Vandaag had mijn zoon een enorme driftbui tijdens etenstijd. Het was anders als anders omdat mijn partner later moest werken en wij dus samen onder ons tweeën moesten eten. Ik had dus aan het aanrecht opgeschept (en niet de tafel uitgebreid gedekt). Zelf had ik ook al vlees op mijn bord gelegd (Normaal pak ik het vlees pas als aardappelen en groenten op zijn). Toen ik mijn zoon zijn eten wilde geven (groente/aardappels, beetje geprakt <-- zoals gewoonlijk) begon hij al wat te zeuren. Maar hij werd helemaal overstuur en wilde niet eten (schuift steeds zijn bordje weg). Ik heb het genegeerd maar het werd van kwaad tot erger. Ik begreep ook niet wat er mis was. Als ik zei: "ga lekker eten" werd hij alleen maar bozer. Heb hem nog es ven gelaten en daarna uit de stoel gepakt en de tafel afgeruimd. Hij bleef overstuur huilen en schreeuwen. zeker nog een kwartier... Toen heb ik hem opgepakt (dit accepteerde hij opeens wel) en toen werd hij rustig. Toen ben ik bij zijn bordje eten (op aanrecht) gaan staan en hem snel een hapje gegeven (voordat hij in de gaten had wat ik deed haha) toen kreeg hij de smaak te pakken en wilde hij wel verder eten. Hierna was alles weer goed. Normaal tijdens zo'n driftbui laat ik hem gewoon zijn gang gaan en geef ik hem niet zijn zin. Nu het om het avondeten ging heb ik het toch maar op deze manier gedaan. Ik wil hem namelijk ook niet aanleren dat als hij niet eet hij iets anders krijgt (of een boterham). Ik weet ook niet wat voor hem nu de aanleiding was voor deze bui, behalve dan een andere eetsituatie? Heel verhaal, ik weet het, maar twijfel over mijn aanpak. Wat vinden jullie? Wat zouden jullie hebben gedaan? (Met honger naar bed?) Langer afwachten? Geen id... Graag reactie!
Ik denk dat je het prima gedaan hebt. Driftbui negeren, wel troosten zodra hij het toelaat maar hem toch niet zijn zin geven en alsnog het eten aanbieden en geen alternatief omdat hij een scene schopt. Ik weet niet wat ik anders gedaan zou hebben. Ik maak uit je bericht op dat je zoontje nog niet in staat is te verwoorden wat hem dwars zat (heel normaal op die leeftijd) dus dan lijkt me jou aanpak verder prima.
Dl (even oud) heeft die neiging ook wel de laatste tijd. Ik ben niet zo goed in negeren en reageer er direct op. Bord wegschuiven = geen honger dus mama bord opruimen. Meestal reageert ze dan met neehneeehneeeh, dus dan kunnen we weer even verder eten. Soms loopt ze boos weg, om dan een kwartiertje zelf ergens mee te gaan spelen. Ik eet dan gewoon door. Als ze dan afgekoeld is schuift ze weer aan om te eten.
Mijn zoon wil ook alles op zijn manier op het moment. Omdat hij graatmager is ga ik daar met het avondeten in mee. Hij kiest lepel of vork. Wil hij geen stukjes vlees dan hapt hij het van een groot stuk af. Niet heel pedagogisch verantwoord misschien maar ik ben al blij als hij eet. Hij kan echt geen gewicht meer verliezen. Maar ga niet de strijd aan, wil hij niets dan houdt het gewoon op en is het klaar
Je hebt het, mijn inziens, heel goed gedaan. Je zoontje kon zijn emoties even niet verwerken en hij heeft ook nog niet de woorden om het je te vertellen. Hij heeft geen driftbui om je te pesten of omdat hij het leuk vindt, maar hij weet gewoon even niet wat te doen met zijn gevoelens. De aanleiding kan, voor ons als volwassenen, iets heel kleins of vreemd zijn. Voor mij mogen de gevoelens er altijd zijn, maar er is wel een grens aan hoe je emories uit. Als hij uiteindelijk, met jouw hulp, zijn emoties heeft kunnen reguleren, dan is het toch heel fijn als hij nog wat heeft kunnen eten!
Dingen die anders gaan dan anders zijn op deze leeftijd erg vaak aanleiding tot een driftbui. Ik zou het geinterpreteerd hebben als: hij weet niet wat er van hem verwacht werd, nu het eten opscheppen anders ging, maar kan dat nog niet uiten. Ik denk dat je het uitstekend hebt aangepakt
Ik zou beginnen met uitleggen waarom het anders gaat. Mijn zoontje vindt heel veel prima, als hij maar snapt waarom het zo is. Hij praat ook nog niet, maar begrijpt wel alles. Uitleggen dat papa er niet is, dat het nu wat anders is, maar dat papa wel thuis komt en dat het morgen weer goed is.
Bedankt voor jullie reacties! Dat stelt me gerust Ik dacht dat ik misschien niet streng genoeg ben geweest. Maar moet eerlijk zeggen dat dat ook niet goed gevoeld zou hebben. Ik zag inderdaad ook wel aan hem dat hij niet uit de bui kon komen (niet zelf bij kon draaien) en daarom heb ik zo gehandeld. Dan zie je toch dat je op je intuïtie kan vertrouwen! Maar zou wel fijn zijn als hij een beetje gaat praten, dan kan hij zeggen wat er aan de hand is! Ik probeer zelf ook inderdaad zoveel mogelijk aan hem uit te leggen en te vertellen. dat helpt inderdaad ook de stuk, want hij begrijpt het meestal wel! Super bedankt allemaal
Iets anders. Maar zag hij het vlees op jou bord? Mijn zoontje wil precies hetzelfde eten als wij. Dus als wij vlees hebben en hij niet is het hek van de dam. Misschien probeerde hij jou duidelijk te maken dat hij ook wel zin had in een stukkie vlees. Mijn zoontje is ietsje jonger.
Jaaaa! ik dacht precies hetzelfde! Zodra onze man vlees op ons bord ziet, wil hij zijn eigen eten niet meer. Ik wil eerst dat hij zijn groente krijgt en pas daarna een stukkie vlees als daar mog ruimte voor is. Maar hij vindt het zo lekker, als hij het in de smiezen heeft...dan blijft hij "brullend" naar ons vlees wijzen
Ja ik dacht ook dat het om het vlees ging, maar hij eet dat normaal helemaal niet graag (of hij kauwt het uit en spuugt dan zo'n bal uit haah. ik denk dat doordat ik hem niet liet zien wat ik opschep en ook door zelf inderdaad iets anders op mijn bord te hebben, hij het niet meer geregeld krijgt (pikt ie in ieder geval niet meer haha <--- dus geen frieten meer voor ons en voor hen een gezonde hap haha). Tja het kan vanalles geweest zijn, maar ben ook bang dat ik iemand wordt die zo vasthoudt aan vaste structuur dat elke kleine verandering dit soort onrust teweegbrengt. Maar misschien overdrijf ik dan weer
Het is echt leeftijdgebonden gedrag hoor, deze driftbuien zie je heel vaak bij kinderen rond die leeftijd. Zo was onze vakantie vorig jaar echt niet gezellig (zoon was toen 1 jaar en 10 maanden) omdat hij alle verandering ook niet aankon toen. Ieder kindje is natuurlijk anders, de ene heeft meer moeite met veranderingen dan een ander. Maar het is echt een fase waar hij weer uit komt. En als jij hem goed aanvoelt en begeleidt en duidelijke grenzen stelt, dan kom je er samen wel doorheen hoor!