De geboorte van Roos

Om half 5 zet ik nog op mijn Hyves neer, dat er écht nog niets te melden valt. Er is geen enkel teken te bespeuren, wat een aanstaande bevalling aankondigt.

Om iets voor 19.00 sta ik op en loop naar zolder. Daar haal ik een wasje uit de wasmachine, doe die in de droger en gooi nog wat was in de wasmachine. Ik hoor beneden een smsje binnenkomen. Ik weet dat het Lief is, die laat weten dat 'ie vanuit Raalte wegrijdt. Ik doe de deur van de wasmachine dicht en ga weer rechtop staan. Meteen voel ik een "knap" in mijn buik en voel ik een guts in mijn broek. Hmm......da's geen urine! Ik kijk en zie mijn inlegverbandje roze of is het iets bruinig? Snel naar beneden gelopen en op de wc wat opgevangen. Het is roze, beetje bloederig. Oh my......mijn vliezen zijn gebroken! Ik meld dat nog op het forum van zwangerschapspagina en bel Lief. Ik zeg hem, dat zijn timing keurig is en dat ik denk dat het de vliezen zijn... Ik zeg nog: doe kalm aan! Het gaat nog uren duren bij zo'n eerste kindje.

Iemand op het forum zegt nog: "moet je niet gaan liggen? " O ja....verhip..dat moet ik. Vorige week was wurm nog niet volledig ingedaald. Ik ga liggen en bel het ziekenhuis, Het is druk...dus ze gaan even overleggen wat te doen. Of ik weeën heb?. Nee, hooguit een wat zeurderig gevoel, maar dat heb ik al vaker gehad. Ik wacht en vind het ineens heel onprettig om alleen te zijn totdat Han er is. Ik bel mijn ouders. Ze stappen meteen in de auto.

Iets na half 8 zijn ze er en op het moment dat ze binnenstappen, is er de eerste wee. Ze komen meteen om de 5 minuten. Ik schrik ervan en al snel doen ze ook zo'n pijn dat ik amper kan puffen. Ik bel het ziekenhuis opnieuw en ze horen dat het menes is. Ik moet meteen komen, maar dat is al een hele onderneming, want ik heb erg moeite met de weeën. Ma praat me mijn bed uit en pa hijst me in de kleren. Een Wee. De trap af..weer een wee. Ik stap naar buiten..alweer een wee. In de auto ..opnieuw een wee. Net na de brug bij Papendrecht zit er geen pauze meer tussen de weeen en puffen helpt geen zier. Op het hoogtepunt kan ik alleen nog AAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH doen.

Aankomst bij het ziekenhuis om rond half 9. Ik kan bijna de auto niet uitkomen...zo'n pijn! Pa zegt nog: desnoods gooi ik de stoel plat en doen we het hier.Ik denk nog, dat ie dat alleen zegt om me te plagen. Ik had op dat moment niet door, dat het zo ernstig is.

Ze rijden me met een stevige gang naar binnen, de kraamafdeling op. Ze zien ook daar dat ik wel meteen doormag naar de verloskamers en ik word erheen gereden. Ben inmiddels half van de wereld van de pijn. In een kamertje vraag ik om een ruggeprik. Ik denk dan, dat het nog wel uren zal gaan duren. Maar ik moet eerst aan een CTG. Daar krijgen ze de hartslag niet goed te pakken, omdat wurm zo draait. Ik verga nog meer van de pijn en heb een drukgevoel. Goddank! Han komt binnen en die krijgt ook meteen een kreperende Heleen te zien. De arts-assistente komt langs en zegt te gaan toucheren en een draadje op het hoofd van het kind te gaan zetten. Ze voelt en zegt dat pijnstilling niet meer mogelijk is...ik heb al 9 cm ontsluiting!!! Het is iets na 9 uur. Ik mag nog even niet meedrukken en AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHH de weeën weg.

Dan mag ik persen. Allemachtig wat doet dat zeer!!! Ik hoor altijd dat het zo'n opluchting is, maar ervaar dat zelf helemaal niet zo. Na een paar keer persen (12 minuten in totaal) krijg ik een warm lijfje op mijn lichaam. Ze is er al! Ik ben verbijsterd en blij. Ik begrijp er niets van..nu al??

Ik blijkt te zijn uitgescheurd, naar boven , onder en binnen. Een tweedegraads ruptuur. Dat kost nog enig naaiwerk, zeg maar en ondertussen krijgt Roos een apgarscore van 9 en vervolgens 10. Even lekker douchen ( ik ril als een rietje, maar ben verder hartstikke fit) en dan naar de afdeling, waar ik de hele nacht met verwondering naar het kleine meisje naast me lig te kijken.

Ik moet wel even huilen als ik denk aan wat er gebeurd is..ik voel me totaal overrompeld en heb het idee niet alles bewust te hebben meegemaakt daardoor. Maar als ik zie wat er naast me ligt, dan is het alles waard geweest!

 

@ Valhalla: die rit...daar merkte ik niet zo veel meer van Ik hoopte alleen maar dat we er snel zouden zijn. En de bevaling in het ziekenhuis is me reuze meegevallen. De mensen waren superlief en streng op momenten dat het nodig was, maar over all is de begeleiding hartstikke fijn geweest. Ik heb er natuurlijk ook eigenlijk erg weinig van meegekregen, we hadden amper de tijd om ons aan elkaar voor te stellen..ze mochten meteen aan de slag!