Niet kunnen genieten van de zwangerschap?

Ook ik herken me in je verhaal. Deze derde zwangerschap is zo anders dan de vorige twee. Ik mag echt niet klagen want ik ben zonder enige moeite zwanger geraakt, nu de derde keer. Maar ik voel het kindje nog helemaal niet. Het zal best normaal zijn, waarschijnlijk ligt de placenta ervoor, maar met bijna 20 weken ga ik me daar toch druk om maken.

Daarbij heb ik last van een opgeblazen gevoel, een rare smaak in mijn mond, darmen die de ene dag helemaal stilliggen en de andere dag veel te actief zijn, en heb ik tot in de 18e week dagelijks moeten overgeven. Ik heb net als jij angst voor misselijkheid en overgeven. Nu is dat, juist door het vele spugen, wel veel minder geworden. Ik vind alleen het gevoel zelf nog altijd zo vervelend. Ik durf ook veel dingen niet meer te doen. Autorijden vind ik heel vervelend, en het openbaar vervoer mijd ik, heel slecht, want zo maak je de drempel steeds hoger.

Het zit in mijn hoofd vaak ook niet helemaal goed. Ik ben eigenlijk continu moe, boodschappen doen en eten koken, dat soort dingen kosten zoveel energie. Er blijft gewoon even niets over

Hopelijk blijf je je zo goed voelen, en ga je er ook meer van genieten! Ik denk dat dat wel komt als je je kindje straks gaat voelen. Dan wordt het allemaal veel concreter! Veel sterkte

 

Waarom zou je eigenlijk moeten genieten? Als ik moet genieten dan geniet ik per definitie niet...Ik probeer vooral stil te staan bij het gevoel in mijn buik en de ene keer ben ik blijer dan de andere keer. Een zwangerschap is vooral wachten, omgaan met onzekerheden en allerlei vervelende lichamelijke klachten. Dan kan je ook vaak niet genieten en ik zie daarom ook niet in waarom dat zou moeten. Deze gedachten geven mij veel rust. Misschien helpt het jou ook?

 

Ik sta er nu ook zo in, omdat deze zwangerschap gewoon geen ruk aan is, maar bij een eerste zwangerschap is dat misschien veel moeilijker. Ik snap dus wel dat TS denkt: wanneer komt dat heerlijke onbezorgde gevoel nou?

 

Mee eens. Ik heb dat onbezorgde zwangere gevoel nooit gehad, ook niet bij de eerste. En ik vind het niet erg. De realiteit is dat een zwangerschap spannend kan zijn, in ieder geval was dit voor mij wel wegens allerlei redenen, ook al ging het goed. En zeker als je al heel lang bezig bent om zwanger te raken en dan ben je het eindelijk, lijkt me dat onbezorgde genieten erg lastig. Nog even los van alle hormonen....

 

Hier tijdens mijn eerste zwangerschap heel gestresst (letten op alles, werd praktsich gek van mezelf) en toen bleek het een missed abortion. Hierdoor heel erg veranderd in mijn denkwijze. Ik dacht toen echt; als je je best doet om op alles te letten dan kan het nog fout!
Dus de 2de zwangerschap veel relaxter. Toen dacht ik; ik doe mijn best, meer kan ik niet.
Druk maken doe je toch... maar probeer het realistisch te houden en dingen niet buiten proportie te trekken.
Voel je je kindje een dag niet (onder de 28 weken) denk dan niet meteen dat er iets aan de hand is maar wees realistisch en denk; heel sh*t dat ik hem niet heb gevoeld, maar voor de 28 weken hoeft dit nog niet.
Voor mij hielp dIt.

En eerlijk... weg gaat het nooit. Maar ook niet na de bevalling. Mijn moeder zei altijd; vanaf het moment dat je zwanger bent is je leven nooit meer zorgeloos... en dat is ook echt.

Nu denk ik wel eens; zat maar weer lekker warm in mijn buik 🙈 Als hij voor de zoveelste keer van de bank valt, als hij zich zeer doet, een bultje in zijn nek heeft... ja, echt nooit meer zorgeloos 😵 maar wel heel liefdevol zo een klein mannetje.

 

Ik pieker ook heel veel hoor. Volgende week heb ik mijn 20 weken echo. Maar ik heb ook constant gedachten van. Zit het er nog? Klopt het hartje nog wel? Wat nou als ze niet meer leeft? Ik heb met 16 weken een echo gehad, en voor zo ver zij kon zien was alles goed met de baby. Ik probeer er niet aan te denken. Maar bij elke buikkramp, of afscheiding wat ik soms best veel heb raak ik weer in paniek. Ben denk ik pas gerust gesteld als de kleine er is hihi. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die er last van heeft.

Succes
Xx

 

Jouw verhaal had mijn verhaal kunnen zijn. Alleen gebeurt het me nu in mijn 2e zwangerschap.

Bij de 1e was ik de rust zelve. Nu schiet ik bij ieder krampje nog steeds in de stress terwijl we al twee prachtige echo's hebben mogen zien.

In mijn hoofd bereid ik me al mentaal voor op een slechte NIPT test. Net of je gewoon niet kunt geloven dat dit je gegund is en het gewoon goed gaat.

Loslaten kun je toch niet. 80 mensen kunnen zeggen dat je moet genieten, maar zet jij die knop maar eens om. Afleiding helpt inderdaad enorm, maar voor de rest is het gewoon zoals het is en leef ik ook van afspraak tot afspraak. Ik vrees dat het bij mij ook tot na de 20 weken echo gewoon nog even afzien blijft. Het is niet anders.

Hou vol meis. X

 

Meid wat fijn dat je deze afspraken heb kunnen maken met je gyn. Ik hoop inderdaad dat je de kleine snel gaat voelen. Maar ik wil je er wel even voor behoeden, dat je weet dat het óók normaal is als het iets later komt. Het kan ook zomaar nog eventjes duren. Mijn echoscopiste dacht met 15 weken ook dat ik het wel snel zou gaan voelen omdat ik zo slank ben. Nu heb ik mijn placenta aan de voorkant. Met 20w ongeveer begon ik pas iets te voelen, en pas sinds 1,5 week écht duidelijk(dus dat ik niet meer twijfel waren dat nou mn darmen of??) en meerdere keren op een dag.

 

Waarom koop je geen doptone?