Niet blij met kind

Wat rot dat je je zo voelt.
Ik zou toch aanraden met een psycholoog te gaan praten.
Verder kan ik mij er wel iets bij voorstellen, ik hou totaal niet van kinderen en toch kreeg ik er 1 (ongepland) was erg bang hem ook niet leuk te vinden Gelukkig vind ik hem leuk op uitzonderingen na maar ik ben een poos werkeloos geweest en ben verhuisd naar een dorp waar ik bijna niemand ken, ik had weinig vrienden in de buurt geen hobby's en kwam het huis bijna niet uit mijn leven draaide om hem en het huishouden.
Nu heb ik een eigen auto erbij, een baan en rijd ik paard en zit ik niet hele dagen met hem mij te irriteren. . Ik werk 4 dagen dus nu geniet ik van de momentjes die ik met hem heb en doen we leuke dingen.
Ook is het belangrijk om er samen met je partner op uit te gaan, hebben jullie nodig.

 

Wat herken ik je opening post!
Na twee jaar heeft mijn vriend me bij de huisarts gebracht en ik kon alleen maar huilen. Postnatale depressie. Ik heb medicijnen gekregen en therapie en kan eindelijk weer genieten. En vooral van mijn kindje houden!

 

Nathalie hoe gaat het met jou?

 

Ik heb niet alles gelezen, maar wel je laatste update. Het boek "perfecte moeders bestaan niet" had ik tijdens de zwangerschap al in huis, ik was helemaal niet blij.
Maar inderdaad, laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Mocht dit niet voldoende blijken, dan kun je altijd nog op de combinatie praten/medicijnen overstappen. Ik vind het advies van je schoonmoeder om geen pillen te nemen een beetje kort door de bocht (ik weet niet wat haar argumenten zijn). Het heeft mij in ieder geval in het verleden enorm geholpen. Je kunt je er echt veel beter door gaan voelen. Ik stond er altijd sceptisch tegenover, maar wat ben ik blij dat ik toen die stap toch gezet heb.
Ik wil je hoe dank ook heel veel sterkte wensen.

 

Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk en niet afhankelijk zijn van je partner. Neem zelf het heft in handen! Kom op je kunt het echt!

 

Lieve schat, zoek hulp. Geef niet op! Jij verdient het om je beter te voelen! Je schrijft dat je man erg vermoeid is. Kan het zijn dat ook hij depressief is?

De methode "zelf doen" hebben jullie al een tijdje geprobeerd en heeft niet zo veel opgeleverd. Het is moeilijk om om hulp te vragen, en de paradox is ook dat het je vaak aan moed ontbreekt om het te doen als je depressief bent. Maar het is belangrijk, net zoals het belangrijk is dat er naar je wordt geluisterd als je de moed hebt verzameld om hulp te vragen (ik kijk daarbij dreigend naar je huisarts).

Jij verdient het om gelukkig te zijn!

 

Mee eens, daarnaast ben jij ook echt verantwoordelijk voor het geluk van je kindje. Laat dat dan de motivatie zijn om hulp te zoeken. Depressieve gevoelens verdwijnen niet ineens en er is zo veel hulp mogelijk.

 

Dit dus! Je kunt je echt beter voelen, maar je moet zelf die stap zetten! Kom op, je bent niet alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk maar zeker ook voor dat van je kind! Het zal niet lang duren of ze gaat hier iets van meekrijgen, of misschien doet ze dat al. Laat dat dan de motivatie zijn om hier iets aan te doen!

Heb je het idee dat je man je niet steunt, zou ik toch eerst zelf de stap zetten en verder praten, praten, praten!

 

Lieve meid, wat jij voelt, waar je mee worstelt, dat heeft verder niets te maken de opvoeding van jouw kind. Het gaat er om dat JIJ niet goed in je vel zit, dat er issues zijn waar je mee aan de slag moet.
Je vriend is geen professional, en kan je daar dus niet mee helpen..
Sterkte

 

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. 11 maanden geleden bevallen van een prachtige gezonde zoon, maar man man, wat voelde ik me ellendig. Hoe gewenst hij was voor de geboorte, hoe 'ongewenst' hij was nadat hij geboren was. Ik kon er misschien niets aan doen op dat moment, maar ik was echt helemaal van het padje af. Twee weken na de geboorte zat ik al bij de huisarts. Anti-depressiva gekregen. En geloof me. Ik was ook altijd een type van schop-onder-je-kont-doordoen-en-niet-zeuren.
Soms kun je het niet alleen. Inmiddels voel ik me erg goed, heb ik de medicatie afgebouwd en ben ik er mee gestopt. Het kan je wel degelijk even helpen, en dan is het echt geen troep.
Een tweede zwangerschap kwam op dat moment ook echt niet in me op, ik moest (en nog) er niet aan denken.

 

Idd, soms is hulp van buitenaf echt de oplossing.
Ook ik heb een depressie gehad. Wilde heel graag kinderen, ben dol op kinderen, werk als juf....en toch gebeurde het mij. Je kan er niks aan doen. Het zijn hormonen. Dus lief bedoeld van mensen als ze zeggen: kom op, je kan het! Maar dat is niet de oplossing.
De medicijnen werken bij mij super goed en ben al een hele tijd weer mezelf en kan genieten.
Dus ik raad het je echt aan.
Sterkte

 

De titel van dit topic zegt genoeg denk ik.

 

Afbouwen hoeft echt geen probleem te zijn. Je begint dan zeker niet van voren af aan, er gaat tenslotte een heel traject aan vooraf.
Als ik eerlijk ben...lees is door de regels heen dat je man het niet zo ziet zitten dat je hulpt inschakelt. Ik kan het mis hebben hoor, maar het is toch niks om je voor te schamen? Ja, er zijn nog hele volksstammen die vinden dat je je vuile was vooral niet buiten moet hangen. Maar kom op, we leven niet meer in de jaren 50! En niet Denken maar Doen, ja, dat zou voor mij de doorslag geven om er met iemand over te gaan praten en dat is niet je echtgenoot (met alle respect), maar een professional die niet zelf een onderdeel uitmaakt van de problematiek. Je projecteert je boosheid ook op hem, dus hoe kun je objectief zijn?
Ik hoop echt dat je inziet dat je je beter kunt voelen, de stap is groot, maar soms is het beter om in te zien dat het een illusie is dat dingen zich vanzelf gaan oplossen. Sterkte!!!

 

Ik lees nu voor het eerst dit topic en ik raad je aan voor jezelf te kiezen en hulp te gaan zoeken.
Zoals ik het lees/hoe het op mij overkomt hoef je van je man (voor nu) geen hulp te verwachten.
Ik herken bv het stukje "het zou zoveel rust geven wanneer dat traphekje geplaatst zou worden". Dat is maar voor korte tijd ws, ik spreek uit ervaring.
Het is teveel om op te schrijven wat ik allemaal wilde zodat ik me vast wel beter zou gaan voelen. En dat gebeurde helaas niet.


Ik wil er alleen maar mee zeggen kom voor jezelf op, als jij je niet goed voelt ga jij er iets aan doen . Jij bent de enige die er iets aan kan veranderen met hulp van anderen omdat het je nu zelf niet lukt.
Je hebt je man en schoonouders die je nu geen hulp kunnen bieden dus moet je het ergens anders gaan zoeken.
Heel dapper dat je voor jezelf hebt toegegeven dat het niet goed gaat maar het kan wel goed gaan komen.
Sterkte en succes!!

 

weet niet of het genoemd is, maar laat je schildklier ook checken! Kan dergelijke klachten geven.
Veel sterkte.