"Officieel" is mijn dochter nog geen peuter, maar ik vermoed dat ik mijn vraag beter hier kan stellen dan in het 'Baby en dreumes'-forum. Onze dochter is altijd wel een beetje verlegen geweest. Bijvoorbeeld wanneer er visite is of wanneer we ergens heen gaan, dan duikt ze altijd achter me weg of wil dat ik haar draag. Nu is ze ook nog erg klein en deels zal het ook wel een fase zijn. Maar deze week werd ik er meerdere keren op gewezen door anderen dat ze erg verlegen was. Een daarvan was vandaag door een leidster op het kinderdagverblijf. Zij vertelde dat ze vandaag met onze dochter even apart was gaan lezen en dat ze zo verbaasd was dat ze zo ontzettend goed praat. Heel leuk dat ze dat zegt, maar wij wisten dat al maanden. In de groep is ze blijkbaar altijd stil en zegt ze niets. Ze observeert de andere kindjes in plaats van dat ze mee kletst en doet. In vergelijking met andere kindjes van haar leeftijd is ze volgens de leidster erg verlegen en stil. Mijn hart brak wel een beetje. Ze lijkt het altijd wel goed naar haar zin te hebben op het kinderdagverblijf, maar ze is dus wel heel stil en duidelijk niet zichzelf. Op andere gelegenheden herken ik het ook dat ze erg verlegen is. Ze begint bijvoorbeeld te huilen en zich achter de kast te verstoppen als de buurvrouw binnen komt. Terwijl ze haar toch wel een beetje moet kennen. Nu wil ik er niet een te groot probleem van maken. Ze is nog geen twee en niet iedereen is even assertief. Een beetje de kat uit de boom kijken kan geen kwaad. Maar zelf ben ik ook altijd erg verlegen geweest. En ik heb het daar als kind erg moeilijk mee gehad. Vandaar dat ik me daar misschien te veel zorgen over maak.Niet op mensen af durven stappen, niet in openbaar spreken etc. Nog steeds merk ik dat ik ergens over heen moet stappen als ik bijvoorbeeld op een feestje ben waar ik niemand ken. Maar sommige dingen gaan al wel heel goed. Afgelopen maandag een presentatie gegeven voor 200 mensen en dat ging prima. Zelfs zonder dat ik daar het hele weekend over had zitten malen. Maar ik zou mijn dochter dat alles zo graag willen besparen. Die pijn en die onzekerheid. Hebben jullie tips hoe ik haar het beste kan ondersteunen en helpen? Ik wil niets forceren en ze hoeft van mij niets te doen wat ze niet wil. Ik probeer haar zo goed mogelijk voor te bereiden als er mensen komen. Dus herhalen en vertellen dat neef x komt spelen en foto's laten zien. Hebben jullie verder nog tips? Ze is een echte boekenwurm, dus misschien boekentips? Ik heb al een beetje gezocht, maar de meeste boekjes zijn al voor wat oudere kindjes.
Ik herken wel wat in jouw verhaal, hetzij in mindere mate. Hier een zoon die erg de kat uit de boom kan kijken en zelf ben ik ook super verlegen geweest als kind zijnde. Ook veel " last"gehad. Inderdaad: niet durven spreken in het openbaar, presentaties geven, snel blozen, iet in het middelpunt willen staan, weinig vriendinnen... Bij mn zoon merk ik dat als hij ergens nieuw binnenkomt, hij letterlijk wegduikt en niks zegt. Dwingen of pushen werkt averechts. Ik laat hem merken dat het ok is als hij zich niet direct op zn gemak voelt, en dat ik dat zelf ook weleens heb en dat dat logisch is omdat hij niemand kent. Daarentegen vertel ik hem ook als we ergens heen gaan wie hij wel kent en probeer een beetje te voorspellen en te vertellen wat hij kan verwachten. En dat het ook heel leuk is. In situaties met nieuwe mensen push ik hem niet om een handje te geven of iets te vertellen, dit werkt dus echt averechts en krijg je helemaal dat de nadruk erop wordt gelegd. Wel probeer ik bepaalde sociale situaties die veel voorkomen toch steeds weer te herhalen, handje geven hoeft dan niet maar zeg dan in ieder geval wel: gefeliciteerd, of: bedankt voor het spelen. Maar goed, hier is je dochter ook nog iets te jong voor. Maar situaties voorspelbaar maken en bepaalde gesprekjes of situaties oefenen kan al wel. In bekende situaties is onze zoon helemaal niet meer verlegen en zelf heb ik ook een sociaal beroep dus hier zijn we er aardig overheen gegroeid. Diep van binnen wil ik vaak ook op een feestje of iets waar ik niemand ken alles van een afstandje gadeslaan, maar ik weet inmiddels wel hoe ik dat kan " camoufleren"
Timo was ook altijd andere kindjes aan het observeren op het kdv en stapte nooit zomaar op iemand af. Liet over zich heen lopen als een kindje bv een speelgoedje van hem afpakte. En, inderdaad, kletste nooit veel in een groep. Maar dat is het afgelopen half jaar veel beter geworden. Haantje de voorste zal hij nooit worden, maar hij groet vreemden op straat, zegt zonder problemen dag of dank je wel als het nodig is en komt (eindelijk) los op het kdv. En afgelopen weekend had hij zelfs echt ruzie met zijn (veel assertievere) vriendinnetje. En ze konden tegen elkaar op! Ieder kindje is natuurlijk anders, maar ik vrees dat je er weinig aan kunt veranderen. Werken aan haar zelfvertrouwen is denk ik het belangrijkste.
Helemaal herkenbaar. Hier was dat op die leeftijd ook. Ze kletste wel met de leidsters, maar niet met andere kindjes. Dat kwam eigenlijk pas toen ze ruim 3 was. En toen nog steeds een stuk minder dan tegen volwassen. En ook daar is ze heel lang verlegen tegen geweest. Ik heb me er ook zorgen om gemaakt en DE tip nooit gekregen. Echter hier is het helemaal goed gekomen ! Ze kletst nu volop. Ze komt nog steeds niet geweldig voor zichzelf op. Dat bespreken we wel regelmatig. Wat te doen als iemand iets afpakt ? Als iemand me slaat of schopt of iets onaardigs zegt.. Maar het gaat echt stukken beter. Positieve ervaringen opdoen lijkt me goed. Ik heb haar op peuterdansen gedaan. Daardoor kon ze zichzelf wat beter uitten en ze vond het erg leuk en leerde gelijk wat meer interacties daar.
Ik denk dat met het stukje karakter en genen kan je niets veranderen. Het praten herken ik wel want mijn dochter klets ook niet en brabbelde ook weinig tot niets ook niet veel los woordjes maar ze spreekt volle goed grammaticaal en verstaanbare zinnen en is wel ook verbazend als ze zegt niets niets en opeens komt er: en waar ga je dan??!! Of "zit je poepen? )) maar dat hoorde ik dat dat hoort bij de voorsprong in zijn geheel dar verbaasd niet als je weet dat ze voorloopt. Maar hier juist erg zelfstandige, pittige meisje die alles zelf doet, krijst om een kleine detail of als je haar helpt, ruilt met kids, trekt hun dansen, zet mutsen en schoenen aan alle kids als ze gaan wandelen. Doet mee met spelletjes van 2.5 jarige etc. Commandeert wie waar moet zitten. Al als er veel mensen zijn eerst kijkt ze als kan uit het boom: klemt mij en wil niets. Maar daarna brandt het los als ze op gemak voelt. Ik zou dat iets minder willen denk net als jij wil meer haar zelfstandig hebben wil ik hier soms lieve baby op schot in rust. Maar dat zit in karakter en genen en dat kinderen moeten zelf oplossen later ben ik bang. Misschien kan je meer gek met haar doen iets van rennen schreeuwen op straat (boeit niet de andere), wat drukkere plekken nemen en daar "loslaten". ? Weet niet hoor is maar wat mij opkomt aangezien hier dus gillende dochter in restaurant die rond rent in alle dolheid, in ikea kan je haar uren kwijt hebben, en in ballorig niet weg te slepen ze zit totaal in haar element als ze gek mag doen.
Komt goed mijn dochter is een kwebbelen tante. Ook toe ze zo jong was als jou dochter maar ip jev en dergelijke was ze oom super verlegen thuis kwam het er wel uit. Het is deels karakter. Nog is ze verlegen wel minder dan toen ze kleiner was. Juf herkende wat ik vertelde open en gesloten te gelijk.
Heel herkenbaar, Eva was altijd heel verlegen, ze is nog steeds heel terughoudend en ook wel verlegen, maar over het algemeen heeft ze daar absoluut geen last van. We verplichten haar nu wel om vriendinnetjes netjes gedag te zeggen enzo en leggen haar uit dat dat aardig is en dat ze het niet eng hoeft ze vinden, het zijn toch vriendinnetjes? Maar goed, Eva is bijna 7, ik zou me nu absoluut nog niet druk maken. Bij Lisa in de klas zit een meisje dat ik nog nooit heb horen praten (2 keer mee geweest in mijn auto met naar de speeltuin brengen, maar ook toen zei ze niets), ze is echt heel erg stil. Maar volgens mij komt ook zij prima mee. Ze kan het goed met Lisa vinden en Lisa is juist helemaal niet verlegen, daar kan ze zich misschien ook wel wat aan optrekken.
Mijn dochter was toen ze twee was ook heel erg stil op het kdv. Ze wilde haar extra observeren vanwege haar taal ontwikkeling. Vorig jaar nog was ze erg stil. Thuis niet. Daar praatte ze honderd uit. Nu kletst ze ook veel en lekker op het kdv. Het heeft wel meer dan een jaar geduurd. Ik heb zelfs getwijfeld of ik een ander kdv moest gaan zoeken.
Ik herken het ook een beetje, ene moment babbelt ze de oren van je hoofd, en andere moment trekt ze haar mondje niet open. Sowieso is ze veel zekerder als ik er bij ben, meerdere keren gehoord dat ze dan best wel anders over komt. Op de basis is ze dan ook lief, rustig, wat verlegen en stil, kon goed mee komen maar liet zich niet helemaal zien. Dat werd besproken in een gesprek waar zij ook bij was, en waar ze dus helemaal los ging, want tsja, mama zat erbij dus ze bleef gaan. Overblijfmoeder kwamen we tegen, en die zat eh....want ja ook toen was het verschil heel erg groot. Zelf was ik ook wisselend, faalangst, maar verbergen met een grote mond, dus de 1 kon me als kalm en stil, en de mensen waar ik veel mee om ging zagen mij juist als het tegenovergestelde haha. Wat ik wel altijd gedaan heb, en nog steeds doe, is niet zeggen wat ze moet doen, maar het zelf voor doen. Dus als we een drukke kamer in gaan dan mag ze mijn hand beet houden, maar ik ga de hele kamer rond en geef iedereen een hand, bij komen en gaan. Als iemand gedag zegt dan zeg ik gedag terug, en volgt dat voorbeeld. Ik geef altijd aan dat ze haar even de tijd moeten geven, want dat is iets waar ik heel erg tegen aan liep bij heel veel mensen. Mensen vragen hoe gaat het, en verwachten direct een reactie terug, komt die niet dan gaan ze of verder met vragen aan mij, of praten maar gewoon door, ze kreeg dan ook de kans niet om moed te verzamelen en zich uit te spreken. Zelfde met de vraag Wat heb jij gedaan vandaag? Terwijl je haar radartjes nog ziet draaien zie je dat het alweer te lang duurt, en gaan de mensen zelf invullen. Ze maakt haar zinnen graag in 1 keer goed, dus waar andere kinderen meteen beginnen met praten, er niet mee zittend in herhaling te vallen, een woord niet te weten, te stotteren of hakkelen, duurt het bij haar even een paar tellen, maar dan krijg je heus wel een reactie.