Ik herken veel in je verhaal. Ik kan me ook nog zo goed herinneren dat ik toen ze 6 weken was opeens zo'n warm gevoel kregg bij haar vast houden. Het leek wel of ik op eens de liefde toe durfde te laten en daarvoor zo bang was om haar toch te verliezen. Dat moment was zo mooi ik zat met haar op de bank hield haar vast en het leek net of we 1 werden en ik zat te huilen van geluk. Gelijk mijn moeder gebeld en alles verwoord van de laatste weken. Ik hoop voor je dat je snel dit mag ervaren. Annemarie
Het is net of ik stuk voor stuk mijn eigen verhaal zit te lezen! Mijn dochtertje is 4 maanden nu, en nu pas kan ik van haar genieten
Het is idd wat je zegt, het lijkt een taboe om hierover te praten. Ik was heel open over het feit dat ik het in het begin er niets aan vond. Iedereen die vroeg hoe het ging, vertelde ik eerlijk dat de eerste 3 weken retemoeilijk waren en ik helemaal niet blij was. Grappig om dan te horen dat haast iedereen in mijn omgevig de eerste periode niet blij was, terwijl ze dat nooit uit zich zelf zouden vertellen. Mensen zullen het niet zo snel zeggen maar toen ik er zelf over begon leek haast iedereen hetzelfde door te maken. Dat genieten komt echt nog wel hoor, laat het je alleen niet opleggen nu. Je voelt zoals je je voelt. Fijn in ieder geval dat de HA zegt dat het geen postnatale depressie is!
Hier ook niet een roze wolk hoor in het begin. En dat gedoe met die borsten en kolven en de hele boel die maar niet op gang kwam. Ik was er allemaal zo mee bezig met die BV dat ik helemaal geen tijd had om van de kleine te genieten. Belachelijk gewoon en mijn moeder riep maar: in onze tijd kolfte we niet. Maar ja..de kraam zei dat ik moest kolven zodat de productie beter op gang kwam. Ondertussen ben je zo moe dat je niet recht kan denken en alleen maar kan huilen. En ondertussen meld iedereen zich aan om na 2 dagen al te komen kijken... Nee ook ik had niet meteen dat gevoel een band te hebben met Fleur en met 6 weken kreeg ze nog eens verborgen reflux en daarbij bleef mijn hoge bloeddruk maar duidelijk aanwezig dus het gierde door mijn lichaam. pffff... Maar! na 3/4 maanden gaat het makkelijker. Dan is de grootse hoeveelheid kraamvisite voorbij, heb je regelmaat met de voedingen en slaapjes en kan je er eens wat makkelijker erop uit. Het heeft echt tijd nodig en ik vertel vriendinnen die een kindje krijgen ook altijd om niet te veel te verwachten van de eerste tijd. Er komt gewoon zo veel op je af. Doe rustig aan en wat mij geholpen heeft is om langzaam aan weer te gaan sporten na een maand of 2/3. Ik ga altijd savonds en dat gaat prima, kan manlief oppassen. Heb je even tijd voor jezelf en krijg je meer energie. Veel succes en straks is het heerlijk. Geniet elke dag van mijn meissie die stoer de kamer rondwandeld in haar nwe stappers. Het is echt super leuk. Marijn
Hoi, heel vervelend als je je zo voelt, maar gelukkig heb je kennelijk een huisarts die er begrip voor op kan brengen en waar je terecht kunt. Ik heb borstvoeding ook als erg zwaar ervaren. Misschien daarom kreeg ik steeds last van borst- en tepelontstekingen en na de 4de in 4 weken ben ik dan ook bv af gaan bouwen mbv kolven. Vanaf toen viel er zo'n enorme last van mn schouders! Geen pijnlijke momenten meer omdat er een kindje aan je borst drinkt, maar alleen nog maar knuffelen met je kindje tijdens het flesje geven. Heerlijk. Ook het idee dat ik nu met een gerust hart een dagje weg kon als mn man thuis was, deed me erg goed. Op die manier draag je ook niet meer in je eentje heel de verantwoordelijkheid voor zo'n kleintje. Borstvoeding is natuurlijk de allerbeste voeding die er is, ik vond het dan ook een moeilijke keuze om daarmee te stoppen, maar genieten van je kindje is ook erg belangrijk. Dat merkt zo'n kleintje ook en werkt denk ik ook door op de band die je later met je kind hebt. Sterkte en succes in ieder geval!