Hallo, Ik heb een behoorlijk pittige bevalling/keizersnede gehad. Eerst 40 uur aan de weeenopwekkers, en toen de ontsluiting niet verder kwam, heb ik uiteindelijk een keizersnede gehad. Meteen daarna kreeg ik koorts en mn baby dus ook, waardoor hij naar de neo-afdeling moest. Een hele nacht en halve dag zonder hem was echt verschrikkelijk! Nu ik thuis ben, merk ik dat ik elke dag wel een huilmoment heb, vaak als ik even wil gaan slapen, of als iets niet lukt enz. Dan vraagt mijn vriend wat er is en dat kan ik dan niet goed uitleggen. Het is natuurlijk een heftige tijd geweest, en totaal niet zoals we hadden verwacht....dus misschien is het een soort van verwerking? Maar ik vroeg me af of meerdere van jullie dit hebben(gehad)?
Ik denk inderdaad ook verwerking. Een bevalling is sowieso allesoverheersend, ook als alles wel goed gaat. Bij mij ging de bevalling overigens goed en ik had ook (veel) last van kraamtranen om redenen die ik mijn vriend ook niet goed kon uitleggen. Ik was gewoon overweldigd door alles. Gaat het nu wel goed met je baby?
Heel normaal hoor! Ik heb de eerste weken ook veel gehuild, al kwam dat bij mij pas na de kraamweek. Indd als iets niet lukt (zag overal zó tegenop en alles kostte zóveel energie) en ook als ik ging rusten. Lekker over je heen laten komen, gaat vanzelf beter! En tussendoor natuurlijk lekker genieten van je kindje
Jah, het zal inderdaad wel met verwerken te maken hebben. Is natuurlijk ook niet niks qua verandering he Ja, onze zoon doet het echt super!! Een voorbeeld kind haha
Ik huil 1x in de paar dagen, en dan roep ik heel hard dat ik ongelukkig ben en dan kan ik er weer tegenaan, isheel normaal
Haha, misschien is dat wel een goed idee. Heeft je vriend/man dan ook nog medelijden met je, of besteedt hij er geen aandacht meer aan...?!
Hier ook tijdens de kraamweek hoor. En ik voelde me gewoon prima en gelukkig, maar moest toch regelmatig huilen. En nog wel af en toe. Zijn gewoon hormonen, neem ik aan.
En ik moet zeggen dat ik nu, 7.5 maand later nog steeds snel huil en emotioneler ben. Of dat nog de hormonen zijn of ik ben gewoon veranderd nu ik mama ben...kan allebei!
Hier geen idee wat kraamtranen zijn...... Als ik dit lees voel ik me echt een ijskonijn! Denk echter dat die emotie en de tranen wel normaal zijn. Hormonaal gebeurd er ook nogal wat!
Hier ook lang last van gehad, had ook veel behoefte om over alles te praten. Ik denk dat het zo'n 2 maanden geduurd heeft. Nu geen last meer van
Herkenbaar! Prima bevalling gehad en een heel lief en makkelijk zoontje, maar de eerste 3 weken heb ik bijna elke dag gejankt. Altijd op het moment dat m'n man thuis kwam, dus die dacht elke keer weer dat er iets mis was of dat ik een heel slechte dag had gehad. Ik had geen idee wat er met me aan de hand was (aachteraf denk ik gewoon dat ik alles zo overweldigend vond). Ik herkende mezelf echt niet (altijd nuchter), maar het is allemaal goed gekomen
Oja heel erg herkenbaar! Ik heb de eerste 3 weken ook iedere dag wel even gehuild. Hier ook een stukje spanning van afgelopen jaren, dat ons gezin na 6 jaar proberen, miskramen en hormoonspuiten en behandelingen eindelijk compleet is.
Poeh, er is nog hoop voor mij dus! Haha Eerst een week in het ziekenhuis gelegen, ook met koorts en ijzertekort etc en ons meisje ook ziek. Heb dat nogal als een waas beleefd en mij vooral geprobeerd groot te houden. Nu ik thuis ben ineens last van kraamtranen! Kan overal wel om huilen, een zielige foto, een lief liedje, meisje dat d'r luier volpoept net nadat ik hem verschoond heb... Echt erg
heb ik nu nog steeds,na een maand.en ook voor ALLES huilen,beelden van een dood veulentje,een liedje op de radio,enz.....
er gebeurt ook een hoop in je leven nu en bevallen is heftig! Ik heb de eerste weken ook dagelijks wel even gehuild. Als ik moe was of als iets niet lukte wat jij ook schrijft. Of ik huilde gewoon mee als de baby huilde, zo labiel emotioneel gezien. En dat terwijl ik echt op een roze wolk zat en dolgelukkig was met een voorbeeldige baby. Ik kan je vertellen dat dat met de tijd weer helemaal goedkomt. Lekker laten gaan die tranen het kan er maar uitzijn. Heb toch zoiets van dat het een manier van je lijf is om te verwerken!
Zoonlief is nu 4 maanden maar de kraamtranen komen nog steeds hoor. En waarom dat verschilt. Soms lees ik een ontroerend nieuwsbericht, of zit ik te grinniken om een grappige opmerking van het forum. Vriendlief vraagt dan waarom ik lach en als ik het dan uitleg en voorlees schiet ik al vol vaak. Gelukkig kunnen wij heel erg goed met elkaar praten en we hebben dan ook afgesproken dat als er echt iets is dan zeg ik dat, anders laat vriendlief me gewoon gaan.
heel herkenbaar, onze zoon was 5.2 dagen te vroeg en opgenomen op de neonatologie. Ook ik huilde elke dag wel even. Het duurt allemaal wat langer omdat je zoveel te verwerken hebt, nu 2.5 week later heb ik nog steeds huilmomenten en zeker voor je gaat slapen. Je hebt dan even de rust en ga je nadenken en alles nog eens doornemen.