Niet kunnen opschieten met mijn vader.

Gewoon t gesprek aangaan, en zeggend dat je t erg vervelend vindt dat hij zo negatief overal over is.

Dat je moeder is overleden is heel erg, maar dat wil niet zeggen dat je vader de rest van zn leven overal negatief over hoef te denken.
Hij maakt t anderen zo ook niet gezellig in t leven, en misschien heeft ie ff een wake up call nodig.

Succes!

 

Dat is zeker wel heel erg vervelend maar ken het gevoel, ik heb beide ouders nog en in mijn geval is mijn moeder dus juist zo, heel mijn leven was niks goed en mijn broer was geweldig, mijn vader is een schat maar die gaat niet tegen mijn moeder in helaas.

Daardoor heb ik enkele jaren geleden ook 3 jaar geen contact gehad met mijn ouders omdat ik er zo depressief door was geworden dat ik bij een psychiater liep en antidepressiva slikte, ben ik gelukkig nu vanaf.

Het contact is er wel weer maar niet superveel zoals je dat graag ziet met je ouders, ik heb geleerd het los te laten want als iemand al zo lang zo negatief is zal diegene niet veranderen. Zelf zien ze helemaal niet in dat ze je daar mee kwetsen en leggen het probleem toch altijd bij jou ( in mijn geval bij mij) neer.
Als je het op een gegeven moment kunt accepteren en niet meer hoopt op iets positiefs zul je zien dat je er gemakkelijker mee om kan gaan, heb ik ook geleerd.
Maar vervelend blijft het altijd, ik merk dat nu heel erg goed nu we proberen zwanger te worden, op mijn moeder (de persoon die je het liefste erbij wilt betrekken) kan ik dus niet terug vallen en dat doet pijn.

 

Makkelijker gezegd dan gedaan.. Maar probeer het gewoon te accepteren. Je hebt geprobeerd met hem te praten, dit heeft geen effect gehad en hij gaat ook echt niet meer veranderen..

Ik zie mijn vader, sinds ik kinderen heb, gemiddeld 2x per jaar daarvoor helemaal nooit en daar had ik het in het begin erg moeilijk mee, heb zo hard gevochten om hem vaker te zien maar hij wilde gewoon niet.. Daar kan ik me heel druk om maken maar dat heeft totaal geen zin.. Fok mezelf alleen maar op en maak het mezelf er alleen maar moeilijker mee.

Probeer het los te laten.. Laat de vervelende opmerkingen van je afglijden en probeer, hoe lastig het ook is, de situatie te accepteren zoals die is. Je vader heeft niet het eeuwige leven en ik denk dat je jezelf nog veel meer verdriet aandoet als je het contact zal gaan verbreken oid.

Veel sterkte ermee!

 

Ik herken het. En ik denk eerlijk gezegd dat je moet accepteren dat het niet zal veranderen. Als dit zijn aard is, dan zullen die scherpe kantjes op zijn leeftijd nog sterker naar voren komen. In mijn beleving zijn ouder wordende mensen steeds meer met zichzelf bezig en kunnen ze steeds minder begrip opbrengen voor hun omgeving (ook als dat hun eigen kinderen zijn).

Ik denk dat loslaten en accepteren je het meeste rust geeft, maar ik heb zelf nog niet de manier ontdekt om dat te doen. Veel sterkte!

 

Snap je volkomen. Het blijft jou raken omdat jij zijn kind ben. Kritiek is nooit leuk en al helemaal niet leuk als het van je ouders komt. In jou geval je vader. En z.n vader heb ik ook. Weet alles beter ect. En beseft niet dat hij mij vaak genoeg als dochter compleet onderuit trekt.

Wel weet niet hoe lang het duurt begint hij te veranderen wat een verademing. Weet je je hoeft de goedkeuring niet van je ouders maar het is wel heel fijn als ze achter je staan met welke keuze je ook maakt. En het doet mij nu goed als mijn vader zegt meid je hebt gelijk. Als hij dat zegt dan wat een opluchting.
Alleen al dat zinnetje van je hebt gelijk!!

Hier jaren strijd geweest tussen mijn vader en mij. Alles wat hij zij kwam bij mij met 1000 kilo binnen. De grond sloeg hij vaak onder mijn voeten vandaan.

En nu jou vader. Hij is al 80 en oude beestjes leren niet. En denk ook niet meer dat het gebeurt. Probeer je zelf te beschermen als hij kritiek heeft. En bedenk of hij ergens gelijk in heeft of. Als je denkt van het klopt niet pa. Ga uit van je eigen gevoel.

Heb wel eens tegen mijn vader gezegd pa schaam jij je eigen voor mij??? En het leek wel als of er wat ogen open gingen.

Nog vind ik het wel eens eng om hem te bellen van hoe zal hij reageren. Van o heb je weer problemen of meid vertel je verhaal! En dan ben ik nog altijd wel bang dat hij me diep zal kwetsen maar wat ik boven ook schreef lijkt wel over er een paar ogen open waren gegaan.

We hebben de goedkeuring van onze ouders niet nodig. Maar als we allemaal eerlijk zijn. Is het toch verdomt fijn als je ouder zegt je doet het goed genoeg.

 

Lastig palmie, hier heb ik geen goede band met mijn moeder. Weet hoe moeilijk dat kan zijn. Veel sterkte, denk dat je het met zijn 80 jaar niet echt meer kunt veranderen als je al vaker geprobeerd hebt te praten met hem.

 

is er een medische reden waarom je voorzichtig met je vader zou moeten doen (b.v dementie) Zo nee hou dan voor ogen dat hij (ondanks zijn leeftijd) geen recht heeft om jou zo neer te sabelen.

Weet hij dat hij je dit gevoel geeft? Zo nee dan wordt het misschien tijd om hem dat te vertellen.

Is het gewoon zo'n ouwe zak tabak hou dan voor ogen dat je hem hoogstwaarschijnlijk niet meer kunt veranderen. Het enige wat jij kunt veranderen is hoe jij ermee omgaat.

Je zou er b.v voor kunnen kiezen om gewoon naar hem toe te gaan en bij de eerste de beste belediging/commentaar hem melden dat je er niet van gediend bent en dat je daarom nu gaat. En dit gewoon elke keer toepassen, dan ligt het dus aan zijn gedrag hoe lang hij van jou gezelschap kan en mag genieten.

 

Dat is ook niet zo makkelijk hoor Je kunt je gevoel nou eenmaal niet uitzetten..

Probeer het voor jezelf om te draaien; je vader vind jullie huis/wijk niet goed, so what jullie hebben het er naar jullie zin.

Je vader vind dat je je huishouden niet goed doet, jij wel en dat is het belangrijkste.

Het is jouw leven, waarin jij/je gezin gelukkig in moeten zijn. Denkt hij daar anders over, zijn probleem! Laat het van je afglijden en ben thuis weer gelukkig met wat je hebt.

 

Niet beter je best je moet je er tegen wapenen. En het klinkt zo makkelijk. Was het maar zo makkelijk. Dat is het echt niet.

Hij zit in je hart! Omdat jij van hem houd en hij ook van jou alleen sommige ouders hebben niet geleerd van hun eigen fouten en vinden het fijn om hun kinderen de grond in te trappen.

Kan er weken jaren mee zitten als mijn pa mij verkeerd begrijpt en vooral verkeerd behandeld.Dan voel je je een mislukkeling. En toch blijf je als kind altijd hoop houden.

En nu ik zelf moeder ben en met mijn zoon soms in de strijd lig begin ik weer een andere kant van het ouder schap te ontdekken. En vind ik het heel moeilijk om mijn kinderen te beschermen met opmerkingen die mijn kinderen diep kunnen raken.

Van de week gaf ik mijn zoon een klap. Weet je ik kreeg vroeger ook wel eens een klap. En weet je die pijn herinner ik me niet meer maar wel de opmerkingen dat je als kind niet deugd.

De pijn van een bevalling kan je vergeten. Maar je kan nooit vergeten wat er om de bevalling heen is gebeurt.

Zeggen wel eens woorden doen geen pijn. Nou geef mij dan maar eens een klap dat doet echt veel minder pijn dan woorden die je compleet van de wereld vagen.

 

ik heb dat gehad met mijn zus, al sinds kind had ik het gevoel dat ik tegen haar op moest boxen (ze is 6 jaar ouder). Altijd commentaar, altijd had zij het wel even net iets anders (en dus beter) aangepakt.

Toen ze naar Amerika verhuisde kreeg ik alle tips, commentaren e.d via mail te horen en nog iets later via facebook. Tot 2 keer toe deed ze dit in het openbaar (dus leesbaar voor alle vrienden), die zich er uiteraard ook mee bemoeiden.
Toen was voor mij de maat vol en heb ik haar via mail laten weten dat ik haar mening op prijs stelde maar dat ik liever had dat ze dit via de mail deed ipv via het openbare facebook. (ze had me toen even lief laten weten dat het ons gebrek aan opvoeding was dat onze dochter nog geen korstjes eet).

Daarna kreeg ik een mailtje dat ze geen contact meer wilde en dat ik haar maar moest mailen als er wat was met mijn ouders.
Dit alles was in januari en ik heb sindsdien niets meer van haar gehoord.

 

Herkenbaar probleem. Eigenwijze kerels zijn het, van die generatie ;0>...

Ik heb ook zo'n vader. Hij weet alles beter en ik heb me tot voor kort best wel laten leiden door zijn mening. Je kunt het alleen nooit goed genoeg doen. Ik laat hem maar kletsen. Het is laatst zo geescalleerd dat we enorme ruzie hebben gehad en sindsdien gaat het ietsje beter. Ik heb t.o.v. hem een soort schild. Niets wat hij zegt komt nog bij me binnen. Of het nu positief of negatief is. Ik trek me werkelijk geen fluit meer aan van zijn mening. Ik zie hem ook bijna niet meer. Dit werkt voor mij het beste.