Hmm, waarom praat je zijn lompe gedrag goed? Hier een man die echt waanzinnig voor me klaarstaat. Soms voel ik me gewoon zelfs schuldig als ik zie wat hij, naast zijn baan, nog allemaal thuis moet doen omdat ik gewoon niks mag en kan. Boodschappen, wassen, voor de kleine zorgen, mij verzorgen etc. etc. Ik ben waanzinnig blij met hem en ontzettend dankbaar en dat probeer ik hem ook dagelijks te vertellen. De vorige zwangerschap was een beetje hetzelfde, maar toen hadden we nog geen kindje dus merk dat het nu een stuk pittiger is voor man en mij maar klagen of zeuren tegen mij? No way dat hij dat doet. Juist als ik iets ben aan het doen zegt hij vaak van ga nou zitten je moet rust nemen ik doe het wel. Ik besef overigens dat ik het echt waaaaaanzinnig goed heb getroffen met mijn man en dat echt niet alle mannen zo zijn, ik waardeer hem enorm!
Mijn vriend zei gisteravond heel voorzichtig tegen me: t is hier wel een beetje een bende he? Ik legde m uit dat t veel zwaarder is met een rondhuppelend kindje dan bij de eerste. Heb nu ook een eigen bedrijf en tja dan schiet t huishouden er bij in. Hij snapt t wel. Daarom kookt hij nu ook regelmatig... Ik stelde m wel gerust: wacht maar tot ik nesteldrang krijg ...
Wat een lompe boer zeg, even laten toespreken door de vk misschien..! En wat betreft zijn vraag hoe al die werkende vrouwen het doen, probeer hem eens goed duidelijk te maken dat iedere zwangerschap totaal anders is. De ene vrouw voelt zich beter dan ooit en fluit er doorheen, de ander voelt zich 9 maanden diep ellendig, met alles daar tussen. Wat mij betreft: ik ben nooit ziek, werk bij griepjes ed gewoon door, en draai m'n hand niet om voor een bevalling. Ik ben dus echt geen watje, maar zwanger zijn valt mij op de een of andere manier erg zwaar en het zou mij ook echt niet lukken zonder steun van mijn man. Dat is toch wel het minste wat je mag verwachten, jii doet al het werk...
Hij heeft inderdaad even een "wake up call" nodig! Hier gelukkig een hele flexibele lieverd. Ik voel me weleens schuldig. En nu heeft hij de laatste weken echt een slechte aan mij. Voel me regelmatig zwaar kl*te. Deze zwangerschap is dan ook verre van soepel verlopen. Maar we weten allebei dat het straks weer allemaal voorbij is en dat we hopenlijk een gezond meisje in onze armen kunnen sluiten. Hebben jullie vrienden in de omgeving die ervaring hebben. Wij hebben bijv. Een goede vriend getipt over het bijwonen van een bevalling haha. Hoe hij zn vriendin kon helpen enzo.....hij had echt geen idee hihi. Komt vast goed....hij zal zich toch een beetje moeten aanpassen.
Hier ook zo'n botte hark, met vlagen dat dan weer wel. Absoluut geen tips voor je, behalve het een beetje negeren. Is niet altijd prettig en gezellig, helaas.
Al vanaf 7 weken bekkeninstabiliteit, vriend doet sinds die tijd alles behalve de was. Verder is het ook lastig voor hem om het te begrijpen want dat kan die niet want hij is geen vrouw, maar hij toont absoluut begrip , praat erover en laat hem hier eens meelezen
Nou jaaa zeg! Ik heb de eerste weken alleen maar op de bank gelegen...was nog te lui, beroerd of wat dan ook om te plassen. Nu gaat het ondertussen wat beter...maar energielevel is nog lang niet op peil. Dus wens je man succes en plant jezelf lekker op de bank! Mannen....
Met je kindje zal niet zo veel gebeuren, maar ik vind het wel noodzaak dat je de zwangerschap zo gemakkelijk en comfortabel mogelijk doorkomt. Dat komt jullie kindje ten goede! Als je je niet goed voelt voor een langere tijd kan dat inwerken op je humeur en je uiteindelijk stress bezorgen. Dat mag je gerust tegen je man zeggen. Als hij een beetje vader is spé is, zal hij dat begrijpen. Man is sowieso bang dat de baby wat overkomt, dus ik mag voorzichtig aan doen. En hoewel ik het er op sommige dagen niet zo mee eens ben (doe graag toch ook nog dingen zelf), is het wel dat zo dat ik zorg draag voor een kind naast mijzelf. Dus ben ik het wel met hem eens.
Hier is vriend wat extra bezorgt.. Heb ren prima zwangerschap hoor maar als ik dan wat dagen flink last van me bekken had hielp,die echt wel! ( vooral met bukken enzo) en als ik vroeg of die wou stofzuigen oid doet hij het gewoon... Het is niet dat hij bij elk pijntje mij vertroeteld. Hij helpt gewoon wat meer hihi vind het wel goed zo! @maagd die opmerking van je vriend is niet echt tactisch
Dit dus! ML heeft super veel begrip. Ik voel mij door mijn kwaaltjes redelijk beperkt en mag / mocht al vrij snel niet veel meer. ML wordt dan ook echt boos als ik mij er niet aan hou maar ook mijn lichaam. Nu ik het eindelijk geaccepteerd heeft gaat het mij iets makkelijker af en ML blijft net zo behulpzaam
Lijkt mij volkomen normaal. Hier ook zo geweest. Tot ik echt een dikke buik had vond mijn vriend het ook raar dat ik bepaalde dingen niet meer kon of geen zin had om het te doen. In het begin is het voor hen maar allemaal ver van hun bed en raar omdat ze nog niets zien maar jij voelt wel alles. Ik was in het begin ook misselijk en moe (kon echt om 19u op de bank in slaap vallen) en mijn vriend vond dit soms echt irritant. Naar mate de zwangerschap vorderde begon hij echt wel in te zien dat bijvoorbeeld het huishouden doen echt niet simpel was en zo. En eenmaal dat hij de geboorte meegemaakt had zei hij: "Respect, ik voel echt een enorm respect voor je". Echt, geloof me, in het begin begrijpen ze jouw (hormonale en lichamelijke) veranderingen en beperkingen niet zo, maar dat komt wel.
Haha, dit klopt wel! Bij mijn eerste zwangerschap snapte mijn man er ook echt niks van. Bij de tweede snapte die het al wel en nu bij de derde hoef ik niks meer te zeggen.
Misschien helpt het ook door hem er aan te herinneren dat hij niet alleen jou het wat makkelijker zou maken door meer te doen, maar ook dat het gezonder is voor mijn toekomstig nageslacht. Het is wel lullig als je het zo moet spelen, maar helpt wel denk ik.
Hij zal vast bijdragen wanneer her allemaal wat verder gevorderd is. En wellicht dat vk daar ook handje bij kan helpen. Hij vraagt me wel elke ochtend hoe ik geslapen heb en savonds hoe het met me gaat.