Ik moet even m'n ei kwijt. Hoop alleen dat het geen vervelende reacties oplevert We hebben twee katten, broer en zus. Ze zijn bij ons gekomen toen ze 7 weken waren en zijn nu 3,5 jaar. De keuze voor katten hebben we destijds heel bewust gemaakt. Natuurlijk brengt het werk met zich mee, haren ze uit en krabben ze aan spullen waaraan ze dat eigenlijk niet zouden moeten doen. Daar zijn het katten voor We hebben geluk gehad, de katten zijn superlief en komen 's avonds lekker op schoot. Helaas hebben we wel problemen, van begin af aan eigenlijk al. De poes is enorm slim. Ze kan bijvoorbeeld deuren openen en weet hoe ze laden moet openmaken. Op zich niks mis mee natuurlijk, het is en blijft een kat. Het probleem is alleen dat ze een hekel aan mij lijkt te hebben en daardoor negatieve aandacht gaat vragen. Voorbeelden: * Als ik onze dochter in de kamer de fles geef, dan gaat zij naar de keuken om alle kastjes en laatjes open te trekken en zoveel mogelijk daaruit te gooien. * Midden in de nacht krabt ze net zo lang aan de deur naar de gang tot ik naar beneden kom om haar naar buiten te laten (als ik haar naar buiten wil doen voor het slapen vliegt ze onder de tafel, dat wil ze dus niet) * Als ze buiten is en naar binnen wil, dan mauwt ze. Als ze mij dan ziet begint ze aan het raam te krabben, ook al kom ik al naar de deur. Resultaat is dus dat ik altijd vieze ramen heb. * Als ze echt een slecht bui heeft gaat ze plassen. Ze heeft een tijd gehad dat ze echt wel 30 keer per dag in huis plaste. Geen blaasontsteking oid, we hebben echt alle mogelijke onderzoeken laten doen. Ze moest en zou gewoon plassen, het liefst terwijl ze me aankeek. Soms tot bloedens toe, want tja, zoveel urine had ze natuurlijk niet. Dit was in een periode dat ik thuis zat door een depressie. Nu gaat het wel beter, ze plast af en toe nog in huis. Laatst zat ze in de bak op tafel waar ik de post in bewaar te piesen en keek ze me heel triomfantelijk aan. Normaal sliep ze daarin, snap er niks van! Nouja, kan nog wel veel meer dingen noemen, het is gewoon overduidelijk dat ze het hier blijkbaar niet naar haar zin heeft. Omdat ik graag een goed leven voor deze beestjes wil zijn we op zoek gegaan naar een ander huis voor ze. En die hebben we nu gevonden. Via marktplaats zijn we in contact gekomen met een vrouw die alle tijd en ruimte heeft voor onze katten en ze met liefde in huis wil nemen. We hebben besloten ze samen weg te doen, omdat ze zo aan elkaar gewend zijn. Vanochtend is ze hier geweest om kennis met ze te maken en dat ging heel goed. Nu gaan we daar binnenkort nog even naartoe om te bekijken waar ze terecht zouden komen en dan gaan onze katten dus verhuizen. Ben heel blij dat we zo'n goed thuis voor ze hebben gevonden, hoop dat ze daar heel gelukkig zullen zijn. We hebben ook afgesproken dat als ze daar echt niet kunnen wennen ze dan weer bij ons terug komen. Ik wil niet dat ze alsnog in een asiel ofzo belanden. Aan de andere kant is het ook zo dubbel, vind het heel erg om ze weg te moeten doen en zie op tegen de stilte in huis straks...
Wat jammer dat je ze weg heb moeten doen... Maar als ik het zo lees.. Is het meer jalozie van de kat op je kleine meisje. Of deed ze dit ook al voor de geboorte? Het klinkt mij heel erg als te weinig aandacht naar haar zin. Baby gaat nu voor de poes en daar is ze het blijkbaar niet mee eens geweest
hmmm ik herken het!! wij hebben dan andere issues met broer en zus en de reden dat ze er nog zijn is juist omdat zoonlief helemaal verknocht is aan ze....maar tis wel moeilijk...je neemt katten om er voor te zorgen maar als ze het je zo moeilijk maken en er is een "beter" adres tja dan kan ik het me heel goed voorstellen.. en 1 voordeel, dochterlief kan je nog niet smekend aankijken en zeggen: mama ik vind ze zo lief...zoasl hier het geval is het mn zoon hahah
Goed dat je een warme mandje heb gevonden. Mijn katten zijn 18 maanden en ik heb nog geen kinderen. Maar als ik in je situatie was en mijn katten vertonen vreemd gedrag, is een gedragstherapie geen laatste oplossing? Volgens mij doet het pijn in je hart om ze te verliezen. Als ik denk aan de mooie tijden die ik samen met mijn katjes heb beleefd en dan weggeven aan een wereldvreemde doet ontzettend pijn.
Ja zo klinkt het wel, alleen is mijn dochter 5 maanden en gaat het met de katten al minstens drie jaar zo... We spelen veel met ze, nemen ze op schoot, praten met ze, noem maar op. Tuurlijk is de aandacht nu iets minder geworden, maar we laten ze nu absoluut niet ineens links liggen.