Even niks over mijn kleine dreumes van 1,5 jaar..... maar over mij, zijn moeder. Mijn zoontje is het allermooiste wat me ooit overkomen is en zou nooit meer zonder hem kunnen! Verder ben ik al ruim drie jaar getrouwd, woon in een mooi huis, heb een goede baan, kan doen en laten wat ik wil...echter...houdt me iets bezig. Ik voel me niet gelukkig?! En waarom?? geen idee?! Nou leven mijn man en ik meer als huisgenoten samen dan als een verliefd stel...van verliefd is eigenlijk al helemaal geen sprake meer...... 2 jaar geleden kwam ik erachter (ik was toen op de helft van mijn zwangerschap) dat hij met een ander aan het rotzooien was....hij zegt niks gedaan te hebben maar laat er verder niets over los. Hij was neit verliefd op die ander maar vond de aandacht wel leuk. Dit heb ik inmiddels wel achter me gelaten maar toch is er iets veranderd. De kleine is alles voor mij en mijn man bengelt er maar bij....hij heeft echt wel zijn best gedaan maar ik vind er gewoon niks meer aan... Maar missen kan ik hem ook niet!!! Waarom voel ik me zo, terwijl ik alles heb wat ik ooit gewild heb??!!!! Ik verdien gewoon een schop onder mijn hol!! Maar ik zit er wel mee...wat is het toch??!!! Herkent iemand dit??!!!
Ligt het echt meer aan je man of is het meer een "is dit alles?" gevoel, want als het je man is zul je erover moeten gaan praten....
Wat naar allemaal.. Helaas herken ik het. Vooral sinds m'n vriend en ik veel ruzies en discussies hebben is de vlam tussen ons weg. Het gaat nu wel beter, minder ruzies, maar ik heb totaal geen behoefte aan sex bijvoorbeeld. Wel een knuffel en een arm om me heen maar verder niks. En nu ben ik nog beroerd ook en valt het zorgen voor de kids me zwaar. Ik snap mezelf ook echt niet meer. Ik heb twee lieve kinderen, man die voor me klaar staat en ook goed voor de kids is, net een leuke nieuwe baan. Maar verder, voel ik me zo eenzaam.. En totaal niet gelukkig, alles valt me zwaar. Ik ben ook naar een psycholoog geweest maar die kon me niet echt helpen, het klikte niet. En een andere psycholoog kan misschien wel maar ze hebben lange wachtlijsten. Misschien dat iemand voor ons een tip heeft om weer goed in onze vel te komen te zitten?
Ik heb geen idee meid?! Hij heeft wel zijn best gedaan en het ligt verder gewoon bij mij nu..... Maar ik vind het allemaal tegenvallen dat getrouwde leventje.... ik vind het zo ontzettend saai allemaal! Het is wel opvallend dat ik aandacht van een ander leuk vind....en als hij het me geeft dan heb ik er geen zin in. ???
Een vriendin van me zei gisteren nog: heb ik ook gehad na de geboorte van de eerste...jullie moeten samen eens een weekend weg en eraan werken. Maar ik heb daar geen zin in! Gisteren heb ik hem verteld dat ik me niet gelukkig voel...hij werd in eerste instantie boos, maar is nu alleen nog maar verdrietig en bang om dit alles kwijt te raken. Dat vind ik dan ook wel weer zielig.
Super vervelend zeg. Wat zou je het liefste willen. Weer als partners leven of uitelkaar gaan. Als je weer als partner verder wilt kunnen jullie misschien in therapie gaan en weer samen dingen ondernemen ( affectie en seks) Ik moet eerlijk zeggen dat als je een relatie hebt waarbij genegenheid mist dat het niet heel raar is dat je man het elders gaat zoeken. Niet om jou pijn te doen maar om dat gevoel weer te krijgen.
Nouja, je hebt volgens mij niet alles wat je ooit gewild hebt, want je partner is je ontrouw geweest, (zij het niet fysiek, dan toch iig door zijn geflirt met die ander). Dus dat mist er wel aan. Als je daar niets aan doet, zullen jullie verder uit elkaar groeien en ben je binnen 5 jaar gescheiden. Dus ik zou als de donder relatietherapie beginnen: ik denk dat als je man zo genoot van die aandacht, hij mogelijk ook dingen gemist heeft, (ahoewel dat natuurlijk niet de enige verklaring voor zijn gedrag is, kan ook iets zijn uit zijn jeugd). Als je er nu samen wat aan gaat doen, kun je voorkomen dat je uit elkaar groeit, kun je de verliefde gevoelens echt weer terug krijgen en er bovendien vor zorgen dat je zoontje op kan groeien tussen twee ouders die van elkaar houden
Alles wat je hartje begeerd??? Ik denk dat dit een van de balangrijkste dingen is die je kan missen en je ook heel ongelukkig kan maken als je dit niet meer hebt! Ga eens praten met iemand, samen! Doe je best voor elkaar en voor je kindje! Heel veel s6 er mee!
Nou in de periode dat hij met die ander contact had, ging het mijn inziens super tussen ons....en volgens hem was er ook niets mis met onze relatie toendertijd! Dat is het rare eraan...(mits hij niet eerlijk is natuurlijk). Ik heb echt wel gedacht aan uit elkaar gaan...en af en toe nog...maar ik zie mezelf het niet allemaal alleen doen. Maar van de andere kant...hij is nu gewoon een veredelde huishouder in huis, meer niet. Er zijn echt wel moment dat ik denk van: ach wat zeur ik toch?! Maar er zijn ook heel veel momenten dat ik merk aan mezelf dat ik het niet op kan brengen om hem eens een knuffel te geven of iets dergelijks....
Een hele belangrijke vraag in deze: Hou jij nog van je man? Wil je de rest van je leven met hem delen? (dus los van de vlinders in je buik)
Oooo..Meis toch! Dit speelt al veel te lang hoor en jullie hebben echt wel hulp nodig! Je kan hier toch geen genoegen mee nemen? Een gelukkige mama is veel belangrijker dan net huishouden! Gaan eens praten met maatschappelijk werk. Is niets engs aan! Je zal zien dat het oplucht je verhaal te delen met een vreemd luisterend oor. Knuf
Veel mannen zijn er erg slecht in om op zichzelf te reflecteren, dus er is een dikke kans dat er wel iets mis zat toen, maar dat hij zich daar niet van bewust is geweest. Daar kan therapie duidelijkheid over geven.
Misschien moet je de rollen eens omdraaien Sporty en je afvragen hoe je je zou voelen als je man het niet eens meer kan opbrengen jou een knuffel te geven. Misschien moet je eens heel eerlijk tegen jezelf zijn. Ben je nog bij hem omdat je jullie relatie nog een kans wilt geven of....omdat je het niet ziet zitten in je eentje voor een kind te zorgen? Sterkte! Es