Ik ben benieuwd hoe jullie in bepaalde situaties zouden reageren/handelen. Stel: Je kent iemand die regelmatig producten uit de winkels steelt, hoe zou jij reageren? Zou je degene op zijn/haar vingers tikken? Zou je je schouders ophalen en het je verder koud laten? Of zou je de neiging hebben om degene aan te geven? Zelfde verhaal als iemand die fraude pleegt, degene heeft een bijstands/ww uitkering, maar werkt daarbij bijna fulltime zwart. Hoe reageer je? Zelf kan ik niet zo goed tegen oneerlijkheid en kan mij om bovenstaande situaties dan ook flink boos maken, terwijl mijn man juist zoiets heeft van laat het gaan, moet degene zelf weten..die komt zichzelf vast wel tegen.
Ik zou tegen diegene zeggen dat ik het erg dom vind en er niets mee te maken wil hebben maar ga niemand aangeven. Ik geloof dat iemand vanzelf zijn billen wel brand en op de blaren gaat zitten daarvoor.
Dit. Een aantal jaren geleden zou ik misschien nog met open mond hebben zien toekijken hoe iemand "zoiets" doet. Tegenwoordig zou ik er echt wel wat van zeggen en als diegene zulke dingen doet, ik niks met diegene te maken zou willen hebben. Aangeven zou ik niet doen, tenzij diegene dingen van mij zou stelen.
de persoon in kwestie confronteren. Maar aangeven gaat me te ver. Ik zou wel duidelijk maken dat ik het er niet mee eens ben en dat ik het schaamteloos vind dat diegene er mee door gaat terwijl ik het weet.
Ik zou ook zeggen dat ik het niet verstandig vind en misschien ook wel op iemand inpraten, maar zou denk niet direct naar de politie gaan. Maar als ik zou weten dat iemand regelmatig inbreekt bij mensen of zo dan zou ik wel naar de politie stappen of even een anonieme tip geven
Om nog even dieper in te gaan op het geweten... Als je iemand bij opsporing verzocht voorbij ziet komen die je kent. Ga je dan bellen?
Toen ik zwanger was stond ik in de supermarkt, en zag ik een man die er niet bepaald vriendelijk uit zag iets onder zijn jas stoppen. Hij zag dat ik het zag, en keek heel dreigend naar mij. Ik heb er toen voor gekozen om te doen alsof ik gek was, en heb niets gezegd tegen het personeel.
Oei ja ik denk het wel. Je bent medeplichtig als je het weet en er voor kiest je mond te houden in bepaalde zaken. en als t dan al op opsporing verzocht komt zou ik het denk ik wel aangeven.
Dit is iets waar ik me totaal niet druk om kan maken. Leven en laten leven denk ik dan maar. Is het eerlijk? Nee. Is het goed? Nee, ook niet. Ik denk dan maar dat er een reden achter moet zitten dat mensen moeten stelen. En dat is opzich al erg triest.
Jazeker! Je komt niet in dat programma omdat je een koekje hebt gejat. Zwart werken of uit de winkel stelen, geen idee. Ik denk dat er vaak een reden is waarom mensen dat doen.
Iemand die steelt: Hangt waarschijnlijk een beetje van de situatie af. Dat zou twee kanten op kunnen gaan. Iemand die bijstand fraude pleegt: Die zou ik zeker aangeven, als we het hebben over iemand die echt fulltime naast z'n uitkering werkt. Iemand die af en toe een paar uurtjes bij beunt zou ik dan weer niet aangeven. Iemand die in opsporing verzocht komt zou ik zonder twijfel aangeven. Dat zijn geen kruimeldiefstallen die daar getoond worden.
Ligt denk ik ook heel erg aan mijn relatie met diegene. Als het bijvoorbeeld mijn zus zou zijn, dan kan ze een hele stevige preek krijgen van me en dat blijven herhalen zolang ze haar gedrag niet aanpast en ik zou uiteraard hulp aanbieden. Iemand die wat verder weg staat zou ik makkelijker aangeven, maar dan moet ik wel echt zeker van mijn zaak zijn.
Ook een goede. Ik zou wel bellen denk ik, maar ligt ook een beetje aan mijn relatie met de persoon en het vergrijp. Wanneer ik mijn man voorbij zou zien komen bij opsporing verzocht voor een verkrachtingszaak zou ik eerst 5x van mijn stoel vallen en een hartig woordje met hem spreken.
Zo'n geval van zwartwerken met uitkering kende ik wel, heb toen vooral geadviseerd het niet te doen, er waren periodes dat de sociale dienst strenger was met controles en dan stopten ze ermee. Om er vervolgens gewoon weer mee door te gaan... Maar klikken zou ik echt nooit doen. Uiteindelijk weet je ook niet waarom iemand zoiets doet, niet dat ik het goedpraat uiteraard. Maar ik zag ooit een docu over armoede in Nederland, het gezin had maar 20 euro per week en klusten daarbij soms zwart bij. En in zo'n geval kan ik het wel een beetje begrijpen als ze het doen om er hun kinderen mee eten te geven. Ik keur het niet goed, maar zo'n wetsovertreding vind ik nog "begrijpelijker" dan het geval van de agent die thuis illegaal vuurwerk afsteekt.
Dat heb ik me altijd afgevraagd.. stel het zou iemand zijn die heel dicht bij je staat? Maar die dus iets verschrikkelijks heeft gedaan? Je ouders? Je broer/zus?
Ik vind dit zó'n lastig dilemma he, ik heb er in mijn omgeving regelmatig mee te maken. Aan beide kanten van mijn familie (niet de familie van mijn man) zijn mensen gedetineerd geweest om verschillende misdaden en vergrijpen, een aantal van hen is arbeidsongeschikt en doet er wat naast. Ik werk zelf voor Justitie en Veiligheid. Ik ben blij dat ik Opsporing Verzocht nooit kijk (heb geen tv), want daar is ook een familielid te zien geweest. Ik zou het heel erg vinden om daarvoor te moeten bellen, maar ja. Ik vind wel dat ik een verplichting heb tot melden, mocht zich zo'n situatie voordoen. Dus als ik het gezien had, had ik gebeld. Een tijdje terug werd ik gebeld door een familielid met strafblad en hij begon zijn gesprek met: 'Wat ik je nu ga vertellen mag je tegen niemand anders zeggen, okee?" Toen heb ik hem direct gezegd dat ik dat nooit ga beloven, dus dat hij moest heroverwegen of ik wel de persoon was om bepaalde dingen mee te delen. Wat de uitkeringen en zwartwerken betreft: ik wil het gewoon niet weten en dat zeg ik ook. Ik heb het idee dat men inmiddels goed doordrongen is van dat feit. Ik kan me voorstellen dat buitenstaanders het schijnheilig of ronduit verwerpelijk vinden dat ik mensen ontmoedig om over bepaalde zaken te praten met me, maar ik ben ook nog gewoon een mens en ik zou ook graag op een familiefeestje met mijn neven praten over hun kinderen zonder dat ik me steeds moet afvragen of ik de eed niet verbreek. Het is soms best lastig om daar tussen te staan. Er zijn ook familieleden die mij een smerige huichelaar vinden, puur omdat ik voor Justitie werk.