Ik heb ontzettend leuk werk, ik werk er al 5 jaar. Met vrijwel alle collega's kan ik wel gewoon kletsen en het tijdens werk gezellig hebben maar toch voel ik me vaak buiten de groep vallen. Bijvoorbeeld als mijn collega's koffie halen voor iedereen maar daarbij mij vergeten of een collega die iedereen gedag zegt met haai schatje en bij mij 'oh hoi'. Of mij gewoon negeren, alsof ik er niet ben. Ik merk dat ik er steeds meer last van heb. Nu ben ik ook wel een rustig type, en veel collega's juist extrovert. Geen idee wat ik precies met mijn verhaal wil. Tips? Herkenning? Ik merk dat ik er erg onzeker door word en dat is zon rotgevoel!
Vervelend dat je zo'n rotgevoel hebt. Het beste kun je jouw gevoel uitspreken richting je collega's. Het is immers jouw gevoel en dat kan niemand ontkrachten. Op basis wat je hier schrijft denk ik dat jouw collega's dit niet zo ervaren. Ik heb ook één collega die tevens een hele goeie vriendin is en daar zal ik sneller "fijn weekend lieverd" tegen zeggen dat een andere collega. Terwijl ik ze allemaal even lief vind.
Bij ons is het ook een beetje zo. We hebben een paar vaste medewerkers, oa 3 meiden van tussen de 21 en 25 (ben zelf ook 25) en die gaan bijna elk weekend samen stappen, hebben een gezamenlijke groeps app met elkaar en ouwehoeren de hele dag door. Als ik er dan bij zit voel ik me echt een buitenbeentje. Ze vinden me ook allemaal zo "rustig en braaf".. ja welkom in de wereld van moeder zijn zij zitten in een heel andere levensfase dan dat ik zit, en dat merk je op zulke momenten heel goed.
Ik denk dat het wel normaal is hoor. Maar dat ze voor jou geen koffie halen vind ik wel onbeschoft. Of je haalt voor iedereen koffie, of voor niemand. Ik zou dat weleens aankaarten. Luchtig dan, zo van: o lekker, koffie. Ik ga ook maar een bakje halen. Hopelijk snappen ze het dan. W.b. vriendschappen, ik zou me hier niet druk om maken. Zolang je het werk graag doet en je een goede verstandhouding hebt verder moet je je er niet zoveel van aantrekken. Je bent wie je bent, en dat is goed genoeg!
Erg vervelend dat je er last van hebt meid! Kan je niet eens met je collega's erover praten? Misschien bedoelen ze het wel helemaal niet zo, maar komt het op jou gewoon zo over. Dan heb je de lucht geklaard en heb je aangegeven wat het met jou doet. Aan hen dan wat zij daar verder mee doen!
ik heb het hier ook met bepaalde collega's. gelukkig wel een andere collega met wie ik dit soort dingen kan bespreken. Een collega die vraagt zelfs aan iedereen wat te drinken behalve aan mij :O Ik heb haar er laatst op aangesproken en ze ontkende alles. Zit niet meer bij haar in de buurt nu gelukkig Als je het idee hebt dat het niet express is, zou ik het gewoon uitspreken.. of in de groep, of eerst 1 op 1
Heel vervelend dat je je zo voelt, lijkt me niet fijn. Het kan inderdaad komen doordat jullie zo verschillend zijn of dat zij dat inderdaad niet zo door hebben. Wel is het onbeschoft om niet voor jou koffie te halen. Ik zou daar zeker wat over zeggen, bv oh lekker koffie... of je vergeet mij. Dat zou ik makkelijker vinden dan op een rustig moment/
Wat vervelend dat je je er rot onder voelt! Maar erg begrijpelijk en wel wat herkenbaar. Niet zozeer in dat ik me buitengesloten voel maar wel in dat collega's geen interesse hebben. In mijn 1e zwangerschap totaal geen interesse in mij of mijn situatie terwijl ze allemaal ouder zijn en 1 of 2 kinderen hebben en dus weten wat ik doormaak. Ze hoeven ook niet constant te vragen hoe het is maar eens een keer iets vragen wat zwangerschap gerelateerd is mag toch wel? Ik vraag andere collega's ook naar hun situatie als daar in iets is wat aandacht vraagt. Ook het op verlof gaan, verlof zijn en kraambezoek was bar en bar slecht. Ze vonden het nog gek ook dat ik bij terugkomst zeer teleurgesteld was in hun betrokkenheid. Nu 2e zwangerschap ga ik me geen illusies maken. Ik doe mn werk en iemand die me iets vraagt krijgt antwoord maar vertel 0.0 uit mezelf. Heb ook totaal geen behoefte aan gezelligheid met collega's buiten het werk. Het zijn collega's geen vrienden.
Collega's hebben wel interesse in mij en mijn kindjes, gelukkig wel. Het is meer de manier waarop ik me vaak zo buitengesloten voel. Ik word er O onzeker van! Het is een grote groep die zo mondig zijn en daar van ik dus buiten. Ik denk niet dat ze bewust voor mij geen koffiehalen bijvoorbeeld, ik word gewoon vergeten. Ze zeggen ook nooit 'oh wat gezellig dat ik metje werk' terwijl ik dat bij anderen heel vaak hoor..
Vervelend.. als je je werk maar wel lekker kunt doen. Met het team waar ik nu in zit klikt het ook wat minder. Op werk prima hoor, maar buiten werk spreken een aantal weleens met elkaar af. Leuk voor hun natuurlijk en je hoeft ook niet iedereen even aardig te vinden, maar t steekt soms wel. Binnen mn vorige team ging het heel anders. Daar sprak eigenlijk niemand met elkaar af, daar was ik juist diegene die een collega buiten werk om zag. Haar zie ik nog steeds. Verder, als er een uitje was, was daar het hele team bij. Was wel even wennen dat dit team weer heel anders is wat dat betreft. Je doet er weinig aan. Ik ga me niet anders voordoen als ik ben en heb me erbij neergelegt geen vriendinnen te worden met collega's. En je weet maar nooit.. wie weet klikt het ineens wel heel goed met iemand. Als je je werk maar met plezier doet.
zeg jij dat wel tegen hun dan? misschien doen hun het niet omdat je wat meer op jezelf bent? zelf wat meer initatief nemen als je het gevoel hebt dat je steeds meer buitengesloten voelt en anders het in de groep gooien of 1 collega waar je je goed bij voelt je verhaal doen. je "vergeten" met koffie halen vind ik wel erg vreemd 1x oke maar als dit vaker voorkomt zou ik dat ook zeker wel aankaarten
Herkenning helaas hier was het zo erg dat wanneer ze stonden te kletsen zelangzaam voor me gingen staan, letterlijk buitensluiten. Gelukkig had ik super werk, volgens mij was er ook een stukje jaloersheid bij. Uiteindelijk werk ik er niet mee kreeg geen vaste baan een ander die ze wel leuk vonden ging voor... nou 2 mensen zelfs..
Hier herkenning. Ik ben erg introvert, ben rustig, terughoudend en word ook altijd snel over het hoofd gezien (maar val dan ook niet graag op). Vooral in groepjes en erg extroverte mensen trek ik mij (onbewust) meer terug. Ik ben ook zeker wel eens vergeten, zoals een kopje koffie of dat mensen mij echt geheel vergeten en niet meer kunnen herinneren dat ik ergens bij was. Vroeger kon ik er wel mee zitten, deed het me pijn en probeerde toneel te spelen om wel op te vallen. Maar nu heb ik veel meer zelfvertrouwen en blijf ik bij mezelf. Ik heb geaccepteerd hoe ik ben en kan nu heel goed begrijpen dat sommige mensen mij 'vergeten'. Ik zie ook in dat hele extroverte mensen heel anders denken en doen en zie het ook helemaal niet persoonlijk als zij mij 'negeren'. Meestal als ik dan toneel speel, val ik nl wel op en doe gelijk met ze mee. Dan kunnen mensen ook wel leuk uit de hoek komen door te zeggen dat ik verrassend leuk ben of dergelijke, terwijl ik op dat moment dus geheel nep ben geweest.. 🤔 Maar dat is het mij niet meer waard. Jezelf accepteren, meer zelfvertrouwen krijgen en je verdiepen in de extrovert (en introvert, desnoods met een mbti) zijn mijn tips.
Ik herken het ook wel. Wij hebben op het werk 2 dames die je altijd en overal bovenuit hoort roepen. Echt van die roeptoeters. Samen met 1 stillere collega hebben zij ook een groepje. Die stillere nemen ze altijd overal voor in bescherming. Zij is overspannen geweest en heeft kanker gehad. Maar ze kan prima voor zichzelf opkomen, heeft geen bescherming nodig. Maar daar kwam ik ook niet tussen. Ik ben er als laatste bijgekomen, 4jr geleden. Er wordt ook veel geroddeld door die 2. Sinds kort richt ik me meer op de andere collega's, en eigenlijk bevalt me dat veel beter. Die 2 vertellen ook echt alles ongegeneerd en op volume 10. Nou, mijn collega's hoeven echt mijn bevallingsdetails niet te weten....en ik eigenlijk die van hen ook niet.