Niet blij met kind

Dit is een aanname die niet voor iedereen klopt. Ik heb totaal geen last van afgevlakte emoties. Het ligt aan de soort medicatie die je krijgt en de dosering. Jammer dat veel mensen dit kennelijk niet weten, in mijn optiek krijgen ad vaak onterecht een slecht imago..Maar dit terzijde

 

Ik herken je verhaal deels... Mijn zwangerschap was heel spannend, steeds ging er van alles niet goed en was er elke keer weer de vraag of dochter nog leefde. Bevalling was een hel, daarna liet placenta niet los dus OK, dochter bleek verborgen reflux te hebben en was een flinke huilbaby de eerste 8/9 maanden. En we hebben nog steeds gebroken nachten...
Het enorme huilen en alle ellende van het begin heeft er zo ingehakt dat ik bang ben voor volgend weekend. Mijn man is van vrijdagochtend tot en met zondag in het buitenland. Dat wordt de eerste keer dat ik een nacht alleen ben met dochter. Nou ja, twee nachten achter elkaar.
Ik zie er zo tegenop. Ben bang dat ze de hele nacht huilt en ik haar niet rustig krijg. Ervaring leert dat me dat prima lukt. Maar ik zie er zo ontzettend tegenop dat ik wel kan huilen
Voel me daardoor best wel een sukkel. Wie is er nou bang om een nachtje alleen te zijn met haar eigen kind?
Ergens vind ik dat ik het gewoon moet doen, in de hoop dat het een positieve ervaring is. Maar wat nou als het niet lukt?
Ik geniet inmiddels wel erg van onze dochter, maar het heeft tijd gekost voor het zover was. Heb hulp gehad van het cb, kinderarts, vrienden en familie. Zonder hen hadden we het niet gered.

Ik vind het rot om te lezen dat je je zo ellendig voelt. Zoek hulp, want hier is wat aan te doen. Bel met een goede psychotherapeut of psychiater. Klinkt eng, maar dat zijn ze niet veel sterkte en een dikke knuffel.

 

Wat ik probeer te zeggen is dat het gezien alles wat je meegemaakt hebt in zo'n korte tijd helemaal niet gek is dat je je zo voelt.
Je hebt allemaal ingrijpende/ontwrichtende dingen meegemaakt, het een na het ander, dat kun je gewoonweg niet allemaal verwerken.
Bij mij was t al zo en ik heb maar een fractie meegemaakt van wat ik bij jou lees.

Antidepressiva kunnen heel goed helpen en hebben lang niet allemaal nare bijwerkingen als gevoelsafvlakking. Ik heb ze niet gebruikt, maar ken vanuit mijn werk veel mensen die er goed mee geholpen zijn.

 

Toen ik je titel zag dat ik 'heftig!'. Maar eerlijk om het hardop uit te spreken, ik denk dat weinig ouders dat durven. Ik moet zeggen dat ik er wel iets van herken. Op dag 3 na de spoedkeizersnee met een kindje in de couveuze naast me die wildvreemd voelde typte ik op google "spijt kinderen". Ik kan het me nu echt niet meer indenken wat ik toen dacht en voelde, maar op dat moment voelde het als zo'n last dat ik de rest van m'n leven voor zo'n kindje verantwoordelijk was waar ik niks mee had. Ik dacht echt nee wat heb ik nu, ik kan nooit meer terug! Ze hebben haar bij de keizersnede wel heel kort even laten zien, maar pas de volgende ochtend echt naar haar toegebracht. Het was echt zo 'uhhhh, de derde van links is van jou'. Ze had donkere krullen en ik heb stijl donkerblond haar. Als ze gezegd had de 1e, 2e, 4e, 5e baby op het rijtje had net zo goed gekund. De eerste momenten met je kind zijn echt belangrijk, en als dat niet natuurlijk/ideaal is gegaan moet je je echt realiseren en jezelf de tijd en ruimte voor gunnen om alles te verwerken wat je de laatste 5 jaar op je bordje hebt gekregen.

Wat betreft je huishouden, loslaten! Je hoeft geen supermama te zijn, dan leg je je lat echt te hoog. Je moest eens weten in hoeveel huishoudens het af en toe een ontplofte bende is. Ik bedoel 1 dag na het schoonmaken en opruimen kan je weer helemaal opnieuw beginnen, dus je to do lijst zal nooit afkomen en dat is denk ook iets wat je moet accepteren. Zolang het leefbaar is prima hoor! Van vuile ramen is nog nooit iemand ziek geworden. Wat bij mij wel helpt is om niet te veel of grote dingen op 1 dag te willen doen. Niet je hele huis in 1 keer willen doen maar begin eens bij 1 kamer.

Wat betreft medicatie. Ik heb ook al 10 jaar een dysthyme stoornis, wilde nooit medicijnen maar het 'zelf' doen. Uiteindelijk na wat medicatie uitproberen heb ik nu sinds een paar jaar 1 gevonden die mijn leven zoveel positiever maakt! Ik zie de zon weer schijnen, ben niet meer zo lamlendig moe, kan zaken relativeren, maak me niet meer druk over onbelangrijke zaken etc. Dit jaar ben ik 6 weken gestopt omdat ik het na 2 jaar eens zonder wilde proberen en kwam direct in een depressie. Ik wist echt niet meer hoe ik voor m'n kind moest zorgen. Het enige wat ik kon was op de bank liggen, hopen dat dochter geen aandacht vroeg en minuten aftellen tot ze weer kon gaan slapen. Ik ben weer begonnen met de medicatie en nu weer hartstikke energiek en positief. Ik ga dus nooit meer terug naar zonder. Een depressie heeft echt zoveel invloed op met welke bril je naar je kind kijkt en hoe je het ervaart.

Ik kan me niet meer voorstellen dat ik de eerste weken na de geboorte inderdaad totaal niet blij met haar was, en dat ik later die 6 weken inderdaad hels en bijna onmogelijk vond. In het algemeen ervaar ik het echt als een verrijking van m'n leven, heb totaal geen spijt en ik geniet elke dag van haar.

Ik gun het jou ook! Sterkte en een knuffel

 

Je titel vind ik echt heel heftig en schrik daar echt van.

Na je stukje gelezen te hebben vind ik t knap dat je het zo opschrijft maar ik denk echt dat je er hulp bij nodig hebt. Laat dit idd je huisarts lezen je hebt het Gied verwoord hoe je je voelt. Heel erg veel sterkte ermee

 

Och meid, wat heb jij veel meegemaakt!! Een beetje TE veel.
Alles is al gezegd over wat te doen, maar wat ik wel nog wilde zeggen (voor je dochter) is dat je misschien tegen je kleine meid kunt gaan praten. Mama vindt je hartstikke lief, maar zit even niet zo goed in haar vel. Jij kunt er niks aan doen schat, ik hou van je en samen komen we er wel. Dat voelen ze. En ze snappen meer dan je denkt.

 

Hoe kom je daar bij? Overal om zorg te kunnen krijgen is een doorverwijzing nodig.

On topic: ik zou hulp zoeken. Dit klinkt als ptss en dat kan prima behandeld worden. Sterkte.

 

Dit klopt deels wel hoor. Voor eerstelijnszorg(o.a. Psychologen), hoef je geen verwijzing meer te hebben. Voor 2e lijnszorg(psychotherapeut, psychiater), heb je wel een verwijzing nodig. Maar de vraag is of TS genoeg heeft aan de eerstelijnszorg, die over het algemeen korter duurt. In haar geval zal ze misschien meer baat hebben bij de 2e lijnszorg.

 

Jeetje meid toch ik schrok behoorlijk van de titel en je verhuur maar wat vreselijk dapper van je op het hier zo neer te zetten!
Ik zou me er niks bij voor kunnen stellen dat ik mijn dochter niet leuk zou vinden of lastig nog geen seconde bij me opgekomen.
Ik gun dat jou ook van harte en daarom is het voor jou en je gezin belangrijk dar je NU meteen hulp gaat zoeken om van deze nare gedachten af te komen.
Ik hoop heel erg dat je vlug de juiste hulp hebt.
Sterke meis!

 

Hier precies hetzelfde gehad... En nog niet helemaal over..

Je moet echt hulp zoeken hoor...


En als je wil mag je me pb'en

 

Lieve Nathalie, allereerst een knuffel!

Wat heftig voor je, ik herken wel dat na mijn keizersnede ik mijn zoontje zo weinig heb gezien de eerste week. Achteraf vind ik dat nog steeds erg.
De hechting verloopt daardoor anders en minder natuurlijk.
Ik zou los van wel/niet psychologische hulp, ook bij het CJG (Centrum Jeugd en Gezin) aankaarten of ze iets voor je kunnen betekenen.

Er zitten daar meerdere organisaties en ik zou vragen om video hometraining om het contact en de hechting tussen jou en je kleine meid te gaan opbouwen. Uit ervaring weet ik dat moeders die dit traject aangaan, naderhand zich veel beter voelen en dat de hechting en het gevoel zich ook opbouwt.

Je meisje heeft jou enorm nodig, eigenlijk is nu jou herstel en het opbouwen van warm contact het belangrijkst.
En denk niet dat er een uniforme 'moedergevoelens' bestaan, iedere moeder voelt dit anders.

Laat dit topic lezen aan je huisarts, aan je man, aan een lieve vriendin of vriend en vraag hulp.

 

Meid..... Eerst een dikke knuffel!
Moedig dat jij je verhaal hier op hebt geschreven. Begrijpelijk ook wel na als wat je hebt meegemaakt.
Als ik het allemaal zo lees denk ik dat jij eens voor een intake naar een goede psychiater moet. Met eerste psychische hulp ben je niet veel opgeschoten. Psychologen kunnen heel goed werk leveren, maar zijn er over het algemeen wel meer voor de ' simpele problemen'.
Een psychiater kan een goede diagnose stellen en weet precies welke medicatie mogelijk een goed effect kan hebben een zal dit ook regelmatig controleren. Deze deskundige zorg kan je niet in de eerste lijn krijgen. Het klinkt heel zwaar en psychiater, maar denk dat jij daar veel aan zult hebben. Mocht een psychiater denken dat je elders ook goed of beter geholpen kan worden, dan zal je doorgestuurd worden. Je hebt dan wel een goede diagnose.....

Heel veel sterkte. Diep van binnen hou jij echt wel van je dochter en zou je hart voor geen goud willen missen.

 

Bel niet maandag, maar dinsdag. Maandag ben je jarig dus ga iets leuks doen.

Laat je inderdaad verwijzen naar een psychiater. Er gaat iets in je hoofd niet goed en daar heeft een psychiater voor geleerd. Het heeft niets met mentaliteit te maken. Je vraagt een verlamd persoon ook niet om even de knop om te zetten en te lopen. Dat is namelijk niet mogelijk.

Zorg dat je hulp krijgt waar jij je goed bij voelt. Je bent het naar jezelf en je kind verplicht. Er is namelijk een weg waardoor jij je weer beter kunt voelen en kunt genieten van je kind. Dat is het echt waard.

Jij verdient goede hulp, zorg dat je die krijgt. Heel veel sterkte en als je hulp wilt of iemand die je af en toe stimuleert, pb me maar. Luisterend oor kan ik ook zijn wanneer je omgeving het even niet snapt.

 

Wat lief van je!!

 

Wat een lieve meiden hier he!?! Heerlijk toch. Wil ook zeggen dat je niet de enige bent, er WEL mensen zijn die je snappen, je niet zwak bent en er zeker een oplossing is.

Zeker is het voor je man ook moeilijk en anders dan voor ons zo op afstand, het is alleen echt zo: je kunt er echt HE-LE-MAAL niks aan doen dat je in deze situatie zit.

 

Heel herkenbaar, vooral de eerste maanden. Ook.hier een spoedkeizersnede onder volledige narcose. Hier heb ik het ontzettend moeilijk mee (gehad). Je mag me altijd pb-en..