Ik moet het van me af typen. Volgens mij gaat het helemaal niet goed met mij. Kort de situatie: Man in de buitendienst vertrekt maandagochtend rond half 6 en komt vrijdagavond rond 6 weer thuis. 2 kinderen.(en 1tje verloren) De oudste vermoedelijk ADD(maarja dat kun je niet zeggen zo jong he) iig hij is behoorlijk lastig en trekt me vaak het bloed onder de nagels vandaan. Ik werk als gastouder vanuit huis zodat ik er voor mijn kindjes kan zijn iig tot ze allebei op school zitten. Sinds de geboorte van mijn jongste gaat het niet echt lekker. In begin had ik veel angsten. Voornamelijk voor de dood. Dat mijn kindjes hulpeloos zouden zijn want ja, mijn man is er alleen in het weekend. Wat nou als mij doordeweeks wat gebeurd? En dan hebben we het nog niet eens over het vreselijke gevoel wat het mij gaf als ik er alleen al over nadacht dat mijn bewustzijn er dan niet meer is... Toen ik stopte met de borstvoeding na ong 5 maanden werd het beter. Misschien doordat de jongste niet meer zo afhankelijk meer van mij was? Of misschien door afname van de hormonen? Maar ik ben nog alles behalve mezelf. Voel me onwijs eenzaam maar heb geen behoefte aan mensen om me heen. Het liefst wil ik gewoon mijn mannetje bij me hebben maarja dat kan niet altijd he. Ik heb geen zin meer om dingen te doen, naar feestjes te gaan of verjaardagen. Als we visite krijgen voel ik me ongemakkelijk... Voel geen klik meer, met niemand. Er word over van alles gesproken maarja daar weet ik toch niks van (denkt men) want tja ik ben toch maar een thuisblijf moeder. De wereld gaat langs me heen terwijl ik geen stap vooruit zet. Fysiek voel ik me ook niet goed. Vaak druk op de borst(Links). Elke dag buikpijn en last van mn darmen. Ga moe naar bed en sta moe weer op. Ik begin me zo ontzettend waardeloos te voelen. Iedereen schijnt prima zonder mij te kunnen. Als we al eens een verjaardag hebben dan vragen ze aan mn lief waar ik ben. Maar in mijn hoofd is dat niet omdat ik zo'n waardevolle toevoeging ben, maar omdat ik bij hem hoor. Ik weet niet wat ik wil met dit topic hoor, misschien zoek ik een stukje herkenning? Zijn er meiden die dit herkennen?
Ik zou om te beginnen eens een afspraak maken met je huisarts en alles daar op tafel leggen. Het is niet goed om zo door te blijven lopen, niet voor jou maar ook zeker niet voor de rest van je gezin. Ga er mee aan de slag, sterkte!
Hey lieverd, Ik zou echt even een afspraak maken met je huisarts gewoon even horen wat die erover denkt. En mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor roep maar. Knuf!!
Ten eerste is het helemaal niets om je voor te schamen,hulp zoeken. Je bent al bij stap 1,je erkent dat er iets met je is. Dat je je niet toppie voelt. Voel je je in het weekend ook zo,als je man er wel is? Ik zou een afspraak bij de huisarts maken en vertellen hoe je je voelt. Zij weten vaak welke hulp je kan gebruiken. Je bent het waard om lekker in je velletje te zitten! Succes!
Inderdaad wat anderen al aangeven. Dit is een goed moment om eens met een huisarts te gaan praten. Ik herken alles wat je schrijft en heb een ernstige depressie gehad. Ik weet niet of je de nieuwe jij & je kinderen toevallig hebt. Daar staat een stukje in over een vrouw met een postnatale depressie. Ik zag veel overeenkomsten. Sterkte. De eenzaamheid en tegenstrijdigheden van gevoelens zijn alles behalve prettig.
Wat naar dat je je zo voelt meid. Heb geen herkenning voor je, maar sluit me aan bij de rest; ga eens babbelen met de huisarts! Vertel hem/haar wat je hier ook in je topic geschreven hebt. Dan gaat het balletje wel rollen en kun je wellicht ook geholpen worden! Hoop dat je je snel weer de oude mag voelen en je weer de gezelligheid op wilt zoeken!
Meid, wat naar dat je je zo voelt. Je hebt ook wel heel veel meegemaakt zeg! Ik herken het, na een hoop gedoe hier (rotzwangerschap van mijn zoontje, moeilijk eerste jaar met hem, internationale verhuizing etc.) heb ik me ook heel verloren en rot gevoeld. Uiteindelijk door mijn man meegesleept naar de ha, en man, wat ben ik hem daar dankbaar voor. Bleek een matige depressie te hebben met paniekaanvallen. Ik heb een heel aantal gesprekken met een psycholoog gehad, en dat heeft me heel erg geholpen. Voel me nu stukken beter. Dus mijn advies zou echt zijn: ga eens praten bij de ha om te kijken wat de opties zijn. Je stelt je niet aan, en hulp zoeken is niet zwak hoor. Ik had steeds het gevoel het allemaal alleen op te moeten lossen, maar dat hoeft echt niet. Sterkte!!
Ik herken het wel. Ga naar de huisarts, en vertel wat je hier verteld in het topic. Het gevoel wat je beschrijft komt me bekend voor. De huisarts kan je helpen. En praat erover met je man, als hij er is. Zodat hij ook weet hoe jij je voelt. Niet om hem een schuldgevoel aan te praten, maar het is wel belangrijk dat hij weet hoe jij je voelt. Jullie zijn tenslotte ook een kindje verloren, en het is hartstikke fijn, dat je nu toch 2 kindjes hebt. Maar het is allemaal niet niks.. Praten dus! Met je huisarts, met je man, en evt met je moeder, of een goede vriendin! Doe het in elk geval niet alleen!! Knuff meis!!
Thnx meiden. Het luchtte iig al een boel op het hier neer te schrijven. Heb het manlief ook gezegd en hij wil me helpen want hij had het gevoel dat ik aan het afglijden was, dat ik mezelf aan het verliezen ben. Dus hij had het wel door. Helaas kan hij aan zijn vele weg zijn niks doen. Dat hoeft opzich ook niet. Maar nu we in een verbouwing zitten is het wel zwaar dat ik ook die verantwoordelijkheid nog op me krijg terwijl ik daar maar weinig van weet (ja straks het schilderen enzo). En al die mensen in huis ipv hem, daar kan ik ook erg slecht tegen. Dus ik denk wel dat het nu erg versterkt word doordat ik me gewoon niet op mn plek voel in mn eigen huis. Overal is het een puinhoop. En chaos in huis = chaos in mn hoofd. Die stap naar de HA moet denk ik toch maar eens nemen.
idd klinkt nogal depressief he wat vervelend dat je je zo onnodig voelt dat is helemaal niet zo je kindjes hebben jou nodig en je man ook al voel jij dat niet zo ga naar huisarst en praat erover misschien eens kijken in de buurt of er een avond is voor moeders of vrouwen ff eruit je zit nu in een cirkel waar je zelf niet uit komt en schaam je aub niet je bent niet de enigste hoor het is juist knap als je hulp zoekt er zijn mensen di eeen andere optie kiezen kijk naar die vader van die broertjes huilen mag schreeuwen mag werk aub aan jezelf zodat je weer gelukkig word je bent het zeker waard meissie
Goed om hulp te gaan zoeken, want wat je beschrijft, valt niet even onder een normaal dipje. Je huisarts kan je goed helpen om op de juiste plek terecht te komen. Vraag ook, naast psychologische hulp, even om een uitgebreide bloedtest, om te kijken of er mogelijk ook tekorten zijn, want ook bij simpele tekorten aan bepaalde vitaminen of hormoonschommelingen, kun je je aardig rot voelen en daar helpt therapie natuurlijk niet voor. Wat betreft de verbouwing, herken ik je gevoel wel. Onze badkamer wordt de komende twee weken verbouwd. Heel leuk, maar tegen de verbouwing ging ik steeds meer opzien: 2 jaar gebroken nachten met Thirza, een jaar van miskramen en toen weer een zwangerschap en vervolgens alle gedoe met Caitlyn, die ook weer brakke nachten maakt... Ik was eerst van plan gewoon thuis te blijven, maar heb uiteindelijk toch besloten een midweekje te boeken en met de meiden in een huisje op een half uurtje rijden te gaan zitten: even niet in het lawaai en de troep. Na deze week is de ergste troep en lawaai voorbij en volgende week durf ik het dus wel aan. Dus mogelijk dat jij ook even het huis kunt ontvluchten?
Ik sluit me aan bij de rest van de meiden! Ga naar de huisarts en praat erover. Nog een tip die heel goed helpt, sporten!!! Ga lekker naar de sportschool, hardlopen, zwemmen maakt niet uit maar dar helpt echt veel. Ik ben nu weer aan het opkrabbelen van een paniekstoornis met depressieve gevoelens en naast de therapie heeft dit me zoveel goed gedaan. Dikke knuffel!
Ik herken het ook wel en ben het eens met de rest. Ga naar de HA en praat erover! Ik zat zelf ook al echt een jaar niet lekker in mijn vel, nergens zin in, zag overal tegenop, ging sociale contacten uit de weg, voelde me alleen.... Ik ben uiteindelijk naar de HA geweest. Ik zag er echt als een berg tegenop.... had echt het gevoel alsof ik naar de slchtbank gebracht werd Maar het heeft me echt goed gedaan, de HA sloeg meteen de spijker op zijn kop (burn-out). We zijn nu 6 weken verder, ik ben er nog niet, maar voel me al zoveel beter Sterkte!!!
Hey mams136 Wat vervelend dat je je soms zo voelt en dat je man er dan niet is om je bij te staan. Ik wou je gewoon even een knuffel geven, en als advies; praat erover met je huisarts! Liefs Adriana
Eerste stukje (1) is normaal die gedachtes heb ik ook vaak hoor! Tweede stukje (2) klinkt als een depressie. Ik was ook een tijdje erg depressief en had precies hetzelfde als wat jij schrijft.