Hallo allemaal, ik ben 23 en nu 12 weken zwanger. Het was totaal onverwacht en ongepland, maar mijn vriend en ik zijn al lang bij elkaar en hebben besloten er mee door te gaan en dus een kindje te gaan krijgen. Ik sta volledig achter mijn keuze, heb vertrouwen in de toekomst en verheug me op het starten van een gezinnetje (over meer dan 6 maanden), maar ik kan me nu niet overgeven aan mijn situatie en zie er erg tegenop en stel het uit om bijvoorbeeld voor het eerst naar de verloskundige te gaan... Op geïnteresserde vragen van vrienden en familie over hoe het gaat e.d. wil ik het liefst niet reageren. Ik vind het heel vervelend dat ik me zo voel, zou willen dat ik blijer was en dat ik me niet zo machteloos en gefrustreerd voelde. Ik lees tot nu toe hier alleen maar verhalen over vrouwen die (soms na lang proberen) eindelijk/gelukkig zwanger zijn. Helaas kan ik me daar niet mee identificeren... Zit jij in een soortgelijke situatie? Deel je verhaal hier!
Hoi hoi, Ik ben ook ongepland zwanger geraakt (nu 23 weken geleden), en het is inderdaad nogal een schok als je daar achter komt... Er komt heel wat op je af vanaf dat moment.. Voor mij was gelijk duidelijk dat ik voor mijn kindje wilde gaan, ondanks alle veranderingen die dat betekent. Ik vind het nog steeds moeilijk dat ik straks alles moet gaan plannen, en dat ik een stuk vrijheid "kwijtraak". Soms lijkt het alsof je dat soort dingen niet mag zeggen. (Ook van mezelf niet hoor, want straks ben ik dan geen goede moeder...) Je hoort inderdaad vaak alleen positieve verhalen, en ondanks dat ik ook helemaal achter mijn keuze sta, vind ik het niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Mijn situatie is iets anders dan de jouwe, ik heb geen partner die achter me staat, en dat is natuurlijk wel lastig. Gelukkig heb ik wel lieve vrienden en familie die me goed hebben opgevangen en waar ik nog steeds veel steun aan heb. Tegen goeie vrienden durf ik ook wel te zeggen dat ik het soms moeilijk heb. Ik begrijp uit je verhaal dat jij het liever niet met vrienden over jezelf en de zwangerschap hebt, maar ze kunnen ze echt steunen hoor! Net als je vriend. Ze begrijpen je gevoelens vast wel. Wat jij hebt met niet goed naar de verloskundige durven gaan heb ik niet gehad, ik wilde heel graag weten of alles er goed uitzag. En echt hoor, het is heel bijzonder als je je kleintje voor het eerst hoort (en ziet via een echo)! Misschien kan het voor jou ook een stap zijn om de situatie te "accepteren"? Want het wordt veel "echter" vanaf dat moment. (Zo heb ik het in ieder geval ervaren.) Als ik jou was zou ik zeker naar de verloskundige gaan, en neem iemand mee die je vertrouwt! Ik ben natuurlijk wat weekjes verder dan jij, en je gaat steeds meer aan het idee wennen hoor! Alles wordt echter, als je bv. een babykamertje gaat inrichten of als je bij de echo te horen krijgt welk geslacht je kindje heeft! Zijn allemaal kleine stapjes, maar het hoeft ook niet in 1 keer, je bent immers 9 maanden zwanger Hoop dat je je snel wat blijer gaat voelen en je echt gaat verheugen op de baby! Liefs, Wendy
Een vriendin van me zit in ongeveer dezelfde situatie. Alleen staat zij er alleen voor. Maar in het begin van haar zwangerschap voelde ze zich precies zo als jij je voelt. Om haar heen waren zelfs mensen blij voor haar en zij kon dat blije gevoel niet vinden. Logisch, want de situatie was niet ideaal. Het gevoel begon bij haar te veranderen toen ze de kleine begon te voelen. Op dat moment werd de zwangerschap voor haar 'echt' en begon ze te beseffen dat ze echt zo'n klein onschuldig mensje met zich meedraagt. Nu staat ze op het punt van bevallen en kijkt ze enorm naar de komst van de kleine uit. Met het gevoel is het dus helemaal goed gekomen. Je bent nu nog maar 13 weken zwanger, beseffen dat er een kindje komt is wellicht raar, want je voelt nog niks. Hormonen spelen ook hun rol. Daarnaast is binnen no time je leven veranderd en heb je wellicht je toekomstplannen opzij geschoven? Allemaal oorzaken die er toe kunnen bijdragen dat je er nog niet blij mee kan zijn. En geloof me, ook vrouwen die wel bewust zwanger zijn geworden vinden niet allemaal hun 'roze wolk'. Voel je niet schuldig over je gevoel meid...zwangerschap kan rare dingen met je gevoel doen. Ik wil je wel het advies geven om toch zo snel mogelijk een afspraak te maken met de verloskundige. Ik weet niet of je al hebt nagedacht over zaken als nekplooimeting? Die kan nl maar tot 14 weken. Ik zou dus wel zsm de vk bellen.
bij ons was het ook niet gepland om al zwanger te zijn en heb er de eerste 11 weken ook niet met familie over gepraat. mijn man en beste vriendin wisten het. ben christelijk dus had eigenlijk niet voor het huwelijk sex mogen hebben en heb het er ook moeilijk mee gehad, vooral toen bleek dat ik op onze trouwdag al 7 weken was! (had 2 dagen later getest) vanwege altijd al onregelmatig ongesteld zijn dacht ik dat het door stress vor bruiloft niet kwam. Ben ook niet altijd blij met ons kindje geweest, wilde een vrolijke lieve vrouw etc zijn vor me man nu we net getrouwd waren maar volgens mij was ik juist het tegenovergestelde! Durfde ook niet naar vk, maar toen we er eenmaal geweest waren was ik zo opgelucht dat het er allemaal goed uitzag dat ik achteraf spijt heb dat ik niet eerder gegaan ben! vooral met de echo werd het me duidelijk: dit is ECHT ons kindje! nu ben ik 28 weken en verlang er heel erg naar om hem/haar in mn armen te kunnen nemen en te knuffelen!
Hallo Ik ben 24 en ook ik verwacht een onverwacht wondertje.. Gelukkig heb ik een geweldige vriend. Wij verwachten wel andere problemen namelijk.. mijn vriend heeft al drie kinderen bij twee andere vrouwen.. Wij wilden zeker aan kids beginnen met zijn tweeen en een echt gezin vormen maar hadden dit in gedachte voor over een jaar of twee. Eerst een groter huis met plaats voor iedereen. ( ook voor mijn stiefkinderen) Maargoed dat moeten we maar even op de lange baan schuiven, en ons focussen op dat wat echt belangrijk is en dat is op dit moment ons gezin dat zich aan het vormen is. Ons probleem eigelijk is dat mijn kant van familie en vrienden er heel positief op hebben gereageerd en dat zijn kant er niet echt warm voor loopt. Met andere woorden dit kindje krijgt dadelijk van bepaalde mensen het stickertje ongewenst op geplakt! En dat is absoluut niet de bedoeling!!! Wij zijn er ontzettend blij mee, en ook mijn vriend is klaar om een gezin te beginnen. groetjes Senna
ja ik zal ook mijn verhaal delen!! Ik was 17.. en raakte zwanger.. had net 3 maand een relatie met deze jongen , en was de eerste x dat we het deden (super zaad) ik heb mijn school afgezegt en 100% eraachter gaan staan , ben gaan werken!! en samen gaan wonen was dolgelukkig.. een paar maanden later was ik zwanger van ons tweede.. helaas was ik met 9 weken zwangerschap alleen.. eerlijk is eerlijk , het was een hektische periode met 2 baby's maar achteraf gezien..... nu zijn mijn mannetjes 10 (april al 11) en 9 jaar oud!!!