Hallo allemaal, Ik ben nu 2,5 maand zwanger, binnenkort voor het eerst naar de verloskundige om de eerste echo te laten maken. hierna willen we het nieuws aan de grote klok gaan hangen. Zijn ouders weten het al, de mijne nog niet. Verder heeft mijn vriend 2 broers en 1 zus. zijn ene broer en zijn vriendin zijn ruim 3 jaar bezig om zwanger te raken.. maar tot op heden niet gelukt helaas. Zijn broers en zus weten alledrie nog niet van het nieuws. We willen het volgende week gaan vertellen nadat we de eerste echo hebben laten maken. Nu weet ik niet zo goed hoe we het zouden kunnen brengen, want we vrezen voor een rotgevoel voor zijn broer en vriendin (vooral zijn vriendin). Hun apart vertellen? of toch in het bijzijn van iedereen? Heeft iemand dit meegemaakt, dat je het leuke nieuws vertelt aan iedereen dus ook aan diegene die al lange tijd probeert zwanger te worden? zo ja, hoe heb je dat toen gepakt? en hoe was de reactie? zit hier nogal mee....
Wij zijn zelf 2.5 jaar bezig geweest om zwanger te raken, ondertussen via de mmm gelukt. Persoonlijk vonden wij het wel fijn als mensen ons het apart vertelde. In een groep moet je zo geforceerd vrolijk gaan doen. Begrijp me niet verkeerd wij gunde het echt iedereen en waren ook oprecht blij voor iedereen, maar het doet zeker zeer Succes! En geniet ervan
Ik zou het ook apart doen. Het is heel moeilijk om zoiets goed te doen, want hoe dan ook zal het hard aankomen. Ik zou aanraden om er persoonlijk langs te gaan, het nieuws te vertellen, en niet te lang te blijven, zodat ze met elkaar hun gevoelens kunnen delen. De eerstvolgende keer daarna kunnen jullie dan waarschijnlijk wel een inschatting maken hoe het nieuws gevallen is, en loopt het wel los. Komt tijd, komt raad. Ik hoop dat zij inzien dat jullie geluk los staat van hun pijn, en de een kan dit beter dan de ander.
Toen ik zelf maar niet zwanger werd, hoorde ik het het liefst telefonisch. Dan kon ik het daarna even zelf verwerken en de eerstvolgende keer dat ik de zwangere tegenkwam, was het bezonken en kon ik oprechte interesse tonen. Ik wil graag dat Het mooie nieuws van de zwangere dan voorop staat en niet mijn verdriet. Ik heb toen tegen al mijn vriendinnen gezegd dat ik het echt niet fijn vond als ze het persoonlijk kwamen vertellen, hoe lief zij dat ook bedoelden. Maar andere vrouwen die moeilijk zwanger worden, zijn misschien minder jaloers dan ik en hebben misschien een andere voorkeur. Weet je, echt goed kan je het toch niet doen, want je doet hun toch pijn... En fout doe je het ook niet, want zij weten ook wel dat hun verdriet losstaat van jouw geluk.
Grappig jouw laatste zin katalaya, we typten ons stukje tegelijkertijd en met dezelfde strekking in de laatste zin!
Wij snappen dat! Ik zou ook voor de telefoon kiezen. Inderdaad, de ontvanger hoeft geen pijnlijke blik te verbloemen, en kan na het gesprek even tot zichzelf komen. Ik hoorde het zelf ook het liefst via telefoon of mail, alhoewel sommige personen dat laatste dan weer onpersoonlijk kunnen vinden.
Ik zou het hen zeker apart vertellen, telefonisch of persoonlijk, en ook nog voordat je het de anderen vertelt. En er ook bij zeggen dat je dit moeilijk vindt en graag van hen wil weten wat ze prettig vinden.
Nou, ik heb een schoonzus die probeert volgens mij al 13 jaar zwanger te worden. Maar we wilden het zeggen waar iedereen bij was, en dat hebben we ook zo gedaan. Ik vond dat ze er goed mee omging, al weet ik niet wat er echt in haar doorging. We hebben er zelf ook niet echt bij stil gestaan om het haar apart te melden of wat dan ook.
Jeetje... Niet bij stil gestaan... Komt dat doordat het bij jullie zelf wel gemakkelijk ging, en jullie daardoor misschien geen idee hadden hoe het voor hen kon zijn?
Als mijn schoonfamilie altijd samenkomt, werden wij altijd overspoeld met opmerkingen dat we kinderen moeten nemen etc. En op het moment dat mijn andere schoonzus zei: "Wacht maar als je zelf kinderen hebt..." riep mijn man: "nou bij deze, ze is zwanger!!" Mijn andere schoonzus (die zelf ook kinderen heeft) maakte mij ook altijd gek met opmerkingen: "wacht maar als je zwanger bent" enzo. Dit deed ze ook vaak als mijn andere schoonzus erbij was. Mijn schoondzus, die dus problemen heeft met kinderen krijgen, was heel blij voor ons en kwam mij knuffelen en alles. Vond ik echt heel leuk van dr.
Vind ik ook wel heel erg vanuit jezelf geredeneerd, het zal haar ongetwijveld heel veel pijn gedaan hebben en dan meer over haar eigen "falende" lichaam..ach misschien moet je het kennen Edit las net je toelichting...was meer in the moment dus Voor TS, zoals al gezegd apart vertellen voor de meute uit, als je het dan later verteld in een groot gezelschap kunnen ze makkelijker oprecht blij zijn en dat is voor iedereen fijner
Ik vond opmerkingen van dat wij ook 'kinderen moesten nemen' altijd erg pijnlijk. Ook al wisten de mensen niet dat wel in de mmm zaten... Je zult mij ook NOOIT aan iemand horen vragen wanneer ze eens gaan 'beginnen'.
Ja ik vraag het zelf ook aan mensen, omdat je nooit kan weten of ze er mee bezig zijn of niet en of ze er misschien problemen bij hebben etc. Zelf heb ik die vraag echt duizend keer gehad.
Haha, ja was ook meet in the moment inderdaad. Het blijft natuurlijk wel heel vervelend voor haar. Ik dacht achteraf ook van, hoe zou ze zich voelen. Maar ze had me ook gesmst dag erna, dat ze heel blij was. En ook dag van de echo had ze gelijk gesmst hoe het ging. Ze vraagt ook bijna elke dag of alles goed gaat. Wel echt heel lief van dr.
Apart vertellen, en liefst vooruit. Wij zijn twee jaar bezig geweest voor we na 5 miskramen goed zwanger werden, en je kon me geen groter verdriet doen dan me in gezelschap met een nieuwe zwangerschap confronteren. Als degene me vooraf op de hoogte stelde, per mail, telefoon of persoonlijk, dan had ik de grootste klap al kunnen verwerken en kon ik me een houding geven in gezelschap. Lief dat je rekening met ze wilt houden trouwens! Suus
Daar ben ik het helemaal mee eens! Wij zijn zes jaar bezig geweest en de mensen in onze directe omgeving die wisten dat ook. De vervelende opmerkingen kwamen vaak van mensen die we dan wat minder goed kenden. Heel erg pijnlijk als ze op de buurt bbq zeggen dat we volgend jaar onze kinderen ook maar mee moeten nemen..... In mijn directe omgeving heb ik de mensen altijd gevraagd om ons gewoon te vertellen van een nieuwe zwangerschap. Hoewel het bij mij vaak gemengde gevoelens gaf (blijdschap voor mijn vriendinnen, maar pijn voor onszelf) wilde ik dat altijd wel graag met ze delen. De tranen die vaak volgden waren dan ook van vreugde en verdriet. Erger vond ik het als mensen het niet durfden te vertellen of als we het via via te horen kregen. Mijn advies: gewoon vertellen, maar wel apart en inderdaad ook voordat je het aan de grote klok gaat hangen. Groetjes, Minnie
Inderdaad. Dat je achteraf hoort dat ze met anderen besproken hebben hoe ze het ons zouden vertellen... Ik moet ook zeggen dat ik voor familie en vrienden oprecht blij kon zijn, maar met de kring eromheen (kennisen) steeds meer moeite ging krijgen. Maar ik was me er altijd van bewust van dat dat aan MIJ lag, niet aan hen. Want als ik dan achteraf hoorde dat bijvoorbeeld die kennis ook in de mmm had gezeten, schaamde ik me weer voor mijn aanvankelijke jaloezie. Maar gevoelens kun je nou eenmaal niet uitzetten... Waar ik wel boos van werd, was een 20-jarige meid die na een abortus en psychische opname een half jaar eerder er nu wél klaar voor meent te zijn. En dan natuurlijk binnen een poep en een zucht weer zwanger is. Dan keek ik wel eens naar boven en dacht pissig: 'Hallow? En wij dan?'
Precies: zo heb ik dat ook vaak gevoeld.... ik moet wel zeggen; als het dan eenmaal toch nog lukt om zwanger te worden (na zes jaar), dan is alle pijn ook weer snel 'vergeten'. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd en blijven er nog veel mensen ongewenst kinderloos. Dat maakt het wonder van de zwangerschap voor ons alleen maar groter. Wij horen bij de gelukkigen die het wel mogen meemaken! Dus regelmatig kijk ik even naar boven en zeg: DANKJEWEL!
Het is altijd moeilijk, omdat je het hun ook gunt. Maar je eigen geluk wil je niet in de weg staan. Ik zou het persoonlijk vertellen en niet in een groep. Zeg dat je het moeilijk hebt omdat je het hun ook oprecht gunt. En dat je het daarom ook lastig vind het goede nieuws te delen. Ik heb zelf een goede vriendin die jaren bezig is en bij mij was het zo raak. Dat zijn moeilijke dingen maar wees eerlijk en oprecht. Sterkte
Heel herkenbaar, bij mijn beste vriendin was net de 2e ivf poging mislukt, toen ik erachter kwam dat ik door de pil heen zwanger was geworden. Vond het heel moeilijk om haar het te vertellen wat ik haar ook heel eerlijk heb gezegt niet in een groep maar bij haar thuis. Ik voelde me eerlijk gezegd tegenover haar ook wel een beetje schuldig, zij moeten er zoveel moeite voor doen. Na heel veel tranen van beide kanten moet ik eerlijk zeggen dat ze blij voor me is. en dat ze vooral blij was dat ze het weet voordat we het aan iedereen bekend gaan maken.