Zo herkenbaar allemaal - de eerste weken vragen mensen nog wel hoe het met je gaat maar het is nu 6 weken geleden en iedereen lijkt het vergeten. Zelfs een kennisje die 2 weken na mij is uitgerekend en overal van weet, had het toen we laatst samen op pad waren, na één vraag over hoe het met mij was, de rest van de avond alleen maar over haar zwangerschap - en ook nog eens over hoeveel collega's van haar zwanger waren en ga zo maar door... Ik vraag me nu echt af hoeveel zin het heeft om vrienden te vertellen van een miskraam want er is toch niemand meer die ernaar vraagt. Van de andere kant zijn er gelukkig ook weer een paar collega's die ik wat minder goed ken, en die juist heel veel begrip hebben en nog steeds heel attent zijn. Wat ik ook heel moeilijk vind is een hele goede vriend, die ik gisteren voor het eerst sinds de miskraam weer zag - hij durfde mij niet eens aan te kijken! Hoorde van mijn man dat hij het er moeilijk mee heeft maar ja, dan vraag ik me ook af voor wie het nou het moeilijkste is... Ik probeer er begrip voor te hebben maar soms is het eventjes op. Hehe dat lucht op. Dank voor een luisterend oor! Neeke
begrijp vooral je zin met`` lijkt of mijn mk`s zo gewoon zijn``.. ik wens je veel sterkte . heel eerlijk wat je geschreven heb en denk voor veeellleee heeel herkenbaar meid! ieder geval voor mij ook.
Hai Peetje, Jij moet heel wat hebben doorgemaakt. Hoe verwerk je 18 miskramen, keer op keer. Geluk, verdriet, hoop en angst. Ik vindt het heel knap dat je hebt volgehouden. En de aanhouder wint! Gefeliciteerd met je tweede. Liefs, Miel