Hallo allemaal, Zoals vele zullen weten ben ik een paar maanden geleden gestart met de opleiding in de zorg. Precies dezelfde opleiding heb ik een aantal jaren geleden ook gevolgd maar toen een maand voor mijn diploma niet geslaagd door mijn praktijkbegeleider. Nu dus opnieuw gestart en zit nu in het 2e en laatste leerjaar. Ik had me voorgenomen dat ik ervoor ging en het absoluut ging halen. Dat ik zou oppassen met wat ik zou zeggen en norm mijn best zou doen. Nu heb ik vandaag van iemand feedback/kritiek gekregen. Daar kan ik heel goed tegen en heb ik ook echt heel goed op gereageerd, alleen diep van binnen maakt me dit zo onzeker en verdrietig dat ik nu dus denk ik dat het niet ga halen. De persoon in kwestie is gewoon een collega en niet mijn begeleider maar wees me erop dat ik erg aanwezig was en vaker prive vragen stelden. Dat ben ik natuurlijk met haar eens en heb mij verontschuldigd en gezegd dat mocht het haar nog eens opvallen dat ze me hier gerust op mag aanspreken. Ook ben ik erg onzeker met de cliënten ( bang om ze pijn te doen ) omdat ze vaker een schreeuw geven als ik ze verzorg en ik dan meteen terug deins van; oh wat doe ik nu verkeerd. Het is pas mijn 2e week daar en ik weet dat ik ervan kan leren en het goed moet oppakken en dat het nog alle kanten uit kan. Echter ben ik bang voor herhaling van het verleden en dat ze dit vooral gaan aankaarten en ik alsnog mijn diploma niet zal krijgen op het einde van het schooljaar. Dit is immers mijn 2e en laatste kans om deze opleiding succesvol af te ronden en als ik dat niet doe dan kan ik mijn toekomst wel vergeten. Ik ben van nature gewoon een persoon wat veel belangstelling toont in de medemens en ook vragen stelt, echter heeft dat gedrag nu wel gevolgen, ik moet het zeker gaan oppakken maar juist doordat ik onzeker ben praat ik veel te veel. Ik hoop echt dat het me lukt om er wat aan te doen want dit heeft me nog onzekerder en vooral erg verdrietig gemaakt. Geen idee wat ik hiermee wil, ik wil gewoon mijn verhaal even kwijt, dit heb ik mijn vriend nog niet verteld, en wil het eigenlijk gewoon niet omdat ik bang ben dat hij tegen mij zou zeggen als je zo doorgaat verpest je het voor jezelf of dat die boos is, ik voel het echt als falen.
ik denk dat jouw houding(geinteresseerd zijn,veel vragen stellen,enz...)in de zorg een van de beste houdingen is die je kan hebben.ik werk al jaren in de palliatieve thuisverpleging en daarvoor in de psychiatrie/geriatrie en ervaar dat als een mooi iets.vergeet niet dat het de patienten zijn die tevreden moeten zijn en niet de collega's.eens je een job hebt en je werkt in een team dan doet het er natuurlijk wel toe dat je een goede verhouding hebt met je collega's.nu hoef je geen vrienden te maken onder de collega's maar wel een vertrouwenspersoon te zijn voor de zorgbehoevenden.als je dat goed doet dan kunnen ze je geen slechte evaluatie geven.neem een beetje afstand van de collega's en denk af en toe:bij jullie werk ik maar even.het lastige is dat zij je wel gaan evalueren op je beoordeling natuurlijk maar als je lief bent en zelfzeker bij de patienten dan kunnen ze je nooit slecht vinden.en interesse tonen in een patient is iets wat veel te weinig gebeurd op de werkvloer wegens geen tijd of wegens twee verzorgenden/verplegers die liever samen een praatje maken... ik denk dat je goed bezig bent en je hebt nu eenmaal altijd patienten die bij iemand nieuw graag even roepen alsof je hun been breekt ,dat hoort erbij het komt wel goed met je,zelfvertrouwen ten opzicht van de patienten is belangrijker als ten opzichte van het medepersoneel.zorg dat de mensen over jou stoefen ,dat helpt veel succes!
Dankjewel Mol voor je reactie. Daarbij voel ik me al een stuk beter. Echter is het wel zo dat ik de prive vragen aan een collega vroeg over haar eigen leven. Ze heeft er wel bij gezegd dat ik geweldig om ga met de cliënten en het erg goed doe. Er valt nog veel te leren, ik hoop echt dat het me gaat lukken. Bedankt voor je eerlijke reactie
Wat vervelend voor je maar goed dat je het gelijk hebt opgepakt. Feedback krijgen is iets om trots op te zijn, zeker van een directe collega. Dat betekent namelijk ook dat mensen je durfen aan te spreken, ze vertrouwen je genoeg om dat met jou te delen. Ze willen je verder helpen. Misschien kun je ook eerlijk tegen haar zeggen dat je het fijn vindt dat ze je feedback heeft gegeven en je hoopt dat ze dat blijft doen. Maar omdat je er toch onzeker van wordt, erover na blijft denken, ze misschien ook feedback wil geven als ze vindt dat je iets goed hebt aangepakt. Veel succes en niet teveel piekeren hoor, nergens voor nodig.
Manyana: wat een rare reactie van je collega. Het is toch heel goed dat je interesse toont in je collega's?? Ik doe dat ook altijd hoor en daardoor heb je een leuke goede band met je collega's. Niet onzeker van worden hoor!! Je zou wel kunnen werken aan je zekerheid met cliënten, maar je zit pas in je tweede week dus heb nog tijd zat
Wat is er mis met geinteresseerd zijn in een collega? Ik wil ook altijd het naadje van de kous weten, en als ze dat vervelend vinden hoor ik het wel. Daarbij heeft dit dus niks over jouw functioneren te zeggen, dus maak je er alsjeblieft niet druk om. Jij gaat gewoon je diploma halen!
In het begin toen ik begon in de zorg voelde ik hetzelfde als jou. Ook ik was bang om de bewoners pijn te doen. Ik voelde me ook erg onzeker en moest echt wennen. Na een poosje stage begon ik het goed onder de knie te krijgen en merkte ik dat sommige bewoners het juist heerlijk vinden als je wat harder wast. Kijk goed naar jezelf. Als je met een washand over je huid gaat heb je ook niet snel pijn. Bedenk dat sommige mensen kou verwarren met pijn. Er zijn zorgvragers die al auw roepen voordat je ze aanraakt. Probeer jezelf de tijd te geven om te wennen en om zeker in je schoenen te staan. Voel je je ergens nog niet prettig bij, geef dit dan aan en maak er een leerdoel van. Bij mij was dit gevoel na 4 maanden voorbij en stond ik veel zekerder in mijn schoenen. Nu heb ik voor de zomer een opleiding afgerond en ben ik met een nieuwe gestrat en doe ik werken leren. Veel suc6 en bedenk fouten maken mag en van feedback leer je alleen maar. En dan heb je altijd nog de keuze of je wel of niet wat doet met de feedback. Soms krijg je feedback waar je niets mee kunt. Daar kun je ook van leren. Vooral om het naast je neer t leggen en van je af te laten glijden.
Misschien is het een idee dat je bij een afdelingsoverleg wat over jezelf vertelt, dus eigenlijk wat je ons vertelt maar dan aan je collega's. En mijns inziens hoef je niet onzeker te zijn hoor meis, spreid je onzekerheden op tafel dan weten je collega's ook waar ze aan toe zijn. Je bent nog maar net weer begonnen en je MAG fouten maken. Daar leer je ook weer van. Succes!
Wat een lieve reacties allemaal. Dankjulliewel. Ik had opgevangen dat ze gescheiden was, en daar was ik over begonnen heel stom. Ik vroeg hoe ze het met hun kindje had geregeld en van die dingen, gewoon puur interesse, maar blijkbaar bij de verkeerde. Ik heb gelukkig de feedback wel goed opgepakt en gezegd dat ze me ten alle tijden kan aanspreken ook al voelde dat wel heel dubbel.
Nu ik je laatste reactie lees, denk ik dat het meer een gevoelige snaar is die geraakt is bij haar.. En niet zozeer dat je geen interesse in iemands prive leven mag hebben. Toen ik nog in de zorg werkte, vond ik het erg fijn als mijn collega prive informatie gaf. Ook aan het begin van een dienst; dan wist ik dat ik haar meer moest ondersteunen, maar gaf haar hierdoor ook het gevoel dat ze met alles bij mij terecht kon. Het is juist 1 van de goede eigenschappen om in de zorg te werken; interesse tonen in een ander! En je werkt er pas twee weken.. Fouten maken mag, daar leer je van! Natuurlijk deins je terug als ze gaan gillen oid.. Je bent er pas twee weken, je kunt nog niet elk geluidje van ze kennen. Jij moet aan hen wennen en zij aan jou en dat heeft tijd nodig. Laat je hoofd niet zakken en knallen maar! Haal dat diploma en laat je vorige praktijkbegeleider een poepie ruiken! Edit; Zie nu dat je de verkeerde had aangesproken. Dan snap ik het probleem helemaal niet. Zij kan toch niet oordelen of haar collega dat vervelend zou vinden als jij dat zou vragen? Of ben ik nou gek..
Ik denk dat je het prima doet! Ik heb zelf ook een hele tijd in de zorg gewerkt en ik denk dat interesse in je collega's heel belangrijk is, je werkt toch nauw samen. Maar ik kan me ook herinneren dat dat van leerlingen niet altijd meteen op prijs gesteld werd. Maar dat is een kwestie van aanvoelen en vooral niet jezelf wegcijferen. Probeer een beetje een middenweg te vinden. En wat betreft de omgang met cliënten, alleen al het feit dat je collega na PAS 2 weken je het compliment heeft dat je het zo goed doet is super! Ik heb zelf een tijdje hulp nodig gehad met wassen en aankleden enz. En ik weet nog goed dat ik me mateloos irriteerde aan het "geaai". Echt als je jezelf wast en afdroogt doe je toch ook niet of je van porselein bent? Ik zou zeggen ga zo door en dan haal je het echt wel!
Dankjulliewel voor de tips. @ Neeltje; die collega had mij zelf aangesproken want ik heb haar over haar prive leven gevraagd, er is dus niet aan bod gekomen dat een ander mij erop aan sprak. Gister nog even met vriend erover gesproken, hij reageerde niet zoals ik had gehoopt, hij was erg hard en zei ja wees blij dat je feedback hebt gekregen en doe er wat aan. We gaan het dus proberen, komt vast helemaal goed, moet ook proberen om mijn gevoelens van jaren geleden los te laten maar daar gaan we aan werken. Ik moet ook niet vergeten dat ik 'maar' een stagiaire ben.
Wat een rare reactie van je vriend. Waarom doet hij zo tegen je, hij hoort je toch juist te steunen en je een goed gevoel over jezelf te geven?