Ik ben benieuwd hoe jullie dat hebben. Maar ik kan gewoon niet zonder mijn meiden. ben in de afgelopen 6 mnd dat ze thuis zijn een enkele keer bij ze weggeweest om even snel een boodschap te doen en meestal was dat als ze sliepen of tijdens hun middagslaapje. Ik heb best behoefte om dingen te doen, maar kan het niet. Misschien is het omdat ik het gevoel heb dat ik zoveel heb gemist toen ze geboren waren. (ze hebben 11 wkn in het ZH gelegen). De gedachte om straks te moeten werken vind ik echt vreselijk. Hebben jullie dit ook, of misschien gehad. is dit normaal?
Ik kan Thomas ook nog steeds moeilijk achterlaten bij het kdv of mijn moeder. Niet omdat ik ze niet vertrouw, maar omdat je het als ouder toch altijd het beste weet.. en omdat ik hem vreselijk mis. Ben weer een paar weken aan t werk; eerst halve dagen en nu soms een hele dag. Dan heb ik hem ook echt heel erg gemist hoor! Dus: helemaal niet raar! En in onze vrije tijd vind ik het ook het leukte om lekker met z'n drietjes dingen te doen! Zonder Thomas klopt het toch niet helemaal...
ja hoor...ik noemde ons in het begin bisonkit! ik kon echt niet zonder haar.... maar na 7 maanden moest ik weer gaan werken met veel verdriet en pijn bracht ik ze weg. ik heb vaak gedacht of het wel de juiste keuze was want het deed me ontzettend veel pijn. maar het werd wel steeds minder hoor... nu is ze een jaar geweest en gaat het veel beter. als ze weg is denk ik veel aan haar. maar ik zie dast ze een fijne dag heeft gehad. Nu geniet ik nog extra veel aan de dagen samen met haar.. Maar het is heel normaal hoor...word vanzelf beter.. De liefde van een moeder voor haar kinderen is echt IJZER STERK
Ik werk 38u per week en mis Dean natuurlijk vreselijk als ik aan het werk ben, maar het gaat prima. Des te fijner als ik weer thuis kom en ik de hele avond met hem kan doorbrengen. En in het weekend onderneem ik des te meer met hem.
Ik mis Patrick ook erg als ik er niet ben, maar ik heb er geen moeite mee om mijn ouders of schoonouders op telaten passen. Mijn man en ik genieten er dan van om even samen weg te gaan en tijd voor elkaar te hebben. Ik kan hem nog niet een nachtje ergens anders laten logeren, dat gaat me nog te ver. En ik vind het ook heerlijk om eens een avondje met een vriendin te gaan eten en lekker te kletsen (over de kids uiteraard).
Mijn baby heeft niet zo lang in het ziekenhuis moeten blijven, maar ik heb toch wel hetzelfde... Toen Ian geboren werd, is hij met "opstartprobleempjes" bij mij weggehaald en op NICU geplaatst. Een hele week heb ik hem toen moeten missen... En gehuild dat ik toen heb! De verpleegsters zeiden toen nog "Maar als hij nu naar je toekomt, mag je hem houden voor de komende 30 jaar..." Na een weekje mocht hij eindelijk bij mij op de kamer (had keizersnede gehad, dus was nog in het ziekenhuis). Toen wij drie weken thuis waren, ging het echter weer niet goed met hem. Weer werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Weer een kleine week dat ik hem moest missen... ... En nu... Nu laat ik hem geen seconde meer achter. Overal gaat hij mee met mij. Zelfde reden: niet omdat ik niemand ermee vertrouw ofzo, maar gewoon omdat ik niet meer zonder hem kan... Eind deze maand hebben wij een trouwfeest. Normaal gezien mochten mijn schoonouders oppassen, maar dat plan heb ik ook afgeblazen. Niet omdat HIJ het niet zou aankunnen, gewoon omdat IK het niet aankan Wij gaan gewoon gezellig met zijn drie daar naartoe, en na het eten en de luide muziek begint, zijn we gewoon weg. Ik kan niet meer zonder hem... Echt niet
Hoi MJ, herkenbaar gevoel.. mijn dochtertje heeft veel korter dan jouw dochters in het ziekenhuis gelegen, vijf weken namelijk. Ik heb heel lang een soort opgejaagd gevoel had, dat ik constant bij haar moest zijn om, het gevoel dat ik iets moest inhalen wat ik bleek niet meer terug te kunnen krijgen.. en dat is de onbezorgde start, het ongekende genieten van een gezonde baby. Heb mezelf echt verplicht haar soms alleen (bij papa, opa en oma) te laten, omdat het me beter voor ons beiden leek als ik deze drang kwijt zou raken. Maar uiteindelijk ben ik een jaar later pas echt "genezen" ha ha, ik denk dat het gewoon te maken heeft met verwerking van de hele periode. De eerste keer dat ik haar een nacht alleen heb gelaten is omdat mijn tweede dochtertje geboren werd en het moest dus wel.. ze redde het prima zonder mij Ben blij dat ik nu soms weg kan gaan om zelf iets leuks te doen en dan dus met een gerust hart. Oefening baart kunst meid!
Ook ik mis Nova als ik aan het werk ben. Maar heb er geen moeite mee om haar weg te brengen. Breng ze ook niet vaak weg want dat vind ik weer zonde van de tijd die we samen kunnen door brengen. Een dag is al zo kort vind ik..... Maar wij zijn zelf al een keer alleen met 2en op vakantie geweest en we hebben eens in de zoveel tijd toch echt wel een weekend geplant voor 2en. Ik heb nl een vriend die altijd 's avonds werkt (verzekeringsagent) dus veel tijd voor elkaar hebben we ook niet door de weeks. Maar maken het in het weekend wel goed en soms hoort daar ook een weekend voor 2en bij. En brengen we Nova zaterdag weg en halen haar zondag avond op. Maar moet wel zeggen dat ik het heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk vind als hetr zondag avond is zodat ik haar op kan halen want mis haar toch enorm!