! Hij schaamt zich er godzijdank niet voor, en voelt zich gelukkig! Wel houdt ik het erg in de gaten en gaan we regelmatig bij de dietist wegen, om het stabiel te houden. Gelukkig voor jullie ben je nog heel jong en zijn er nog mogelijkheden voor jullie samen, maar een beetje menselijk mag het wel. Als ze het in Duitsland anders aanpakken zou ik dat zeker doen in jullie geval (wij zijn al wat ouder en proberen in de situatie te berusten mocht dit niet lukken). Durf je wel te zeggen wat je op je lever hebt bij de artsen? Of wordt je snel overrompeld? Je moet ze vaak echt op je rechten wijzen of overtuigen.. En de ene arts denkt (gelukkig) anders dan de andere. De IUI was afgelopen vrijdag dus moet nog even wachten. De eerste keer werd ik gek van mezelf, maar die hormonen en hun bijwerkingen, en de IUI (erna dan) was geen feest! Heb nu nergens last van en het valt dus tot nu toe erg mee! Heb wel het idee dat dit kwam door de verpleegkundige die de IUI gedaan heeft, het leek allemaal professioneler te gebeuren. Het is gewoon op je geestelijke gesteldheid een enorme aanslag, en geloof me, heb al het nodige meegemaakt in mijn (jonge) leventje. Laten we hopen dat we toch een kindje van onze mannetjes in handen mogen houden! We gaan ervoor en we doen het ervoor! Gaat het voor jullie allemaal wel in combinatie met de zorg voor je zoontje? En je relatie niet te vergeten?
Haha, ik vind zo'n mager ding in bed juist heeerlijk Nou, helemaal goed toch? Denk dat mensen vooral zoveel commentaar hebben omdat je alleen maar leest en hoort of de stereotype tienermoeders. Ik denk dat het er maar net van afhangt hoe je je gedraagt. Toen ik zwanger raakte zijn er een aantal mensen geweest die vroegen 'waarom ik het niet gewoon weg liet halen', maar ik heb nooit spijt gehad van m'n keuze. Het is inderdaad lekker dat ik nu nog jong ben. We hoeven niet op te schieten omdat ik bijna 43 ben en de ICSI behandelingen dan niet meer vergoed zouden worden, bijvoorbeeld Leuk is dat he, dat niet-biologische kindjes ook helemaal in een familie opgenomen worden? Ik vind dat zo fijn! Zien jouw kinderen hun vader nog wel? Ik ben niet op m'n mondje gevallen, en normaal zeg ik gewoon wat ik denk en ben ik ook écht niet bang voor ruzie, maar tijdens de punctie was ik zo bloednerveus en werd ik zo ontzettend overvallen door het hele gebeuren dat ik niks heb gezegd Ik heb gezegd dat ik het écht niet zonder verdoving ging doen, waarop zij dus zeiden dat 'we wel zouden zien hoe ik het zou doorstaan', en toen zijn ze maar gewoon begonnen. Ben er nog steeds zo kwaad en verdrietig om! Aanstaande woensdag hebben we een gesprek bij de kliniek. Geen idee wat we precies gaan bespreken, volgens mij waarom het niet is gelukt en hoe het nu verder moet, maar ik ben toch zeker van plan om hier nog wat over te zeggen. Ik lees nu ook van meerdere mensen dat ze allemaal slechte ervaringen hebben met de dokter die mijn punctie heeft gedaan Ga me daardoor allemaal dingen afvragen, of het niet anders had gekund en of het geen betere resultaten had kunnen hebben.. De laatste paar weken zijn hier niet echt leuk geweest, en ook niet echt lekker voor onze relatie. Ik stond eerst strak van de hormonen waardoor m'n vriend behoorlijk wat driftbuien van mij over zich heen heeft gekregen Nu natuurlijk erg verdrietig, en constant al die stress.. Maar, ik kan wel zeggen dat ik, ookal is het pas 5 dagen geleden sinds ik m'n laatste spuit heb gezet, me nu veel beter voel! Ik ben weer wat vrolijker (hoewel er natuurlijk ook nog veel huilbuien langskomen door afgelopen week) en ik reageer weer wat milder op dingen We hebben ook besloten dat we voorlopig weer leuke dingen gaan doen. De afgelopen tijd zijn we alleen maar bezig geweest met behandelingen en onze verhuizing (want ook dat hebben we 'tussendoor' nog even gedaan, verhuizen ). Aanstaande zaterdag gaan we lekker naar de Efteling, en de week daarop naar de dierentuin. Eindelijk weer leuke dingen doen! Hoe gaat dat bij jullie? Weten jouw jongens precies hoe alles in elkaar steekt?
Bij ons gaat het eigenlijk wel goed. Op een uitbrander van mij kant toen ik stond te strijken na. Maar ik spuit maar 1 keer per maand en deze maand helemaal niet. Voel me in ieder geval een stuk beter. De jongens weten er wel vanaf, dat mijn man onvruchtbaar is, maar alle ziekenhuis bezoekjes besparen we hun zoveel mogelijk. Vind het niet echt iets om met ze te delen. Wel kreeg mijn man van mijn jongste zoon een tekening met daarop een groot hart met de tekst: hoop dat jullie snel een kindje krijgen" zo ontzettend lief! We hebben al het nodige mee gemaakt, en bij ons is nog nooit iets normaal gegaan dus ach... Waarom dit wel he? We slaan ons er wel doorheen, en moet zeggen dat mijn mannetje heel zorgzaam en lief is. Modelletje " half vrouwtje" haha.. Wat niet wegneemt dat het soms erg moeilijk is hoor. We hebben een tijd lang samen gewerkt en als je dan uit het ziekenhuis komt met een verevelende mededeling en vervolgens moet doen alsof er niks aan de hand is tegenover personeel dan baal je er enorm van, zeker als je in het begin probeert te verbergen. De jongens zien hun vader gewoon nog, en dat contact is verder prima. Vind het nog steeds een bizar verhaal dat ze een punctie doen zonder verdoving. Vraag me af ofdat het uberhaupt wel mag? En dat je dan net zo'n kl**e dokter moet treffen.. Ik zou echt door het plafond gegaan zijn, en vervolgens de dokter aangevallen hebben geloof ik (ik kan niet altijd even cool blijven, en ben toch niet echt cattegorie "tokkie's haha) Probeer eerst inderdaad maar even leuke dingen te doen, opladen voor de volgende rond. Weet natuurlijk niet of je positief in het leven staat maar zou het zeker proberen. Heb je al wel gecheckt ofdat de verzekering een behandeling in het buitenland dekt? Want dat zou wel een hele zure appel zijn als je de rekening ook nog gepresenteerd krijg!
Weet ook niet of ik er als puber alles van had willen weten als mijn moeder en haar vriend met zulke dingen bezig waren geweest Voel me echt ontzettend schuldig dat mijn zoon regelmatig mee moet naar al die artsen. Nu vermaakt hij zich meestal prima met een enorme vrachtwagen in de wachtkamer, maar vanmorgen moesten we 'm uit bed halen omdat we in alle vroegte naar de huisartsenpost moesten Arm kind. Hier gaat ook nooit wat op de makkelijke manier, haha! We hebben echt waanzinnig lang op ons nieuwe huis moeten wachten, en ook met de familiebanden loopt het niet helemaal lekker (aan de kant van m'n vriend dan, aan mijn kant is alles prima). In de MMM krijgen we ook telkens een nieuwe klap te verwerken.. Maarja, uiteindelijk komen we er wel! Wij hebben nu onze afspraak op 22 oktober kunnen plannen in Duitsland. Even een maand helemaal niets nu dus.. En eerlijk gezegd, vind ik dat best lekker! Hoe voel jij je nu?