Hoi Dames, Wie van jullie heeft ook last gehad van zwangerschapsvergifteging of het hellp syndroom? Ik heb zelf last gehad van zwangerschapsvergifteging, althans dat denken de doktoren in het ziekenhuis. Nu heb ik zelf al veel gelezen hierover en ben dus ook op het hellp syndroom gestuit en dat komt er ook wel verrekte dichtbij in de buurt.. Wie weet hier meer over of heeft het zelf ook gehad? Ik zal eerst even mijn verhaal vertellen. Ik was 33 weken zwanger van mijn eerste toen ik bij de verloskundige voor mijn wekelijkse controle ging. Hier werd toen geconstateerd dat ik een te hoge bloeddruk had (150/110) en dat ikdaarvoor doorverwezen werd naar de gynacoloog in het ziekenhuis. Daar moest ik gelijk dezelfde dag heen voor een hartflimpje van de baby, bloed werd afgenomen en er werd gekeken naar eiwitten in mijn urine.Gelukkig was dat allemaal in orde maar ze vonden mijn hoge bloeddruk toch wel zorgelijk..... En vooral omdat ik zelf helemaal geen klachten had, sterker nog ik voelde me fit en ik poetste er thuis wat af. Nu werd er afgesproken dat ik nu om de twee dagen naar het ziekenhuis moest komen om mijn bloeddruk te laten meten en om mijn urine na te kijken, dit deed ik trouw. Maar na twee controle's van twee keer om de twee dagen ging mijn bloeddruk omhoog na een bloeddruk van 180/115. en nu zat er ook in mijn urine 3 + eiwit, en ik heb gehoord dat 4 het maximale is voor een ingreep (keizersnede). Er werd mij toen al verteld dat mijn kindje dus te vroeg geboren zou worden. Ik helemaal in de stress, wat nu....vroeg ik mij af. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis kreeg een infuus met bloeddruk verlagende medicijnen en magnesium omdat ik ook kans had op een epileptische aanval waar ik en mijn kindje dan in konden blijven en misschien wel aan konden overlijden.. Kreeg een katheter voor mijn 24 uurs urine (dat moet je dan op sparen en dan kijken zo hoeveel eiwit je dan per zoveel uur verliest) Mijn bloedtest was nu ook niet meer je van het en mijn bloed werd dik. Ook kreeg ik een spuit om mijn bloedvaten te verwijden om dat ze dachten dat ik ook nog last had van lekkende aderen. Ik heb toen 9 dagen in het ziekenhuis gelegen aan allerlei slangetje en dat was vooral lichaamelijk erg zwaar, maar ook geestelijk ging ik achteruit omdat ik altijd een andere dokter sprak en iedereen zei weer wat anders. Op het laatst was ik helemaal op...en heb dit toen ook gezegt... Toen verdwenen mijn eiwitten spontaan uit mijn urine.... En dan twee dagen later waren ze er weer... Ze hadden dit nog nooit meegemaakt en ik was volgens hun een ENGE PATIENT ! omdat het niet stabiel was of erger werd. De laatste dagen verslechterde het alleen maar en toen wilden ze door middel van hormoonstrippen de ontsluiting op gang brengen. Dit wilde niet zo vlotten en voor ik het wist was ik 4 strippen en 4 dagen verder. De 10 de dag hebben ze geconstateerd dat ik 2 cm ontsluiting had en hebben ze mij ingeleid, ook zo'n verschikking, de ene na de ander wee komt je tegemoet. Uiteindelijk ben ik met twee infusen, een katheter en allerlei slangetje bevallen van een zoon met 34 weken en 5 dagen. Hij wa ste vroeg en moest naar de couveuse afdeling, gelukkig wel in een warmte bedje. Hij kreeg een infuusje en een sonde en mijn hart brak als ik hem daar zo zag liggen... Ik ben 16.12 bevallen heb mijn zoon 10 min bij me gehad voordat hij naar de couveuseafd. moest. Ik moest de zusters altijd smeken of ze een keertje tijd hadden om mij naar mijn zoon te brengen... En was altijd een strijd, van eindeloos op de bel drukken totdat je uiteindelijk zelf met hechtingen enal naar de couveusaf ging met het zweet op je rug, maar ja je wilde toch naar je kleintje. Ik mocht na 7 dagen zelf naar huis, maar dan val je in een gat... Geen heerlijke kraamtijd of lekker uitrusten.... Geen kraamvisite of je kleintje dichtbij je...... Ik heb hier zoveel verdriet van gehad en nu hij thuis is moest ik hem eigenlijk leren kennen....want ik had de zorg uit handen gegeven omdat hij op de couveuseafd moest liggen. Nu geniet ik van elk moment maar ben nog wel erg moe, slik ook nog medicijnen voor mijn te hoge bloeddruk en ik hoop dat ik daar straks helemaal vanaf kom. Nu vraag ik me dan wel eens af hoe dat nu zal gaan als ik weer zwanger wil worden of ik dan meer kans weer heb op zwangerschapsvergifteging? Wie nog meer en bedankt dat ik mijn verhaal even aan jullie kwijt kon Liefs Mama van Ruben
Hoi, mijn zus had een hele zware vorm van het HELLP-syndroom. Zij heeft mij verteld dat zij in een volgende zwangerschap ook weer kans heeft om het HELLP-syndroom te krijgen al is de kans kleiner dan bij een eerste. Ook zussen of een dochters van een moeder dat het HELLP-syndroom heeft gehad hebben iets meer kans om het ook te krijgen.
Ik had hellp, ben bevallen met 34+5. De kans dat ik t weer krijg is groter dan als ik t nou niet had gehad... Maar idd kleiner dan de eerste keer. Ik herken veel in je verhaal, al was het bij mij dan zo dat ik er al wekenlang mee liep, maar mijn vk me niet serieus genoeg nam om me door te sturen. als je mijn verhaal wil lezen, stuur maar een pb, dan stuur ik je de link van waar t staat.
Mijn jongere zusje die heeft het hellp syndroon gehad. Ze werd eerst doorgestuurd door de verloskundige naar het ziekenhuis omdat haar bloeddruk te hoog was,in het ziekenhuis werd ze gelijk opgenomen omdat ze eiwitten in haar urine had en aan de bloeddrukverlagers gezet na ongeveer 8 dagen mocht ze naar huis want ze zou die dag gaan trouwen haar bloeddruk was nog steeds te hoog maar ze mocht in ieder geval trouwen maar ze mocht geen feest geven dus is ze maar uit eten gegaan met haar man. Mijn ouders zouden op vakantie gaan naar spanje en in overleg met mijn zusje hebben ze dat ook gedaan. Ze moest om de 2 dagen naar het ziekenhuis om alles te laten controlen maar wij zagen al dat het niet beter ging met haar ze ging steeds meer vocht vasthouden ze was toen 27.5 week zwanger op een gegeven moment kreeg ze last van haar buik het bekende bandgevoel(bij hellpsyndroom. Toen ze weer naar het ziekenhuis moest werd ze weer gelijk opgenomen en bleek dat haar nieren en lever hun werk haast niet meer deden,toen werd ze met spoed overgebracht naar het vu in amsterdam. Het ging toen zo slecht met mijn zusje dat er werd besloten om mijn ouders met spoed terug telaten komen uit spanje want we wisten niet of ze het zou overleven,het kindje halen was op dat moment ook geen optie omdat haar bloedlichaamjes niet goed waren en als er dus een keizersnede zou komen mijn zusje zou doodbloeden omdat haar bloed niet meer zou stolen en een gewone bevalling kon ook niet omdat ze zelf te zwak was om het zelf te doen. Toen moest dus de beslissing genomen worden over wie het zou overleven dus er moest gekozen worden tussen de baby of mijn zusje er werd gekozen voor mijn zusje. Bij een wonder bleek 2 dagen later dat haar rode bloedlichaampjes net goed genoeg waren voor een keizersnede ze was toen precies 28 weken zwanger en toen is mijn neefje devin geboren met een gewicht van 980 gram en het is nu een gezondje bink van 7 maanden die er niets aan over heb gehouden. Mijn zusje is verteld dat ze nooit een zwangerschap uit zou kunnen zitten dus dit zal haar enigste kindje blijven. Mijn zusje heeft hier gelukkig niet veel aan overgehouden ze zal haar hele leven bloeddrukverlagers en plas pillen moeten slikken maar ja als dat het ergste is,wij hebben haar gelukkig nog en een mooi neefje. danielle
hoi, Ik heb het bij de eerste gehad. Inderdaad heb je een verhoogde kans om het bij een volgende terug te krijgen maar......ik ben inmiddels bevallen van mijn tweede en heb een perfecte zwangerschap doorgemaakt. Het hoeft dus niet groetjes Martine