Hoi allemaal, Speciaal voor dit bericht heb ik een anoniem account aangemaakt, omdat ik echt niet wil dat eventuele meelezers dit berichtje lezen. Bijna tien weken geleden ben ik bevallen van een gezonde dochter, na een hele poos MMM en een niet erg voorspoedige zwangerschap. De bevalling was erg zwaar, duurde heel erg lang (inleiding) en ben niet geheel ongehavend eruit gekomen helaas (uiteindelijk ruggenprik omdat geboorte niet lukte, forse knip die niet goed genas, niet kunnen plassen dus met catheter naar huis etc). Het heeft wel ongeveer zes weken geduurd voordat ik me lichamelijk weer een beetje mezelf voelde omdat ik best veel napijn heb gehad, de kraamweek heb ik dan ook echt als zwaar ervaren. Desondanks wel vrolijk en lachend het bezoek ontvangen en zat ik de dag na de bevalling al beneden, rust heb ik niet echt genomen. Al met al had ik in mijn kraamweek dus echt geen roze wolk. Ik vond het zwaar, voelde me nogal gehavend, veel rugpijn door de ruggenprik en ook de borstvoeding was een getob waardoor ik er uiteindelijk mee gestopt ben. Tuurlijk vond ik mijn dochter wel heel lief en leuk, ze sliep veel en was een makkelijke baby. Toch had ik het idee dat ik wat miste in onze 'band', ik miste het 'oergevoel' wat ik toch wel een beetje verwacht had. Inmiddels zijn we bijna tien weken verder, en nog voel ik me vaak niet happy. Onzeker, emotioneel, gespannen, zie tegen dingen op en heb vaak het gevoel dat ik heel wat moedergevoelens mis. Soms twijfel ik zelfs of ik wel van mijn dochter hou, maar die gevoelens zet ik dan snel opzij, want tuurlijk hou ik van haar. Zo neerslachtig als nu ken ik mezelf helemaal niet, ik zou toch moeten en willen genieten van deze periode en van mijn dochter, maar het lukt me niet zo goed. Volgens mij merkt mijn dochtertje dit ook, ze huilt namelijk meer als ze voorheen deed, waar ik ook niet zo goed tegenkan, heb het idee dat het aan mij ligt en dat ik het niet goed doe. Een heel verhaal, gister eindelijk bovenstaande tegen mijn partner verteld, wat een hele opluchting was. Hiermee hoop ik dat stap 1 naar een betere periode gezet is nu ik het toegegeven heb. Over een aantal weken moet ik weer werken (ben nu veel alleen thuis omdat partner onregelmatig werkt) en ik hoop dat dat wat afleiding geeft als moet ik er nu nog niet aan denken. Ik weet niet precies waarom ik mijn verhaal hier neerzet, maar misschien herkent iemand dit en hebben jullie tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Ik zou in ieder geval eens contact opnemen met je HA, hij/zij kan je verhaal aanhoren en op basis daarvan je doorverwijzen naar bijv een psycholoog of evt medicatie. Het kan ook zijn dat het voor jou voldoende is om gewooon bij een aantal mensen je verhaal kwijt te kunnen.
Wie heeft bedacht dat een (eerste) kindje krijgen allemaal leuk is..... Zeker bij de eerste vond ik het best pittig, het is moeilijk om een ritme te vinden, bent nog niet zeker van jezelf enz enz. Zeker na jouw weg naar een zwangerschap, je zwangerschap zelf en bevalling is het lastig te genieten, ik denk dat je dit alles ook een plekje moet gaan geven. Het is goed dat je aan de bel trekt. Ga naar de huisarts hij kanje eventueel doorverwijzen.
Heel herkenbaar jouw verhaal! Ook mijn bevalling was alles behalve gemakkelijk, de kennismaking met mijn kindje ging zeker niet zoals ik me had voorgesteld (zag hem pas na 1,5 dag...) en de kraamweek vond ik een en al ellende. Heb veel te weinig rust genomen (geen eigenlijk) en heb, net als jij, toch 'lachend' de visite ontvangen. Er kwamen veel te veel mensen, maar vond het heel erg moeilijk om nee te zeggen. De eerste 10 weken vond ik ook echt helemaal niet leuk. Mijn zoontje wilde niet alleen slapen en heb constant met hem rondgelopen...na 10 weken was ik volledig uitgeput en aan het einde van mijn latijn. Een roze wolk zag ik zeker niet, eerder een zwarte. Ik kon ook niet van mijn zoontje genieten, kon er niet tegen als hij huilde en van een 'band' was toen nog zeker geen sprake. Ik moest vooral heel veel huilen...jeetje wat ik mij ellendig gevoeld. Maar nu, 5,5 maanden later, gaat het al veel beter. De band met mijn zoontje is gekomen, hij slaapt nu goed en heb sinds een paar weken het gevoel dat ik mijzelf weer een beetje begin te worden. Ik vind het nu ook steeds leuker worden, omdat hij mij nu echt herkend, dat is in die eerste weken nog niet zo. Wat mij wel heel erg hielp was veel erover praten met je partner en misschien je moeder/goede vriendin? In iedergeval mensen die het herkennen en die aan een half woord genoeg hebben. Het duurde bij mij wel even voordat ik de telleurstelling van de bevalling en kraamtijd een plekje kon geven. Denk er nu nog steeds wel aan terug, maar het verdrietige gevoel wordt langzaam minder. Het wordt met je kindje echt steeds leuker! Die band komt echt, geef jezelf wat tijd. Je moet ook nog herstellen van de bevalling, je hormonen zijn nog volledig op hol geslagen, je moet wennen aan een nieuw ritme, slaapgebrek, enzovoorts... Logisch dat je je nog niet goed voelt! Maar als je het gevoel hebt dat het alleen maar slechter gaat ipv beter, zou ik naar de huisarts gaan. Want beter zou het op een gegeven moment natuurlijk wel moeten gaan. En wie weet heb je veel baat bij professionele hulp/medicatie om al die hormonen te lijf te gaan Veel sterkte!
Ach meid, dit klinkt als een postnatale depressie (of postpartum depressie zoals dat tegenwoordig heet). Goed dat je de eerste stap hebt gezet door je gevoelens te erkennen en openbaar te maken. Maak snel een afspraak met je huisarts hierover! Hij zal je goed kunnen doorverwijzen. Sterkte.
Ik herken ook zeker wel dingen uit je verhaal (en ik heb géén postpartum depressie!). Mijn bevalling is geëidingd in een keizersnee. En hoe mooi de wond ook gehecht is, ik voelde me geschonden, lelijk en dik. Een oermoedergevoel had ik totaal niet. Ik zorgde voor mijn zoon, knuffelde hem, zong liedjes, gaf hem de borst maar voor m'n gevoel had het ook het kind van een ander kunnen zijn. En die kleine huilde veel, gék werd ik ervan! Niks leuks vond ik eraan. Ik vond het zeker geen verrijking van m'n leven, eerder een verarming op dat moment. Nu het goede nieuws: het is allemaal vanzelf goedgekomen Toen ik eenmaal goed was opgeknapt (duurde 5 weken), m'n zoon wat beter ging slapen en ik weer over m'n eigen navel naar beneden kon kijken werd het leven weer een stuk leuker. Inmiddels geniet ik volop van mijn zoon Het enige wat ik je kan aanraden, is zorgen dat je weer goed in je vel komt te zitten. Dan komt de liefde voor je kind vanzelf meer op de voorgrond te staan.