Hoi Dames, Ik weet een niet of het nog bij na de bevalling hoort, of ergens anders op het forum. Max is nu bijna 3 maanden oud. De bevalling is uiteindelijk erg snel gegaan. Toen het begon in 4 uur tijd naar volledige ontsluiting, toen een half uur wachten tot de gyn kwam voordat ik mocht persen en toen was hij er al na 37 minuten. Erna voelde ik me ook goed, niet veel last van de hechtingen. Alles liep lekker, wel moeite met het feit dat Max in het ziekenhuis moest blijven maar dat ging ook vrij snel goed. Nu begin ik steeds vaker last te krijgen van huilbuieen, nachtmerries over een abortusen weer meer last van mijn bekken. Daarnaast krijg ik steeds meer moeite met mijn schoonmoeder. Als we een keer weg moeten claimt ze al gelijk dat zij wel oppassen. Ik zou een makkelijke bevalling hebben gehad omdat ik er de dag erna zo goed uitzag en MAx is toch zo een makkelijk kind, daar heb je geen last van dus kun je makkelijk alles doen en nog zelf rusten. Ok, max is geen huilbaby maar heeft wel zijn huildagen zoals elk kind, en vraag best wat aandacht omdat hij overdag maar weinig slaapt. Je mag dus ook niet laten merken dat het niet allemaal even soepel gaat en zeker niet dat je zo een bevalling niemand toewenst. Ik red het niet meer om positief te blijven en braaf te lachen. Zo een perfecte moeder ben ik niet en soms kan Max je echt gek maken met zijn gekrijs. Is het normaal dat je hier pas weken na je bevalling last van krijgt. Hoe lang kan dit duren en heeft iemand tips wat ik kan doen? Ik begin het nu pas moeilijk te vinden en slapen is erg moeilijk. Sorry voor het lange verhaal en ik hoop dat ik niet al te erg zeur, er zullen echt vrouwen zijn die het moeilijker hebben maar daar kan ik op het moment niets mee. Groetjes, Krissa
Hoi Krissa, het klinkt mij een beetje in de oren alsof je de afgelopen tijd maar door en door bent gegaan, en de spanning er eigenlijk nu pas uitkomt, nu die op een maximum is. Klopt dat? Omdat mensen om je heen verwachten dat je na een snelle bevalling wel snel weer de oude bent. Maar ze vergeten dat je gewoon een heftige bevalling hebt gehad, die niet alleen lichamelijk maar ook psychisch zijn tol heeft geeist. Je moet alles verwerken, en daar heb je weinig tijd voor met een baby die al je energie en aandacht opeist. Zelf voel ik me ook niet altijd even lekker. Ik heb een zware zwangerschap en bevalling achter de rug, maar ik vind van mezelf dat ik maar door en door moet gaan.... niet goed. Dus af en toe stort ik ook in. Gooi het eruit als je die behoefte voelt, is er iemand bij wie je dat kan doen? En denk niet na over of anderen het zwaarder hebben gehad of niet, ieder krijgt zijn deel en iedereen ervaart het anders. Dat wil dus niet zeggen dat jouw pijn minder erg is dan die van een ander. Ik denk ook weleens "ik moet maar blij zijn dat ik geen huilbaby heb" of iets dergelijks, maar daarmee heb ik niet alles verwerkt. Kortom, ik snap hoe je je voelt en wil je sterkte wensen, hier komt ook voor ons een eind aan! Liefs, DeeLighT
Nog geen ervaring.. maar ze zeggen niet voor niks.. 9 maanden op en 9 maanden af.. voordat je weer de "oude" bent. Verder zou ik zeker van m'n hart geen moordkuil maken, zeg gewoon wat je dwars zit, ook tegen je schoonmoeder.. op een rustige normale manier kan je haar vast wel duidelijk maken hoe je je voelt. Praat vanuit je gevoel.. zo voelen anderen zich minder snel aangevallen en zullen ze meer begrip voor je hebben. Maar je moet het wel zeggen hoor! Als je je dag niet hebt, hoef je je ook niet schuldig te voelen of als je verdrietig bent. Zo'n zwangerschap en bevalling heeft gewoon veel impact, of je het nou "makkelijk" hebt gehad of niet. Overigens hoor ik vaak dat elke nieuwe mama een moment krijgt dat het even niet zo soepel loopt, de ene eerder dan de andere. Neem je wel extra vitamientjes? Dat helpt vaak ook om je gestel weer op gang te helpen.. visolie, vitamine B6, teunisbloemolie en floradix (extra ijzer) schijnen echt te helpen. Vergeet ook niet je rust te nemen als je daar behoefte aan hebt en als je er doorheen zit, misschien dat iemand (evt. anders dan je schoonmoeder als je dat prettiger vindt) een dagje voor Max wil zorgen, zodat je even aan jezelf toekomt. Het is echt geen schande als je daar behoefte aan hebt, lekker even naar de zonnebank/sauna/schoonheidsspecialiste/manicure/pedicure/kapper of gewoon ff lekker shoppen. Als je goed voor jezelf zorgt, kan je ook beter voor een ander zorgen! Owh en nog iets.. niemand is de perfecte moeder, want die bestaat niet! Je vraagt veel te veel van jezelf en wilt het volgens mij allemaal veel te goed doen. Best een heel verhaal geworden, haha, weet niet of je er iets aan hebt, ik heb er zelf nog geen ervaring mee. Liefs Huismus
Hey Krissa, Onze dochter is nu 7 maanden oud. Ik heb een soepele zwangerschap gehad en een moeilijke bevalling. Mijn dochter zat 'vast' met haar schoudertje, dus we moesten alsnog naar het ziekenhuis halverwege de bevalling. Ik herken het wel dat je je soms angstig voelt of een huilbui krijgt. Zelf schrok ik af en toe wakker omdat ik bang was een miskraam te krijgen...en mijn dochter was er toen al gezond en wel! Het is ook een vorm van verwerken, denk ik. Het probleem 'schoonmoeder' heb ik ook. Het is een enorm lief mens, maar ze claimt ontzettend. Het lijkt wel alsof mijn dochter alleen bij haar op schoot mag zitten en ze kan ze wel van mijn schoot aftrekken lijkt het wel. En dit alles onder de eeuwig gemaakte glimlach, waardoor je er ook bijna niets van durft ze zeggen. Ze wilde dat mijn vriend en ik samen een week op vakantie gingen omdat dat goed zou zijn voor onze relatie. Nou, met onze relatie is niks mis....ze wilde dat mijn dochter een weekje bij hun kwam logeren. Da's heel wat anders, he!! En dat gingen we dus niet doen. Jammer voor haar!! Verder, je bent nog maar net moeder: tuurlijk gaat nog niet alles zoals je zou willen, maar dat maakt je dus geen slechte moeder. Als ik zie waar je allemaal tegenaan loopt, dan weet ik zeker dat je het hartstikke goed doet!! Zo'n kleine schopt alles waar jij voor de geboorte/zwangerschap ook maar enige regelmaat in had in de war. Het is hartstikke zwaar, ondanks dat het enorm leuk en genieten is: het kost mega-veel energie. Niemand neemt het je kwalijk wanneer je dat ook eens hardop uitspreekt, hoor! Als je ff wil kletsen, stuur dan maar een pb-tje!!
hoi Dames, Bedankt voor jullie reacties. Ik weet ook wel dat het erbij hoort maar ik had verwacht dat het eerder zou zijn en dat eerdere ervaringen niet zo hard terug zouden komen. Met mijn schoonmoeder valt helaas niet te praten, al zeg ik het vanuit mijn gevoel dan nog is het verkeerd en val ik haar aan. Dat zegt ze dan niet tegen mij maar mijn man krijgt als hij alleen is alles over zich heen van wat ik fout doe. Nu zou ik ook al te vaak bij mijn "surrogaat"ouders komen. Dit zijn mensen die me hebben opgevangen toen ik het heel moeilijk had en waar ik altijd al geregeld kwam en nog steeds kom. Zij zouden hem vaker zien dan zij. Sorry maar mijn man gaat niet eens graag naar zijn ouders en wat moet ik daar. Met mijn man kan ik wel praten en hij steunt me ook, hopelijk heeft hij gauw een week vrij want die heeft hij tot nu toe nog steeds niet gehad. MIsschien dat we dan wat tot rust kunnen komen. Vandaag ga ik ook geen telefoon opnemen en proberen te rusten. Al ben ik benieuwd of het gaat lukken, hij probeert nu zelf over te gaan van 5 naar 4 flessen. Bedankt voor jullie steun! Krissa
Ik herken het wel. Ik voel me ook niet altijd helemaal lekker. Heb erg last van hormonen, daar ben ik altijd al gevoelig voor geweest. Maar nu voel ik me eindelijk weer wat beter. Ik voel me eindelijk weer mezelf. Het wordt vanzelf beter.
Hee meid, Heb je de afgelopen dagen wat tot rust kunnen komen? Ik maak me zorgen omdat ik je verhaal wat depri vind, vraag je wel om hulp als je dat nodig hebt? Ik krijg het gevoel dat je er een beetje alleen voor staat en dat je je ook misschien zelfs wat eenzaam voelt. Klopt dat? Liefs Huismus
Misschien is het verstandig om eens met je huisarts te praten. Hij/zij kan nagaan of je misschien last hebt van een posttraumatische depressie. Alleen is het alleen maar om het er eens uit te gooien. Weet je in ieder geval waar je aan toe bent en dat lijkt me ook wel fijn. Lucht in ieder geval op.
@123miesje: Ik dacht eigenlijk aan een eventuele postnatale depressie, ik denk dat jij dat ook bedoelt. Maar inderdaad, het zou goed zijn om even met de HA te gaan praten, geeft ook het gevoel dat je er niet alleen voor staat en dat iemand naar je luistert. Liefs Huismus
Ik heb er ook heel erg veel last van.. Nu is ze naar het kinderdagverblijf en ik ben zo blij dat ze even weg is. Ik mis mijn oude leven ontzettend, mijn lichaam voor de bevalling en m'n vrijheid. Ik heb het gevoel alsof ik alles verkeerd doe. Maar goed, ik ben alleenstaand. Als ik al die stelletjes zo gezellig en gelukkig zijn zie, dan breekt mn hart. Ik heb woensdag wel een afspraak met een psychologe, ik ga er niet vanuit dat ik gelijk iets ernstigs heb, maar het is misschien voor jou ook fijn om met een objectief persoon te praten.
ik heb veel last van angstgevoelens en malen. hebben jullie dat ook. begon bij mij vrij snel na de bevalling. zit eraan te denken om naar een psych te gaan, want voel me de hele dag bang en gestresst en dan ga ik ook nog hyperventileren erbij. ik ben niet depressief volgens mij. vind de tijd na de bevalling zwaarder dan al het andere bij elkaar (zwangerschap en geboorte)
Heb ik ook na de eerste gehad. Ik kreeg medicijnen tegen paniekaanvallen. Die heb ik 7 maanden geslikt samen met enkele gesprekken met een psych. Na 7 maanden ben ik gestopt omdat ik graag zwanger wilde worden. Dat is na 4 maanden ook gelukt en nu zit ik nog steeds zonder medicijnen.