hoihoi, Ik wou hier even mijn hart luchten.. (inmiddels ben ik 19) ik wist altijd al dat ik vroeg mama zou willen worden.. Maar omdat ik een opleiding volgde, vond ik altijd dat het maar beter was eerst alles afgerond te hebben.. Ik heb 1,5 jaar een relatie,(Wonen nog niet samen) en mijn wens bespreek ik dan ook bijna dagelijks met hem.. Vanaf februari werd ik in een keer heel erg ziek.. Werd telkens opgenomen met een longonsteking.. Alles moest uit huis, was voor veel dingen allergisch..Er moest zelfs iemand langs komen om het huis te controleren.. Ik kon hierdoor mijn opleiding niet afmaken, en heb ik dus nu een Vmbo diploma, en heel misschien een niveau 2 diploma.. Maar ze zijn nog aant kijken of ik daar voor in aanmerking kom.. Ben eigenlijk niveau 3/4. Toen dacht ik, nou als ik mijn opleiding niet kan doen, dan maar fulltime werken en sparen voor een huisje samen met vriendlief! na 2 dagen mijn baan te hebben belandde ik uiteindelijk wederom in het ziekenhuis.. Nu moet ik straks voor een tijdje naar een astmacentrum om alles onder controle te krijgen.. Ook kon ik kiezen voor een bepaald medicijn.. Maar er stond groot bij.. NIET GEBRUIKEN als je zwanger bent of wilt worden.. Hier heb ik dus snel op gepast.. Elke dag zit ik nu thuis, niet wetend wat te moeten doen.. en denk dus meer aan een gezinnetje dan aan een carriere.. Ik heb ook een uitkering wegens ziekte.. Een gezin gevoel heb ik nooit gehad, ouders gingen vroeg scheidde, en het was bij ons altijd anders dan anderen.. Daarom denk ik dat mijn wens ook zo groot is.. Ik wil een gezinnetje stichten en gelukkig worden, en iets voor mezelf hebben! Heerlijk samen! Mijn vriend heeft een goed inkomen, en heeft een vaste baan.. Vaker heb ik wel alles bekeken, en Financieel kunnen we het echt wel aan.. Zo'n luxe ben ik dan ook niet gewend.. Vaak met mijn vriend erover gehad,, en toen zei die ineens iets wonderlijks.. STOP maar met de pil! Ik was over enthousiast.. en wist JA! nu kunnen we voor het kindje gaan en ons huisje! Het gaf me een prachtig gevoel.. Nu heb ik een maand de pil niet geslikt..en veel seks gehad.. Wat we zoiezo al veel hadden.. Maar omdat ik er zo mee bezig was, had ik natuurlijk de vruchtbaarste periode uitgeteld.. Gister heb ik mijn ei gevoeld, en voel het nu af en toe wat steken in mijn buik... Ik heb veel verloren in mijn leven, mijn vader is overleden.. Daarna een vriend van mij, en mijn vriendje wat ik toendertijd had liet me stikken.. Waardoor ik vertrouwingsproblemen heb opgelopen, ik denk dat iedereen bij me weg gaat.. Dus ook heb ik veel ruzie daarover met mijn vriendje, maar gelukkig helpt hij me overal doorheen.. Ik weet dat ik met hem oud wil worden, dat wist ik al meteen.. Hij was er voor me, en samen hebben we al veel moeilijke periodes gehad.. Met deze man wil ik kinderen en een huisje, dat wist ik zeker! Alleen nu heb ik ruzie met hem gehad..Wat compleet mijn schuld was.. Maar toen zei die dat ik maar weer moest beginnen aan de pil.. Het voelde alsof mijn wereld in elkaar storten.. Ook zei hij dat hij verlopig geen huisje wou.. en echt ik voelde me zo rot... Deze maand is dus de enige kans om zwanger te kunnen raken! EN jullie raden het al, ik zit met gekruisde vingers te hopen dat het meteen raak is.. Ik weet dat hij wel bijdraait, en dat zei omdat ie kwaad was... Maar ik zit er nog zo erg mee.. Heb het gevoel dat hij mijn droom stop zet Naja, pfoe, een hele opluchting dit even hier te kunnen plaatsen..
meid wat een verhaal zeg.. heb een aantal dingen die ik even kwijt wil, misschien niet heel leuk, maar wel belangrijk. ten eerste, als jouw vriend nu al zegt dat je maar weer aan de pil moet gaan en niet meer wilt samen wonen, vind ik dat persoonlijk niet een hele stabiele basis. kinderen krijg je voor altijd, niet de ene maand wel en de andere maand niet. ten tweede, een zwangerschap is heel aangrijpend op je lichaam, en als jou gezondheid nu al niet optimaal is, zou ik eerts maar met een arts gaan praten of het gezien de omstandigheden wel kan, of dat je je eigen gezondheid zo in gevaar brengt. en als laatste, niet lullig bedoelt, maar ik krijg uit jouw bericht de indruk dat je een kind wilt omdat je iemand wilt die altijd van je zal houden, no matter what. wat jij hebt meegemaakt, het verlies, vertrouwensproblemen, dat is heel heftig, maar een kind kan dat niet oplossen, en je kan een kind niet op de wereld zetten met een taak, omdat jij je eenzaam voelt. kinderen zijn echt niet altijd rozengeur en maneschijn, het kan juist erg zwaar zijn. misschien zit ik er helemaal naast hoor, en ik bedoel het echt helemaal niet lullig, ook al komt het misschien zo over, ik denk alleen dat het misschien verstandig is dat je het beste met een vertrouwenspersoon kan gaan praten, en pas gaat beginnen aan kinderen als je zelf goed in je vel zit. sterkte meid, knuffel
Meis, het moet JULLIE droom zijn, niet JOUW droom. Kinderen krijg je samen, niet alleen. En als je het wel alleen wilt doen, doe het dan ook alleen met behulp van een donor! Kinderen krijg je voor het leven en zo te horen ben je nu zeker niet optimaal in staat om voor een kind te zorgen. Wil je niet dat je het beste leven kan bieden aan je kindje? Wacht dan nog even. Die wens gaat niet weg en weet je.. de beste leeftijd om een kind te krijgen, gaat nog komen!
Is het niet beter eerst te focussen op het samenwonen en samen een huisje? want wonen jullie nu nog thuis? Probeer dat dan eerst op de rit te krijgen, en kijken hoe het samenwonen voldoet voordat je aan een kindje begint.... Als het samenwonen dan een paar maanden goed gaat, dat lijkt mij een betere basis om aan een kindje te beginnen toch? anders sta je straks met een dikke buik op de wachtlijst van een woningcorporaties en maar hopen dat je op tijd een huisje hebt... of met kopen, duurt het soms ook een paar maanden voordat je de sleutel krijgt... en dan heb je dus ook de tijd om samen Écht op één lijn te komen. succes meid!
ben ik het niet helemaal mee, in zekere zin wel... bij de rest van je punten ben ik het zeker eens... ik ben chronische ziek, hier kwamen we achter toen ik net 18 was, ik kon niet meer werken, zat hele dagen thuis... televisie kijken, computeren, door het dorp slenteren 3 weken voor mijn 19e verjaardag ben ik getrouwd. en die dag hebben wij besloten dat we graag een kindje willen, ik was meteen zwanger, en toen mijn zoontje eenmaal geboren was.... ooooh wat leefde ik op zeg... ik zat niet meer hele dagen achter de computer of voor de televisie, ik had een leven !!! ik had een doel !! tuurlijk had ik dat daarvoor ook wel, en ben het met je eens dat je niet om die reden een kindje moet nemen.... maar een kindje krijgen doet wel opleven, zorgt dat je een doel hebt om voor te leven.
Ik geloof dat we deze week HET voorbeeld voorbij hebben zien komen dat dat niet waar hoeft te zijn. Je moet je geluk niet laten afhangen van een kind! Stel je voor dat het niet brengt wat je dacht.. je kunt het niet meer terugbrengen. Een doel om te leven moet je hebben voordat je kinderen krijgt. Dat je doel verandert als je eenmaal kinderen hebt. tja, dat zal elke mama onderschrijven!
Als ik eerlijk ben, dan klinkt het allemaal niet stabiel en dat lijkt me geen goede basis. en dat is veel belangrijker dan je leeftijd!! Dat wil niet zeggen dat het niet stabiel kan worden hoor, maar voor nu lijkt het me niet verstandig om samen een kind te krijgen. Jouw gezondheid hoort nu voorop te staan!!! Bovendien vind ik het feit dat je vriend het nu al weer terug wil draaien een teken aan de wand dat hij er niet echt achter staat.... ruzie of niet, zoiets zeg je niet na 1 ruzie als je achter de beslissing staat.... Over een doel in je leven, er zullen voorbeelden zijn dat het inderdaad zo werkt, en ook genoeg voorbeelden van niet... Maar ik denk dat een basis, en een toekomst het belangrijkste is, zowel qua relatie als gezondheid zowel mentaal als fysiek.
Zorg inderdaad eerst maar voor je gezondeheid, als het astmacentrum geppland stond, laat dit doorgaan. Wacht eerst tot dit stabiel is, als je al zo'n tegenslag hebt van werken, moet je misschien eerst iets aan je gezondheid doen voor je een evnetuele zwangerschap aan zou kunnen. Ga eerst samenwonen, wen aan elkaar en geniet van de tijd samen. Als dan je relatie nog goed en stabiel is, kun je altijd nog stoppen met de pil. Een kindje krijgen is al een hele grote stap en een grote verandering in je leven. Als je daar ook nog eens moet wennen aan elkaar en het samenwonen, is dat misschien net iets te veel. Zeker gezien de uitspraak van je vriend over het niet willen samenwonen en het weer gaan slikken van de pil.
o jeetje... normaal vind ik dat iedereen lekker zelf moeten weten hoe oud diegene is om een kind te krijgen maar jeetje meid je klinkt wel heel erg onvolwassen... En de relatie met je vriend lijkt me ook niet super stabiel. Waarom niet eerst een huisje inrichtingen en over een half jaartje er goed voor gaan? Als het allemaal geregeld is? Een kind is geen speelgoed hoor!
tuurlijk had ik een doel in mijn leven....maar als ik had kunnen werken... waren we nog niet aan kindjes begonnen... nu zat ik ziek thuis... ben 100 % afgekeurd...dus ben toch hele dagen thuis voor een eventueel kind....en ik vind wel degelijk dat wanneer je dacht een doel te hebben...dat wanneer je kindjes hebt dat het is alsof je helemaal geen doel voor ogen had... dat je kindjes je doel zijn, tuurlijk kun je daarnaast nog andere doelen hebben, en natuurlijk moet je geen kind kindje nemen voor hebben, in de hoop dat het je gelukkig kan maken wanneer je het niet bent.... want een kind kan jou pas gelukkig maken wanneer jij je kindje gelukkig kan maken en dat kun je dus niet wanneer je zelf niet gelukkig bent ( mijn mening) maar wanneer je alle redenen hebt om wel zwanger te willen worden, of iig om te proberen... en het lukt eenmaal, dan maakt het je wel degelijk veel gelukkiger. mij iig wel, mijn kindjes hebben mijn leven verijkt, ik ben nog gelukkiger dan ik al was, het tv kijken en computeren gebeurt bijna niet meer, en ik leef nu gewoon wel meer... ik ging nauwelijks weg... nu heb ik regelmatig contact met andere mama's op de kinderboerderij,in het zwembad etc etc en nogmaals tuurlijk moet je geen kinderen nemen in de hoop dat je meer sociale contacten krijgt, of minder eenzaam bent,
Wat een verhaal zeg! Nuja je bent nog erg jong en hebt ook al heel veel meegemaakt. En dat ken ik ook... Mijn ouders scheiden toen ik 6 was (heb 2 oudere broers, 2 jongere boers en een jongere zus. Mijn moeder kreeg 2 jaar later nog mijn halfbroertje en nog 2 jaar later mijn halfzusje. Mijn vader had na 5 jaar later nog een dochtertje. Heb dan ook sinds mijn ouders hertrouwden nog 2 stiefzussen en 3 stiefbroers erbij. Dus echt geen voorbeeld van een gewoon gezin. Ik heb ook altijd een stuk de zorg voor mijn jongere broertjes en zusje op mij genomen. Ik was 17 en studeerde nog toen ik ongepland zwanger raakte van mijn ex. Op mijn 18e beviel ik op 31w van mijn dochtertje en ben haar na 4 daagjes verloren. Mijn vriend liet me in de steek omdat hij niets meer met mij wou te maken hebben. Hij gaf mij de schuld van alles. Op mijn 20e beviel ik van mijn jongens (was 4m samen met mijn vriend toen ik opnieuw onverwacht zwanger werd) en heb het altijd super gevonden om jonge mama te worden. Nu op mijn 22e ben ik weer zwanger van een tweeling (wel bewust deze keer) en heb ik verplichte bedrust nadat ik weeën kreeg op 24w5d. Ik wist vanaf het begin dat ik beter wou doen voor mijn gezin Ik kan je enkel zeggen dat als zowel jij als je vriend er echt klaar voor zijn. En jullie zeker zijn van jullie financiele zekerheid. Ik zeker geloof dat je ondanks je jonge leeftijd en je levensevaring. Toch wil ik je de tip geven om eerst het samenwonen te proberen. Want met dit valt of staat soms echt een relatie. Ik hoop dat je de ruzie met je vriend snel kunt uitpraten. Wel opletten meid, want ik heb zo de indruk dat je zwanger wil worden om je relatie voor uit te helpen en dat is niet de goeie manier! Mama is een geschenk maar het vraagt veel van je.
Ik heb een tijdje gewacht met reageren... Kreeg zulke negatieve reacties.. Maar inderdaad snap ik deze wel.. Ik heb mijn verhaal nog eens nagelezen.. en het klinkt ook allemaal niet zo positief.. Ik zou nooit aan kindjes beginnen, om mezelf beter te laten voelen.. Ik heb veel meegemaakt, en daarom kijk ik zo uit naar een eigen gezinnetje.. Helaas werd ik ineens veel ziek en kwam alles zo onverwacht.. Maar ik kijk al heel lang uit naar een kindje.. Niet omdat ik nu niks kan, Het is gewoon zo.. dat als je geen carriere KUNT maken, ga je veel meer aan andere dingen denken.. Dan hoe je je toekomst eerst voor ogen had.. Mijn vriend en ik hebben het helemaal uitgepraat trouwens.. Ik begin volgende maand gewoon weer met de pil..(ik weet dat het niet zo goed is stoppen, en beginnen) Maar dat kan nu even niet anders.. Ik wil wachten tot dat ik weet dat hij er echt helemaal klaar voor is net zoals ik... Lijkt me wel zo leuk! Maar ik dacht dat hij er al klaar voor was... Omdat we vaker samen spraken over onze kinderwens.. Alleen uiteindelijk denk ik dat hij het meer voor mij deed.. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.. Ik heb deze maand dus geen pil gebruikt, en we hebben onveilig seks gehad..(en ja, dit wisten we allebei haha!) Volgende week moet ik ongesteld worden... Maar ik heb een dag na de eisprong krampjes.. net alsof je ongesteld moet worden.. Hier heb ik het met hem al over gehad.. en we wachten het allebei maar af... Maar weten jullie waar dit vandaan kan komen? Ik heb echt de eisprong gevoeld.. dit was een andere pijn, dan de krampjes wat ik nu heb, het is een heel zeurend gevoel.. Liefs,