Onze dochter is ruim 2.5 en heb haar net voor de tweede week alleen weg gebracht.. de eerste keren alleen zwaaide ze me zo uit zonder moeite. Ze kreeg het dan het laatste half uurtje moeilijk volgens de juffen. Nu vond ze het niet leuk dat ik weg ging. Ze wilde mijn hand niet loslaten en riep mama!! Dat hoorde ik toen ik in de gang liep. Met het zwaaien hield ze haar handen voor haar ogen en stond ze op het punt om te gaan huilen... Hoe lang duurde het wennen bij jullie kindjes? Pff wat is dat loslaten toch moeilijk herkenbaar?
Mijn dochter gaat sinds ze 2,5 jaar is voltijds naar de kleuterschool (ik woon in België). De eerste maand heeft ze elke dag gehuild toen we haar afzetten. Na letterlijk een maand was dat eindelijk voorbij. Ze is nog steeds geen fan van het moment waarop we haar achterlaten, maar het gaat wel. En inmiddels gaat ze dus al bijna een jaar naar school...
Mijn zoon was ook heel erg verdrietig. De eerste keer, geen probleem, maar vanaf de 2e keer was het echt drama. De eerste keer was hij bijna niet te troosten. Dat liet hij ook moeilijk toe zeiden ze. Ik maakte me zo'n zorgen, ik was bang dat het niet goed kwam en hij misschien wel te jong was. Maar vanaf die keer ging het wonderwel beter. Elke keer weer ietsje. Hij liet zich ook beter troosten door de leidsters. Ik heb hem elke ochtend vrij vroeg gebracht, zodat we een van de eersten waren. Rust en alle aandacht was heel fijn voor hem. Ik bleef ook wat langer. Een half uurtje of zo. En ik liet hem er ook niet te lang. De leidsters lieten me hem eerst na een uurtje ophalen en later iets later. En dan juist als hij rustig was. En op andere dagen lazen we vaak het boekje 'Karel gaat naar school'. Geweldig! Karel moet ook huilen, maar dat komt goed en de mama komt altijd terug. Ik paste de tekst een beetje aan naar het begrip van zl en ik denk dat het echt heeft geholpen. Ook benoemde ik zijn angst. "Vind je het een beetje spannend, lieverd?" Dan zei hij ja en ik zei dat het ook een beetje spannend is, maar dat het wel over gaat. "Mama komt aaaaltijd terug." En afgelopen woensdag bracht ik een gespannen, maar rustig moppie naar de peutergroep. Hij zwaaide me uit en ik zag geen tranen. Ja, ik zag de tranen van mezelf en ik kon hem gewoon op het eind van de ochtend weer ophalen. Het komt goed. Ze moeten even het vertrouwen hebben dat je wel terug komt en soms duurt dat wat langer. Maar het is een o zo gezond gedrag. Het betekend dat ze heel goed en veilig aan je gehecht is. Waardevol!
Dankjewel voor jullie reacties Ja het zal per kind wel anders zijn hoe snel ze wennen etc. Shakes wow dat lijkt me best pittig al vanaf deze leeftijd! Samarinde01 mooi gezegd.. zo had ik er nog niet over nagedacht Het is inderdaad ook wel normaal gedrag.. maar het is zo moeilijk om je kleintje zo te zien, maar inderdaad ze moeten er door heen. Ik heb net even gebeld en ze zat nu lekker te plakken. Daarvoor heeft ze een tijd gehuild en 2x Mama geroepen en dat was al een vooruitgang met vorige keer zei ze. Ze liet zich nu beter troosten en stelt zich meer open naar de groep. Kijkt meer rond enzo.. Nou ben benieuwd hoe snel dit gaat wennen
Mijn oudste heeft ook even gehuild, maar dan ging ze lekker een boekje lezen met een leidster en was het snel weer goed. Tip hier was om het afscheid dan kort te houden, dus brengen, bv puzzeltje pakken, kus en gaan. Dat werkt hier erg goed, het huilen was zo over. Dochter ging 4 ochtenden, daardoor wende ze ook sneller dan als ze bv maar 2x zou gaan.
Fuddey had dat nog een speciale reden dat ze 4 ochtenden ging? Ja op zich blijf ik niet lang ofzo. . Ik zet haar aan het spelen en ik ga.. ben nog nooit de laatste geweest van de moeders die weg ging. Bewust niet. Ik had wel mijn zoontje bij.. die was er de andere keren niet bij, misschien dat dat er ook nog iets mee te maken had. En er was n ander jochie ook heel hard aan het huilen.. dat werkte vast ook niet mee.
Mijn zoon gaat sinds dat hij 12 weken is elke dinsdag en vrijdagochtend naar het KDV omdat ik moet werken. Hij is nu bijna 4 en het wegbrengen is altijd een probleem geweest. Nu is het alleen nog maar heel erg knuffelen en goed vasthouden. Dan zoeken we samen een puzzel uit die hij gaat doen. Dan ga ik snel weg want als hij mij dan nog in de gaten heeft komt hij achter mij aan rennen. Toen hij jonger was hebben alles al wel meegemaakt, vastklampen aan mijn been en roepen "nee mama, niet weggaan" en dan hysterisch huilen. Pffffff wat was dat moeilijk altijd. Dan bracht ik mijn oudste zoon naar school en liep ik toch nog even langs het KDV om te kijken (stiekem door het hoge raam). Dan was het huilen gelukkig over en zat hij lekker te spelen. Gaf mij een goed gevoel dat hij dan aan het spelen was. Volgende maand gaat hij naar de basisschool en ik ben me al weer mentaal aan het voorbereiden op drama bij het wegbrengen.
Goh, hier in België is dat standaard. Voltijds naar school, meestal inclusief ineten op school. Als iedereen dat zo doet, denk je daar niet zo hard over na. Ze is gek op haar juf, dus zo'n probleem zal het wel niet zijn Maar het komt vast wel goed bij jullie!
Oh wat erg lijkt me dat!! Kun je zien dat het bij ieder kind anders is. Ik dacht toevallig net nog van als ze misschien vanaf baby af aan naar een opvang was gegaan, ze er makkelijker mee om zou gaan maar dat zegt dus ook niet alles als ik jouw verhaal lees. Ze is nu weer lekker thuis en ze heeft gehuild maar ook lol gehad. Vooral toen andere kinderen Ondeugend waren. Jij heel veel succes volgende maand
Ja dan is het zo inderdaad. Net zoals 4 hier "normaal" is.. Maar voltijds? Meteen hele dagen ook dan? Zijn er dan geen kinderen die dat nog niet trekken ivm vermoeidheid in de middag?
Soms. Je kán hen wel deeltijds laten gaan. Dochter heeft dat een maand gedaan. Maar de meeste ouders werken hier ook gewoon voltijds, dus vaak zijn er geen alternatieven.
Hier heb ik toch een beetje moeite mee hoor. Mijn dochter ging met 2,5 voor het eerst. De 1e keer heeft ze heel kort gehuild, volgens de juffen waren we het gebouw nog niet uit en stopte ze al met huilen. Ze liet zich goed afleiden door de juffen. De dag erop (ze gaat op donderdag en vrijdag) rende ze zo het lokaal binnen en zag ze me niet meer staan! En ik kan je vertellen, ze is echt een mama's kindje! Niks mis met de hechting. Dus ik geef er maar gewoon de voorkeur aan om te benoemen dat we een heel gemakkelijk kind hebben en dat het een hoop met karakter te maken heeft.
Het heeft echt met karakter te maken. Mijn oudste heeft ook nooit gehuild en rende zo naar binnen, die zag mij ook niet meer staan. Mijn jongste is dus een heel ander verhaal en ik heb ze toch allebei hetzelfde opgevoed .
Ah nee joh, niet negatief opvatten! Ik heb het niet over kindjes die niet heftig reageren. Alleen maar over kindjes die dat wel doen. Het een sluit het ander niet uit natuurlijk.
Onze dochter is 2,5 en gaat vanaf half maart naar de psz. Ik vind het heel erg spannend, ik ben haar al een beetje aan het voorbereiden, dat ze straks naar "school" gaat, wat ze daar allemaal voor dingen gaat doen en leren. Ik ben heel benieuwd naar de 1e ochtenden(ze gaat 2 ochtenden achter elkaar). Op het moment zit ze een beetje in een verlegen-fase. Ze vind andere mensen, ook bekenden, op dit moment niet het allerleukste. Ze moet heel erg de kat uit de boom kijken. Andere kindjes is ze niet gewend, want zij is onze 1e en in familie/kennissenkring hebben we wel kleine kindjes, maar die zit ze hooguit 1x in het jaar. Ook wonen we in een niet zo'n kinderrijke buurt. Het zal voor haar dus heel erg spannend en ook overweldigend zijn de 1e keren. Ik heb dus ook echt geen idee hoe ze gaat reageren.
Hoi nora Ja spannend is dat he!! Hier is dochtertje wel dol op andere kinderen dat scheelt.. maar het is altijd wennen. Voor ieder kindje. En voor de moeders het loslaten Dochter moet dinsdagmiddag weer.. ben benieuwd hoe ze dan weer reageert