Hoi allemaal, ik ben nieuw hier op het forum, eigenlijk omdat ik graag in contact wil komen met andere alleenstaande moeders. Hoe houden jullie je hoofd boven water? Ik wil graag mijn persoonlijke verhaal vertellen en jullie om raad vragen. Want ik weet niet meer wat ik moet doen. Het is fijn als 'buitenstaanders' even met me mee kunnen en willen denken... Ik hoop dat ik het goed op kan schrijven, het is nogal een verhaal! Ik ben in maart bevallen van mijn eerste kindje, een prachtig zoontje. Maar net zoals jullie ben ik er na de bevalling alleen voor komen staan. Eigenlijk gebeurde dit toen ik 35 weken zwanger was. Ik kwam er per toeval achter dat mijn partner drugsverslaafd was. De weken die volgden waren een hel. De grond was onder mijn voeten weggeslagen en mijn wereld en toekomst voelde ik instorten. De wereld waarin ik leefde bleek maandenlang 1 grote leugen te zijn. Mijn partner had de keuze, afkicken of zijn zoon kwijt raken. Voordat hij werd opgenomen heeft hij toch nog een aantal keer drugs gebruikt, waardoor ik hem het huis uit heb gezet. Sinds de geboorte heb ik alles alleen gedaan, rustig aandoen en herstellen van de bevalling was er niet bij. Doorrennen, heel hard blijven door rennen! En nog steeds heb ik weinig rust. Al vanaf de geboorte ben ik met mijn zoontje in de weer vanwege allerlei (gelukkig goed te behandelen maar wel energiesleurpende) medische problemen. Al die tijd heb ik verlof gehad. Maar nu komt het moment dat ik bijna weer moet gaan werken, en ik heb het idee dat het me nu (eindelijk) teveel aan het worden is. Ik heb geen overzicht meer... Mijn partner (is hij dat nog?) zit al maanden in een afkickkliniek. Ons contact verloopt stroef. Ik voel me niet op mijn gemak bij hem, en de liefde die ik ooit voelde heb ik tot op heden niet meer gevoeld. Ik ben boos en verdrietig! We zien elkaar 1x per week, maar dat doe ik meer voor hem zodat hij zijn zoontje kan zien. Hij vecht daar om van de drugs af te komen en een (goede?) vader te kunnen zijn. Hij heeft geen ouderlijk gezag, maar ik heb het gevoel hem niet zomaar zijn zoontje te kunnen ontnemen. (Is dit reeel, na wat hij mij (en zijn zoontje) heeft aangedaan??) Hij heeft zelf het idee dat het ook tussen ons allemaal wel weer goed komt, ziet zich na de kliniek eigenlijk gewoon weer bij ons gezin samenvoegen, maar ik kijk daar heel anders naar. Onlangs is gebleken dat zijn drugsgebruik tot een psychiatrische stoornis heeft geleid (manisch depressief met psychoses). Ik voelde me al niet meer veilig bij hem, maar nu nog minder. Hij moet door middel van medicatie 'stabiel' gehouden worden. Ik vertrouw hem dan ook echt niet alleen met mijn kindje. Wat als hij opeens depressief is en zichzelf wat wil aandoen? Of als hij denkt de koning van de wereld te zijn en iets gevaarlijks met zijn kind gaat ondernemen? Er komt op dit moment weinig informatie binnen bij hem, maar er komt ook weinig uit hem. Zit mijn zoontje bij hem op schoot kan hij zo een half uur voor zich uit staren terwijl mijn zoontje contact probeert te maken. Ik irriteer me mateloos aan zijn gedrag en stemming en vindt onze ontmoetingen echt niet fijn, ook al plan ik vaak leuke dingen om te doen. We hebben elkaar gewoon weinig te zeggen lijkt het. Maandenlang heeft hij geen salaris gehad, en nu krijg ik dit met terugwerkende kracht eindelijk terug. Als alleenverdiener kom ik amper rond en ik leef al maanden van mijn spaarrekening. Zijn familie heeft het beheer over zijn geld over genomen, op zich logisch, hij zou het aan de verkeerde dingen uitgeven, maar nu wil zijn familie mij financieel niet bij staan met de kosten voor mijn zoontje, of de opvang die ik moet betalen als ik werk. Ik moet mijn zoontje maar achterlaten bij de opa en oma van mijn partner, die doen het gratis. Zelfs mijn partner zou er geen seconde aan denken zijn zoontje daar 1 minuut alleen achter te laten, omdat het een 'rare' familie is. Ik ga dit dus ook ECHT niet doen. Maar ja, hoe moet ik dit financieel redden? Zijn familie wil alleen betalen als mijn partner zijn kind vaker en langer kan zien. Maar wat kan ik eraan doen dat hij daar in die kliniek zit? Ik ga echt niet 3x per week die kant op rijden (het is bijna een uur rijden van mijn huis) Ik weet niet meer wat ik moet doen... Moet ik nog wachten en hopen op een toekomst, of is het zo dat je na bijna 7 maanden wel kan zeggen dat het 'niets meer wordt tussen ons'? Heeft hij al genoeg de kans gehad om mij te herwinnen of kon hij dit niet door zijn problematiek? Ga ik me na dit alles ooit nog wel fijn voelen bij hem? Ik merk dat ik door wil met mijn leven, en naar de toekomst wil kunnen kijken en daar blij van worden, ipv onzeker en bang voor wat er komen gaat... Moet ik mijn zoontje nog naar zijn vader laten gaan? Heeft hij dat verdiend? Ook als hij (zijn familie) niet meebetalen aan de kosten voor zijn zoontje? Ik ben heel erg benieuwd naar jullie reacties als jullie dit verhaal lezen. Ikzelf word door gedachten en gevoelens zo heen en weer geslingerd dat ik het allemaal niet meer weet, en me weer steeds en steeds verdrietiger ga voelen, terwijl het juist steeds wat beter met me ging...
hoi, om te beginnen veel sterkte en succes. kan je niet via rechtbank alemantatie aanvragen??? daar heegft zijn familie toch niets over te zeggen. ik doe het ook alleen en geen alementatie hier. ik betaal 650 euro huur en ze gaat voltijds naar het KDV want ik werk voltijds( 38 uur de week) financieel is het niet makkelijk nee. en zit ook wel al is aan men spaarcenten. gr
Hoi meis, Hier nog zo'n hopeloze situatie... Ik vind het ook zo moeilijk en zit met dezelfde dilemma's. De vader van mijn kindje, nu 3 maandjes oud, heeft ook een groot drugs probleem en ik denk ook dat hij manisch depressief is met psychotische neigingen. Al 2x aangifte moeten doen omdat ie dan doordraait. We hebben even samengewoond en ik werd snel zwanger. Het ging even heel goed met hem en daarna bergafwaarts. Na de 20 weken echo ben ik bij hem weggegaan. Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om hem ook zover te krijgen dat hij het huis uit ging dat wij allebei gehuurd hadden en niet meer konden betalen, zodat ik de kans zou krijgen om uberhaupt nog ergens te kunnen huren. Ondertussen lag meneer depressief in bed, geen contact, hij dronk en slikte pillen. Dat was in ieder geval zichtbaar voor mij. Wat ie voor de rest deed en doet weet ik niet. Ik ben zo stom geweest om door eenzaamheid en hormonen hem weer na de bevalling op bezoek te laten komen en zelfs te kijken voor eventuele relatie. Het ging precies 2 maanden goed!! Hij heeft mijn zoontje erkend en toen stortte hij weer in. Hij kwam gewoon niet meer opdagen......liet mij met de zorgen en een rotgevoel zitten. Na 4 weken is meneer weer "aanspreekbaar"en eist zijn rechten op! Na veel zinloze discussie (want je krijgt hem nooit live te spreken) op facebook, mocht hij vorige week komen om ons zoontje te zien. Niet geweest...Smoesjes genoeg. Vandaag mocht hij komen, komt hij voor de verandering wel. Maar het is verschrikkelijk!! Hij is nu natuurlijk een ongeleid projectiel, geen behandeling, geen medicatie, geen begeleiding! Hij heeft geen dagbesteding en ik vertrouw hem ook niet. Hij heeft hier even op de bank gezeten en even met mijn zoontje gespeeld. Maar voor de rest ging het hem vooral om mij!!! Hij zat maar te zeuren waarom de relatie fout ging enz en hij wilde maar steeds meer: nog vaker zijn zoontje zien, terwijl hij zichtbaar verslaafd is! Hij kon niet eens meer praten of lopen!! Ingevallen gezicht! Dus ik heb vandaag besloten dat hij mijn huis niet meer inkomt en dat ik er geen moeite meer voor ga doen!! Waarom zou ik de hele tijd achter zijn kont aan lopen terwijl hij verslaafd is en ons laat stikken? Echt waar, alles draait om hem!!! Die van jou zit tenminste nog in een kliniek! Maar ik zal je mijn eerlijke mening geven: ik denk dat er weinig kans is dat dit soort echt verandert!! Ik ken nu inmiddels genoeg van dit soort verhalen. Ik heb 2 vriendinnen met dezelfde situatie. ZE VERANDEREN NOOIT! Het gaat even goed en dan is het weer hetzelfde. Als ze er moeite voor moeten doen, dan doen ze niks hoor! Belachelijk van die schoonfamilie! Ze zouden jou moeten helpen! maar ik denk dat je er maar beter ver uit de buurt van kan blijven. Je kunt ze inderdaad nooit vertrouwen. Ik snap je irritatie! Hier net zo! Zit ie als een zombie op de bank! Meneer kan nog geeneens zijn eigen tas met spullen meenemen.......dat kan ie niet aan. Terwijl ik alles maar wel aan moet kunnen. Je gaat je steeds meer ergeren. Ik denk dat het niet anders is. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen andere keus heb. Diep in mijn hart wil ik hem nooit meer zien en mijn verstand zegt ook: zo ver mogelijk uit de buurt van mijn zoontje houden!!! Zo'n relatie werkt inderdaad niet. Je hebt zo iemand niks te zeggen...Financieel komt er echt wel een oplossing. Als van hem afhankelijk bent weet je zeker dat je het nooit gaat redden.....Of het moet bij hem compleet anders uitpakken, maar dan merk je het vanzelf wel. Ik denk dat je deze types 100 kansen kunt geven, en ze doen er toch niks mee! Ik heb die van mij zoveel kansen gegeven! En wat denk je......dat ie er blij mee is?????? Nee hoor, hij geeft mij de schuld! Hij manipuleert.....dreigt en verziekt m'n leven. Ik vrees dat het enige wat werkt is hele duidelijke grenzen aangeven, heel voorzichtig zijn en zo min mogelijk contact, omdat je anders zelf ook gek ervan wordt. Als zijn kind geen reden genoeg is om voor te vechten (want zo komt het over) wat zou dan wel genoeg reden moeten zijn? Hoever moet je dan nog gaan? Je doet al alles voor hem, er naartoe gaan, een uur in de auto.....Jij hebt niks aan hem. Het enige waar ik bang voor ben is als ie ooit werkelijk naar de rechter gaat voor een regeling. Maar ja, ik weet ook dat hij zelfs voor zijn zoontje zijn bed niet uitkomt! Wekenlang heb ik hem gevraagd te komen. Hij kan nog niet eens voor zichzelf een afspraak maken bij de huisarts....hij komt geen mensen onder ogen. Dus misschien hoef ik niet te vrezen dat hij zoiets doet. En anders zien we dat wel weer. Hij heeft een strafblad wegens drugs, geen dagbesteding, geen normaal onderkomen, een torenhoge schuld...Allerlei agressie delicten. Ik hoop dat het zover niet zal komen en dat ie gewoon afdruipt. Hij mag op zondagmiddag zijn zoontje zien in de kerk, na afloop, in een openbare ruimte. Ik weet nu al dat ie toch niet gaat komen. Want hij wil liever met mij alleen en hij wil geen andere mensen zien. Ach ja, en een paar weken geleden zei ie nog dat ie dan maar zelfmoord zou plegen of zoiets. En hij is er nog steeds hoor. Ik denk dat je er verstandig aan doet voor jezelf vast te stellen dat een relatie met iemand met een psychiatrische stoornis en een drugsprobleem echt onbegonnen werk is. Ik snap de dilemma's...ik wilde ook graag met de vader van mijn zoontje verder en weer voor de derde keer geprobeerd. Maar het gaat gewoon niet werken. Of je moet er tegen kunnen dat je er een groot kind bij hebt dat nooit verantwoording zal nemen. Het is heel heel zwaar om met zo iemand samen te leven. Dat is het al als ze zelf voor hulp open staan. Ik heb precies hetzelfde gevoel. Ik wil gewoon zo graag weer blij zijn en niet met die donkere wolk boven mijn hoofd! Zo'n ex geeft enorme onzekerheid! Het enige wat zekerheid geeft, is je eigen grenzen aangeven. En dat is juist zo moeilijk bij dit type...omdat ze er per definitie al overheen walsen. Ik ben bang dat hij weer gaat dreigen en stalken of erger. Maar ik zal er wel weer doorheen moeten. Echt waar, je bent beter af zonder hem. Het is al geeneens een relatie. Je staat er al hele tijd alleen voor en alleen omdat wij zo aardig zijn proberen we hun nog te "redden" en een plezier te doen hun kind te zien, waar ze overigens niks voor doen. Want wat doet hij er nou voor?? Die van mij niks hoor! Het doet er niet toe waar het aan ligt, met zo iemand kan je niet verder. En he bent ook niet verplicht daar maar steeds naar toe te gaan. Ik heb tegen mijn ex gezegd dat ik mijn kind niet aan een verslaafde geef, dan kan ie hoog en laag springen dat het niet waar is. Dan gaat hij maar bewijzen dat hij wel normaal functioneert, hij zou bijv ambulante hulp erbij kunnen halen, hij zou een drugstest kunnen doen waar ik bij ben enz. Maar niets van dat alles doet hij. Voor mij is het het beste als ik zo min mogelijk contact met hem heb. Heb hem dus van fb afgegooid en telefoon neem ik ook niet op. Hij gaat eerst maar een hele lange tijd laten zien dat ie normaal op de afspraak komt. Maar dat zal ie wel niet doen hoor. Nee, ze hebben het echt niet verdiend hoor! Het is een wonder dat mijn zoontje gezond is! Door al die spanningen tijdens de zwangerschap had het ook anders kunnen zijn! Maar ik ken dat, ik laat me ook veels te veel meeslepen door hun zielige gedoe. En nu zit ik met de gebakken peren...Terwijl het met mij ook beter ging toen ik helemaal geen contact had met hem en hij niet eens wist waar ik zat...Laat wat van je horen hoe het verder gaat...Ik leef erg met je mee! Je kan altijd aangeven dat je het niet trekt op je werk en misschien kan er iets geregeld worden? Probeer hulp te zoeken van betrouwbare mensen (niet die schoonfamilie). Ik weet niet of je kindje erkend is? Of hoe je situatie verder is. Ik heb het geluk dat ik nu een uitkering heb. Ik denk ook niet dat ik na dit alles in staat was geweest te werken. Heel veel sterkte!
ik wil gewoon even zeggen van een drugsverslaving graak je wel af.... mijn broer was ook zwaar verslaafd , bleef wel werken en was wel met zijn zoon bezig. nu is hij er sinds twee jaar vanaf en hebben ze samen nog een dochterke erbij. dus het kan wel, maar het is zwaar en moeilijk. mijn schoonzus heeft doorgebeten. mijn broer is verre van perfect maar hij werkt en zij kan aan zen geld , zorgt mee voor de kindjes ( zij werkt ook weekends ) .... wil jullie beide veel succes wensen
Hoi Singlemom, je verhaal is inderdaad heel herkenbaar als is jouw situatie nog heftiger dan dat van mij. Wat vervelend dat je zo weinig steun krijgt van de vader, en dat hij je zo'n rotgevoel bezorgd. Als ik je verhaal zo lees dan denk ik inderdaad ook dat hij meer dan genoeg kansen heeft gehad, en dat het nu tijd is voor jou en je kleintje. Als hij naar de rechter gaat heeft hij geen poot om op te staan, als je hem geen ouderlijk gezag hebt gegeven. Ik hoop dat het snel wat beter met jou en je kleintje gaat! De vader van mijn zoontje zit nog steeds in de kliniek, op een gesloten afdeling en hij krijgt (zware) medicatie aangemeten om normaal te kunnen functioneren. Hijzelf loopt er daardoor bij als een zombie en is totaal niet te bereiken. Ik heb behoefte aan een sterke partner naast me, en dat is hij totaal niet. Een relatie zie ik op dit moment dan ook echt niet zitten, en eerlijk gezegd denk ik dat er geen hoop meer is voor ons. Er is zo'n kloof ontstaan en het vertrouwen in een stabiele relatie, en toekomst, is er bij mij niet echt. Maar hij doet wel (voor zover dat kan) z'n best voor zijn zoontje, wil hem ook graag zien en probeert op zijn manier leuk met hem om te gaan. Door zijn 'toestand' lukt dat alleen allemaal niet zo goed. Zijn familie verwacht overigens wel van mij dat hij zijn zoon meer moet gaan zien, maar vinden hem zelf ontoerekeningsvatbaar voor allerlei zaken. Hij zou wel nu vader kunnen zijn dan?! Zonder dat hij zijn zoontje meer gaat zien gaat zijn familie niet meebetalen aan de kosten voor mijn zoon... Ik snap ze niet! Met mijn werk heb ik afgesproken dat ik in uren en werkzaamheden ga opbouwen omdat ik het nu niet red volledig te werken. Ik ben heel trots op mezelf dat ik dit heb aangegeven bij de bedrijfsarts. Ik kon haast niet anders, want ik flipte m bijna als ik aan werken dacht. Morgen ga ik voor het eerst werken, 4 uurtjes. Ik ben heel erg benieuwd. Ik hoop je later nog eens te spreken, moet nu even naar mijn zoontje toe. Groetjes!!
Hier iemand die direct na de bevalling er alleen voor staat, maar ook tijdens de zwangerschap het al zwaar had. (Verschillende topics geopend) Mijn ex heeft 4 weken terug ijskoud zonder enig emotie (drugs????) Verteld tegen mij en mn ouders dat ie wilt stoppen. Hij vertrouwd me niet, is jaloers op ons meisje en alles is zogenaamd mijn schuld! Hij heeft een verleden met drugs, zowel wiet als cocaine. Hij zegt er vanaf te zijn maar ik geloof m echt niet. Ik ben nu een week van hem af, maar heb echt in angst geleefd. Dit jaar nog zat ie vast voor mishandeling en 1 dag voor zn vrijlating werden er nog sporen gevonden in zn urine !! Dit heeft hij overigens nooit verteld maar dat staat in papieren die hij ehad heeft van de gevangenis. Hij heeft een zwaar woedeprobleem. In mijn zwangerschap werden de ergste dingen gezegd (vanuit hem), dingen die niet voor herhaling vatbaar zijn. Toch bleef ik voor hem vechten, omdat ik dacht dat zn goede kant vanzelf weer zou komen (hoe naief). En omdat ik een vader wou voor mn meisje. Hij heeft ons een week voor de breuk uit huis gezet! Ik was doodsbangom terug te gaan. Woonde voor hem 1.5 uur va iedereen vandaan! Mn ouders hebben hem gebeld en gevraagd t huis te verlaten en zijn savonds gekomen om te praten. Vanwege zijn jaloezie was ik als de doods dat hij ons meisje iets aan zou doen! Mijn 'geluk' was dat ze alleen maar sliep als ze op me lag en waar ik was, was zij ook. Hij kan haar nooit opeisen want hij staat nergens geregistreerd als haar vader. Ik wil ook geen alimentatie. Heb wel een 'oprotpremie' gehad voor alle onkosten van de verhuizing. Bij mij verdient hij de titel als papa/vader niet meer. Hij wilt haar nooit meer zien en had t over zelfmoord, maar hij leeft nog dus loze dreigementen. Hij weet ook niet waar ik nu woon. Mijn zwangerschap en kraamtijd zijn goed verpest. En durf nu pasvoorzichtig te genieten. Bovenstaand is allemaal door drugs, stress en zn eigen woedeprobleem. Hoe ik het financieel red? Ik woon nu bij een vriendin en krijg nog verlof, hierna neem ik mn vakantiedagen en ouderschapsverlof op. Daarna zal ik weer werken maar das nog ver weg. Het zal geen vetpot zijn maar ik red me wel. Liever dit,dan mn dochter deels afstaan aan iemand die aan de drugs zit, agressief is en die ik niet vertrouw. Als er iets is of wilt praten, pb mag altijd.
Hoi lieve mede-moeders, hierbij wil ik even laten weten dat ik van het weekend heb besloten dat ik niet verder ga met mijn 'partner'. De vader van mijn zoontje is zo ernstig psychiatrisch nu dat hij zijn hele leven medicatie moet slikken. Volgens de psychiater wordt hij niet beter dan hoe hij nu is. En hoe erg ik dat ook vind van mezelf, maar 'hoe hij nu is' is voor mij niet goed genoeg. Hij zal dus nooit meer degene worden op wie ik verliefd geworden ben, en die mij de veiligheid kan bieden die ik altijd bij hem gevoeld heb. Hoe jammer ik dit ook vind, deze beslissing geeft me enigszins ook 'rust'. Ik blijf naar de toekomst kijken enorm eng vinden, en heb hiervoor nu ook een psychologe voor mezelf ingeschakeld. Ik heb nog net even dat laatste zetje nodig om er weer helemaal bovenop te komen. Hoe zwaar het soms ook kan zijn om het alleen te moeten doen, ik weet inmiddels niet beter, en ik zou het niet met mijn 'ex-partner?' willen doen. Mijn zoontje en ik redden het wel met zn 2en, we doen het al zolang samen dat het gewoon is geworden. Zijn verslaving staat nu niet eens meer op de voorgrond, maar wel zijn psychiatrische aandoening, waar hij nooit meer vanaf komt. Zijn reactievermogen is dusdanig door zijn medicatie beinvloed dat zowel zijn handelen als zijn denken heel traag verloopt. Mijn zoontje opvoeden gaat hem ook niet lukken. Ik heb besloten nu 1x per 2 weken naar hem toe te gaan, en misschien in de toekomst nog minder, maar dit weet ik nog niet. Hij zal zijn zoon voorlopig onder toezicht van een ander moeten blijven zien, want ik kan niet op zijn 'kunnen' vertrouwen met zijn huidige staat van gezondheid. Wie weet wordt hij toch nog wat beter en is er voor hem hoop op een betere toekomst met zijn zoon. Zijn psychiatrische toestand heeft mij enigszins geholpen om hem los te laten en de beslissing te nemen voor mezelf en mijn zoontje te kiezen. Ik voel me wel zwak dat ik niet het 'in voor- en tegenspoed' (ook al zijn we niet getrouwd, maar dat is wel ook onderdeel van een relatie) waar kan maken voor mezelf, maar we zouden nooit een gelijkwaardige relatie kunnen hebben. Ik zou me altijd zorgen maken over zijn gezondheid en hem blij willen maken, ten koste van mezelf... Maar wat nu? Hoe moet het verder? Co-ouderschap? Welke problemen komen er nog? Gaat hij moeilijk doen? Of zijn familie? Ik heb geen zin in rechtzaken... je ziet, mijn toekomst maakt me bang. Ik probeer met de dag te leven en niet naar voren te kijken, hoe lastig dat ook is. Maar ik weet dat ik er goed aan doe en sta nog steeds achter mijn beslissing... Een kleine update weer... als er nieuwe ontwikkelingen zijn zal ik dit weer melden, of er nou iemand leest of niet hihi, het is fijn het hier kwijt te kunnen!
Sterkte meis! Moedig besluit! De toekomst is idd doodeng! Maar je kunt het! Je deed t tenslotte al alleen.. En vooral je hart blijven luchten